Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 57/10
POSTANOWIENIE
Dnia 19 maja 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Andrzej Wróbel
w sprawie z powództwa V. H. Poland Spółki Akcyjnej
przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki
o nałożenie kary pieniężnej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 19 maja 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w
Warszawie
z dnia 12 maja 2010 r.,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 270
(dwieście siedemdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa
procesowego.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 12 maja 2010 r., na skutek
apelacji V. H. Poland S.A. (powód) od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z
dnia 31 sierpnia 2009 r., w sprawie przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji
Energetyki (Prezes Urzędu), o nałożenie kary pieniężnej, zmienił zaskarżony wyrok
w ten sposób, że za działanie wymienione w pkt 1 zaskarżonego orzeczenia
odstąpił od wymierzenia kary na podstawie art. 56 ust. 6a Prawa energetycznego,
2
dodanego przez art. 1 pkt 38 lit. e) ustawy z dnia 8 stycznia 2010 r., o zmianie
ustawy – Prawo energetyczne oraz zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 21,
poz. 104, dalej jako ustawa zmieniająca) w związku z art. 20 ustawy zmieniającej.
Prezes Urzędu zaskarżył powyższy wyrok w całości skargą kasacyjną.
Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania Prezes Urzędu podnosi, że
w sprawie występują istotne zagadnienia prawne. Pierwszym z nich jest kwestia
wykładni przepisu art. 20 ustawy zmieniającej, w zakresie dotyczącym użytego w
tym przepisie pojęcia „sprawy”. Zagadnienie to sprowadza się do pytania, czy
zawarta w tym przepisie norma intertemporalna ma zastosowanie jedynie do spraw
administracyjnych, czy ma również zastosowanie do spraw sądowych, które w dniu
11 marca 2010 r. toczyły się na skutek złożenia odwołania od decyzji Prezesa
Urzędu. Drugim zidentyfikowanym przez Prezesa Urzędu zagadnieniem prawnym
jest kwestia, czy art. 56 ust. 6austawy Prawo energetyczne, który wszedł w życie w
dniu 11 marca 2010 r. może mieć zastosowanie w sprawie wszczętej wskutek
odwołania od decyzji Prezesa Urzędu wydanej przed tą datą, a nie zakończonej
prawomocnym wyrokiem przed 11 marca 2010 r. Uzasadniając potrzebę
rozstrzygnięcia powyższych zagadnień, Prezes Urzędu podnosi, że są to
zagadnienia nowe, do których nie odniosło się jeszcze dotychczasowe
orzecznictwo Sądu Najwyższego oraz literatura przedmiotu, zaś przed sądami
niższych instancji zawisło szereg spraw odnoszących się do kwestii unormowanych
przez przepisy ustawy zmieniającej.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną Prezesa Urzędu, powód wniósł o nie
przyjęcie jej do rozpoznania, z uwagi na jednoznaczne brzmienia art. 20 ustawy
zmieniającej.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Skarga kasacyjna Prezesa Urzędu nie kwalifikowała się do przyjęcia celem
merytorycznego rozpoznania.
Uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania w
oparciu o przesłankę przyjęcia skargi z art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. powinno zawierać
jurydyczną argumentację wykazującą, że w sprawie rzeczywiście występuje istotne
zagadnienie prawne. Powołanie się na przepisy prawa, sformułowanie problemu,
3
przedstawienie samego stanowiska wnoszącego skargę kasacyjną bez
odpowiedniego wywodu ilustrującego znaczenie problemu, spektrum możliwych
jego rozstrzygnięć i konsekwencji wyboru określonego rozwiązania, z
uwzględnieniem dotychczasowego orzecznictwa lub poglądów doktryny, powoduje,
że na etapie przedsądu nie jest możliwe stwierdzenie występowanie w sprawie
zagadnienia wymagającego wyjaśnienia przez Sąd Najwyższy. Sformułowanie
zagadnienia prawnego powinno zawierać wywód zbliżony do tego, jaki jest przyjęty
przy przedstawieniu zagadnienia prawnego przez sąd odwoławczy na podstawie
art. 390 k.p.c. (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2006 r., V CSK
75/06, niepublikowane). Tymczasem w skarga kasacyjna Prezesa Urzędu nie
zawiera wywodu odpowiadającego powyższym wymogom.
Jak się wydaje, podstawy dla przyjęcia skargi do rozpoznania, Prezes
Urzędu dopatruje się przede wszystkim w braku orzecznictwa Sądu Najwyższego
dotyczącego art. 20 ustawy zmieniającej. Tymczasem problemy prawne
analogiczne przedstawionego w niniejszej sprawie były już przedmiotem
wypowiedzi Sądu Najwyższego w sprawach z zakresu ochrony konkurencji (zob.
postanowienie SN z 18 września 2003, sygn. akt I CKN 534/01; wyrok SN z 10
lipca 2003 r., sygn. akt I CKN 533/01; wyrok SN z 2 października 2008 r., sygn. akt
III SK 3/2008). Bez rozwiniętego wywodu, uwzględniającego dotychczasowy
dorobek orzecznictwa i doktryny w zakresie postępowań w sprawach z zakresu
regulacji, oraz analogicznych do nich pod względem procesowym spraw ochrony
konkurencji, a także odpowiedniej argumentacji prezentującej spektrum możliwości
rozstrzygnięcia omawianego zagadnienia, jego wpływ na praktykę oraz
wyjaśniającej rzeczywiste intencje ustawodawcy w nadaniu art. 20 ustawy
zmieniającej przyjętego brzmienia, Sąd Najwyższy w obecnym składzie nie widzi
potrzeby ewentualnego odstąpienia od poglądu przyjętego w dotychczasowym
orzecznictwie, zgodnie z którym pod pojęciem postępowań wszczętych a nie
zakończonych należy rozumieć nie tylko postępowania administracyjne przed
Prezesem Urzędu, ale także postępowanie sądowe.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji
postanowienia.
4

III SK 57/10

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia