Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CSK 300/10
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 10 marca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Kwaśniewski (przewodniczący)
SSN Krzysztof Strzelczyk
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa Piotra C.
przeciwko Dariuszowi S.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 10 marca 2011 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 13 kwietnia 2010 r.,
oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
2
Wyrokiem z dnia 21 stycznia 2010 r. Sąd Rejonowy w C. oddalił powództwo
Piotra C. skierowane przeciwko pozwanemu Dariuszowi S. o zapłatę kwoty 70
763,73 zł z odsetkami ustawowymi naliczanymi od kwot składowych i kosztami
postępowania. Dochodzone roszczenie, oparte na podstawie z art. 63 ust. 5 ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (tekst jedn. Dz.U. z
2006 r., Nr 167, poz. 1191 ze zm., dalej powoływana jako „k.s.e.”) obejmowało
opłaty egzekucyjne w sprawach, prowadzonych przez powoda jako komornika, lecz
ściągnięte już przez pozwanego, który od 9 listopada 2008 r. zastąpił odwołanego
powoda na tym stanowisku. Powód twierdził, że wskazane w pozwie opłaty zostały
prawomocnie ustalone przed jego odwołaniem w postanowieniach, które wydał w
poszczególnych sprawach. Natomiast pozwany stał na stanowisku, że wiążące
ustalenie opłat egzekucyjnych, których dotyczy spór, nastąpiło dopiero w planach
podziału kwot uzyskanych z egzekucji z nieruchomości, nie zaś w postanowieniach
powoda, w których jedynie wskazano, że komornik pobiera od dłużnika opłatę
stosunkową w wysokości 15 % wartości wyegzekwowanego świadczenia. Plany
podziału uprawomocniły się już po odwołaniu powoda.
Sąd pierwszej instancji ustalił, że w czasie, kiedy powód był komornikiem
sądowym przy Sądzie Rejonowym w C. (tj. do 8 listopada 2008 r.) podejmował
czynności w wielu sprawach egzekucyjnych dotyczących egzekucji
z nieruchomości. We wszystkich sprawach, których dotyczy spór, powód po
licytacji wydawał postanowienia, w których zamieszczał zapis, że opłata
egzekucyjna wynosi 15 % kwoty przekazanej wierzycielowi w wyniku dokonanego
planu podziału i że opłata z art. 49 zostanie uregulowana przez Sąd Rejonowy
w C. po uprawomocnieniu się planu podziału kwoty uzyskanej ze sprzedaży
nieruchomości na urzędowe konto komornika Sądowego Rewiru Il-go. W sprawach
tych nawet jeżeli powód sporządził projekt planu podziału, w którym ujmował
skonkretyzowane co do wysokości koszty egzekucyjne, postanowienia sądu
zatwierdzające plany uprawomocniły się dopiero po jego odwołaniu. Sumy
uwzględnione w planach podziału, odpowiadające roszczeniu powoda, zostały
przelane na konto kancelarii komorniczej. W ocenie Sądu Rejonowego art. 65 ust. 5
k.s.e., przyznający komornikowi odwołanemu oraz spadkobiercom zmarłego
3
komornika prawo do opłat prawomocnie ustalonych przed odwołaniem lub śmiercią,
odnieść należy do opłat ustalonych postanowieniami o jakich mowa w art. 770
k.p.c., które uprawomocniły się przed odwołaniem lub śmiercią komornika. Muszą
to być postanowienia ustalające, a więc konkretyzujące należną opłatę. Zdaniem
Sądu Rejonowego postanowienia wydane przez powoda po licytacjach
usprawiedliwiałyby jego żądanie, gdyby w ich treści została ściśle określona kwota
opłaty. Powód jednak poprzestał na ogólnikowym stwierdzeniu, że koszty
postępowania egzekucyjnego to wydatki uiszczone z reguły z zaliczki wpłaconej
przez wierzyciela oraz na zapisie „art. 49 - 15 % kwoty przekazanej wierzycielowi
w wyniku dokonanego planu podziału", która to formuła nie wypełniała wymogu
ustalenia opłaty, zwłaszcza w połączeniu z zastrzeżeniem, że opłata zostanie
uregulowana po uprawomocnieniu się planu podziału kwoty uzyskanej ze
sprzedaży nieruchomości. Spełnienie przez licytanta warunków licytacyjnych nie
było jeszcze pewne w momencie wydawania postanowienia przez komornika.
Postanowienia te nie zawierały uzasadnienia. Ponadto ustalone przez komornika
opłaty mogły zostać skorygowane przez sąd na podstawie art. 759 § 2 k.p.c. (taką
możliwość dopuścił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 19 kwietnia 2007 r., III CZP
16/07, OSNC 2008/6/58).
Apelację powoda od powyższego wyroku Sąd Okręgowy oddalił wyrokiem z
dnia 13 kwietnia 2010 r. Sąd ten podzielił pogląd Sądu Rejonowego o konieczności
skonkretyzowanego, kwotowego określenia opłat w postanowieniu spełniającym
wymagania art. 63 ust. 5 k.s.e. i poszerzył przedstawioną przez ten Sąd
argumentację analizą przepisów regulujących problematykę kosztów postępowania
egzekucyjnego. Zaznaczył, że koszty w sprawach egzekucyjnych, których dotyczy
niniejsza sprawa były pobierane i rozliczane w oparciu o przepisy ustawy o
komornikach sądowych i egzekucji w kształcie obowiązującym przed wejściem w
życie ustawy z dnia 24 maja 2007 r. o zmianie ustawy o komornikach sądowych i
egzekucji oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 112, poz. 769). Art. 49 ust. 1 k.s.e.
określał wysokość opłaty stosunkowej na 15 % wartości egzekwowanego
świadczenia, jednak nie mniej niż 1/10 i nie więcej niż trzydziestokrotna wysokość
przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego. I dodawał, że opłatę tę ustala się w
wysokości odpowiedniej do poniesionych przez komornika wydatków, nakładu jego
4
pracy oraz wartości wyegzekwowanej części świadczenia zgłoszonego do egzekucji.
Dalej stanowił, że podstawą ustalenia wysokości opłaty są egzekwowane
należności według stanu na dzień wyegzekwowania lub umorzenia postępowania
egzekucyjnego. W przepisie tym uregulowana została także forma ustalenia opłaty
ujęta w zdaniu „w tym celu komornik wydaje postanowienie, w którym wzywa dłużnika
do uiszczenia należności z tytułu opłat w terminie 14 dni od dnia doręczenia
postanowienia. Postanowienie po uprawomocnieniu podlega wykonaniu w drodze
egzekucji bez zaopatrywania w klauzulę wykonalności.” Sąd Okręgowy zacytował
także art. 59 ust. 1 k.s.e., art. 770 i 7701
k.p.c. oraz szczegółowe postanowienia §§
32, 34, 53, 109 i 148 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 9 marca 1968 r. w
sprawie czynności komorników (Dz.U. Nr 10, poz. 52 ze zm.). Zwrócił uwagę, że
postanowienie o ustaleniu kosztów egzekucyjnych wydawane jest na końcowym
etapie postępowania, kiedy ustalenie wysokości opłaty jest możliwe. Odwołując się
do wykładni art. 49 ust. 1 k.s.e. dokonanej przez Trybunał Konstytucyjny w
uzasadnieniu wyroku z dnia 8 maja 2006 r. (P 18/05, OTK – A 2006/5/53) stwierdził,
że art. 49 ust. 1 zd. drugie k.s.e. zawiera wskazówkę relatywizującą zasadę
wyrażoną w zdaniu pierwszym tego przepisu, którą powinien uwzględnić komornik i
którą kieruje się sąd w razie złożenia skargi na czynność komornika polegającą na
ustaleniu opłaty. Również z faktu, że dłużnik może ubiegać się o zmniejszenie
wysokości opłaty (art. 59 ust. 1 k.s.e.) wynika, iż wysokość tej opłaty musi być
oznaczona kwotowo.
Akceptując stanowisko Sądu Rejonowego z zakresie koniecznych wymagań,
jakie musi wypełnić postanowienie ustalające opłaty, o którym mówi art. 63 ust. 5
k.s.e., Sąd Okręgowy nie zgodził się z poglądem, że w wypadku egzekucji
z nieruchomości za postanowienie takie (o ile jego treść spełniałaby powyższe
kryteria), można uznać postanowienie komornika wydane przed zakończeniem
postępowania. Zwrócił uwagę, że końcowe czynności związane z egzekucją
z nieruchomości (od zakończenia licytacji), wykonuje sąd a nie komornik, mimo że
art. 921 § 1 k.p.c. wskazuje komornika jako organ prowadzący ten rodzaj egzekucji.
Po myśli art. 1035 k.p.c. po złożeniu na rachunek depozytowy sądu sumy ulegającej
podziałowi komornik sporządza jedynie projekt planu podziału sumy uzyskanej
z egzekucji i przedkłada go sądowi, który może w razie potrzeby wprowadzić do
5
planu zmiany i uzupełnienia; w przeciwnym wypadku plan zatwierdza. Organem
sporządzającym plan podziału sumy uzyskanej z egzekucji z nieruchomości jest więc
sąd, a komornik sporządza jedynie jego projekt, w którym powinien ująć zestawienie
kosztów poszczególnych wierzycieli. W ocenie Sądu drugiej instancji w tym wypadku
nie jest konieczne wydanie przez komornika postanowienia w przedmiocie kosztów.
Tę funkcję przejmuje bowiem plan podziału. O sporządzeniu planu zawiadamia
się dłużnika i osoby uczestniczące w podziale, które mogą zgłosić zarzuty
przeciwko planowi. Zdaniem Sądu uprawnienie do zgłoszenia zarzutów
przysługuje także komornikowi, który również uczestniczy w podziale. Nie ma
więc zagrożenia, że ustalenie wysokości kosztów nie będzie podlegało
zaskarżeniu, także przez komornika. Na poparcie swojego stanowiska Sąd
Okręgowy powołał unormowanie zawarte w § 148 rozporządzenia w sprawie
czynności komorników, nakazujące komornikowi, aby przedstawiając akta sądowi
w celu dokonania podziału sumy uzyskanej z egzekucji z nieruchomości, dołączył
do nich zestawienie kosztów poniesionych przez każdego z wierzycieli. Sąd
zauważył, że w piśmiennictwie wyrażany jest pogląd, iż spełnieniem tego
obowiązku w aktualnym stanie prawnym będzie ujęcie przez komornika
wszystkich kosztów, w tym należnej komornikowi opłaty stosunkowej, w projekcie
planu podziału, mającym charakter postanowienia. Wysokość przysługującej
komornikowi opłaty stosunkowej określi jednak ostatecznie dopiero sąd w planie
podziału sumy uzyskanej z egzekucji z nieruchomości i prawomocność tego
orzeczenia ma decydujące znaczenie przy ustalaniu, jakie opłaty należą się
odwołanemu komornikowi. Sąd zwrócił również uwagę, że wcześniej
prezentowane w orzecznictwie poglądy o potrzebie wydania przez komornika
osobnego postanowienia o ustaleniu wysokości kosztów zapadły przed wejściem
w życie zmian przepisów normujących postępowanie egzekucyjne,
wprowadzonych ustawą z dnia 2 lipca 2004 r. o zmianie ustawy - Kodeks
postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 172, poz. 1804),
kiedy plan podziału sporządzał sąd. Zmieniony art. 1035 k.p.c. przekazał
komornikowi obowiązek sporządzenia projektu planu podziału, w którym ujmie także
swoje koszty, wobec czego nie jest potrzebne wydawanie przez niego odrębnego
postanowienia w tym przedmiocie.
6
Powód zaskarżył wyrok Sądu okręgowego skargą kasacyjną skierowaną
przeciwko całości rozstrzygnięcia. Skargę oparł na obydwu podstawach z art. 3983
§ 1 k.p.c. Naruszenie prawa materialnego ujął w zarzucie błędnej wykładni art. 63
ust. 5 k.s.e. w związku z art. 49 ust. 1 zdanie 1 k.s.e. poprzez przyjęcie, że opłaty
stosunkowe ustalone w sposób procentowy nie są opłatami prawomocnie
ustalonymi przed odwołaniem komornika w rozumieniu art. 63 ust. 5 k.s.e.,
natomiast charakter taki mają wyłącznie opłaty ujęte w prawomocnym planie
podziału sumy uzyskanej przez egzekucję z nieruchomości oraz że na gruncie art.
63 ust. 5 k.s.e. nie ma znaczenia, iż to odwołany następnie komornik wykonał
węzłowe czynności egzekucyjne. Naruszenie przepisów postępowania, mogące
w istotny sposób wpłynąć na wynik sprawy skarżący łączy z uchybieniem art. 328
§ 2 k.p.c. poprzez brak ustaleń faktycznych odnośnie do daty prawomocnego
ustalenia opłat egzekucyjnych dochodzonych w niniejszym postępowaniu
i akceptację takiego braku w uzasadnieniu wyroku Sądu pierwszej instancji.
We wnioskach powód domagał się uchylenie zaskarżonego wyroku
w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu z
pozostawieniem temu Sądowi orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego
według norm przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W pierwszej kolejności wymaga rozpatrzenia zarzut o naturze procesowej
odnoszący się do naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. w dwóch aspektach – poprzez
pominięcie koniecznych ustaleń faktycznych w orzeczeniu Sądu odwoławczego oraz
poprzez nieuwzględnienie przez ten sąd analogicznego braku uzasadnienia Sądu
pierwszej instancji. Tak postawiony zarzut jest przede wszystkim niepełny
w zakresie podanej podstawy prawnej. W odniesieniu do uzasadnienia sądu drugiej
instancji art. 328 § 2 k.p.c. stosowany jest odpowiednio za pośrednictwem art. 391 §
1 k.p.c. Z kolei nieuwzględnienie przez Sąd drugiej instancji zarzutów zawartych
w apelacji, odnoszących się do uzasadnienia Sądu I instancji może być
kwestionowane jedynie w drodze zarzutów naruszenia obowiązków sądu
apelacyjnego wynikających z art. 378 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c. Ponadto
podniesiony zarzut także merytorycznie jest nieuzasadniony, gdyż z niespornych
ustaleń obydwu Sądów wynika, że postanowienia o zatwierdzeniu planu podziału,
7
które Sąd Okręgowy uznał za orzeczenia prawomocnie ustalające opłaty
w rozumieniu art. 63 ust. 5 k.s.e., uprawomocniły się już po odwołaniu powoda,
postanowienia określające procentowo opłatę stosunkową uprawomocniły się przed
odwołaniem powoda, a ponadto przed odwołaniem powoda w trzech sprawach,
spośród objętych żądaniem, sporządzone zostały przez niego projekty planu
podziału sumy uzyskanej z egzekucji. Ponieważ te tylko czynności rozważane były
przez strony i sądy jako te, z którymi ewentualnie łączyć można prawomocne
ustalenie opłat – konieczne ustalenia faktyczne zostały poczynione i ujęte
w uzasadnieniu.
Częściowo uzasadniony okazał się natomiast zarzut błędnej wykładni art. 63
ust. 5 k.s.e. w związku z art. 49 ust. 1 zdanie 1 k.s.e.
Komornik prowadzi działalność egzekucyjną na własny rachunek (art. 3a
k.s.e.), jej koszty pokrywa z uzyskanych opłat egzekucyjnych (art. 35 k.s.e.),
stanowiących obecnie wynagrodzenie za efektywną pracę komornika i wyłączne
źródło jego dochodów (art. 43 k.s.e.). Regulacja zawarta w art. 63 ust. 5 k.s.e.
dotyczy rozdziału opłat w wypadku, kiedy następuje zmiana osoby pełniącej funkcję
komornika czy to na skutek śmierci czy też odwołania, a jej celem jest zapewnienie
odwołanemu komornikowi lub spadkobiercom komornika, który zmarł, praw do
wypracowanego przez niego dochodu. Ustawodawca za kryterium czasowego
podziału opłat w prowadzonych sprawach pomiędzy poprzednikiem a następcą
uznał dzień prawomocnego ustalenia opłaty. Tak wyznaczoną cezurę rozpatrywać
należy w kontekście art. 49 ust. 1 w wersji przyjętej przez Sądy obydwu instancji,
ten bowiem przepis zawiera podstawowe unormowanie dotyczące sposobu
ustalenia opłaty i jej pobrania. Z jego treści wynika, że opłata określona jest jako
procent wartości wyegzekwowanego świadczenia ustalanego według stanu na
dzień wyegzekwowania albo umorzenia postępowania, co oznacza, że jej ustalenie
następuje dopiero w końcowej fazie postępowania egzekucyjnego. Ponadto przepis
wprowadza ograniczenie górnej i dolnej wysokości opłaty i dodatkowo nakazuje
uwzględnić przy ustalaniu opłaty wydatki, nakład pracy komornika oraz wartość
wyegzekwowanej części świadczenia. Zestawienie powyższych zasad szacowania
opłaty wyłącza możliwość potraktowania czynności jej określenia jako polegającej
wyłącznie na technicznym wyliczeniu 15% wyegzekwowanego roszczenia.
8
Omawiany art. 49 ust. 1 k.s.e. określa także formę proceduralną realizacji przez
komornika jego prawa do opłaty stosunkowej. W celu pobrania opłaty komornik
wydaje postanowienie, w którym wzywa dłużnika do uiszczenia należności z tytułu
opłat w terminie 14 dni od dnia doręczenia postanowienia, które to postanowienie
po uprawomocnieniu podlega wykonaniu w drodze egzekucji bez zaopatrywania
klauzulę wykonalności i stanowi postanowienie komornika przewidziane w art. 770
k.p.c.
Sąd Okręgowy, jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, stanął
jednak na stanowisku, że wydanie tego postanowienia nie jest potrzebne, jeżeli
egzekucja prowadzona jest z nieruchomości, ponieważ wówczas ustalenie opłat
stosunkowych należnych komornikowi następuje w planie podziału sumy uzyskanej
z nieruchomości. Ewentualnie dopuścił możliwość, że funkcję postanowienia
komornika wypełnia w tym wypadku projekt planu podziału, który zawiera
szczegółowe wyliczenie opłat stosunkowych. Kwestia wzajemnego związku
pomiędzy postanowieniem przewidzianym w art. 770 k.p.c. a zatwierdzonym
planem podziału sumy uzyskanej z egzekucji z nieruchomości budziła wątpliwości,
na co zwracał uwagę Sąd Najwyższy w powoływanym w toku postępowania wyroku
z dnia 25 września 2002 r. (I CK 83/02, Lex nr 77030). Sąd ten przyjął ostatecznie,
że postanowienie ustalające koszty egzekucji powinno być wydane i uprawomocnić
się przed sporządzeniem planu podziału. Pogląd ten został potwierdzony
w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2010 r. (III CZP 71/10,
Biul.SN 2010/10/9), w której tezie stwierdzono, że koszty egzekucyjne związane
z czynnościami komornika w egzekucji z nieruchomości podlegają uwzględnieniu
przy podziale sumy uzyskanej z egzekucji na podstawie postanowienia komornika
ustalającego ich wysokość (art. 770 k.p.c.). W uzasadnieniu Sąd Najwyższy
wskazał, że mimo iż na etapie sporządzania planu podziału sumy uzyskanej
z egzekucji organem egzekucyjnym jest sąd, czynności egzekucyjne aż do chwili
udzielenia przez sąd przybicia wykonuje w tym postępowaniu także komornik, zaś
zastosowanie art. 770 k.p.c. nie ogranicza się wyłącznie do tych przypadków, gdy
prowadzenie egzekucji należy wyłącznie do komornika. Sąd podkreślił, że art. 770
k.p.c. jest przepisem o charakterze bezwzględnie obowiązującym, a jego znaczenie
polega na tym, że umożliwia kontrolę prawidłowości ustalonych kosztów
9
postępowania nie tylko stronom, ale także komornikowi (który nie jest stroną
postępowania). W razie niekorzystnej dla komornika zmiany jego postanowienia,
dokonanej na skutek wniesienia skargi na czynności komornika, może on w drodze
zażalenia przewidzianego w art. 770 § 4 k.p.c. poddać kontroli prawidłowość
postanowienia sądu. W konsekwencji Sąd Najwyższy uznał, że komornik ma
obowiązek wydania postanowienia o ustaleniu kosztów egzekucji z nieruchomości
i powinien to uczynić – stosując art. 108 § 1 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. - po podjęciu
ostatniej należącej do niego czynności, obejmując orzeczeniem dotychczasowe
postępowanie. Pogląd ten należy zaakceptować. W konsekwencji nie można
podzielić stanowiska Sądu Okręgowego, że w wypadku kiedy egzekucja toczy się
z nieruchomości zbędne staje się wydawanie postanowienia przewidzianego w art.
770 k.p.c. Postanowienie to przewidziane zostało w przepisach specjalnie w celu
określenia przez komornika kosztów prowadzonego przez niego postępowania
egzekucyjnego, a jego znowelizowane brzmienie, przyznające również komornikowi
prawo złożenia zażalenia na postanowienie sądu, wprowadzone zostało przez
ustawę o komornikach sądowych i egzekucji. Stanowi zatem element dostosowany
do nowej formuły działania komornika, umożliwiając mu ochronę własnych
interesów majątkowych. Tego celu nie zrealizowałoby ulokowanie rozliczenia
koszów i wyliczenia opłaty w projekcie planu podziału czy w samym planie, gdyż
komornik, nie będąc stroną postępowania, wbrew pojawiającym się w literaturze
odmiennym koncepcjom, nie ma prawa zaskarżania planu podziału (por.
postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2000 r., II CKN 496/00, OSNC
2000/9/168 i z dnia 22 marca 2007 r., III CZP 2/07, nie publ.), a sporządzenie
projektu planu w ogóle nie ma charakteru czynności zaskarżalnej. Rację ma zatem
powód, gdy podważa co do zasady pogląd Sądu Okręgowego uznający za
prawomocne ustalenie opłat stosunkowych w rozumieniu art. 63 ust. 5 k.s.e. ujęcie
ich w uprawomocnionym planie podziału sumy uzyskanej z egzekucji
z nieruchomości, ewentualnie w projekcie tego planu. Temu celowi służy bowiem
postanowienie komornika wydane na podstawie art. 770 k.p.c. Jednakże aby
możliwe było zakwalifikowanie orzeczenia jako postanowienia przewidzianego
w tym przepisie konieczne jest, aby spełniało ono wymagania stawiane w art. 49
ust. 1 k.s.e. i w art. 770 k.p.c., a zatem by ustalało koszty egzekucji i wzywało
10
dłużnika do ich uiszczenia, oraz nadawało się do wykonania w drodze egzekucji.
Te cechy ma jedynie postanowienie precyzyjnie oznaczające kwotę kosztów. Braki
w tym zakresie, polegające na podaniu jedynie stawki procentowej bez oznaczenia
nawet od jakiej kwoty stawka ta miałaby zostać naliczona, powodują, że orzeczeniu
nie można przypisać funkcji orzeczenia prawomocnie ustalającego opłaty.
Do analogicznych wniosków prowadzi przeprowadzona przez Sąd Okręgowy
analiza postanowień rozporządzenia o czynnościach komorników.
Reasumując mimo, że co do zasady postanowieniem, o jakim mowa w art.
63 ust. 5 k.s.e. jest postanowienie przewidziane w art. 770 k.p.c., w sytuacji kiedy
takie orzeczenie nie zostało prawidłowo wydane, jego funkcję przypisać należy
prawomocnemu rozstrzygnięciu, w którym stosowne ustalenie opłat zostało
ostatecznie dokonane. W rozpatrywanej sprawie są nim plany podziału sumy
uzyskanej z egzekucji z nieruchomości. Mimo więc błędnych założeń, wyrok Sądu
Okręgowego odpowiada prawu, wobec czego skarga kasacyjna powoda podlegała
oddaleniu (art. 39814
k.p.c.).
Orzeczenie o kosztach postępowania kasacyjnego uzasadnia art. 39821
k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i art. 98 § 1 i 3 k.p.c.