IV CZ 76/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:29-04-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I UZ 35/2008
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 76/11
POSTANOWIENIE
Dnia 20 października 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Antoni Górski (przewodniczący)
SSN Dariusz Dończyk (sprawozdawca)
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie z wniosku W. N. i innych,
o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 października 2011 r.,
zażalenia wnioskodawców
na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 14 lutego 2011 r.,
odrzuca zażalenie.
Uzasadnienie
2
Wnioskodawcy W. N., Z. K., A. K. wnieśli zażalenie na postanowienie Sądu
Okręgowego z dnia 20 grudnia 2010 r., w którym Sąd ten odrzucił skargę kasacyjną
wniesioną od postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 2 lipca 2010 r.
Postanowieniem z dnia 14 lutego 2011 r. Sąd Okręgowy odrzucił wyżej wymienione
zażalenie.
W dniu 23 lutego 2011 r. do Sądu Okręgowego zostało wniesione,
skierowane do Sądu Najwyższego, zażalenie, w którym, w jednym miejscu
wskazano, że dotyczy postanowienia Sądu Okręgowego z dnia „20.12.2010 r.”, w
innym, że dotyczy postanowienia tego Sądu z dnia „14.2.2010 r.” Z zażalenia
wynikało, że zostało ono sporządzone osobiście przez wnioskodawców: W. N., Z.
K. i A. K. Wskazuje na to treść zażalenia oraz umieszczenie na dole pisma imion i
nazwisk wnioskodawców. Przedmiotowe pismo nie było podpisane. W dniu 15
marca 2011 r., wskutek wezwania do uzupełnienia braków formalnych zażalenia,
w sekretariacie Sądu Okręgowego stawił się adwokat W. K. i złożył na zażaleniu
odręczny podpis. Uzupełniając brak formalny pełnomocnik wnioskodawców
wskazał, w piśmie procesowym z dnia 20 kwietnia 2011 r., że zażalenie dotyczy
postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 14 lutego 2011 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 871
§ 1 k.p.c., w postępowaniu przed Sądem Najwyższym
obowiązuje zastępstwo stron przez adwokatów lub radców prawnych. Zastępstwo
to dotyczy także czynności procesowych związanych z postępowaniem przed
Sądem Najwyższym, podejmowanych przed sądem drugiej instancji. Z powołanego
przepisu wynika obowiązek sporządzenia i podpisania zażalenia, wnoszonego
do Sądu Najwyższego, przez adwokata lub radcę prawnego. Naruszenie tego
obowiązku przez sporządzenie i wniesienie zażalenia przez stronę osobiście
powoduje konieczność jego odrzucenia bez możliwości uzupełnienia jego braków
formalnych (por. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego
2009 r., I UZ 35/2008, nie publ.). Przedmiotowe zażalenie wnioskodawców zostało
sporządzone i wniesione przez nich osobiście, czego nie zmienia złożenie przez
adwokata W. K. własnoręcznego podpisu na piśmie wnioskodawców wskutek
bezzasadnego w tych okolicznościach zarządzenia Przewodniczącego Sądu
3
Okręgowego wzywającego wnioskodawców do uzupełnienia braków formalnych
zażalenia m.in. przez jego podpisanie przez pełnomocnika wnioskodawców.
Z tych powodów Sąd Najwyższy orzekł, na podstawie art. 373 w zw. z art.
39821
, 3941
§ 3 i art. 13 § 2 k.p.c., jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 20 października 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Antoni Górski (przewodniczący)
SSN Dariusz Dończyk (sprawozdawca)
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie z wniosku W. N. i innych,
o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 października 2011 r.,
zażalenia wnioskodawców
na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 14 lutego 2011 r.,
odrzuca zażalenie.
Uzasadnienie
2
Wnioskodawcy W. N., Z. K., A. K. wnieśli zażalenie na postanowienie Sądu
Okręgowego z dnia 20 grudnia 2010 r., w którym Sąd ten odrzucił skargę kasacyjną
wniesioną od postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 2 lipca 2010 r.
Postanowieniem z dnia 14 lutego 2011 r. Sąd Okręgowy odrzucił wyżej wymienione
zażalenie.
W dniu 23 lutego 2011 r. do Sądu Okręgowego zostało wniesione,
skierowane do Sądu Najwyższego, zażalenie, w którym, w jednym miejscu
wskazano, że dotyczy postanowienia Sądu Okręgowego z dnia „20.12.2010 r.”, w
innym, że dotyczy postanowienia tego Sądu z dnia „14.2.2010 r.” Z zażalenia
wynikało, że zostało ono sporządzone osobiście przez wnioskodawców: W. N., Z.
K. i A. K. Wskazuje na to treść zażalenia oraz umieszczenie na dole pisma imion i
nazwisk wnioskodawców. Przedmiotowe pismo nie było podpisane. W dniu 15
marca 2011 r., wskutek wezwania do uzupełnienia braków formalnych zażalenia,
w sekretariacie Sądu Okręgowego stawił się adwokat W. K. i złożył na zażaleniu
odręczny podpis. Uzupełniając brak formalny pełnomocnik wnioskodawców
wskazał, w piśmie procesowym z dnia 20 kwietnia 2011 r., że zażalenie dotyczy
postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 14 lutego 2011 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 871
§ 1 k.p.c., w postępowaniu przed Sądem Najwyższym
obowiązuje zastępstwo stron przez adwokatów lub radców prawnych. Zastępstwo
to dotyczy także czynności procesowych związanych z postępowaniem przed
Sądem Najwyższym, podejmowanych przed sądem drugiej instancji. Z powołanego
przepisu wynika obowiązek sporządzenia i podpisania zażalenia, wnoszonego
do Sądu Najwyższego, przez adwokata lub radcę prawnego. Naruszenie tego
obowiązku przez sporządzenie i wniesienie zażalenia przez stronę osobiście
powoduje konieczność jego odrzucenia bez możliwości uzupełnienia jego braków
formalnych (por. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego
2009 r., I UZ 35/2008, nie publ.). Przedmiotowe zażalenie wnioskodawców zostało
sporządzone i wniesione przez nich osobiście, czego nie zmienia złożenie przez
adwokata W. K. własnoręcznego podpisu na piśmie wnioskodawców wskutek
bezzasadnego w tych okolicznościach zarządzenia Przewodniczącego Sądu
3
Okręgowego wzywającego wnioskodawców do uzupełnienia braków formalnych
zażalenia m.in. przez jego podpisanie przez pełnomocnika wnioskodawców.
Z tych powodów Sąd Najwyższy orzekł, na podstawie art. 373 w zw. z art.
39821
, 3941
§ 3 i art. 13 § 2 k.p.c., jak w sentencji.