V CZ 95/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-05-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 95/10
POSTANOWIENIE
Dnia 9 lutego 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący)
SSN Iwona Koper
SSN Marek Sychowicz (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa Jerzego S.
przeciwko Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w S.
o uchylenie uchwały,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 9 lutego 2011 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 1 września 2010 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 1 września 2010 r. Sąd Apelacyjny odrzucił zażalenie
powoda Jerzego S. na postanowienie tego Sądu z 9 sierpnia 2010 r., odrzucające
skargę kasacyjną powoda wniesioną od wyroku tegoż Sądu (błędnie nazwanego
„Sądem Okręgowym w O.”) z dnia 8 kwietnia 2010 r., albowiem skarżący –
działający przez pełnomocnika będącego radcą prawnym – wniósł opłatę od
zażalenia w kwocie 36 zł, zamiast w kwocie 40 zł. Jako podstawę rozstrzygnięcia
Sąd Apelacyjny wskazał przepis art. 1302
§ 3 k.p.c.
W zażaleniu na postanowienie wymienione na wstępie powód zarzucił,
że żaden przepis nie stanowi, iż zażalenie można odrzucić, jeżeli opłatę uiszczono
w niższej wysokości aniżeli stanowi ustawa, gdyż o różnicę należało wezwać
po myśli art. 130 k.p.c. Wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia
i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania zażaleniowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Powołany na uzasadnienie zaskarżonego postanowienia przepis art. 1302
§ 3 k.p.c. został uchylony przez ustawę z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy –
Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 234,
poz. 1571) z dniem 1 lipca 2009 r. Nie znajduje on więc zastosowania do zażalenia
wniesionego w postępowaniu kasacyjnym (jako postępowaniu samodzielnym – zob.
uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca
2008 r., III CZP 142/07, OSN 2008, nr 11, poz. 122), wszczętym na skutek skargi
kasacyjnej powoda wniesionej w dniu 27 lutego 2010 r.
Nie można podzielić poglądu (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
18 stycznia 2010 r., II UZ 48/09, Lex nr 583830), że uchylenie art. 1302
§ 3 k.p.c.
w istocie nie spowodowało zmiany stanu prawnego obowiązującego w czasie
obowiązywania tego przepisu. W stanie prawnym obowiązującym po uchyleniu
art. 1302
§ 3 k.p.c. brak jest przepisu pozwalającego na odrzucenie bez wezwania
o uiszczenie należnej opłaty stałej lub stosunkowej obliczonej od wskazanej
przez stronę wartości przedmiotu zaskarżenia wniesionego przez adwokata, radcę
prawnego lub rzecznika patentowego środka odwoławczego lub środka
3
zaskarżenia, który nie został w ogóle opłacony lub został opłacony w nienależytej
wysokości. W tej sytuacji znajduje zastosowanie art. 130 § 1 k.p.c., jedynie z tą
modyfikacją, że w razie nieopłacenia (nienależytego opłacenia) środka
odwoławczego lub środka zaskarżenia w terminie wskazanym w tym przepisie
powinno nastąpić jego odrzucenie (zob. art. 370, 397 § 2, art. 3986
§ 2, art. 4246
§ 3 k.p.c.). Zastosowanie art. 130 § 1 k.p.c. nakazuje zatem w razie nieopłacenia
(nienależytego opłacenia) środka odwoławczego lub środka zaskarżenia, także
wniesionego przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika patentowego,
wezwanie do usunięcia tego braku. Pogląd taki Sąd Najwyższy wyraził już
w postanowieniu z dnia 3 lutego 2010 r., II CZ 79/09 (Lex nr 585775).
Odrzucenie zaskarżonym postanowieniem zażalenia wniesionego
przez powoda bez uprzedniego wezwania do uzupełnienia brakującej opłaty
od tego zażalenia w terminie tygodniowym sprawia, że rozpoznawane zażalenie
zasługuje na uwzględnienie. Zażalenie to należało zatem uwzględnić (art. 39816
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
Ponieważ postanowienie wydane w wyniku rozpoznania zażalenia powoda,
wniesione w toku postępowania kasacyjnego, nie kończy tego postępowania,
postanowieniem tym nie orzeczono o kosztach postępowania zażaleniowego
(art. 108 § 1 zd. pierwsze k.p.c.). Koszty te powinny zostać uwzględnione
w orzeczeniu o kosztach postępowania kasacyjnego, zawartym w orzeczeniu
kończącym to postępowanie.
POSTANOWIENIE
Dnia 9 lutego 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący)
SSN Iwona Koper
SSN Marek Sychowicz (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa Jerzego S.
przeciwko Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w S.
o uchylenie uchwały,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 9 lutego 2011 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 1 września 2010 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 1 września 2010 r. Sąd Apelacyjny odrzucił zażalenie
powoda Jerzego S. na postanowienie tego Sądu z 9 sierpnia 2010 r., odrzucające
skargę kasacyjną powoda wniesioną od wyroku tegoż Sądu (błędnie nazwanego
„Sądem Okręgowym w O.”) z dnia 8 kwietnia 2010 r., albowiem skarżący –
działający przez pełnomocnika będącego radcą prawnym – wniósł opłatę od
zażalenia w kwocie 36 zł, zamiast w kwocie 40 zł. Jako podstawę rozstrzygnięcia
Sąd Apelacyjny wskazał przepis art. 1302
§ 3 k.p.c.
W zażaleniu na postanowienie wymienione na wstępie powód zarzucił,
że żaden przepis nie stanowi, iż zażalenie można odrzucić, jeżeli opłatę uiszczono
w niższej wysokości aniżeli stanowi ustawa, gdyż o różnicę należało wezwać
po myśli art. 130 k.p.c. Wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia
i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania zażaleniowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Powołany na uzasadnienie zaskarżonego postanowienia przepis art. 1302
§ 3 k.p.c. został uchylony przez ustawę z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy –
Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 234,
poz. 1571) z dniem 1 lipca 2009 r. Nie znajduje on więc zastosowania do zażalenia
wniesionego w postępowaniu kasacyjnym (jako postępowaniu samodzielnym – zob.
uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca
2008 r., III CZP 142/07, OSN 2008, nr 11, poz. 122), wszczętym na skutek skargi
kasacyjnej powoda wniesionej w dniu 27 lutego 2010 r.
Nie można podzielić poglądu (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
18 stycznia 2010 r., II UZ 48/09, Lex nr 583830), że uchylenie art. 1302
§ 3 k.p.c.
w istocie nie spowodowało zmiany stanu prawnego obowiązującego w czasie
obowiązywania tego przepisu. W stanie prawnym obowiązującym po uchyleniu
art. 1302
§ 3 k.p.c. brak jest przepisu pozwalającego na odrzucenie bez wezwania
o uiszczenie należnej opłaty stałej lub stosunkowej obliczonej od wskazanej
przez stronę wartości przedmiotu zaskarżenia wniesionego przez adwokata, radcę
prawnego lub rzecznika patentowego środka odwoławczego lub środka
3
zaskarżenia, który nie został w ogóle opłacony lub został opłacony w nienależytej
wysokości. W tej sytuacji znajduje zastosowanie art. 130 § 1 k.p.c., jedynie z tą
modyfikacją, że w razie nieopłacenia (nienależytego opłacenia) środka
odwoławczego lub środka zaskarżenia w terminie wskazanym w tym przepisie
powinno nastąpić jego odrzucenie (zob. art. 370, 397 § 2, art. 3986
§ 2, art. 4246
§ 3 k.p.c.). Zastosowanie art. 130 § 1 k.p.c. nakazuje zatem w razie nieopłacenia
(nienależytego opłacenia) środka odwoławczego lub środka zaskarżenia, także
wniesionego przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika patentowego,
wezwanie do usunięcia tego braku. Pogląd taki Sąd Najwyższy wyraził już
w postanowieniu z dnia 3 lutego 2010 r., II CZ 79/09 (Lex nr 585775).
Odrzucenie zaskarżonym postanowieniem zażalenia wniesionego
przez powoda bez uprzedniego wezwania do uzupełnienia brakującej opłaty
od tego zażalenia w terminie tygodniowym sprawia, że rozpoznawane zażalenie
zasługuje na uwzględnienie. Zażalenie to należało zatem uwzględnić (art. 39816
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
Ponieważ postanowienie wydane w wyniku rozpoznania zażalenia powoda,
wniesione w toku postępowania kasacyjnego, nie kończy tego postępowania,
postanowieniem tym nie orzeczono o kosztach postępowania zażaleniowego
(art. 108 § 1 zd. pierwsze k.p.c.). Koszty te powinny zostać uwzględnione
w orzeczeniu o kosztach postępowania kasacyjnego, zawartym w orzeczeniu
kończącym to postępowanie.