Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 3/11
POSTANOWIENIE
Dnia 19 maja 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Andrzej Wróbel
w sprawie z powództwa Telekomunikacji Polskiej Spółki Akcyjnej w Warszawie
przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
z udziałem Netia Spółki Akcyjnej
o ochronę konkurencji,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 19 maja 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego z
dnia 30 czerwca 2010 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 30 czerwca 2010 r., oddalił apelację
Telekomunikacji Polskiej S.A. w Warszawie (powód) od wyroku Sądu Okręgowego
w W. z dnia 27 grudnia 2007 r., w sprawie przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów.
Powód zaskarżył wyrok Sądu Apelacyjnego skargą kasacyjną w całości.
Wnosząc o przyjęcie jej do rozpoznania powód podnosi, że w sprawie występują
istotne zagadnienia prawne: 1) czy postawienie zarzutu nadużycia pozycji
dominującej poprzez przeciwdziałanie ukształtowaniu się warunków niezbędnych
do powstania lub rozwoju konkurencji na rynku powiązanym (art. 8 ust. 2 pkt 5
ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów, dalej jako
2
ustawa) polegające na podwyższeniu cen na rynku wyższego szczebla wymaga
wykazania, iż na rynku powiązanym konkurencja mogła zostać ograniczona w
wyniku praktyki?; 2) czy w rozumieniu art. 8 ust. 2 pkt 5 ustawy, przeciwdziałanie
ukształtowaniu warunków niezbędnych do powstania bądź rozwoju konkurencji
należy rozumieć jako dotyczące jedynie warunków, bez których powstanie lub
rozwój konkurencji nie byłby możliwy (tj. czy warunek niezbędności powinien być
wykazany w toku postępowania dowodowego)?.
W uzasadnieniu wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania,
powód powołał się na wyrok Sądu Najwyższego z 19 lutego 2009 r., sygn. akt III SK
31/08. Według powoda z orzeczenia tego wynika, że w przypadku stosowania art. 8
ust. 2 pkt 5 ustawy do zachowań przedsiębiorcy posiadającego pozycję
dominująca, które oddziałują na konkurencję na rynku powiązanym z rynkiem
pozycji dominującej, rynek powiązany powinien być objęty szczegółową analizą.
Tymczasem w niniejszej sprawie zarówno organ ochrony konkurencji, jak i sądy
obu instancji ograniczyły się jedynie do wskazania rynku powiązanego, bez jego
głębszej analizy. Na tej podstawie powód argumentuje, że celem przedstawionego
do rozstrzygnięcia zagadnienia prawnego jest zweryfikowanie i potwierdzenie przez
Sąd Najwyższy ewentualnej konieczności wyodrębnienia rynku powiązanego oraz
wykazania możliwości zaistnienia na tym rynku antykonkurencyjnych skutków. Z
kolei wykazując potrzebę rozstrzygnięcia drugiego z przedstawionych zagadnień
prawnych, powód powołał się na stanowisko doktryny w przedmiocie wykładni art. 8
ust. 2 pkt 5 ustawy oraz stwierdził, że w niniejszej sprawie Sąd Apelacyjny zajął
odmienne stanowisko, uznając, że jakiekolwiek działanie, które może negatywnie
oddziaływać na konkurentów (ich pozycję rynkową) stanowi działanie skierowane
przeciwko warunkom niezbędnym do powstania bądź rozwoju konkurencji.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
1. Skarga kasacyjna powoda nie kwalifikowała się do przyjęcia celem jej
merytorycznego rozpoznania.
2. Zgodnie z utrwalonym rzecznictwem Sądu Najwyższego dotyczącym
wymogów uzasadnienia wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania
w oparciu o przesłankę z art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c., powinno ono zawierać
3
wywód oparty na jurydycznej argumentacji, że w sprawie rzeczywiście
występuje istotne zagadnienie prawne. Sformułowanie zagadnienia prawnego
powinno zawierać wywiedzenie i uzasadnienie występującego w sprawie
problemu prawnego w sposób zbliżony do tego, jaki jest przyjęty przy
przedstawieniu zagadnienia prawnego przez sąd odwoławczy na podstawie
art. 390 k.p.c. (postanowienie SN z dnia 9 maja 2006 r., V CSK 75/06,
niepublikowane; postanowienie SN z 5 kwietnia 2011 r., sygn. akt III SK
50/2010, niepublikowane).
3. Takiego wywodu skarga kasacyjna w niniejszej sprawie nie zawiera. Ponadto,
pierwsze ze sformułowanych zagadnień prawnych zostało rozstrzygnięte w
powołanym przez powoda wyroku Sądu Najwyższego z 19 lutego 2009 r.,
sygn. akt III SK 31/08. Sąd Najwyższy w obecnym składzie nie znajduje zaś
powodów, dla których miałby potwierdzać wyrażone już zapatrywania prawne.
4. Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji
postanowienia.

III SK 3/11

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia