Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CZ 200/10
POSTANOWIENIE
Dnia 16 lutego 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski (przewodniczący)
SSN Wojciech Katner (sprawozdawca)
SSA Maria Szulc
w sprawie ze skargi A. K. i K. K.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w S. z dnia 9 czerwca 2009r., wydanego w sprawie z wniosku A.
K. i K. K.
przy uczestnictwie D. S. i innych,
o zniesienie współwłasności,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 16 lutego 2011 r.,
zażalenia wnioskodawców
na postanowienie Sądu Okręgowego w S.
z dnia 24 maja 2010 r.,
oddala zażalenie wnioskodawców.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 24 maja 2010 r. Sąd Okręgowy w S.odrzucił skargę
wnioskodawców o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
Sądu Okręgowego w S. z dnia 9 czerwca 2009 r. w sprawie sygn. Akt […].
Przyczyną odrzucenia skargi było przedstawienie pełnomocnictwa wnioskodawców
przez wnoszącego skargę adwokata, z którego treści nie wynikało do reprezentacji
w jakim postępowaniu zostało ono udzielone, a ze względu na szczególność
postępowania zainicjowanego skargą konieczne było wskazanie, że obejmuje ono
czynności związane z postępowaniem przed Sądem Najwyższym w związku ze
skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. Braku
tego nie mogło sanować określenie, iż pełnomocnictwo zostało udzielone do
zastępowania „przed sądami wszystkich instancji". Dlatego na podstawie art. 4246
§
3 w związku z art. 871
§ 1 k.p.c. orzeczono o odrzuceniu skargi.
W zażaleniu wnioskodawców zarzucono zaskarżonemu postanowieniu
naruszenie prawa procesowego, tj. art. 4246
k.p.c. poprzez nieuzasadnione
odrzucenie skargi oraz art. 130 k.p.c., co skutkowało odrzuceniem skargi
wnioskodawców. Składający zażalenie się wnieśli o uchylenie zaskarżonego
postanowienia, rozpoznanie zażalenia jako oczywiście uzasadnionego na
podstawie art. 395 § 2 k.p.c. oraz zasądzenie kosztów postępowania
zażaleniowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie może zostać uwzględnione.
Z ustaleń Sądu Okręgowego wynika, że po złożeniu skargi przez
profesjonalnego pełnomocnika uzupełniał on już raz pismem z dnia 14 kwietnia
2010 r. braki formalne wskazując, iż uczestnikami postępowania są określone
osoby fizyczne. Zarządzeniem z dnia 20 kwietnia 2010 r. Sąd zobowiązał
pełnomocnika skarżących do przedłożenia pełnomocnictwa do reprezentowania
wnioskodawców w niniejszej sprawie, co pełnomocnik uczynił poprzez przesłanie
pełnomocnictwa, z którego wynikało umocowanie go do zastępowania
wnioskodawców „przed sądami wszystkich Instancji, Organami Administracji
Państwowej i innymi Organami oraz zawierania ugód w sprawie cywilnej przeciwko
D. S. i innym uczestnikom wymienionym w piśmie z dnia 14.04.2010 r.”.
3
W zażaleniu na zaskarżone postanowienie skarżący nietrafnie podnosi, że
podana powyższa treść pełnomocnictwa odpowiada zobowiązaniu Sądu
Okręgowego z dnia 14 kwietnia 2010 r., ponieważ zobowiązanie to dotyczyło tylko
oznaczenia uczestników postępowania. Nie wiązało się ono z treścią
pełnomocnictwa, ponieważ wynika ona z przepisów prawa materialnego
i postępowania cywilnego i jest oczywiście znana pełnomocnikowi
wnioskodawców, skoro do pierwotnej skargi z dnia 4 lutego 2010 r. dołączone
zostało pełnomocnictwo do reprezentowania wnioskodawców w sprawie ze skargi
przed Sądem Najwyższym. W pełnomocnictwie dostarczonym dnia 5 maja 2010 r.,
będącym wykonaniem wezwania Sądu Okręgowego z dnia 20 kwietnia 2010 r. już
nie ma umocowania do występowania przed Sądem Najwyższym. Skarżący zdaje
się wnioskować o możliwości powiązania ze sobą różnych pism w całość, z której
ma wynikać także umocowanie pełnomocnika do skierowania skargi i jej popierania
przed Sądem Najwyższym.
Jednakże to drugie pełnomocnictwo jest pełnomocnictwem w sprawie
złożonej skargi, a nie poprzednie, co sam pełnomocnik przyznaje w treści
zażalenia. Pełnomocnik będący adwokatem nie może zasadnie twierdzić, jak to
czyni w zażaleniu, że pełnomocnictwo umocowujące do zastępstwa „przed Sądami
wszystkich instancji” oznacza także „umocowanie adwokata do podejmowania
czynności procesowych związanych z wniesieniem skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia i popierania jej przed Sądem
Najwyższym”. Nie tylko dlatego, że jak jest utrwalone w orzecznictwie, w tym Sądu
Najwyższego, przy czym Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego
postanowienia podaje przykład tylko jednego ze starszych takich orzeczeń, iż
pełnomocnictwo do składania pism procesowych oraz do występowania przed
Sądem Najwyższym wymaga stwierdzenia tego wyraźnie w treści pełnomocnictwa,
ale również ze względu na to, iż jak wiadomo Sąd Najwyższy nie jest sądem
kolejnej instancji, ponieważ nie jest sądem powszechnym. Nie może więc
upoważniać do występowania przed nim ogólne upoważnienie do występowania
przed wszelkimi sądami i organami administracyjnymi, nawet do zawarcia ugody,
chociaż nie ma to żadnego odniesienia do postępowania o charakterze
nadzwyczajnym, jakim jest postępowanie ze skargi o stwierdzenie nieważności
4
prawomocnego orzeczenia sądowego. Podobnie, nieuprawnione jest oczekiwanie
od Sądu Okręgowego, jak wynika z zażalenia, żeby wzywając do poprawienia
oznaczenia uczestnika postępowania w skardze wskazał także, jak ma brzmieć
pełnomocnictwo, które pełnomocnik po raz wtóry załączył do swojego pisma.
Bezpodstawne jest zatem twierdzenie, jak w uzasadnieniu zażalenia, że występuje
dwojaka interpretacja pisma Sądu Okręgowego z dnia 20 kwietnia 2010 r., przez co
nie ma zastosowania art. 130 § 2 k.p.c., a pełnomocnik, będący adwokatem
powinien otrzymać kolejne wezwanie do uzupełnienia braków formalnych, tym
razem do uzupełnienia pełnomocnictwa. Odrzucenie skargi przez Sąd Okręgowy
nie było zatem przedwczesne, lecz prawnie uzasadnione.
Z tego względu należało zażalenie oddalić na podstawie art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.