II UK 38/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:27-01-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II UK 38/11
POSTANOWIENIE
Dnia 20 maja 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kuźniar
w sprawie z wniosku L. K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.
o emeryturę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 20 maja 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego z
dnia 13 października 2010 r.,
odrzuca skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 13 października 2010 r., Sąd Apelacyjny, w sprawie z
wniosku L. K., o emeryturę, oddalił apelację strony pozwanej – Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w E. od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G. z dnia 17 lutego 2010 r., którym zmieniono
decyzję organu rentowego z dnia 13 sierpnia 2009 r. i ustalono wnioskodawcy
prawo do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach
począwszy od dnia 8 sierpnia 2009 r. zgodnie z art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(jednolity tekst: Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) oraz § 4 ust. 1 pkt 3
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku
emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).
2
Powyższy wyrok zaskarżył skargą kasacyjną, w części dotyczącej ustalenia
daty nabycia prawa do świadczenia emerytalnego, pełnomocnik organu rentowego,
zarzucając naruszenie prawa materialnego - art. 100 ust. 1 w związku z art. 184
ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych poprzez bezpodstawne przyjęcie, iż na dzień ustalenia
prawa do świadczenia – emerytury z tytułu wykonywania pracy w szczególnych
warunkach, tj. od dnia 8 sierpnia 2009 r., wnioskodawca spełniał wszystkie warunki
do jego nabycia i wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku jak i poprzedzającego
go wyroku Sądu Okręgowego w części dotyczącej ustalenia daty nabycia prawa do
emerytury i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez ustalenie, iż wnioskodawca
nabył prawo do emerytury od dnia 29 sierpnia 2009 r., ewentualnie uchylenie
wyroku Sądu Apelacyjnego w zaskarżonego części i przekazanie sprawy temu
Sądowi do ponownego rozpoznania, wraz z orzeczeniem o kosztach postępowania.
Uzasadniając wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, wskazano na
potrzebę wykładni przepisów prawnych wskazanych w podstawie skargi kasacyjnej,
oraz na oczywistą zasadność skargi.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Biorąc pod uwagę istotę zarzutów skargi kasacyjnej oraz ich uzasadnienie,
należy stwierdzić, że skarga jest przedmiotowo niedopuszczalna i jako taka
podlega odrzuceniu. Stosownie do art. 3982
§ 1 k.p.c., w sprawach z zakresu prawa
pracy i ubezpieczeń społecznych skarga kasacyjna jest niedopuszczalna w
sprawach o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu zaskarżenia jest
niższa niż dziesięć tysięcy złotych.
W rozpoznawanej sprawie skarżący organ rentowy ostatecznie nie
kwestionował zasadności przyznania wnioskodawcy prawa do wcześniejszej
emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach (art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy z
dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS oraz § 4 ust. 1 pkt 3
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku
emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
szczególnym charakterze), kwestionując jedynie datę przyznania dochodzonego
świadczenia - od dnia 8 sierpnia 2009 r., a więc w istocie jej wysokość. Trafnie –
3
biorąc pod uwagę okoliczności sprawy - organ rentowy zauważa, iż ostatnia
przesłanka nabycia prawa do wcześniejszej emerytury – rozwiązanie stosunku
pracy – została spełniona przez wnioskodawcę w dniu 28 sierpnia 2009 r., a tym
samym prawo do emerytury wnioskodawca nabył dopiero z dniem następującym po
tym dniu czyli 29 sierpnia 2009 r. Gdy więc w sprawie nie jest sporna kwestia
przyznania prawa do świadczenia, a w istocie jego wysokość (wartość świadczenia
za niespełna jeden miesiąc), która niewątpliwie nie przekroczy kwoty dziesięciu
tysięcy złotych, wymaganej przepisem w art. 3982
§ 1 k.p.c., skarga jest
przedmiotowo niedopuszczalna.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy postanowił jak w sentencji, w
oparciu o art. 3986
§ 3 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 20 maja 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kuźniar
w sprawie z wniosku L. K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.
o emeryturę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 20 maja 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego z
dnia 13 października 2010 r.,
odrzuca skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 13 października 2010 r., Sąd Apelacyjny, w sprawie z
wniosku L. K., o emeryturę, oddalił apelację strony pozwanej – Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w E. od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G. z dnia 17 lutego 2010 r., którym zmieniono
decyzję organu rentowego z dnia 13 sierpnia 2009 r. i ustalono wnioskodawcy
prawo do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach
począwszy od dnia 8 sierpnia 2009 r. zgodnie z art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(jednolity tekst: Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) oraz § 4 ust. 1 pkt 3
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku
emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).
2
Powyższy wyrok zaskarżył skargą kasacyjną, w części dotyczącej ustalenia
daty nabycia prawa do świadczenia emerytalnego, pełnomocnik organu rentowego,
zarzucając naruszenie prawa materialnego - art. 100 ust. 1 w związku z art. 184
ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych poprzez bezpodstawne przyjęcie, iż na dzień ustalenia
prawa do świadczenia – emerytury z tytułu wykonywania pracy w szczególnych
warunkach, tj. od dnia 8 sierpnia 2009 r., wnioskodawca spełniał wszystkie warunki
do jego nabycia i wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku jak i poprzedzającego
go wyroku Sądu Okręgowego w części dotyczącej ustalenia daty nabycia prawa do
emerytury i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez ustalenie, iż wnioskodawca
nabył prawo do emerytury od dnia 29 sierpnia 2009 r., ewentualnie uchylenie
wyroku Sądu Apelacyjnego w zaskarżonego części i przekazanie sprawy temu
Sądowi do ponownego rozpoznania, wraz z orzeczeniem o kosztach postępowania.
Uzasadniając wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, wskazano na
potrzebę wykładni przepisów prawnych wskazanych w podstawie skargi kasacyjnej,
oraz na oczywistą zasadność skargi.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Biorąc pod uwagę istotę zarzutów skargi kasacyjnej oraz ich uzasadnienie,
należy stwierdzić, że skarga jest przedmiotowo niedopuszczalna i jako taka
podlega odrzuceniu. Stosownie do art. 3982
§ 1 k.p.c., w sprawach z zakresu prawa
pracy i ubezpieczeń społecznych skarga kasacyjna jest niedopuszczalna w
sprawach o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu zaskarżenia jest
niższa niż dziesięć tysięcy złotych.
W rozpoznawanej sprawie skarżący organ rentowy ostatecznie nie
kwestionował zasadności przyznania wnioskodawcy prawa do wcześniejszej
emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach (art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy z
dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS oraz § 4 ust. 1 pkt 3
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku
emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
szczególnym charakterze), kwestionując jedynie datę przyznania dochodzonego
świadczenia - od dnia 8 sierpnia 2009 r., a więc w istocie jej wysokość. Trafnie –
3
biorąc pod uwagę okoliczności sprawy - organ rentowy zauważa, iż ostatnia
przesłanka nabycia prawa do wcześniejszej emerytury – rozwiązanie stosunku
pracy – została spełniona przez wnioskodawcę w dniu 28 sierpnia 2009 r., a tym
samym prawo do emerytury wnioskodawca nabył dopiero z dniem następującym po
tym dniu czyli 29 sierpnia 2009 r. Gdy więc w sprawie nie jest sporna kwestia
przyznania prawa do świadczenia, a w istocie jego wysokość (wartość świadczenia
za niespełna jeden miesiąc), która niewątpliwie nie przekroczy kwoty dziesięciu
tysięcy złotych, wymaganej przepisem w art. 3982
§ 1 k.p.c., skarga jest
przedmiotowo niedopuszczalna.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy postanowił jak w sentencji, w
oparciu o art. 3986
§ 3 k.p.c.