Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CZ 23/11
POSTANOWIENIE
Dnia 25 maja 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący)
SSN Jan Górowski
SSN Iwona Koper (sprawozdawca)
w sprawie ze skargi J. S.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym
wyrokiem Sądu Okręgowego w P.
z dnia 1 kwietnia 2004r., wydanym
w sprawie z powództwa A. D. i L. D.
przeciwko J. S. i R. S.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 25 maja 2011 r.,
zażalenia pozwanego J. S.
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 29 listopada 2010 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 29 listopada 2010 r. Sąd Apelacyjny uchylił wyrok
Sądu Okręgowego w P. z dnia 18 maja 2010 r., wobec stwierdzenia nieważności
postępowania w następstwie rozpoznania sprawy ze skargi o wznowienie
postępowania przez sąd niewłaściwy, zniósł postępowanie w zakresie dotkniętym
nieważnością począwszy od rozprawy z dnia 24 lutego 2009 r. i odrzucił skargę
pozwanego o wznowienie postępowania oraz orzekł o kosztach postępowania.
Pozwany J. S. zaskarżył zażaleniem postanowienie Sądu Apelacyjnego w
całości. Zarzucił naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść
orzeczenia tj. art. 386 § 2 w zw. z art. 354 k.p.c. przez uchylenie wyroku wobec
nieważności postępowania z przyczyn innych, niż skutkujące odrzuceniem pozwu w
formie postanowienia, a nie wyroku i nieprzekazanie sprawy sądowi właściwemu do
ponownego rozpoznania, przez co strona pozwana pozbawiona została możności
obrony swoich praw skutkujące nieważnością postępowania (art. 379 pkt 5 k.p.c.).
Zarzucił naruszenie art. 412 § 2 k.p.c. przez rozpoznanie merytoryczne skargi o
wznowienie postępowania na posiedzeniu niejawnym i jej odrzucenie, tym samym
pozbawienie pozwanego możności obrony swoich praw skutkujące nieważnością
postępowania (art. 379 pkt 5 k.p.c.). Skarżący zarzucił również błąd w ustaleniach
faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegający na przyjęciu, że
pomiędzy przestępstwem stwierdzonym prawomocnym wyrokiem karnym wydanym
przez Sąd Okręgowy w P., a wyrokiem wydanym w postępowaniu cywilnym nie
zachodzi związek przyczynowy.
Wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy
Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie od powodów
na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Nadanie zaskarżonemu orzeczeniu formy postanowienia zamiast wyroku,
nawet przy założeniu trafności poglądu, jaki w tej kwestii prezentuje skarżący nie
jest samo przez się uchybieniem procesowym mającym wpływ na wynik sprawy
i w sytuacji, gdy nie doszło nadto do pogwałcenia przepisów, z naruszeniem
których ustawa wiąże skutek nieważności postępowania, nie może wywołać takiego
skutku. Bezpodstawne są więc zarzuty zażalenia w tym zakresie.
3
Nieuzasadniony jest także zarzut naruszenia 386 § 2 k.p.c.,
przez nieprzekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu,
który od początku był niewłaściwy do rozpoznania skargi o wznowienie
postępowania. Prawidłowo Sąd Apelacyjny, zgodnie ze swoją właściwością
rozpoznał skargę po uchyleniu wyroku Sądu Okręgowego, co nie pozbawiło
skarżącego możliwości poddania zapadłego w nim postanowienia kontroli, czemu
służy wniesione zażalenie.
Zgodnie z art. 374 k.p.c. sąd drugiej instancji może rozpoznać sprawę na
posiedzeniu niejawnym, jeżeli zachodzi nieważność postępowania, a na podstawie
art. 410 § 1 k.p.c. może też na posiedzeniu niejawnym odrzucić skargę
o wznowienie postępowania. Niewadliwe postępowanie Sądu Apelacyjnego w tym
względzie nie może więc stanowić podstawy do formułowania zarzutu nieważności
postępowania.
Oczywiście nietrafne jest twierdzenie skarżącego, iż Sąd ten rozpoznał
wniesioną skargę merytorycznie, podczas gdy przedmiotem jego oceny była
jedynie jej dopuszczalność. Brak możliwości popierania przez skarżącego w tym
postępowaniu jego twierdzeń odnośnie do zasadności skargi, który nie był
wynikiem uchybienia przez Sąd Apelacyjny przepisom postępowania nie może
zatem uzasadniać zarzutu pozbawienia go prawa do obrony swoich praw,
skutkującego nieważnością postępowania.
Nie może odnieść skutku polemika skarżącego z oceną Sądu Apelacyjnego
odnośnie do braku związku między uzyskaniem zaskarżonego skargą wyroku
a popełnionym przez powoda przestępstwem oszustwa, która nie została poparta
zdatną do jej podważenia argumentacją.
Z tych przyczyn orzeczono jak w sentencji (art. 3941
§ 3 w zw. z art. 39814
k.p.c).