III CNP 22/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:29-11-2012
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CNP 22/11
POSTANOWIENIE
Dnia 28 października 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Irena Gromska-Szuster
w sprawie z wniosku Rafała S.
przy uczestnictwie Małgorzaty S.
o wydanie małoletnich Piotra S. i Julii S. w trybie Konwencji dotyczącej cywilnych
aspektów uprowadzenia dziecka za granicę sporządzonej
w Hadze dnia 25 października 1980 roku,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 28 października 2011 r.,
na skutek skargi wnioskodawcy
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego
z dnia 2 czerwca 2009 r.,
odrzuca skargę i stwierdza, że każdy uczestnik ponosi koszty
postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie.
2
Uzasadnienie
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w K. oddalającego apelację wnioskodawcy
Rafała S. od postanowienia Sądu pierwszej instancji oddalającego wniosek o
wydanie wnioskodawcy jego małoletnich dzieci w trybie Konwencji dotyczącej
cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę sporządzonej w Hadze w
dniu 25 października 1980 r. – wnioskodawca wypełniając przesłankę art. 4245
§ 1
pkt 4 k.p.c. wskazał, że w wyniku wydania zaskarżonego postanowienia poniósł
szkodę niemajątkową i majątkową. Stwierdził, że szkoda niemajątkowa wynika z
faktycznego pozbawienia go codziennych kontaktów z dziećmi i możliwości
sprawowania bieżącej opieki nad nimi a także wykonywania władzy rodzicielskiej
zgodnie z prawem miejsca pobytu dzieci do czasu rozstrzygnięcia tych kwestii w
sprawie rozwodowej. Prowadzi to do osłabienia więzi emocjonalnych
wnioskodawcy z dziećmi i ograniczenia jego wpływu na ich wychowanie a więc
narusza podstawowe prawa człowieka, powodując cierpienia wnioskodawcy i
uczucie tęsknoty z powodu odsunięcia od dzieci.
Natomiast szkodę majątkową wnioskodawca przedstawił jako wydatki, które
musi ponosić chcąc utrzymać osobiste kontakty z dziećmi w nowym ich miejscu
zamieszkania do czasu trwałego rozstrzygnięcia w sprawie rozwodowej o opiece
nad nimi. Na potwierdzenie poniesionych kosztów przedstawił wydruki
elektroniczne biletów lotniczych podróży do K. w celu spotkania z dziećmi i podał
daty tych spotkań oraz ceny biletów we frankach szwajcarskich. Wskazał też, że w
określonych dniach odbył podróże samochodem z Zurychy do K. i z powrotem i
podał koszty tych podróży.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Jak wielokrotnie wskazywał Sąd Najwyższy, spełnienie wymagania
określonego w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. polega na złożeniu przez skarżącego
oświadczenia, iż szkoda wystąpiła, wskazania jej rodzaju, wysokości i czasu
powstania oraz wykazania, że szkoda już powstała i jest następstwem wydania
zaskarżonego orzeczenia, a także powołania lub przedstawienia dowodów albo
3
innych środków uwiarygodniających jego twierdzenia w tym przedmiocie (porównaj
między innymi orzeczenie z dnia 11 sierpnia 2005 r. III CNP 4/05, OSNC
2006/1/16). Konieczność takiego określenia szkody i jej uwiarygodnienia dotyczy
zarówno szkody majątkowej jak i szkody niemajątkowej, poniesionej w wyniku
wydania zaskarżonego orzeczenia (porównaj między innymi postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 20 grudnia 2007 r. IV CNP 192/07, niepubl.). Tylko takie
wypełnienie przesłanki art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. umożliwia bowiem Sądowi
Najwyższemu ocenę, czy uprawdopodobnione zostało wyrządzenie szkody przez
wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy, co jest konieczne do wydania przez
ten Sąd orzeczenia stanowiącego prejudykat dla roszczeń dochodzonych na
podstawie art. 4171
§ 2 k.c.
Skarga wnioskodawcy nie spełnia powyższego wymagania. Nie wskazał on
bowiem wysokości szkody majątkowej ani niemajątkowej, nie określił też rodzaju
szkody niemajątkowej, a tym samym nie uprawdopodobnił istnienia normalnego
związku przyczynowego między wydaniem zaskarżonego orzeczenia a wskazaną
przez niego szkodą majątkową i niemajątkową. Nie jest bowiem możliwa ocena
istnienia tego związku bez prawidłowego określenia rozmiaru i rodzaju szkody.
Z tych przyczyn Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c. odrzucił
skargę, a rozstrzygając wniosek zawarty w odpowiedzi na skargę orzekł na
podstawie art. 520 § 1 w zw. z art. 42412
, art. 391 § 1 i art. 108 § 1 k.p.c., że każdy
uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie.
db
POSTANOWIENIE
Dnia 28 października 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Irena Gromska-Szuster
w sprawie z wniosku Rafała S.
przy uczestnictwie Małgorzaty S.
o wydanie małoletnich Piotra S. i Julii S. w trybie Konwencji dotyczącej cywilnych
aspektów uprowadzenia dziecka za granicę sporządzonej
w Hadze dnia 25 października 1980 roku,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 28 października 2011 r.,
na skutek skargi wnioskodawcy
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego
z dnia 2 czerwca 2009 r.,
odrzuca skargę i stwierdza, że każdy uczestnik ponosi koszty
postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie.
2
Uzasadnienie
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w K. oddalającego apelację wnioskodawcy
Rafała S. od postanowienia Sądu pierwszej instancji oddalającego wniosek o
wydanie wnioskodawcy jego małoletnich dzieci w trybie Konwencji dotyczącej
cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę sporządzonej w Hadze w
dniu 25 października 1980 r. – wnioskodawca wypełniając przesłankę art. 4245
§ 1
pkt 4 k.p.c. wskazał, że w wyniku wydania zaskarżonego postanowienia poniósł
szkodę niemajątkową i majątkową. Stwierdził, że szkoda niemajątkowa wynika z
faktycznego pozbawienia go codziennych kontaktów z dziećmi i możliwości
sprawowania bieżącej opieki nad nimi a także wykonywania władzy rodzicielskiej
zgodnie z prawem miejsca pobytu dzieci do czasu rozstrzygnięcia tych kwestii w
sprawie rozwodowej. Prowadzi to do osłabienia więzi emocjonalnych
wnioskodawcy z dziećmi i ograniczenia jego wpływu na ich wychowanie a więc
narusza podstawowe prawa człowieka, powodując cierpienia wnioskodawcy i
uczucie tęsknoty z powodu odsunięcia od dzieci.
Natomiast szkodę majątkową wnioskodawca przedstawił jako wydatki, które
musi ponosić chcąc utrzymać osobiste kontakty z dziećmi w nowym ich miejscu
zamieszkania do czasu trwałego rozstrzygnięcia w sprawie rozwodowej o opiece
nad nimi. Na potwierdzenie poniesionych kosztów przedstawił wydruki
elektroniczne biletów lotniczych podróży do K. w celu spotkania z dziećmi i podał
daty tych spotkań oraz ceny biletów we frankach szwajcarskich. Wskazał też, że w
określonych dniach odbył podróże samochodem z Zurychy do K. i z powrotem i
podał koszty tych podróży.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Jak wielokrotnie wskazywał Sąd Najwyższy, spełnienie wymagania
określonego w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. polega na złożeniu przez skarżącego
oświadczenia, iż szkoda wystąpiła, wskazania jej rodzaju, wysokości i czasu
powstania oraz wykazania, że szkoda już powstała i jest następstwem wydania
zaskarżonego orzeczenia, a także powołania lub przedstawienia dowodów albo
3
innych środków uwiarygodniających jego twierdzenia w tym przedmiocie (porównaj
między innymi orzeczenie z dnia 11 sierpnia 2005 r. III CNP 4/05, OSNC
2006/1/16). Konieczność takiego określenia szkody i jej uwiarygodnienia dotyczy
zarówno szkody majątkowej jak i szkody niemajątkowej, poniesionej w wyniku
wydania zaskarżonego orzeczenia (porównaj między innymi postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 20 grudnia 2007 r. IV CNP 192/07, niepubl.). Tylko takie
wypełnienie przesłanki art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. umożliwia bowiem Sądowi
Najwyższemu ocenę, czy uprawdopodobnione zostało wyrządzenie szkody przez
wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy, co jest konieczne do wydania przez
ten Sąd orzeczenia stanowiącego prejudykat dla roszczeń dochodzonych na
podstawie art. 4171
§ 2 k.c.
Skarga wnioskodawcy nie spełnia powyższego wymagania. Nie wskazał on
bowiem wysokości szkody majątkowej ani niemajątkowej, nie określił też rodzaju
szkody niemajątkowej, a tym samym nie uprawdopodobnił istnienia normalnego
związku przyczynowego między wydaniem zaskarżonego orzeczenia a wskazaną
przez niego szkodą majątkową i niemajątkową. Nie jest bowiem możliwa ocena
istnienia tego związku bez prawidłowego określenia rozmiaru i rodzaju szkody.
Z tych przyczyn Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c. odrzucił
skargę, a rozstrzygając wniosek zawarty w odpowiedzi na skargę orzekł na
podstawie art. 520 § 1 w zw. z art. 42412
, art. 391 § 1 i art. 108 § 1 k.p.c., że każdy
uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie.
db