IV CZ 127/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-06-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 127/10
POSTANOWIENIE
Dnia 17 marca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marian Kocon (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (sprawozdawca)
SSN Antoni Górski
w sprawie ze skargi dłużnika
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w G.
z dnia 20 kwietnia 2009 r.,
w sprawie egzekucyjnej z wniosku wierzycieli Banku Gospodarstwa Krajowego
w W., J. K. i P. K.
przeciwko dłużnikowi W.K.
ze skargi na czynności komornika,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 17 marca 2011 r.,
zażalenia dłużnika
na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 7 października 2009 r.,
1) oddala zażalenie i zasądza od skarżącego na rzecz J. K.
kwotę 467 (czterysta sześćdziesiąt siedem) złotych tytułem
zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego
2) zasądza od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w G.) na rzecz
adwokata D. P. kwotę 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych
powiększoną o stawkę podatku od towarów i usług tytułem
zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z
urzędu.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 7 października 2009 r. Sąd Okręgowy w G. odrzucił
skargę dłużnika W. K. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w G. z dnia 20 kwietnia 2009 r., którym
oddalone zostało jego zażalenie na postanowienie Sądu Rejonowego w G. z dnia
23 października 2008 r., oddalające wniosek o ustanowienie pełnomocnika z
urzędu. Przyczyną odrzucenia skargi było wniesienie jej osobiście przez dłużnika
(art. 871
§ 1 k.p.c.).
Dłużnik zaskarżył powyższe postanowienie wnosząc o jego uchylenie oraz
o wyznaczenie mu pełnomocnika z urzędu do złożenia skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. Zarzucił naruszenie art. 5, 6
i 327 § 1 k.p.c., a także art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka
i podstawowych wolności i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP w związku z art. 124
zdanie 2 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga dłużnika o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia dotyczy postanowienia wydanego w postępowaniu egzekucyjnym.
Z dniem 25 września 2010 r. weszła w życie ustawa z 22 lipca 2010 r. o zmianie
ustawy – Kodeks cywilny, ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy –
Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. z 2010 r. Nr 155, poz. 1037). Zgodnie z tą
ustawą w sprawach egzekucyjnych skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia nie przysługuje (art. 7674
§ 3 k.p.c.).
Dłużnik wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia w poprzednio obowiązującym stanie prawnym. Nowelizacja nie zawiera
przepisów intertemporalnych regulujących w sposób szczególny stosowanie
poprzednio obowiązujących przepisów do skarg wniesionych w okresie
obowiązywania tych przepisów. W tej sytuacji do wprowadzonych przez nią zmian
w przepisach proceduralnych należy stosować ogólną zasadę, wedle której nowe
przepisy stosuje się od chwili ich wejścia w życie także do zaskarżania orzeczeń
wydanych wcześniej oraz do wszczętych już postępowań (tak SN m. in.
3
w uzasadnieniu postanowienia z dnia 27 października 2010 r., sygn. akt IV CNP
61/10, nie publ.). Na taką wykładnię rzutuje również uzasadnienie projektu
nowelizacji, w którym wyraźnie wskazano, że przepisy projektowanej ustawy będą
miały zastosowanie także do orzeczeń sądowych wydanych przed jej wejściem
w życie (druk nr 2525 z dnia 13 listopada 2009 r.).
Prowadzi to do wniosku, że skarga powoda w obecnym stanie prawnym jest
niedopuszczalna, a w związku z tym – biorąc pod uwagę stan prawny z chwili
orzekania – zażalenie podlega oddaleniu.
Wobec powyższego, na podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.,
Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98, 391 § 1 i art.
39821
k.p.c. oraz na postawie § 13 ust. 2 pkt 2 w związku z § 6 pkt 3 i § 2 ust. 3
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163,
poz. 1348 z późn. zm.).
POSTANOWIENIE
Dnia 17 marca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marian Kocon (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (sprawozdawca)
SSN Antoni Górski
w sprawie ze skargi dłużnika
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w G.
z dnia 20 kwietnia 2009 r.,
w sprawie egzekucyjnej z wniosku wierzycieli Banku Gospodarstwa Krajowego
w W., J. K. i P. K.
przeciwko dłużnikowi W.K.
ze skargi na czynności komornika,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 17 marca 2011 r.,
zażalenia dłużnika
na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 7 października 2009 r.,
1) oddala zażalenie i zasądza od skarżącego na rzecz J. K.
kwotę 467 (czterysta sześćdziesiąt siedem) złotych tytułem
zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego
2) zasądza od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w G.) na rzecz
adwokata D. P. kwotę 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych
powiększoną o stawkę podatku od towarów i usług tytułem
zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z
urzędu.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 7 października 2009 r. Sąd Okręgowy w G. odrzucił
skargę dłużnika W. K. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w G. z dnia 20 kwietnia 2009 r., którym
oddalone zostało jego zażalenie na postanowienie Sądu Rejonowego w G. z dnia
23 października 2008 r., oddalające wniosek o ustanowienie pełnomocnika z
urzędu. Przyczyną odrzucenia skargi było wniesienie jej osobiście przez dłużnika
(art. 871
§ 1 k.p.c.).
Dłużnik zaskarżył powyższe postanowienie wnosząc o jego uchylenie oraz
o wyznaczenie mu pełnomocnika z urzędu do złożenia skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. Zarzucił naruszenie art. 5, 6
i 327 § 1 k.p.c., a także art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka
i podstawowych wolności i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP w związku z art. 124
zdanie 2 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga dłużnika o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia dotyczy postanowienia wydanego w postępowaniu egzekucyjnym.
Z dniem 25 września 2010 r. weszła w życie ustawa z 22 lipca 2010 r. o zmianie
ustawy – Kodeks cywilny, ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy –
Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. z 2010 r. Nr 155, poz. 1037). Zgodnie z tą
ustawą w sprawach egzekucyjnych skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia nie przysługuje (art. 7674
§ 3 k.p.c.).
Dłużnik wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia w poprzednio obowiązującym stanie prawnym. Nowelizacja nie zawiera
przepisów intertemporalnych regulujących w sposób szczególny stosowanie
poprzednio obowiązujących przepisów do skarg wniesionych w okresie
obowiązywania tych przepisów. W tej sytuacji do wprowadzonych przez nią zmian
w przepisach proceduralnych należy stosować ogólną zasadę, wedle której nowe
przepisy stosuje się od chwili ich wejścia w życie także do zaskarżania orzeczeń
wydanych wcześniej oraz do wszczętych już postępowań (tak SN m. in.
3
w uzasadnieniu postanowienia z dnia 27 października 2010 r., sygn. akt IV CNP
61/10, nie publ.). Na taką wykładnię rzutuje również uzasadnienie projektu
nowelizacji, w którym wyraźnie wskazano, że przepisy projektowanej ustawy będą
miały zastosowanie także do orzeczeń sądowych wydanych przed jej wejściem
w życie (druk nr 2525 z dnia 13 listopada 2009 r.).
Prowadzi to do wniosku, że skarga powoda w obecnym stanie prawnym jest
niedopuszczalna, a w związku z tym – biorąc pod uwagę stan prawny z chwili
orzekania – zażalenie podlega oddaleniu.
Wobec powyższego, na podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.,
Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98, 391 § 1 i art.
39821
k.p.c. oraz na postawie § 13 ust. 2 pkt 2 w związku z § 6 pkt 3 i § 2 ust. 3
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163,
poz. 1348 z późn. zm.).