V CZ 61/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-05-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II CZ 40/08 III CZ 192/99
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 61/11
POSTANOWIENIE
Dnia 21 lipca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący)
SSN Marta Romańska (sprawozdawca)
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie z powództwa C. Spółki z o.o. w S.
przeciwko J. Z.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 lipca 2011 r.,
zażalenia pozwanego na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 30 marca 2011 r.,
odrzuca zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z 30 marca 2011 r. Sąd Okręgowy zwolnił pozwanego od
kosztów sądowych powyżej kwoty 1.000 zł, oddalając wniosek o zwolnienie od
kosztów sądowych w pozostałym zakresie oraz wniosek o ustanowienie
pełnomocnika z urzędu. Zdaniem Sądu Okręgowego, pozwany, pomimo
niewskazania przez niego żadnych źródeł dochodu, ma możliwość ponoszenia
kosztów postępowania do kwoty 1.000 zł, na co wskazuje opłacanie przez niego
alimentów oraz rat kredytu, a ponadto otrzymanie przez niego w postępowaniu,
którego dotyczy wniosek o wznowienie, zwrotu opłaty sądowej w kwocie 750 zł.
W zażaleniu na to postanowienie pozwany zaskarżył je w części oddalającej
dalej idące wnioski, wnosząc o zwolnienie go od kosztów sądowych do kwoty
1.000 zł oraz ustanowienie pełnomocnika z urzędu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W art. 3941
§ 1 i 2 k.p.c. wyliczone zostały wyczerpująco rodzaje
postanowień sądu drugiej instancji, na które przysługuje zażalenie do Sądu
Najwyższego. Przepis ten nie wymienia wydanych w postępowaniu apelacyjnym
postanowień: oddalających wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych oraz
oddalających wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu, które zostały
zaskarżone rozpoznawanym zażaleniem. W konsekwencji, zażalenie w tym
zakresie jest niedopuszczalne i podlega odrzuceniu, co potwierdza konsekwentne
orzecznictwo Sądu Najwyższego (por. m.in. postanowienia: z 16 lipca 2008 r., II CZ
40/08, niepubl. oraz z 3 marca 2000 r., III CZ 192/99, niepubl.).
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art.
39821
k.p.c. w zw. z art. 370 k.p.c. orzeczono jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
Dnia 21 lipca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący)
SSN Marta Romańska (sprawozdawca)
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie z powództwa C. Spółki z o.o. w S.
przeciwko J. Z.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 lipca 2011 r.,
zażalenia pozwanego na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 30 marca 2011 r.,
odrzuca zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z 30 marca 2011 r. Sąd Okręgowy zwolnił pozwanego od
kosztów sądowych powyżej kwoty 1.000 zł, oddalając wniosek o zwolnienie od
kosztów sądowych w pozostałym zakresie oraz wniosek o ustanowienie
pełnomocnika z urzędu. Zdaniem Sądu Okręgowego, pozwany, pomimo
niewskazania przez niego żadnych źródeł dochodu, ma możliwość ponoszenia
kosztów postępowania do kwoty 1.000 zł, na co wskazuje opłacanie przez niego
alimentów oraz rat kredytu, a ponadto otrzymanie przez niego w postępowaniu,
którego dotyczy wniosek o wznowienie, zwrotu opłaty sądowej w kwocie 750 zł.
W zażaleniu na to postanowienie pozwany zaskarżył je w części oddalającej
dalej idące wnioski, wnosząc o zwolnienie go od kosztów sądowych do kwoty
1.000 zł oraz ustanowienie pełnomocnika z urzędu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W art. 3941
§ 1 i 2 k.p.c. wyliczone zostały wyczerpująco rodzaje
postanowień sądu drugiej instancji, na które przysługuje zażalenie do Sądu
Najwyższego. Przepis ten nie wymienia wydanych w postępowaniu apelacyjnym
postanowień: oddalających wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych oraz
oddalających wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu, które zostały
zaskarżone rozpoznawanym zażaleniem. W konsekwencji, zażalenie w tym
zakresie jest niedopuszczalne i podlega odrzuceniu, co potwierdza konsekwentne
orzecznictwo Sądu Najwyższego (por. m.in. postanowienia: z 16 lipca 2008 r., II CZ
40/08, niepubl. oraz z 3 marca 2000 r., III CZ 192/99, niepubl.).
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art.
39821
k.p.c. w zw. z art. 370 k.p.c. orzeczono jak na wstępie.