Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PZ 12/11
POSTANOWIENIE
Dnia 22 czerwca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Hajn (przewodniczący)
SSN Romualda Spyt (sprawozdawca)
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska
w sprawie z powództwa M. W.
przeciwko BSJP
o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 22 czerwca 2011 r.,
zażalenia powódki na wyrok Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych
z dnia 10 lutego 2011 r.,
zmienia zaskarżone postanowienie i zasądza od powódki M.
W. na rzecz BSJP Sp. z o.o. kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów
zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 10 lutego 2011 r. Sąd Okręgowy Wydział Pracy, oddalił
apelację powódki - M. W.– od wyroku Sądu Rejonowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych z dnia 6 lipca 2010 r., oddalającego powództwo o
odszkodowanie przeciwko BSJP Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością oraz
zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 900 zł tytułem zwrotu stronie
pozwanej kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.
2
Pełnomocnik powódki wniósł zażalenie na postanowienie o przyznaniu
zwrotu kosztów zastępstwa procesowego stronie pozwanej w instancji odwoławczej
w kwocie 900 zł, wnosząc o jego zmianę i przyznanie tych kosztów w kwocie 60 zł.
W uzasadnieniu zażalenia stwierdzono, że „Sąd przyznał pełnomocnikowi
pozwanego kwotę 900 zł, bowiem jak można się domyśleć, Sąd II Instancji kierował
się wartością przedmiotu sporu. Z takim rozstrzygnięciem nie sposób się jednak
zgodzić, szczególnie biorąc pod uwagę nakład pracy pełnomocnika pozwanego,
który wziął udział jedynie w rozprawie apelacyjnej.”
Skarżący podniósł, że nie można jednocześnie tracić z widoku, że w § 12
ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w
sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb
Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielanej z urzędu (Dz.U. Nr 163,
poz. 1349 ze zm.) - ustawodawca przewidział wynagrodzenie pełnomocnika za
udział w tego rodzaju sprawach, z jaką mamy do czynienia w niniejszej sprawie.
Zdaniem skarżącego, brak jest więc podstaw, by stosować stawki zależne od
wartości przedmiotu sporu wymienione w § 6 tego rozporządzenia, skoro przepis
szczególny stanowi w sposób jednoznaczny o wysokości wynagrodzenia za
prowadzenie określonej sprawy. W tej sytuacji przyznawanie pełnomocnikowi
pozwanego, którego nakład pracy ograniczył się do jednorazowego stawiennictwa
w Sądzie na rozprawie apelacyjnej, kwoty tak wygórowanej, nie może nawet
znaleźć uzasadnienia nakładem pracy włożonym przez tego pełnomocnika w
prowadzenie sprawy.
Podkreślono też, że powódka od samego początku dochodziła w niniejszej
sprawie odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę.
W odpowiedzi na zażalenie strona pozwana wniosła o jego oddalenie i
zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego w
postępowaniu zażaleniowym.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest uzasadnione. Kwestia rodzaju opłaty za czynności radcy
prawnego (także adwokata) z tytułu zastępstwa prawnego w sprawie ze stosunku
3
pracy o odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 § 1 k.p. i art. 56 § 1 nie była
rozstrzygana jednolicie. Przyjmowano więc z jednej strony, że rozwiązanie
wynikające z rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w
sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb
Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielanej z urzędu oraz z
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 ze
zm.), polegające na przyznaniu stawek minimalnych za prowadzenie spraw, w
których pracownik dochodzi uznania wypowiedzenia za bezskuteczne, czy
przywrócenia do pracy (odpowiednio § 11 ust. 1 pkt 1 i § 12 ust. 1 pkt 1
przywołanych rozporządzeń) i zarazem potraktowanie takiego samego rodzaju
spraw odmiennie, ze względu na możliwość zasądzenia alternatywnego roszczenia
w postaci odszkodowania (§ 11 ust. 1 pkt 2 i § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzeń), a co
za tym idzie innego sposobu ustalania wysokości opłaty za czynności
pełnomocnika, jest wadliwe. Wedle innego poglądu gramatyczna (językowa)
wykładnia przepisów § 11 ust. 1 pkt 1 i 2 i § 12 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzeń w
sprawie opłat prowadzi do wniosku, że traktują one zdecydowanie odrębnie i
odmiennie sytuację, w której pracownik dochodzi uznania wypowiedzenia umowy o
pracę za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy (pkt 1) i sytuację, w której
domaga się zasądzenia na jego rzecz odszkodowania za niezgodne z prawem lub
nieuzasadnione wypowiedzenie mu umowy o pracę lub rozwiązanie umowy bez
wypowiedzenia (pkt 2). Dosłowne brzmienie § 11 ust. 1 pkt 2 i § 12 ust. 1 pkt 2
rozporządzeń w sprawie opłat nie daje podstaw do wyłączenia z kategorii spraw "o
odszkodowanie" tych spraw, w których pracownik występuje z roszczeniem o
odszkodowanie z art. 45 § 1 k.p. albo z art. 56 § 1 k.p., zamiast z roszczeniem o
uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne lub o przywrócenie do pracy.
4
Powyższy problem stał się przedmiotem rozstrzygnięcia w uchwale składu
siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2011 r., I PZP 6/10
(niepublikowanej), której nadano moc zasady prawnej. Zgodnie z jej treścią,
podstawę zasądzenia przez sąd opłaty za czynności adwokata z tytułu zastępstwa
prawnego w sprawie ze stosunku pracy o odszkodowanie, o którym mowa w art. 56
§ 1 w związku z art. 58 k.p., stanowi stawka minimalna określona w § 12 ust. 1 pkt
1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Moc wiążąca tej zasady prawnej
dotyczy wprawdzie powołanych w niej przepisów, a nie przepisów rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej
pomocy prawnej udzielanej z urzędu oraz art. 45 § 1 k.p., lecz z uwagi na to, że są
to unormowania analogiczne, przyjęcie poglądu odmiennego nie może znaleźć
akceptacji. Stąd też należna od powódki kwota zwrotu kosztów zastępstwa
procesowego w postępowaniu odwoławczym przed Sądem Okręgowym wynosi 60
zł (§ 12 ust. 1 pkt 1 w związku z § 11 ust. 1 pkt 1 ostatnio przywołanego
rozporządzenia).
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy na mocy art. 39816
k.p.c. związku z
art. 3941
§ 3 k.p.c. orzekł jak w sentencji.