Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UK 18/11
POSTANOWIENIE
Dnia 10 marca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Roman Kuczyński
w sprawie z wniosku J/ K.
przeciwko Zakładowi Emerytalno-Rentowemu Ministerstwa /…/
o ponowne ustalenie wysokości emerytury policyjnej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 10 marca 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 27
maja 2010 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 27 maja 2010 r. Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych oddalił apelację J. K. od wyroku z dnia 14 stycznia 2010 r. Sądu
Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, którym oddalono jego
odwołanie od decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa [..] z
dnia 27 lutego 2009 r. w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji o waloryzacji
emerytury z dnia 27 maja 1999 r.
Wnioskodawca wniósł skargę kasacyjną na wyżej powołane orzeczenie
Sądu Apelacyjnego. Podstawę skargi kasacyjnej stanowi naruszenie przepisów
prawa materialnego: - art. 6 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu
emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego,
Agencji Wywiadu, Służb Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu
Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura
2
Ochrony Rządu Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin
(Dz.U. z 2004 r., Nr 8, poz. 67 ze zm.) w brzmieniu nadanym art. 160 pkt 1 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w sprawie; - art. 5 i art. 6
ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy
Milicji Obywatelskiej oraz ich rodzin (Dz.U. 1959 r., Nr 12, poz. 70 ze zm.); art. 2
Konstytucji RP, przez ich niezastosowanie, co doprowadziło do przyjęcia, iż po
nabyciu przez pracownika uprawnień do ustalonej podstawy wymiaru emerytury
oraz ustalonego sposobu waloryzacji, możliwa jest zmiana tych uprawnień poprzez
wprowadzenie zasad mniej korzystnych.
Jako okoliczności uzasadniające przyjęcie skargi do rozpoznania
ubezpieczony wskazał, iż „Kwestia emerytur mundurowych, a w szczególności
ustalenia podstaw wymiaru emerytury oraz zasad waloryzacji świadczeń od wielu
lat budzi niezliczone kontrowersje i poczucie niesprawiedliwości wśród osób
pobierających emerytury policyjne. Wstępując do służby policyjnej (milicyjnej) mieli
bowiem zagwarantowane, iż kwota emerytury przy pełnej wysłudze lat będzie na
poziomie 100% podstawy wymiaru, zaś podstawa będzie podlegała corocznie
podwyżce o taki procent, o jaki wzrosło przeciętne miesięczne uposażenie
funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej w roku poprzedzającym rok podwyżki, nie
więcej jednak niż o 150% kwoty wzrostu tego uposażenia. Niewątpliwie zaś zmiana
brzmienia art. 6 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służb Kontrwywiadu
Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego,
Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu Państwowej Straży Pożarnej i Służby
Więziennej oraz ich rodzin (Dz.U. z 2004 r., Nr 8, poz. 67 ze zm.) dokonana przez
ustawę z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych spowodowała, iż waloryzacja emerytur policyjnych odbywa się w
sposób mniej korzystny dla emerytów mundurowych. Z uwagi na powyższe
zasadnym jest rozstrzygnięcie dopuszczalności i zasadności zmian w zakresie
zasad waloryzacji emerytur mundurowych, co będzie skutkowało przełożeniem na
treść decyzji waloryzacyjnych.”
Sąd Najwyższy zaważył, co następuje.
3
Stosownie do art. 3984
§ 1 k.p.c. skarga kasacyjna powinna zawierać
oznaczenie zaskarżonego orzeczenia (pkt 1), przytoczenie podstaw kasacyjnych i
ich uzasadnienie (pkt 2), wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania i
jego uzasadnienie (pkt 3) oraz wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia (pkt 4).
Przepis art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. wymaga, aby wniosek o przyjęcie skargi
kasacyjnej stanowił odrębny element pisma niezależny od przytoczenia podstaw
kasacyjnych i ich uzasadnienia. Uzasadnienie wniosku natomiast powinno
nawiązywać do przesłanek przyjęcia skargi do rozpoznania określonych w art. 3989
§ 1 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli: 1) w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, 2) istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, 3) zachodzi nieważność
postępowania lub 4) skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Spełnienie
wymagania z art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. powinno zatem przybrać formę
wyodrębnionego wywodu prawnego, w którym skarżący wskaże, jakie występujące
w sprawie okoliczności pozwalają na uwzględnienie wniosku o przyjęcie skargi
kasacyjnej do rozpoznania i jednocześnie uzasadni, dlaczego odpowiadają one
ustawowemu katalogowi przesłanek.
Odwołanie się do przesłanki istnienia potrzeby wykładni przepisów prawnych
budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie
sądów wymaga wykazania, że określony przepis prawa, mimo że budzi poważne
wątpliwości (ze wskazaniem, na czym te poważne wątpliwości polegają), nie
doczekał się wykładni, bądź niejednolita jego wykładnia wywołuje rozbieżności w
orzecznictwie sądów, które należy przytoczyć (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 11 stycznia 2002 r., III CKN 570/01, OSNC 2002 nr 12, poz.
151 i z dnia 15 października 2002 r., II CZ 102/02, LEX nr 57231). Nadto oczywiste
jest, że wymagający interpretacji przepis musi mieć znaczenie dla wyniku sprawy,
w której wniesiona została skarga kasacyjna.
Uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania
wymagań tych nie spełnia, gdyż po pierwsze – skarżący nie powołuje się na
rozbieżności w orzecznictwie sądów, a po drugie - formułując wątpliwość co do
niewłaściwego zastosowanie w sprawie art. 6 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o
4
zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służb Kontrwywiadu Wojskowego, Służby
Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej,
Biura Ochrony Rządu Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich
rodzin, nie przedstawił wyodrębnionego wywodu prawnego na czym te poważne
wątpliwości polegają.
Z tych względów na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c. Sąd Najwyższy odmówił
przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.