IV CZ 6/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:29-11-2012
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 6/11
POSTANOWIENIE
Dnia 7 kwietnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Irena Gromska-Szuster (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa Danuty J.
przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej Nieruchomości , o uchylenie uchwał,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 7 kwietnia 2011 r.,
zażalenia powódki
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 20 października 2010 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 20 października 2010 r. Sąd
Apelacyjny odrzucił skargę kasacyjną od wyroku tego Sądu z dnia 23 czerwca
2010 r. wniesioną w dniu 21 września 2010 r. osobiście przez powódkę. Wskazał,
że zgodnie z art. 871
§ 1 k.p.c. wobec powódki ma zastosowanie obligatoryjne
zastępstwo procesowe przez adwokata lub radcę prawnego w postępowaniu przed
Sądem Najwyższym, które dotyczy także czynności procesowych związanych z
postępowaniem przed Sądem Najwyższym, podejmowanych przed sądem niższej
instancji. Z tych względów skarga kasacyjna wniesiona osobiście przez powódkę
podlega odrzuceniu na podstawie art. 3986
§ 4 k.p.c. jako niedopuszczalna.
W zażaleniu pełnomocnik powódki zarzucając naruszenie art. 45 Konstytucji
RP oraz art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności
sporządzonej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950r.(Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284
ze zm. – dalej: „Konwencja o ochronie praw człowieka”) wnosił o uchylenie
zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest uzasadnione.
Wbrew zawartym w nim twierdzeniom, przyczyną odrzucenia skargi
kasacyjnej wniesionej osobiście przez powódkę nie było zaniechanie złożenia
„zapowiedzi skargi” przez radcę prawnego M. G. reprezentującą powódkę w
postępowaniu apelacyjnym, bowiem zarówno pełnomocnik z urzędu jak i powódka
osobiście złożyły w terminie skuteczny wniosek o sporządzenie i doręczenie
odpisu wyroku z uzasadnieniem Sądu drugiej instancji. Pełnomocnictwo
procesowe, zarówno z wyboru, jak i z urzędu upoważniające do reprezentowania
strony przed Sądem drugiej instancji upoważnia pełnomocnika do złożenia takiego
wniosku. Także przewidziany w art. 871
§ 1 k.p.c. przymus adwokacko-radcowski
nie dotyczy tej czynności (porównaj między innymi orzeczenia Sądu Najwyższego z
dnia 16 maja 2006 r. II UZ 6/06, OSNP 2007/11-12/174, z dnia 18 stycznia 2008r. V
CZ 122/07 i z dnia 5 listopada 2009 r. I CZ 66/09, nie publ.). Z tych względów
zarówno wniosek pełnomocnika z urzędu powódki jak i samej powódki złożone na
podstawie art. 387 § 3 k.p.c. były skuteczne i w ich wyniku nastąpiło doręczenie
odpisu wyroku Sądu drugiej instancji z uzasadnieniem.
3
Jednakże zgodnie z art. 871
§ 1 k.p.c. powódka nie była uprawniona do
wniesienia osobiście skargi kasacyjnej wobec obowiązującego w tym przedmiocie
przymusu adwokacko-radcowskiego i z tych przyczyn jej skarga została odrzucona
jako niedopuszczalna. Jedynie ta okoliczność może być zatem przedmiotem
badania i oceny Sądu Najwyższego w ramach rozpoznawania zażalenia na
odrzucenie skargi kasacyjnej na podstawie art. 3986
§ 2 k.p.c. w zw. z art. 871
§ 1
k.p.c., gdyż tylko ona była przyczyną odrzucenia skargi. Zaskarżone postanowienie
nie narusza powyższych przepisów, jak również nie narusza wskazanych
w zażaleniu przepisów art. 45 ust.1 Konstytucji RP ani art. 6 ust.1 Konwencji
o ochronie praw człowieka. Naruszenie przez stronę obowiązujących przepisów
proceduralnych regulujących zaskarżalność orzeczenia sądu drugiej instancji nie
uzasadnia oceny o pozbawieniu strony możliwości sprawiedliwego rozpoznania jej
sprawy przez sąd (porównaj między innymi postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 10 września 1998 r. II CZ 114/98, OSNC 1999/2/42).
Bez znaczenia dla oceny zasadności zaskarżonego postanowienia jest także
powołane w zażaleniu stanowisko Sądu Najwyższego zajęte w uchwale składu
siedmiu sędziów z dnia 21 września 2000 r. III CZP 14/00 ( OSNC 2001/2/21)
stwierdzające, że adwokat ustanowiony dla strony przez sąd może odmówić
sporządzenia kasacji (obecnie skargi kasacyjnej), jeżeli byłaby ona
niedopuszczalna lub oczywiście bezzasadna. Przedmiotem oceny Sądu
Najwyższego rozpoznającego zażalenie na postanowienie o odrzuceniu skargi
kasacyjnej wniesionej bez zachowania przymusu adwokacko-radcowskiego jest
bowiem tylko to, czy rzeczywiście naruszony został przepis art. 871
§ 1 k.p.c.,
natomiast poza tą oceną muszą pozostać przyczyny, z powodu których strona
przepis ten naruszyła.
Biorąc wszystko to pod uwagę Sąd Najwyższy na podstawie art. 39815
w zw.
z art. 3941
§ 3 k.p.c. oddalił zażalenie jako nieuzasadnione.
md
POSTANOWIENIE
Dnia 7 kwietnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Irena Gromska-Szuster (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa Danuty J.
przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej Nieruchomości , o uchylenie uchwał,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 7 kwietnia 2011 r.,
zażalenia powódki
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 20 października 2010 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 20 października 2010 r. Sąd
Apelacyjny odrzucił skargę kasacyjną od wyroku tego Sądu z dnia 23 czerwca
2010 r. wniesioną w dniu 21 września 2010 r. osobiście przez powódkę. Wskazał,
że zgodnie z art. 871
§ 1 k.p.c. wobec powódki ma zastosowanie obligatoryjne
zastępstwo procesowe przez adwokata lub radcę prawnego w postępowaniu przed
Sądem Najwyższym, które dotyczy także czynności procesowych związanych z
postępowaniem przed Sądem Najwyższym, podejmowanych przed sądem niższej
instancji. Z tych względów skarga kasacyjna wniesiona osobiście przez powódkę
podlega odrzuceniu na podstawie art. 3986
§ 4 k.p.c. jako niedopuszczalna.
W zażaleniu pełnomocnik powódki zarzucając naruszenie art. 45 Konstytucji
RP oraz art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności
sporządzonej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950r.(Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284
ze zm. – dalej: „Konwencja o ochronie praw człowieka”) wnosił o uchylenie
zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest uzasadnione.
Wbrew zawartym w nim twierdzeniom, przyczyną odrzucenia skargi
kasacyjnej wniesionej osobiście przez powódkę nie było zaniechanie złożenia
„zapowiedzi skargi” przez radcę prawnego M. G. reprezentującą powódkę w
postępowaniu apelacyjnym, bowiem zarówno pełnomocnik z urzędu jak i powódka
osobiście złożyły w terminie skuteczny wniosek o sporządzenie i doręczenie
odpisu wyroku z uzasadnieniem Sądu drugiej instancji. Pełnomocnictwo
procesowe, zarówno z wyboru, jak i z urzędu upoważniające do reprezentowania
strony przed Sądem drugiej instancji upoważnia pełnomocnika do złożenia takiego
wniosku. Także przewidziany w art. 871
§ 1 k.p.c. przymus adwokacko-radcowski
nie dotyczy tej czynności (porównaj między innymi orzeczenia Sądu Najwyższego z
dnia 16 maja 2006 r. II UZ 6/06, OSNP 2007/11-12/174, z dnia 18 stycznia 2008r. V
CZ 122/07 i z dnia 5 listopada 2009 r. I CZ 66/09, nie publ.). Z tych względów
zarówno wniosek pełnomocnika z urzędu powódki jak i samej powódki złożone na
podstawie art. 387 § 3 k.p.c. były skuteczne i w ich wyniku nastąpiło doręczenie
odpisu wyroku Sądu drugiej instancji z uzasadnieniem.
3
Jednakże zgodnie z art. 871
§ 1 k.p.c. powódka nie była uprawniona do
wniesienia osobiście skargi kasacyjnej wobec obowiązującego w tym przedmiocie
przymusu adwokacko-radcowskiego i z tych przyczyn jej skarga została odrzucona
jako niedopuszczalna. Jedynie ta okoliczność może być zatem przedmiotem
badania i oceny Sądu Najwyższego w ramach rozpoznawania zażalenia na
odrzucenie skargi kasacyjnej na podstawie art. 3986
§ 2 k.p.c. w zw. z art. 871
§ 1
k.p.c., gdyż tylko ona była przyczyną odrzucenia skargi. Zaskarżone postanowienie
nie narusza powyższych przepisów, jak również nie narusza wskazanych
w zażaleniu przepisów art. 45 ust.1 Konstytucji RP ani art. 6 ust.1 Konwencji
o ochronie praw człowieka. Naruszenie przez stronę obowiązujących przepisów
proceduralnych regulujących zaskarżalność orzeczenia sądu drugiej instancji nie
uzasadnia oceny o pozbawieniu strony możliwości sprawiedliwego rozpoznania jej
sprawy przez sąd (porównaj między innymi postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 10 września 1998 r. II CZ 114/98, OSNC 1999/2/42).
Bez znaczenia dla oceny zasadności zaskarżonego postanowienia jest także
powołane w zażaleniu stanowisko Sądu Najwyższego zajęte w uchwale składu
siedmiu sędziów z dnia 21 września 2000 r. III CZP 14/00 ( OSNC 2001/2/21)
stwierdzające, że adwokat ustanowiony dla strony przez sąd może odmówić
sporządzenia kasacji (obecnie skargi kasacyjnej), jeżeli byłaby ona
niedopuszczalna lub oczywiście bezzasadna. Przedmiotem oceny Sądu
Najwyższego rozpoznającego zażalenie na postanowienie o odrzuceniu skargi
kasacyjnej wniesionej bez zachowania przymusu adwokacko-radcowskiego jest
bowiem tylko to, czy rzeczywiście naruszony został przepis art. 871
§ 1 k.p.c.,
natomiast poza tą oceną muszą pozostać przyczyny, z powodu których strona
przepis ten naruszyła.
Biorąc wszystko to pod uwagę Sąd Najwyższy na podstawie art. 39815
w zw.
z art. 3941
§ 3 k.p.c. oddalił zażalenie jako nieuzasadnione.
md