III KZ 63/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-11-2012
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II KK 156/06 V KK 71/03
Pełny tekst orzeczenia
POSTANOWIENIE Z DNIA 6 PAŹDZIERNIKA 2011 R.
III KZ 63/11
Naruszenie zakazu wnoszenia kasacji wyłącznie z powodu
niewspółmierności kary pod pozorem podnoszenia jedynie naruszenia
dyrektyw wymiaru kary, jako rzekomej obrazy prawa, nie jest kwestią oceny
tego środka zaskarżenia od strony jego zasadności lub bezzasadności po
uprzednim przyjęciu, lecz zagadnieniem należącym do sfery
dopuszczalności kasacji, a tym samym prezes sądu, za pośrednictwem
którego wnosi się ten środek, ma prawo i obowiązek orzec o odmowie jego
przyjęcia.
Przewodniczący: sędzia SN T. Grzegorczyk.
Sąd Najwyższy w sprawie Agnieszki M., skazanej z art. 310 § 2 k.k. i
in. po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 6 października
2011 r., zażalenia obrońcy skazanej na zarządzenie Zastępcy
Przewodniczącego Wydziału Karnego Sądu Okręgowego w L. z dnia 12
lipca 2011 r., o odmowie przyjęcia kasacji od wyroku Sądu Okręgowego w
L. z dnia 15 kwietnia 2011 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w L.
z dnia 4 października 2010 r.,
u t r z y m a ł w mocy zaskarżone zarządzenie.
2
U z a s a d n i e n i e
Zaskarżonym zarządzeniem odmówiono przyjęcia kasacji złożonej
przez obrońcę skazanej, uznając, że jako wysuwająca zarzut obrazy art. 53
§ 1 i 2 k.k., oparta jest na powodach innych niż wskazane w art. 523 § 1
k.p.k., a zarzut taki jest niedopuszczalny, gdyż oznacza, że kasację
wniesiono wyłącznie z powodu niewspółmierności kary, czego prawo
zabrania. W zażaleniu od tego zarządzenia skarżąca podnosiła, że
odmawiając przyjęcia kasacji błędnie uznano, że podniesiona obraza art.
53 § 1 i 2 k.k. może stanowić tylko względną przyczynę odwoławczą,
podczas gdy naruszenie tego przepisu jest rażącym i rzeczywistym
naruszeniem prawa w rozumieniu art. 523 § 1 k.p.k., mającym istotny
wpływ na treść wyroku w zakresie orzeczenia o karze, nie zaś zarzutem
niewspółmierności kary. Wywodząc w ten sposób, żaląca wnosiła o
uchylenie zaskarżonego zarządzenia i przyjęcie kasacji do rozpoznania.
Rozpoznając ten środek odwoławczy, Sąd Najwyższy zważył co
następuje.
Zażalenie nie jest zasadne. Wprawdzie skarżąca ma rację, kiedy
podnosi, że powodem do kasacji nie mogą być tylko uchybienia z art. 439
k.p.k., gdyż stosownie do art. 523 § 1 k.p.k. skarga ta może być także
wniesiona z powodu innego, rażącego naruszenia prawa, jeżeli mogło ono
mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, ale nie budzi wątpliwości, że musi
to być realne naruszenie prawa, a nie omijanie, płynącego z art. 523 § 1 in
fine k.p.k., zakazu wnoszenia kasacji opartej wyłącznie na
niewspółmierności kary, przez formułowanie zarzutu obrazy art. 53 k.k. Ten
ostatni przepis określa jedynie ogólne dyrektywy wymiaru kary, wskazując
jakie to okoliczności winny być wzięte pod uwagę, aby kara, jaką sąd
wymierza była współmierna do stopnia winy i szkodliwości społecznej
3
czynu. Zasadnie zatem podnosi się zarówno w orzecznictwie, jak i w
doktrynie, że skoro sama niewspółmierność kary nie może być podstawą
kasacji, to tym samym niedopuszczalna jest skarga kasacyjna odwołująca
się jedynie do naruszenia zasad wymiaru kary, gdyż w istocie jest to
wówczas uchybienie określone w art. 438 pkt 4 k.p.k., a nie obraza prawa
materialnego, o jakiej mowa w pkt 1 tego przepisu. Wskazano na to m.in. w
postanowieniach Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2003 r., V KK
71/03, LEX nr 77462 czy z dnia 20 czerwca 2006 r., II KK 156/06, OSPriPr
2006, nr 11, poz. 6, a podobne stanowisko prezentowane jest w doktrynie
(zob. np.: K. Boratyńska, A. Górski, A. Sakowicz, A. Ważny: Kodeks
postępowania karnego. Komentarz, Warszawa 2007, s. 1056; J. Grajewski,
L. K. Paprzycki, S. Steinborn: Kodeks postępowania karnego. Komentarz,
Kraków 2006, t. II, s. 271-272; T. Grzegorczyk, J. Tylman: Polskie
postępowanie karne, Warszawa 2011, s. 967). Skoro zatem w kasacji
obrońca oskarżonej ograniczył się wyłącznie do wskazania obrazy art. 53 §
1 i 2 k.k., przez zastosowanie wobec skazanej kary pozbawienia wolności z
pominięciem dyrektyw wskazanych w tych przepisach, to nie może budzić
wątpliwości, że chodziło mu o niewspółmierność wymierzonej skazanej
kary, a nie o obrazę prawa materialnego w rozumieniu art. 438 pkt 1 k.p.k.
Zasadnie zatem odmówiono przyjęcia skargi jako niedopuszczalnej.
Naruszenie bowiem zakazu wnoszenia kasacji wyłącznie z powodu
niewspółmierności kary pod pozorem podnoszenia jedynie naruszenia
dyrektyw wymiaru kary, jako rzekomej obrazy prawa, nie jest kwestią oceny
tego środka zaskarżenia od strony jego zasadności lub bezzasadności po
uprzednim przyjęciu, lecz zagadnieniem należącym do sfery
dopuszczalności kasacji, a tym samym prezes sądu, za pośrednictwem
którego wnosi się ten środek, ma prawo i obowiązek orzec o odmowie jego
przyjęcia. Skarżąca zaś z przyczyn wyżej wskazanych nie ma racji
4
wywodząc, że podniesiony przez nią zarzut ma charakter obrazy prawa
materialnego.
Z tych wszystkich względów orzeczono jak na wstępie.
III KZ 63/11
Naruszenie zakazu wnoszenia kasacji wyłącznie z powodu
niewspółmierności kary pod pozorem podnoszenia jedynie naruszenia
dyrektyw wymiaru kary, jako rzekomej obrazy prawa, nie jest kwestią oceny
tego środka zaskarżenia od strony jego zasadności lub bezzasadności po
uprzednim przyjęciu, lecz zagadnieniem należącym do sfery
dopuszczalności kasacji, a tym samym prezes sądu, za pośrednictwem
którego wnosi się ten środek, ma prawo i obowiązek orzec o odmowie jego
przyjęcia.
Przewodniczący: sędzia SN T. Grzegorczyk.
Sąd Najwyższy w sprawie Agnieszki M., skazanej z art. 310 § 2 k.k. i
in. po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 6 października
2011 r., zażalenia obrońcy skazanej na zarządzenie Zastępcy
Przewodniczącego Wydziału Karnego Sądu Okręgowego w L. z dnia 12
lipca 2011 r., o odmowie przyjęcia kasacji od wyroku Sądu Okręgowego w
L. z dnia 15 kwietnia 2011 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w L.
z dnia 4 października 2010 r.,
u t r z y m a ł w mocy zaskarżone zarządzenie.
2
U z a s a d n i e n i e
Zaskarżonym zarządzeniem odmówiono przyjęcia kasacji złożonej
przez obrońcę skazanej, uznając, że jako wysuwająca zarzut obrazy art. 53
§ 1 i 2 k.k., oparta jest na powodach innych niż wskazane w art. 523 § 1
k.p.k., a zarzut taki jest niedopuszczalny, gdyż oznacza, że kasację
wniesiono wyłącznie z powodu niewspółmierności kary, czego prawo
zabrania. W zażaleniu od tego zarządzenia skarżąca podnosiła, że
odmawiając przyjęcia kasacji błędnie uznano, że podniesiona obraza art.
53 § 1 i 2 k.k. może stanowić tylko względną przyczynę odwoławczą,
podczas gdy naruszenie tego przepisu jest rażącym i rzeczywistym
naruszeniem prawa w rozumieniu art. 523 § 1 k.p.k., mającym istotny
wpływ na treść wyroku w zakresie orzeczenia o karze, nie zaś zarzutem
niewspółmierności kary. Wywodząc w ten sposób, żaląca wnosiła o
uchylenie zaskarżonego zarządzenia i przyjęcie kasacji do rozpoznania.
Rozpoznając ten środek odwoławczy, Sąd Najwyższy zważył co
następuje.
Zażalenie nie jest zasadne. Wprawdzie skarżąca ma rację, kiedy
podnosi, że powodem do kasacji nie mogą być tylko uchybienia z art. 439
k.p.k., gdyż stosownie do art. 523 § 1 k.p.k. skarga ta może być także
wniesiona z powodu innego, rażącego naruszenia prawa, jeżeli mogło ono
mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, ale nie budzi wątpliwości, że musi
to być realne naruszenie prawa, a nie omijanie, płynącego z art. 523 § 1 in
fine k.p.k., zakazu wnoszenia kasacji opartej wyłącznie na
niewspółmierności kary, przez formułowanie zarzutu obrazy art. 53 k.k. Ten
ostatni przepis określa jedynie ogólne dyrektywy wymiaru kary, wskazując
jakie to okoliczności winny być wzięte pod uwagę, aby kara, jaką sąd
wymierza była współmierna do stopnia winy i szkodliwości społecznej
3
czynu. Zasadnie zatem podnosi się zarówno w orzecznictwie, jak i w
doktrynie, że skoro sama niewspółmierność kary nie może być podstawą
kasacji, to tym samym niedopuszczalna jest skarga kasacyjna odwołująca
się jedynie do naruszenia zasad wymiaru kary, gdyż w istocie jest to
wówczas uchybienie określone w art. 438 pkt 4 k.p.k., a nie obraza prawa
materialnego, o jakiej mowa w pkt 1 tego przepisu. Wskazano na to m.in. w
postanowieniach Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2003 r., V KK
71/03, LEX nr 77462 czy z dnia 20 czerwca 2006 r., II KK 156/06, OSPriPr
2006, nr 11, poz. 6, a podobne stanowisko prezentowane jest w doktrynie
(zob. np.: K. Boratyńska, A. Górski, A. Sakowicz, A. Ważny: Kodeks
postępowania karnego. Komentarz, Warszawa 2007, s. 1056; J. Grajewski,
L. K. Paprzycki, S. Steinborn: Kodeks postępowania karnego. Komentarz,
Kraków 2006, t. II, s. 271-272; T. Grzegorczyk, J. Tylman: Polskie
postępowanie karne, Warszawa 2011, s. 967). Skoro zatem w kasacji
obrońca oskarżonej ograniczył się wyłącznie do wskazania obrazy art. 53 §
1 i 2 k.k., przez zastosowanie wobec skazanej kary pozbawienia wolności z
pominięciem dyrektyw wskazanych w tych przepisach, to nie może budzić
wątpliwości, że chodziło mu o niewspółmierność wymierzonej skazanej
kary, a nie o obrazę prawa materialnego w rozumieniu art. 438 pkt 1 k.p.k.
Zasadnie zatem odmówiono przyjęcia skargi jako niedopuszczalnej.
Naruszenie bowiem zakazu wnoszenia kasacji wyłącznie z powodu
niewspółmierności kary pod pozorem podnoszenia jedynie naruszenia
dyrektyw wymiaru kary, jako rzekomej obrazy prawa, nie jest kwestią oceny
tego środka zaskarżenia od strony jego zasadności lub bezzasadności po
uprzednim przyjęciu, lecz zagadnieniem należącym do sfery
dopuszczalności kasacji, a tym samym prezes sądu, za pośrednictwem
którego wnosi się ten środek, ma prawo i obowiązek orzec o odmowie jego
przyjęcia. Skarżąca zaś z przyczyn wyżej wskazanych nie ma racji
4
wywodząc, że podniesiony przez nią zarzut ma charakter obrazy prawa
materialnego.
Z tych wszystkich względów orzeczono jak na wstępie.