III PZ 1/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:24-06-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III PZ 1/11
POSTANOWIENIE
Dnia 18 kwietnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Myszka (przewodniczący)
SSN Jerzy Kwaśniewski
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa J. G.
przeciwko Przedszkolu Miejskiemu […]
o wznowienie postępowania w sprawie Pa …/10,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 18 kwietnia 2011 r.,
zażalenia powódki na postanowienie Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych […]
z dnia 29 grudnia 2010 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych postanowieniem z
dnia 29 grudnia 2010 r. odrzucił zażalenie wniesione osobiście przez J. G. na
postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 1 grudnia 2010 r. odrzucające skargę
powódki o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem tego
Sądu z dnia 12 kwietnia 2010 r.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd Okręgowy stwierdził, że orzekając w
niniejszej sprawie działa jako sąd drugiej instancji, zaś dopuszczalność zażalenia
na postanowienia sądu drugiej instancji regulowana jest treścią art. 3941
k.p.c.,
2
który wskazuje katalog postanowień sądu drugiej instancji, podlegających
zaskarżeniu do Sądu Najwyższego w drodze zażalenia. Zgodnie z treścią art. 871
§
1 k.p.c. w postępowaniu przed Sądem Najwyższym obowiązuje zastępstwo stron
przez adwokatów lub radców prawnych. Zastępstwo to dotyczy także czynności
procesowych związanych z postępowaniem przed Sądem Najwyższym,
podejmowanych przed sądem niższej instancji. Niespełnienie wymogu
obowiązkowego zastępstwa strony w postępowaniu przed Sądem Najwyższym
stanowi zaś przesłankę do odrzucenia zażalenia.
Pełnomocnik powódki wniosła na powyższe postanowienie zażalenie.
Postanowieniu zarzuciła naruszenie art. 394 k.p.c. przez nietrafne stanowisko, iż
Sąd Okręgowy rozpoznawał niniejszą sprawę jako sąd drugiej instancji, wnosząc o
uchylenie postanowienia w całości.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest bezzasadne.
Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 3 kwietnia 2007 r., III CZP 137/06 (OSNC
2007 nr 9, poz. 125), rozstrzygając wątpliwości co do znaczenia użytego w
przepisie art. 405 k.p.c. sformułowania „sąd, który ostatnio orzekał co do istoty
sprawy”, przyjął, że sąd drugiej instancji, który oddalił apelację, jest sądem
orzekającym ostatnio co do istoty sprawy w rozumieniu art. 405 zdanie drugie
k.p.c., właściwym do wznowienia postępowania na podstawach określonych w art.
403 k.p.c. Stąd też właściwym do rozpoznania skargi o wznowienie postępowania z
przyczyn restytucyjnych wniesionej przez skarżącą był Sąd drugiej instancji – jako
sąd orzekający co do istoty sprawy. W postępowaniu ze skargi o wznowienie
postępowania nie ulega zmianie tok instancji; pozostaje on taki sam jak w
postępowaniu zakończonym prawomocnym wyrokiem. Skarga o wznowienie
postępowania nie jest powództwem o ukształtowanie prawa, gdyż nie rozpoczyna
nowego postępowania, ale stanowi kontynuację procesu zakończonego
prawomocnym wyrokiem, z zachowaniem statusu instancyjnego poszczególnych
sądów biorących udział w tym postępowaniu. Sąd okręgowy rozpoznaje zatem
skargę o wznowienie postępowania od wyroku oddalającego apelację jako sąd
drugiej instancji. Postanowienie o odrzuceniu skargi o wznowienie postępowania
kończące postępowanie w sprawie wydane przez sąd, który orzekał w sprawie
3
prawomocnie zakończonej w drugiej instancji, podlega więc zaskarżeniu
zażaleniem do Sądu Najwyższego (3941
§ 2 k.p.c.), z zachowaniem wymagań
wynikających z przepisu art. 871
§ 1 k.p.c. (por. postanowienia Sądu Najwyższego z
dnia: 22 lipca 1999 r., I PKN 312/99, M. Prawn. 2000 nr 3; 13 sierpnia 2002 r., I PZ
62/02, OSNP 2004 nr 11, poz. 195; 20 czerwca 2008 r., IV CZ 36/08, LEX nr
637707; 8 września 2010 r., III PZ 6/10, niepublikowane). Niedochowanie tych
wymogów uprawniało Sąd drugiej instancji do odrzucenia zażalenia w oparciu o
odpowiednio stosowany (na mocy art. 398
21
k.p.c.) art. 370 k.p.c. w związku z art.
397 § 2 k.p.c.
Mając na uwadze powyższe, Sąd Najwyższy na mocy art. 3941
§ 3 k.p.c. w
związku z art. 39814
k.p.c. postanowił jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 18 kwietnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Myszka (przewodniczący)
SSN Jerzy Kwaśniewski
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa J. G.
przeciwko Przedszkolu Miejskiemu […]
o wznowienie postępowania w sprawie Pa …/10,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 18 kwietnia 2011 r.,
zażalenia powódki na postanowienie Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych […]
z dnia 29 grudnia 2010 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych postanowieniem z
dnia 29 grudnia 2010 r. odrzucił zażalenie wniesione osobiście przez J. G. na
postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 1 grudnia 2010 r. odrzucające skargę
powódki o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem tego
Sądu z dnia 12 kwietnia 2010 r.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd Okręgowy stwierdził, że orzekając w
niniejszej sprawie działa jako sąd drugiej instancji, zaś dopuszczalność zażalenia
na postanowienia sądu drugiej instancji regulowana jest treścią art. 3941
k.p.c.,
2
który wskazuje katalog postanowień sądu drugiej instancji, podlegających
zaskarżeniu do Sądu Najwyższego w drodze zażalenia. Zgodnie z treścią art. 871
§
1 k.p.c. w postępowaniu przed Sądem Najwyższym obowiązuje zastępstwo stron
przez adwokatów lub radców prawnych. Zastępstwo to dotyczy także czynności
procesowych związanych z postępowaniem przed Sądem Najwyższym,
podejmowanych przed sądem niższej instancji. Niespełnienie wymogu
obowiązkowego zastępstwa strony w postępowaniu przed Sądem Najwyższym
stanowi zaś przesłankę do odrzucenia zażalenia.
Pełnomocnik powódki wniosła na powyższe postanowienie zażalenie.
Postanowieniu zarzuciła naruszenie art. 394 k.p.c. przez nietrafne stanowisko, iż
Sąd Okręgowy rozpoznawał niniejszą sprawę jako sąd drugiej instancji, wnosząc o
uchylenie postanowienia w całości.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest bezzasadne.
Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 3 kwietnia 2007 r., III CZP 137/06 (OSNC
2007 nr 9, poz. 125), rozstrzygając wątpliwości co do znaczenia użytego w
przepisie art. 405 k.p.c. sformułowania „sąd, który ostatnio orzekał co do istoty
sprawy”, przyjął, że sąd drugiej instancji, który oddalił apelację, jest sądem
orzekającym ostatnio co do istoty sprawy w rozumieniu art. 405 zdanie drugie
k.p.c., właściwym do wznowienia postępowania na podstawach określonych w art.
403 k.p.c. Stąd też właściwym do rozpoznania skargi o wznowienie postępowania z
przyczyn restytucyjnych wniesionej przez skarżącą był Sąd drugiej instancji – jako
sąd orzekający co do istoty sprawy. W postępowaniu ze skargi o wznowienie
postępowania nie ulega zmianie tok instancji; pozostaje on taki sam jak w
postępowaniu zakończonym prawomocnym wyrokiem. Skarga o wznowienie
postępowania nie jest powództwem o ukształtowanie prawa, gdyż nie rozpoczyna
nowego postępowania, ale stanowi kontynuację procesu zakończonego
prawomocnym wyrokiem, z zachowaniem statusu instancyjnego poszczególnych
sądów biorących udział w tym postępowaniu. Sąd okręgowy rozpoznaje zatem
skargę o wznowienie postępowania od wyroku oddalającego apelację jako sąd
drugiej instancji. Postanowienie o odrzuceniu skargi o wznowienie postępowania
kończące postępowanie w sprawie wydane przez sąd, który orzekał w sprawie
3
prawomocnie zakończonej w drugiej instancji, podlega więc zaskarżeniu
zażaleniem do Sądu Najwyższego (3941
§ 2 k.p.c.), z zachowaniem wymagań
wynikających z przepisu art. 871
§ 1 k.p.c. (por. postanowienia Sądu Najwyższego z
dnia: 22 lipca 1999 r., I PKN 312/99, M. Prawn. 2000 nr 3; 13 sierpnia 2002 r., I PZ
62/02, OSNP 2004 nr 11, poz. 195; 20 czerwca 2008 r., IV CZ 36/08, LEX nr
637707; 8 września 2010 r., III PZ 6/10, niepublikowane). Niedochowanie tych
wymogów uprawniało Sąd drugiej instancji do odrzucenia zażalenia w oparciu o
odpowiednio stosowany (na mocy art. 398
21
k.p.c.) art. 370 k.p.c. w związku z art.
397 § 2 k.p.c.
Mając na uwadze powyższe, Sąd Najwyższy na mocy art. 3941
§ 3 k.p.c. w
związku z art. 39814
k.p.c. postanowił jak w sentencji.