II CZ 32/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-06-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 32/11
POSTANOWIENIE
Dnia 8 kwietnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Wojciech Katner
SSN Marta Romańska
w sprawie ze skargi A. T.
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 3 kwietnia 2001r., wydanego
w sprawie z powództwa M. T. i A. T.
przeciwko J. S., W. S. i P. S.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 8 kwietnia 2011 r.,
zażalenia A. T.
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 1 lipca 2010 r.,
oddala zażalenie oraz wniosek o przyznanie kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej w postępowaniu
zażaleniowym
Uzasadnienie
2
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 1 lipca 2010 r. Sąd Apelacyjny, z
powodu niedochowania przymusu adwokacko – radcowskiego obowiązującego
przed Sądem Najwyższym (art. 871
§ 1 k.p.c.), odrzucił zażalenie A. T. na
postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 18 czerwca 2010 r., na podstawie
którego odrzucono jego skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia Sądu Apelacyjnego z dnia 3 kwietnia 2001 r.
W zażaleniu pełnomocnik skarżącego zarzucił naruszenie art. 130 § 1 k.p.c.
przez jego niezastosowanie i wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz
wezwanie powoda do usunięcia braków formalnych przez przedłożenie pisma
procesowego sporządzonego przez ustanowionego w sprawie pełnomocnika.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie okazało się oczywiście bezzasadne.
W postępowaniu przed Sądem Najwyższym, z wyjątkami określonymi w art.
871
§ 2 i 3 k.p.c., które nie zachodzą w rozpoznawanej sprawie, obowiązuje
zastępstwo stron przez adwokatów lub radców prawnych. Zastępstwo to dotyczy
także czynności procesowych związanych z postępowaniem przed Sądem
Najwyższym, podejmowanych przed sądem niższej instancji (art. 871
§ 1 k.p.c.).
Zgodnie z art. 130 § 5 k.p.c. pisma procesowe sporządzone z naruszeniem
art. 871
k.p.c. podlegają zwrotowi bez wzywania do usunięcia braków, chyba że
ustawa stanowi inaczej. Inaczej stanowią przepisy w przypadku środków
odwoławczych i środków zaskarżenia, które w przypadku, gdy są niedopuszczalne,
podlegają odrzuceniu.
W zażaleniu podniesiony został oczywiście bezzasadny zarzut naruszenia
art.130 § 1 k.p.c. W utrwalonym, jednolitym i powszechnie znanym orzecznictwie
przyjmuje się, że wniesienie środka zaskarżenia lub środka odwoławczego przez
stronę nie mającą – ze względu na przymus adwokacko-radcowski – zdolności
postulacyjnej w tym zakresie, powoduje jego odrzucenie a limine, jako środka
prawnego niedopuszczalnego.
Nie stoją temu na przeszkodzie okoliczności, które wskazuje w uzasadnieniu
zażalenia pełnomocnik skarżącego, a więc brak pouczenia o sposobie zaskarżenia,
czy też jego niepełny lub nieprecyzyjny charakter (zob. m. in. postanowienia SN:
3
z dnia 28 stycznia 2011 r., I CZ 167/10 nie publ., z 19 marca 1998 r., I CZ 21/98,
nie publ. oraz z 19 sierpnia 2004 r., V CZ 79/04, nie publ.).
Wniesienie przez pełnomocnika ustanowionego przez sąd środka prawnego
oczywiście bezzasadnego nie uzasadnia przyznania mu od Skarbu Państwa
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (postanowienie SN
z dnia 20 września 2007 r., II CZ 69/07, OSNC 2008 nr 3, poz.41).
Wobec powyższego, na podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c., Sąd
Najwyższy orzekł jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 8 kwietnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Wojciech Katner
SSN Marta Romańska
w sprawie ze skargi A. T.
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 3 kwietnia 2001r., wydanego
w sprawie z powództwa M. T. i A. T.
przeciwko J. S., W. S. i P. S.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 8 kwietnia 2011 r.,
zażalenia A. T.
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 1 lipca 2010 r.,
oddala zażalenie oraz wniosek o przyznanie kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej w postępowaniu
zażaleniowym
Uzasadnienie
2
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 1 lipca 2010 r. Sąd Apelacyjny, z
powodu niedochowania przymusu adwokacko – radcowskiego obowiązującego
przed Sądem Najwyższym (art. 871
§ 1 k.p.c.), odrzucił zażalenie A. T. na
postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 18 czerwca 2010 r., na podstawie
którego odrzucono jego skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia Sądu Apelacyjnego z dnia 3 kwietnia 2001 r.
W zażaleniu pełnomocnik skarżącego zarzucił naruszenie art. 130 § 1 k.p.c.
przez jego niezastosowanie i wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz
wezwanie powoda do usunięcia braków formalnych przez przedłożenie pisma
procesowego sporządzonego przez ustanowionego w sprawie pełnomocnika.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie okazało się oczywiście bezzasadne.
W postępowaniu przed Sądem Najwyższym, z wyjątkami określonymi w art.
871
§ 2 i 3 k.p.c., które nie zachodzą w rozpoznawanej sprawie, obowiązuje
zastępstwo stron przez adwokatów lub radców prawnych. Zastępstwo to dotyczy
także czynności procesowych związanych z postępowaniem przed Sądem
Najwyższym, podejmowanych przed sądem niższej instancji (art. 871
§ 1 k.p.c.).
Zgodnie z art. 130 § 5 k.p.c. pisma procesowe sporządzone z naruszeniem
art. 871
k.p.c. podlegają zwrotowi bez wzywania do usunięcia braków, chyba że
ustawa stanowi inaczej. Inaczej stanowią przepisy w przypadku środków
odwoławczych i środków zaskarżenia, które w przypadku, gdy są niedopuszczalne,
podlegają odrzuceniu.
W zażaleniu podniesiony został oczywiście bezzasadny zarzut naruszenia
art.130 § 1 k.p.c. W utrwalonym, jednolitym i powszechnie znanym orzecznictwie
przyjmuje się, że wniesienie środka zaskarżenia lub środka odwoławczego przez
stronę nie mającą – ze względu na przymus adwokacko-radcowski – zdolności
postulacyjnej w tym zakresie, powoduje jego odrzucenie a limine, jako środka
prawnego niedopuszczalnego.
Nie stoją temu na przeszkodzie okoliczności, które wskazuje w uzasadnieniu
zażalenia pełnomocnik skarżącego, a więc brak pouczenia o sposobie zaskarżenia,
czy też jego niepełny lub nieprecyzyjny charakter (zob. m. in. postanowienia SN:
3
z dnia 28 stycznia 2011 r., I CZ 167/10 nie publ., z 19 marca 1998 r., I CZ 21/98,
nie publ. oraz z 19 sierpnia 2004 r., V CZ 79/04, nie publ.).
Wniesienie przez pełnomocnika ustanowionego przez sąd środka prawnego
oczywiście bezzasadnego nie uzasadnia przyznania mu od Skarbu Państwa
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (postanowienie SN
z dnia 20 września 2007 r., II CZ 69/07, OSNC 2008 nr 3, poz.41).
Wobec powyższego, na podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c., Sąd
Najwyższy orzekł jak w sentencji.