IV CZ 17/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-06-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 17/11
POSTANOWIENIE
Dnia 20 maja 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Antoni Górski (przewodniczący)
SSN Krzysztof Pietrzykowski
SSN Marta Romańska (sprawozdawca)
w sprawie ze skargi powoda
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Rejonowego w L.
z dnia 26 września 2007 r.,
w sprawie z powództwa M. H.
przeciwko R. B. i M. N. – B.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 maja 2011 r.,
zażalenia powoda
na postanowienie Sądu Okręgowego w L.
z dnia 30 sierpnia 2010 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z 30 sierpnia 2010 r. Sąd Okręgowy w L. odrzucił zażalenie
na postanowienie tego Sądu z 20 maja 2010 r. o odrzuceniu skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, wniesione do Sądu
Apelacyjnego. Uzasadniając to rozstrzygnięcie, Sąd Okręgowy wskazał na
niedopuszczalność wniesienia zażalenia w tym przedmiocie do Sądu Apelacyjnego
wobec treści art. 3941
k.p.c., zgodnie z którym właściwym do jego rozpoznania jest
Sąd Najwyższy. W zażaleniu na postanowienie z 30 sierpnia 2010 r. skarżący
zarzucił, że zostało ono wydane z naruszeniem art. 3941
k.p.c. i wniósł o jego
uchylenie oraz o nadanie biegu skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest bezzasadne.
Po pierwsze, wbrew twierdzeniom podniesionym w zażaleniu, przyczyną
odrzucenia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku,
jednoznacznie wskazaną w uzasadnieniu postanowienia z 20 maja 2010 r., było
naruszenie przez skarżącego art. 128 § 1 k.p.c. w zw. z art. 4241
§ 2 k.p.c. przez
brak złożenia stosownej liczby załączników do skargi, mimo wezwania do
uzupełnienia braku formalnego w tym zakresie. Sąd Okręgowy orzekł w tym
wypadku w zakresie swoich kompetencji określonych w art. 4246
§ 2 i 3 k.p.c., zaś
sądem właściwym do rozpoznania zażalenia na to postanowienie był, zgodnie z art.
3941
§ 1 pkt 1 in fine k.p.c., Sąd Najwyższy. Zażalenie przewidziane w tym
przepisie przysługuje zarówno od postanowień Sądu pierwszej jak i drugiej instancji
(por. postanowienia SN: z 17 czerwca 2005 r., III CZ 49/05, OSNC 2005, nr 10,
poz. 180 oraz z 4 września 2008 r., IV CZ 69/08, OSNC-ZD 2009, nr 4, poz. 87).
Sąd Okręgowy trafnie odrzucił więc zażalenie wniesione do Sądu
Apelacyjnego jako niedopuszczalne. Błąd komputerowego edytora tekstu, na który
powołuje się skarżący, w żadnym wypadku nie może usprawiedliwiać oznaczenia
3
w środku zaskarżenia sądu właściwego do jego rozpoznania w sposób niezgodny
z przepisami o właściwości funkcjonalnej.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art.
39814
k.p.c. orzeczono jak w postanowieniu.
POSTANOWIENIE
Dnia 20 maja 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Antoni Górski (przewodniczący)
SSN Krzysztof Pietrzykowski
SSN Marta Romańska (sprawozdawca)
w sprawie ze skargi powoda
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Rejonowego w L.
z dnia 26 września 2007 r.,
w sprawie z powództwa M. H.
przeciwko R. B. i M. N. – B.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 maja 2011 r.,
zażalenia powoda
na postanowienie Sądu Okręgowego w L.
z dnia 30 sierpnia 2010 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z 30 sierpnia 2010 r. Sąd Okręgowy w L. odrzucił zażalenie
na postanowienie tego Sądu z 20 maja 2010 r. o odrzuceniu skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, wniesione do Sądu
Apelacyjnego. Uzasadniając to rozstrzygnięcie, Sąd Okręgowy wskazał na
niedopuszczalność wniesienia zażalenia w tym przedmiocie do Sądu Apelacyjnego
wobec treści art. 3941
k.p.c., zgodnie z którym właściwym do jego rozpoznania jest
Sąd Najwyższy. W zażaleniu na postanowienie z 30 sierpnia 2010 r. skarżący
zarzucił, że zostało ono wydane z naruszeniem art. 3941
k.p.c. i wniósł o jego
uchylenie oraz o nadanie biegu skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest bezzasadne.
Po pierwsze, wbrew twierdzeniom podniesionym w zażaleniu, przyczyną
odrzucenia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku,
jednoznacznie wskazaną w uzasadnieniu postanowienia z 20 maja 2010 r., było
naruszenie przez skarżącego art. 128 § 1 k.p.c. w zw. z art. 4241
§ 2 k.p.c. przez
brak złożenia stosownej liczby załączników do skargi, mimo wezwania do
uzupełnienia braku formalnego w tym zakresie. Sąd Okręgowy orzekł w tym
wypadku w zakresie swoich kompetencji określonych w art. 4246
§ 2 i 3 k.p.c., zaś
sądem właściwym do rozpoznania zażalenia na to postanowienie był, zgodnie z art.
3941
§ 1 pkt 1 in fine k.p.c., Sąd Najwyższy. Zażalenie przewidziane w tym
przepisie przysługuje zarówno od postanowień Sądu pierwszej jak i drugiej instancji
(por. postanowienia SN: z 17 czerwca 2005 r., III CZ 49/05, OSNC 2005, nr 10,
poz. 180 oraz z 4 września 2008 r., IV CZ 69/08, OSNC-ZD 2009, nr 4, poz. 87).
Sąd Okręgowy trafnie odrzucił więc zażalenie wniesione do Sądu
Apelacyjnego jako niedopuszczalne. Błąd komputerowego edytora tekstu, na który
powołuje się skarżący, w żadnym wypadku nie może usprawiedliwiać oznaczenia
3
w środku zaskarżenia sądu właściwego do jego rozpoznania w sposób niezgodny
z przepisami o właściwości funkcjonalnej.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art.
39814
k.p.c. orzeczono jak w postanowieniu.