Sygn. akt V CZ 123/10
POSTANOWIENIE
Dnia 23 marca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący)
SSN Jan Górowski (sprawozdawca)
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie z wniosku A. Z.
przy uczestnictwie małoletniej K. M., reprezentowanej przez matkę J. Ż.
o zniesienie współwłasności,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 23 marca 2011 r.,
zażalenia uczestniczki postępowania na postanowienie Sądu Okręgowego
w W.
z dnia 23 lipca 2010 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 23 lipca 2010 r. Sąd Okręgowy w W. odrzucił
apelację wniesioną przez uczestniczkę postępowania od postanowienia Sądu
Rejonowego we W. wydanego dnia 26 lutego 2010 r., w sprawie […], oceniając, że
uczestniczka uchybiła terminowi na złożenie tego środka zaskarżenia.
Postanowienie Sądu Okręgowego zostało zaskarżone w całości przez
uczestniczkę postępowania, która wniosła o jego uchylenie. Podniosła zarzut błędu
w ustaleniach faktycznych mającego wpływ na treść orzeczenia, a to przez
stwierdzenie, że uczestniczce termin do złożenia apelacji upływał z dniem
6.04.2010 r., podczas gdy w rzeczywistości upływał on 9.04.2010 r.,
a w konsekwencji apelacja została złożona z zachowaniem ustawowego terminu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 369 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. apelację
wnosi się do sądu, który wydał zaskarżone postanowienie, w terminie
dwutygodniowym od doręczenia stronie skarżącej wyroku z uzasadnieniem.
Terminy na dokonanie określonych czynności oblicza się zgodnie z przepisami
Kodeksu cywilnego (art. 110 k.c. i następne).
Podstawą wniesionego przez uczestniczkę zażalenia był zarzut, że Sąd
Okręgowy popełnił błąd w ustaleniu daty doręczenia stronie odpisu postanowienia
wraz z uzasadnieniem, którą powinno stwierdzać zwrotne potwierdzeniu odbioru.
Uczestniczka podniosła, że zaskarżone apelacją orzeczenie zostało doręczone jej
pełnomocnikowi w dniu 26.03.2010 r., a nie jak ustalił sąd w dniu 23.03.2010 r.,
co powoduje, że apelacja została wniesiona w terminie.
Dowodem doręczenia stronie pisma procesowego jest zwrotne
potwierdzenie odbioru. Prawidłowy dowód doręczenia pisma stronie jest
dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 k.p.c., zaświadczającym fakt i datę
doręczenia, korzystającym z domniemania prawidłowości (por. postanowienie SN
z 17 grudnia 1999 r., II CZ 147/99, niepublikowane). Sąd dokonując sprawdzenia
poprawności dokonanego w sprawie doręczenia celem określenia jego
3
prawidłowości, ma obowiązek zbadania czy przesyłka została doręczona stosownie
do treści właściwych przepisów Kodeksu postępowania cywilnego (art. 131 k.p.c.
i następne) oraz wydanego w oparciu o tę ustawę aktu wykonawczego,
w rozpoznawanej sprawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
17 czerwca 1999 r. w sprawie szczegółowego trybu doręczania pism sądowych
przez pocztę w postępowaniu cywilnym (Dz.U. Nr 62, poz. 697 ze zm.) obecnie już
nieobowiązującego. Sąd powinien również zbadać, czy prawidłowo zostało
sporządzone zwrotne potwierdzenie odbioru stanowiące dowód doręczenia
przesyłki, a w szczególności sprawdzić, czy przesyłka została odebrana przez
osobę uprawnioną do jej odbioru w imieniu adresata oraz w jakiej dacie została
odebrana. Jedynie prawidłowo doręczona przesyłka, a zatem taka której
prawidłowo wypełniono zwrotne potwierdzenie odbioru, może stanowić dowód
doręczenia stronie orzeczenia, a jeżeli jest ono zaskarżalne a termin do jego
zaskarżenia jest liczony od dnia doręczenia, również określać pierwszy dzień
okresu, od którego liczony będzie termin do wniesienia właściwego środka
zaskarżenia.
W rozpoznanej sprawie Sąd Okręgowy zaniechał zbadania prawidłowości
doręczenia, a przede wszystkim prawidłowości sporządzenia zwrotnego
potwierdzenia odbioru, co uczyniło zażalenie wniesione przez uczestniczkę
zasadnym. Z akt sprawy może wynikać, że pełnomocnik uczestniczki otrzymał
przesyłkę w dniu 26.03.2010 r., przy czym w sposób niewłaściwy zostało dokonane
doręczenie, gdyż zwrotne potwierdzenie odbioru skierowane do uczestniczki
zostało załączone do koperty zawierającej przesyłkę kierowaną do
wnioskodawczyni, i odwrotnie.
Mając na względzie powyższe, na podstawie art. 39815
§ 1 w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c., Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.