I CZ 83/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:29-04-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 83/11
POSTANOWIENIE
Dnia 26 października 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Iwona Koper
SSA Marek Machnij
w sprawie z powództwa K. A.
przeciwko Miastu W.
o zadośćuczynienie, odszkodowanie i rentę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 26 października 2011 r.,
zażalenia strony pozwanej na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 18 kwietnia 2011 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z 11 lutego 2011 r., I CZ 38/10 Sąd Najwyższy,
po rozpoznaniu zażalenia powódki, uchylił zaskarżone postanowienie
w przedmiocie kosztów postępowania apelacyjnego, zawarte w wyroku Sądu
Apelacyjnego z 20 listopada 2009 r., I ACa 821/09, i w tym zakresie przekazał
sprawę do ponownego rozpoznania. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu swego
orzeczenia podzielił zapatrywanie skarżącej powódki, że nietypowy charakter sporu
między stronami (o niekorzystnym dla powódki ostatecznym wyniku sprawy
zadecydowały względy procesowe, nie zaś merytoryczne), a także jej sytuacja
majątkowa i rodzinna przemawiają za rozważeniem możliwości zastosowania co do
orzeczenia o kosztach postępowania apelacyjnego przepisu art. 102 k.p.c.
Po ponownym rozpoznaniu kwestii dotyczącej kosztów postępowania
apelacyjnego Sąd Apelacyjny, po powołaniu się na art. 102 w związku z art. 391 § 1
k.p.c., postanowieniem z 18 kwietnia 2011 r., I ACo 12/11, orzekł o nieobciążaniu
powódki tymi kosztami na rzecz strony pozwanej - Miasta W.
W zażaleniu na postanowienie z 18 kwietnia 2011 r. strona pozwana wniosła
o jego zmianę przez obciążenie powódki kosztami postępowania apelacyjnego lub
o uchylenie tego postanowienia z przekazaniem sprawy Sądowi drugiej instancji do
ponownego rozpoznania, a także obciążenie powódki kosztami postępowania
zażaleniowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przedmiotem niniejszego postępowania zażaleniowego jest kontrola
instancyjna postanowienia Sądu drugiej instancji co do zastosowania art. 102 k.p.c.
w odniesieniu do podstawy rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego.
W tym zakresie Sąd ten uwzględniając ocenę prawną powyższego zagadnienia
i wskazówki Sądu Najwyższego zawarte w postanowieniu z 11 lutego 2011 r.,
uznał, że okoliczności sprawy przemawiają za rozstrzygnięciem o tych kosztach
stosownie do art. 102 k.p.c. Szczegółową argumentację w tym względzie zamieścił
w obszernym uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia. W związku z takim
stanem rzeczy należy podkreślić, że art. 102 k.p.c., zastosowany przez Sąd
3
Apelacyjny w związku z art. 391 § 1 k.p.c., ma charakter dyskrecjonalny.
Wprawdzie kwestia trafności jego zastosowania, co do zasady, może być objęta
kontrolą sądu wyższego rzędu, niemniej jednak ewentualna zmiana zaskarżonego
orzeczenia o kosztach powinna być jednak w takim wypadku wyjątkiem.
Sąd Najwyższy nie dopatrzył się w okolicznościach sprawy sytuacji wyjątkowej,
wymagającej jego ingerencji, zwłaszcza, że w swoim poprzednim postanowieniu
wyraźnie została zasugerowana potrzeba zastosowania w odniesieniu do
omawianej kwestii rozwiązania przewidzianego w art. 102 k.p.c.
Z tych przyczyn orzeczono jak w postanowieniu (art. 3941
§ 3 w zw. z art.
39814
k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 26 października 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Iwona Koper
SSA Marek Machnij
w sprawie z powództwa K. A.
przeciwko Miastu W.
o zadośćuczynienie, odszkodowanie i rentę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 26 października 2011 r.,
zażalenia strony pozwanej na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 18 kwietnia 2011 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z 11 lutego 2011 r., I CZ 38/10 Sąd Najwyższy,
po rozpoznaniu zażalenia powódki, uchylił zaskarżone postanowienie
w przedmiocie kosztów postępowania apelacyjnego, zawarte w wyroku Sądu
Apelacyjnego z 20 listopada 2009 r., I ACa 821/09, i w tym zakresie przekazał
sprawę do ponownego rozpoznania. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu swego
orzeczenia podzielił zapatrywanie skarżącej powódki, że nietypowy charakter sporu
między stronami (o niekorzystnym dla powódki ostatecznym wyniku sprawy
zadecydowały względy procesowe, nie zaś merytoryczne), a także jej sytuacja
majątkowa i rodzinna przemawiają za rozważeniem możliwości zastosowania co do
orzeczenia o kosztach postępowania apelacyjnego przepisu art. 102 k.p.c.
Po ponownym rozpoznaniu kwestii dotyczącej kosztów postępowania
apelacyjnego Sąd Apelacyjny, po powołaniu się na art. 102 w związku z art. 391 § 1
k.p.c., postanowieniem z 18 kwietnia 2011 r., I ACo 12/11, orzekł o nieobciążaniu
powódki tymi kosztami na rzecz strony pozwanej - Miasta W.
W zażaleniu na postanowienie z 18 kwietnia 2011 r. strona pozwana wniosła
o jego zmianę przez obciążenie powódki kosztami postępowania apelacyjnego lub
o uchylenie tego postanowienia z przekazaniem sprawy Sądowi drugiej instancji do
ponownego rozpoznania, a także obciążenie powódki kosztami postępowania
zażaleniowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przedmiotem niniejszego postępowania zażaleniowego jest kontrola
instancyjna postanowienia Sądu drugiej instancji co do zastosowania art. 102 k.p.c.
w odniesieniu do podstawy rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego.
W tym zakresie Sąd ten uwzględniając ocenę prawną powyższego zagadnienia
i wskazówki Sądu Najwyższego zawarte w postanowieniu z 11 lutego 2011 r.,
uznał, że okoliczności sprawy przemawiają za rozstrzygnięciem o tych kosztach
stosownie do art. 102 k.p.c. Szczegółową argumentację w tym względzie zamieścił
w obszernym uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia. W związku z takim
stanem rzeczy należy podkreślić, że art. 102 k.p.c., zastosowany przez Sąd
3
Apelacyjny w związku z art. 391 § 1 k.p.c., ma charakter dyskrecjonalny.
Wprawdzie kwestia trafności jego zastosowania, co do zasady, może być objęta
kontrolą sądu wyższego rzędu, niemniej jednak ewentualna zmiana zaskarżonego
orzeczenia o kosztach powinna być jednak w takim wypadku wyjątkiem.
Sąd Najwyższy nie dopatrzył się w okolicznościach sprawy sytuacji wyjątkowej,
wymagającej jego ingerencji, zwłaszcza, że w swoim poprzednim postanowieniu
wyraźnie została zasugerowana potrzeba zastosowania w odniesieniu do
omawianej kwestii rozwiązania przewidzianego w art. 102 k.p.c.
Z tych przyczyn orzeczono jak w postanowieniu (art. 3941
§ 3 w zw. z art.
39814
k.p.c.).