Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UK 352/10
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 6 lipca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Roman Kuczyński (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Zbigniew Korzeniowski
SSN Romualda Spyt
w sprawie z wniosku M. J. i in., przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
z udziałem zainteresowanego U. Sp. z o.o. w likwidacji
o odpowiedzialność członków zarządu za zobowiązania spółki z tytułu
nieopłaconych składek,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 6 lipca 2011 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawców: L. S., M. D.
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 7 kwietnia 2010 r.,
1. oddala skargi kasacyjne,
2. zasądza od Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego kwotę
5.400 zł (pięć tysięcy czterysta) na rzecz adw. Ł. J., a tytułem
zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej wykonywanej z
urzędu w postępowaniu kasacyjnym.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 14 sierpnia 2008 r. w stosunku do wszczętych postępowań
sądowych z odwołań M. D. i L. S., oddalił odwołanie M. D. od decyzji z dnia 30
kwietnia 2003 r. i zmienił decyzję z dnia 30 kwietnia 2003 r. w ten sposób, że ustalił,
iż L. S. ponosi odpowiedzialność z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenie
społeczne pracowników za okres od 19 stycznia 2001 r. do 31 marca 2001 r. wraz z
odsetkami i kosztami egzekucyjnymi, na ubezpieczenie zdrowotne za okres od 19
stycznia 2001 r. do 31 marca 2001 r. wraz z odsetkami i kosztami egzekucyjnymi
oraz składek na FP i FGŚP od 19 stycznia 2001 r. do 31 marca 2001 r. wraz z
odsetkami i kosztami egzekucyjnymi.
Na skutek apelacji powodów Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych oddalił apelację M. D. oraz oddalił apelację L. S. Sąd Apelacyjny
stwierdził, że Sąd pierwszej instancji w sposób prawidłowy dokonał ustaleń w
sprawie jak i w zasadzie przeprowadził trafną ocenę prawną rozpoznawanej
sprawy. Zgodnie z art. 116 Ordynacji podatkowej, do którego odsyła art. 31 ustawy
systemowej w myśl § 1 i § 2 w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania
zaskarżonych decyzji - za zaległości podatkowe spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością odpowiadają solidarnie całym swoim majątkiem członkowie jej
zarządu, jeżeli egzekucja z majątku spółki okazała się w całości lub w części
bezskuteczna, a członek zarządu nie wykazał, że: 1. we właściwym czasie
zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto postępowanie
zapobiegające ogłoszeniu upadłości (postępowanie układowe) albo; 2.
niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości lub niewszczęcie postępowania
zapobiegającego ogłoszeniu upadłości (postępowania układowego) nastąpiło bez
jego winy; 3. nie wskazuje mienia spółki, z którego egzekucja umożliwi
zaspokojenie zaległości podatkowych spółki w znacznej części. Zgodnie z § 2.
odpowiedzialność członków zarządu, określona w § 1, obejmuje zaległości
podatkowe z tytułu zobowiązań, które powstały w czasie pełnienia przez nich
obowiązków członka zarządu. Do orzeczenia w formie decyzji o odpowiedzialności
członka zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością organ składkowy jest
3
obowiązany wykazać jedynie okoliczność pełnienia funkcji członka zarządu w
czasie powstania zobowiązania składkowego, które przerodziło się w dochodzoną
od członków zarządu zaległość z tytułu składek spółki, oraz bezskuteczność
egzekucji przeciwko spółce, gdyż ciężar wykazania którejkolwiek okoliczności
uwalniającej od odpowiedzialności spoczywa na członku zarządu. M. D. w apelacji
podnosił, że Sąd Okręgowy rozpoznając jego odwołanie nie uwzględnił, jako
okoliczności wyłączającej jego odpowiedzialność za zobowiązania składkowe
spółki, twierdzeń, że jedynie formalnie występował w tym charakterze. Ten zarzut
apelacji uznany został przez Sąd Apelacyjny jako całkowicie bezzasadny z
następujących przyczyn. Okoliczność ta nie była przesłanką wyłączającą
odpowiedzialność członka zarządu w myśl cytowanych wyżej przepisów a ponadto
przepisy prawa nie znają instytucji „fikcyjnego czy też formalnego" pełnienia funkcji
członka zarządu. M. D. był członkiem zarządu Spółki „U." do dnia odwołania go z
tej funkcji w dniu 19 stycznia 2001 r. i ta okoliczność nie była przez niego
kwestionowana. Ponadto to on i M. J. we wniosku z dnia 7 lutego 2001 r.
stwierdzając, i składając na tę okoliczność stosowny wypis z Rejestru Handlowego,
że są wpisani do rejestru handlowego jako członkowie zarządu „U." sp. z o.o.,
złożyli w Sądzie Gospodarczym wniosek o ogłoszenie upadłości spółki, a treść tego
wniosku świadczy, iż mieli świadomość o obowiązkach ciążących na nich, jako na
członkach zarządu spółki kapitałowej. W postępowaniu przed Sądem Okręgowym
nie zgłaszał jego pełnomocnik wniosku dowodowego w postaci dowodu z aktu
notarialnego Spółki „C.", z którego jakoby miało wynikać, iż zarząd został powołany
na okres 3 lat. Wniosek taki nie był również powołany w apelacji jak stanowi art.
368 § 1 pkt 4 k.p.c. Dlatego też mając na uwadze art. 381 k.p.c. Sąd drugiej
instancji pominął ten dowód uznając, że nie ma podstaw do przyjęcia aby
konieczność jego powołania wynikła dopiero po przesłuchaniu M. J. Postępowanie
w sprawie toczyło się bowiem kilka lat, a zatem nic nie stało na przeszkodzie aby tę
okoliczność podnosić w okresie wcześniejszym tym bardziej, że na rozprawie w
dniu 7 kwietnia 2010 r., zanim doszło do przesłuchania z urzędu stron, nie
zgłaszano żadnych wniosków dowodowych. Niewątpliwie apelującemu i jego
pełnomocnikowi znane były akta Spółki znajdujące się w Krajowym Rejestrze
Sądowym (część odpisów z tych dokumentów zawierają akta sprawy) a w nich
4
znajduje się umowa Spółki z o.o. „U.", w której zapisano, iż członkami zarządu tej
właśnie Spółki był A. Ł., M. J. i M. D., a kadencja zarządu trwa 3 lata. Z § 5 umowy
wynika, iż Spółka jest kontynuatorem przedsiębiorstwa „UT" B. i A. Ł. Ustawodawca
ani nie przewiduje podziału kompetencji pomiędzy członkami zarządu spółki ani
sytuacji, że członek zarządu nie realizuje swoich uprawnień. Stosownie do przepisu
art. 198 Kodeksu handlowego zarząd reprezentuje spółkę w sądzie i poza sądem a
prawo członka zarządu do reprezentowania spółki rozciąga się na wszystkie
czynności sądowe i pozasądowe, związane z prowadzeniem jakiegokolwiek
przedsiębiorstwa handlowego, nie wyłączając zbywania i obciążania
nieruchomości, ustanawiania i odwoływania prokury. Prawa reprezentowania spółki
nie można ograniczyć ze skutkiem prawnym wobec osób trzecich. Natomiast jak
stanowi art. 201 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych
(Dz.U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037 ze zm.), zarząd prowadzi sprawy spółki i
reprezentuje spółkę. Zarówno w poprzednim stanie prawnym jak i obecnym, zarząd
w ramach reprezentowania spółki uprawniony jest do dokonywania czynności
prawnych, w szczególności na zawieraniu umów, składaniu i przyjmowaniu
oświadczeń prawnych oraz występowaniu w procesach przed sądem i innymi
władzami i urzędami. Prowadzenie spraw spółki obejmuje realizację stosunków
wewnętrznych, które ogranicza się co do zasady do czynności faktycznych,
organizacyjnych. Prowadzenie spraw jest pewnym procesem, polegającym na
podejmowaniu uchwał, wydawaniu decyzji i opinii, organizowaniu działalności spółki
w ten sposób, aby było to zgodne z jej przedmiotem działalności, w celu realizacji
jej zadań. Kompetencja do prowadzenia spraw jest poddana oddziaływaniu
zgromadzenia wspólników, które może w określony sposób wpływać na te
czynności. Nie jest jednak możliwe przejęcie kompetencji zarządu w tym zakresie,
nawet gdyby dochodziło do tożsamości personalnej między zarządem a
wspólnikami. Zarząd korzysta więc z domniemania kompetencji, tj. przysługują mu
te wszystkie kompetencje, które nie są zastrzeżone dla zgromadzenia wspólników.
Ustawodawca w żaden sposób nie różnicuje odpowiedzialności członków zarządu
na tych, którzy w rzeczywistości zajmują się sprawami spółki i na tych, którzy
zajmują bierną postawę. Art. 116 § 2 Ordynacji podatkowej jedynie doprecyzowuje
czasowe granice odpowiedzialności członków zarządu, a nie ma na celu
5
ograniczenia zakresu podmiotowego, do tych, którzy faktycznie „pełnili funkcje
członka zarządu". Natomiast bierna postawa członka zarządu nie tylko nie pozwala
na uwolnienie się przez zarządcę od odpowiedzialności za zobowiązania
podatkowe spółki, ale wręcz przeciwnie uniemożliwia mu wykazanie jednej z
przesłanek uwalniającej od odpowiedzialności, o których mowa w art. 116 § 1
Ordynacji podatkowej. Powód miał możliwość przewidzieć i powinien sobie
uświadamiać, że w przypadku kłopotów finansowych spółki jego zgoda na formalne
pełnienie funkcji członka zarządu, może wiązać się z orzeczeniem wobec niego
solidarnej odpowiedzialności za zaległości podatkowe. M. D. w sprawach
związanych z zarządem spółki zdał się całkowicie na innego członka jej zarządu A.
Ł. uważając, że jego jedynym zadaniem jest kierowanie działem niemieckim spółki.
Powyższe przekonanie było błędne jeżeli się zważy, że funkcję Dyrektora Oddziału
niemieckiego spółki pełnił jako pracownik spółki a nie jej członek zarządu. Członek
zarządu spółki kapitałowej może te funkcję pełnić w oparciu o umowę o pracę,
zatrudnienie oparte na umowie cywilnoprawnej, pełnić tę funkcję wyłącznie w
oparciu o stosunek członkostwa w zarządzie bądź także w oparciu o stosunek
członkostwa przy zarejestrowanej równocześnie własnej działalności gospodarczej.
Z akt sprawy wynikało w sposób nie budzący wątpliwości, iż M. D. będąc
pracownikiem Spółki, był także jej wspólnikiem, jednak jego zatrudnienie nie było
związane z pełnieniem funkcji w zarządzie. Bez żadnego znaczenia dla uwolnienia
się od odpowiedzialności za zaległości składkowe spółki było także to, że jej oddział
niemiecki przekazywał pieniądze celem opłacenia składek na ubezpieczenie
społeczne za pracowników zatrudnionych w Niemczech, bowiem nie jest to
okoliczność, która by wyłączała odpowiedzialność M. D.
Sąd stwierdził także, że nie była uzasadniona apelacja L. S., której
odpowiedzialność za nieopłacone składki przez płatnika dotyczą okresu od 19
stycznia 2001 r. do 31 marca 2001 r. w sytuacji, gdy rezygnację z pełnienia funkcji
członka zarządu złożyła w dniu 31 marca 2001 r. Wszelkie wyżej reprezentowane
rozważania dotyczące obowiązków członków zarządu odnoszą się także do
apelującej i wobec tego Sąd Apelacyjny nie widział konieczności ich powtarzania.
Na powyższe orzeczenie M. D. i L. S. wnieśli skargi kasacyjne. M. D. w
skardze kasacyjnej podnosi następujące naruszenia przepisów prawa: - art. 116 § 1
6
pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja Podatkowa w związku z art. 31
ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na nieuwzględnieniu
okoliczności wyłączających jego odpowiedzialność za nieopłacone składki na
ubezpieczenie społeczne za okres od 1 maja 2000 r. do 31 grudnia 2000 r.,
ubezpieczenie zdrowotne za okres od 1 lutego 2000 r. do 31 grudnia 2000 r. oraz
Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za okres od
1 maja 2000 r. do 31 grudnia 2000 r.; - art. 328 § 2 k.p.c. w związku z art. 391 k.p.c.
poprzez nienależyte uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia, w szczególności
poprzez nieustosunkowanie się do zarzutów apelacji.
Z kolei L. S. wyrokowi temu zarzuca naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. w związku
z art. 328 § 2 k.p.c. oraz art. 130 § 1 i 2 k.p.c., w następstwie którego doszło do
pominięcia części materiału zebranego w postępowaniu oraz braku wyczerpujących
ustaleń. Sąd drugiej instancji naruszył przepisy postępowania poprzez przyjęcie, że
skarżąca będąc członkiem zarządu U. Sp. z o.o. była uprawniona do uzupełnienia
wniosku o ogłoszenie upadłości Spółki złożonego przez osoby trzecie
(wnioskodawcami byli odwołani członkowie zarządu) a tym samym miała możliwość
zapobieżenia zwrotowi tego wniosku przez sąd czego następstwem było nie
wywołanie przez zwrócone pismo żadnych skutków jakie ustawa wiąże z
wniesieniem wniosku o ogłoszenie upadłości Spółki. Powyższe naruszenie miało
bezpośredni wpływ na wynik sprawy, gdyż ustalenia Sądu Apelacyjnego
kwestionujące podniesioną w apelacji przesłankę uwalniającą skarżącą od
odpowiedzialności za zobowiązania Spółki zostały dokonane z naruszeniem
przepisów art. 130 § 1 i 2 k.p.c. poprzez przyjęcie, że Spółka nie będąca stroną
(autorem pisma procesowego) stanowiącego wniosek o ogłoszenie jej upadłości
może zostać wezwana do uzupełnienia braków takiego pisma procesowego a
następnie skutecznie je uzupełnić.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wbrew stanowisku skarżącego M. D., Sąd Apelacyjny nie dopuścił się
naruszenia art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej. Wnioskodawca nie wykazał
okoliczności, które po myśli tego przepisu zwalniałyby go od odpowiedzialności za
zaległości spółki. Przewidziana w tym przepisie odpowiedzialność członka zarządu
7
jest niezależna od tego, czy zadłużenie spółki jest zawinione przez zarząd, czy też
powstało z przyczyn leżących po stronie innych organów spółki, jej wspólników lub
z przyczyn obiektywnych. Fakt, że zaległości z tytułu składek, których z powodu
braku majątku Spółki nie można było wyegzekwować, powstały z przyczyn
niezależnych od członka zarządu, nie zwalnia go od odpowiedzialności określonej
w powołanym przepisie. Od odpowiedzialności tej członek zarządu może się
uwolnić tylko w przypadku wykazania jednej z następujących okoliczności: 1)
wniosek o ogłoszenie upadłości został zgłoszony we właściwym czasie, 2)
niezgłoszenie wniosku o upadłość nastąpiło bez jego winy, 3) wskazał mienie, z
którego egzekucja jest możliwa. Wnioskodawca powołuje się na drugą z tych
okoliczności twierdząc, że w niniejszej sprawie doszło do sytuacji, gdzie nieuczciwy
członek zarządu - skazany wyrokiem karnym za nieodprowadzanie składek
pracowniczych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i przywłaszczenie sobie
należnych kwot - celowo wprowadzał w błąd niektórych członków zarządu (w tym
skarżącego) co do sytuacji ekonomicznej spółki poprzez nie informowanie o
sytuacji finansowej spółki pozostałych członków zarządu, przez co niewątpliwie
uniemożliwił prawidłową komunikację w zarządzie oraz podjęcie stosownych
kroków przez nieświadomych jego przestępczych działań pozostałych członków
zarządu. Pomijając logiczną sprzeczność w tego rodzaju twierdzeniach, wskazać
należy, że powoływanie się przez członka zarządu spółki z ograniczoną odpowie-
dzialnością na nieznajomość stanu finansów spółki jako przyczynę niezgłoszenia
wniosku o upadłość, nie jest okolicznością uzasadniającą zwolnienie go od
odpowiedzialności za zaległości podatkowe na podstawie art. 116 Ordynacji
podatkowej. Zgodnie z art. 201 § 1 Kodeksu spółek handlowych, zarząd prowadzi
sprawy spółki i reprezentuje spółkę. Wynika stąd obowiązek posiadania przez
każdego członka zarządu elementarnej wiedzy o najważniejszych sprawach spółki.
Nieznajomość kondycji finansowej spółki i brak zainteresowania wnioskodawcy tą
kwestią stanowi zawinione przez niego zaniechanie wykonywania podstawowych
obowiązków. Obowiązki te nakładają na członków zarządu powołane przepisy
prawa, nie mogą więc być one przerzucane na inne osoby. Jeżeli zatem przyczyną
niezgłoszenia wniosku o upadłość była niewiedza wnioskodawcy, to w żadnym
razie nie jest to okoliczność świadcząca o braku winy w rozumieniu art. 116
8
Ordynacji podatkowej. Ponadto Sąd Okręgowy, jak i Apelacyjny miały wiedzę na
temat prawomocnego skazania A. Ł. - prezesa zarządu spółki, jednak okoliczność
ta nie miała wpływu na odpowiedzialność M. D. na podstawie art. 116 Ordynacji
podatkowej, w sytuacji, gdy skarżący jako członek zarządu miał obowiązek
orientować się w bieżącej sytuacji finansowej spółki i mógł taką wiedzę zdobyć od
innych osób, poza wskazanym prezesem zarządu, zajmujących się księgowością i
rachunkowością spółki. Nie wystąpiły też inne niezależne od wnioskodawcy
przeszkody uniemożliwiające mu zgłoszenie we właściwym czasie wniosku o
upadłość spółki, twierdzenia wnioskodawcy w postaci zatajania przed nim sytuacji
finansowej spółki przez rzeczonego prezesa zarządu muszą być uznane za
gołosłowne, bowiem nie znajdują żadnego oparcia w ustaleniach faktycznych
poczynionych w tej sprawie.
Skarga kasacyjna L. S. okazała się również nieuzasadniona. Art. 116 § 1
Ordynacji podatkowej określając moment zgłoszenia wniosku o ogłoszenie
upadłości posługuje się elastycznym i niedookreślonym zwrotem „właściwy czas”.
W judykaturze Sądu Najwyższego przyjmuje się, że użycie przez ustawodawcę
takiego określenia i brak odesłania do przepisów Prawa upadłościowego nie jest
przypadkowe i z tego względu oceny, czy złożenie wniosku o upadłość nastąpiło
we właściwym czasie należy dokonywać w okolicznościach indywidualnego
przypadku, biorąc pod uwagę, iż powinno to nastąpić w takim momencie, aby
chronić zagrożone interesy wierzycieli, tak żeby po ogłoszeniu upadłości mieli oni
możliwość uzyskania równomiernego, choćby tylko częściowego, zaspokojenia z
majątku spółki, a nadto z uwzględnieniem celu, jakiemu uregulowanie zawarte w
powołanym przepisie ma służyć, a którym jest ochrona należności
publicznoprawnych oraz - co do należności składkowych - ochrona Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych. Przesłanka ta jest spełniona w szczególności wtedy,
gdy członek zarządu po objęciu swej funkcji i ustaleniu, że stan finansowy spółki
uzasadnia złożenie wniosku o upadłość, niezwłocznie złoży taki wniosek (por.
wyrok z dnia 9 lipca 2009 r., II UK 374/08, LEX nr 533104; z dnia 1 września 2009
r., I UK 95/09, LEX nr 551001; z dnia 16 września 2009 r., I UK 277/08, LEX nr
550086 i orzeczenia w nich powołane). Skarżąca nie złożyła takiego wniosku
pomimo że, znana dla niej była sytuacja finansowa spółki, skoro pracując w spółce
9
od jej powstania pełniła funkcję kierownika Biura Eksportu w Dziale Eksportu, do
której obowiązków należało między innymi sporządzanie wykazów pracowników do
deklaracji ZUS. Dlatego nie można przyjąć, że w momencie pełnienia funkcji
członka zarządu spółki od 19 stycznia 2001 r. do 1 kwietnia 2001 r. nie wiedziała o
fakcie zaprzestania przez spółkę pokrywania swoich należność w tym z tytułu
składek na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne i FP i FGŚP. Okoliczności
przywołane w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, nie dają w świetle art. 116 ordynacji
podatkowej podstaw, do zwolnienia L. S. z odpowiedzialności za zadłużenie spółki.
Skarżąca powołuje się na wniosek o ogłoszenie upadłości z dnia 7 lutego 2001 r.,
który został złożony przez M. J. i M. D., który jej zdaniem zwalniał ją z
odpowiedzialności za zadłużenie spółki. Powyższe twierdzenie nie znajduje
uzasadnienia, skoro w myśl art. 20 ust. 1 Prawa upadłościowego (wcześniej: art. 4
§ 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczpospolitej z dnia 24 października 1934 r. -
Prawo upadłościowe, jednolity tekst: Dz.U. z 1991 r. Nr 118, poz. 512 ze zm.)
wniosek o ogłoszenie upadłości może zgłosić dłużnik lub każdy z jego wierzycieli.
W dniu 7 lutego 2001 r. M. J. i M. D. w tej dacie nie mieli statusu członków zarządu
UNIŻERAŃ Sp. z o.o. Zgodnie art. 4 § 1 i § 2 pkt 2 ustawy - Prawo upadłościowe
wniosek o ogłoszenie upadłości mógł być złożony w imieniu dłużnika tylko przez
taką osobę, która była uprawniona do jego reprezentowania. W związku z
powyższym, wniosek o ogłoszenie upadłości złożony przez osobę nie
legitymowaną do dokonania takiej czynności w imieniu niewypłacalnej spółki z o.o.,
nie mógł wywołać skutku w postaci wszczęcia postępowania upadłościowego, a
tym bardziej zwolnić z odpowiedzialności skarżącą, która pełniła w chwili złożenia
tego wniosku funkcję członka zarządu. Nie zależnie od powyższych twierdzeń
przedmiotowy wniosek posiadał braki formalne, które pomimo dwukrotnego
wezwania do ich usunięcia przez sąd upadłościowy (ponowne wezwanie zostało
wystosowane w dniu 23 marca 2001 r.) nie zostało przez kogokolwiek uzupełnione
spośród pełniących w tym czasie obowiązki członka zarządu. Natomiast zarzut
naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., przez pominięcie części materiału dowodowego nie
został uzasadniony przez skarżącą, poprzez wskazanie tych dowodów, jakie w jej
ocenie nie zostały poddane analizie przez Sąd Apelacyjny. Skarżąca wskazuje
jedynie okoliczności faktyczne, jakie jej zdaniem powinny być ustalone przez sąd
10
drugiej instancji, co nadaje zarzutom zawartym w skardze kasacyjnej charakter
polemiki z oceną materiału dowodowego, dokonaną przez Sąd drugiej instancji.
Należy mieć na uwadze, że na mocy art. 3983
§ 3 k.p.c., podstawą skargi
kasacyjnej nie mogą być zarzuty, dotyczące ustalenia faktów lub oceny dowodów.
W związku z powyższym, za niedopuszczalne trzeba uznać sformułowanie zarzutu
naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., który zmierza do zakwestionowania oceny dowodów,
w oparciu o jaką sąd drugiej instancji ustalił okoliczności faktyczne sprawy.
Mając powyższe argumenty na uwadze Sąd Najwyższy orzekł jak w
sentencji.