IV CZ 103/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:17-04-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 103/11
POSTANOWIENIE
Dnia 8 grudnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący)
SSN Dariusz Dończyk
SSN Kazimierz Zawada (sprawozdawca)
ze skargi J. S.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem
Sądu Okręgowego
z dnia 12 sierpnia 2010 r.,
w sprawie z wniosku M. B. i J. B.
przy uczestnictwie J. S.
o rozgraniczenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 8 grudnia 2011 r.,
zażalenia uczestniczki postępowania
na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 14 czerwca 2011 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
Uzasadnienie
2
Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 14 czerwca 2011 r. odrzucił zażalenie
uczestniczki J. S. na postanowienie tego Sądu z dnia 31 marca 2011 r., sygn. akt I
Ca 32/11, odrzucające wniesioną przez nią skargę o wznowienie postępowania
zakończonego prawomocnym postanowieniem z dnia 12 sierpnia 2010 r. w sprawie
o sygn. akt I Ca 285/10. W uzasadnieniu wyjaśnił, że zażalenie uczestniczki zostało
wniesione z naruszeniem art. 871
§ 1 k.p.c. Ze złożonego do akt sprawy
pełnomocnictwa wynikało, że obejmuje ono umocowanie „do prowadzenia we
wszystkich instancjach sądowych sprawy I Ca 32/11 o wznowienie postępowania,
w szczególności do sporządzenia zażalenia na odrzucenie skargi oraz czynności z
tym związanych”. W ocenie Sądu Okręgowego, z załączonego pełnomocnictwa
powinno wyraźnie wynikać, że umocowuje ono pełnomocnika do wniesienia
zażalenia uczestniczki do Sądu Najwyższego oraz reprezentowania jej przed
Sądem Najwyższym. Powołując się na orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 8
stycznia 2010 r., IV CZ 103/09, Sąd Okręgowy wskazał, że nie można Sądu
Najwyższego traktować jako kolejnej instancji. Niezależnie od tego uznał, że użyte
w treści pełnomocnictwa sformułowanie nie jest jednoznaczne z udzieleniem
pełnomocnikowi uczestniczki umocowania do wniesienia zażalenia do Sądu
Najwyższego.
Zażalenie uczestniczki na to postanowienie kwestionuje jego zasadność.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Pełnomocnictwo uczestniczki zostało przedłożone przez działającego w jej
imieniu adwokata wraz z zażaleniem na postanowienie odrzucające skargę
o wznowienie postępowania, wydane przez Sąd Okręgowy działający jako sąd
drugiej instancji (art. 405 k.p.c.). Postanowienie o odrzuceniu skargi o wznowienie
postępowania kończącego postępowanie w sprawie, wydane przez sąd, który
orzekał w sprawie prawomocnie zakończonej w drugiej instancji, mogło być
zaskarżone wyłącznie do Sądu Najwyższego (art. 3941
§ 2 k.p.c.). Dał temu wyraz
nawet Sąd Okręgowy, wzywając pełnomocnika uczestniczki do prawidłowego
oznaczenia sądu właściwego do rozpoznania zażalenia - czemu pełnomocnik ten
3
uczynił zadość, wskazując w piśmie z dnia 10 czerwca 2011 r., że kieruje zażalenie
do Sądu Najwyższego Izby Cywilnej w Warszawie. Dlatego nie było podstaw, aby
wymagać zamieszczenia w treści pełnomocnictwa uczestniczki wyraźnego
zastrzeżenia, że uprawnia ono do wniesienia zażalenia do Sądu Najwyższego oraz
reprezentowania przed Sądem Najwyższym. Już samo postanowienie
w pełnomocnictwie, że umocowuje ono „w szczególności do sporządzenia
zażalenia na odrzucenie skargi oraz czynności z tym związanych”, skutecznie
upoważniało wymienionego w nim adwokata do wniesienia zażalenia do Sądu
Najwyższego.
Powołanie się przez Sąd Okręgowy na postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 8 stycznia 2010 r., IV CZ 103/09, było niedostosowane do okoliczności
sprawy. Zażalenie do Sądu Najwyższego na postanowienie sądu drugiej instancji,
odrzucające zażalenie na postanowienie tego sądu odrzucające skargę
o wznowienie postępowania, jest środkiem odwoławczym, a więc wnoszonym
w toku instancji, zaś skarga kasacyjna, której dotyczyło wymienione postanowienie
Sądu Najwyższego, stanowi środek zaskarżenia przysługujący od prawomocnych
orzeczeń sądu drugiej instancji, w więc niemający charakteru środka
odwoławczego wnoszonego w toku instancji.
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39815
w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c. orzekł jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 8 grudnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący)
SSN Dariusz Dończyk
SSN Kazimierz Zawada (sprawozdawca)
ze skargi J. S.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem
Sądu Okręgowego
z dnia 12 sierpnia 2010 r.,
w sprawie z wniosku M. B. i J. B.
przy uczestnictwie J. S.
o rozgraniczenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 8 grudnia 2011 r.,
zażalenia uczestniczki postępowania
na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 14 czerwca 2011 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
Uzasadnienie
2
Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 14 czerwca 2011 r. odrzucił zażalenie
uczestniczki J. S. na postanowienie tego Sądu z dnia 31 marca 2011 r., sygn. akt I
Ca 32/11, odrzucające wniesioną przez nią skargę o wznowienie postępowania
zakończonego prawomocnym postanowieniem z dnia 12 sierpnia 2010 r. w sprawie
o sygn. akt I Ca 285/10. W uzasadnieniu wyjaśnił, że zażalenie uczestniczki zostało
wniesione z naruszeniem art. 871
§ 1 k.p.c. Ze złożonego do akt sprawy
pełnomocnictwa wynikało, że obejmuje ono umocowanie „do prowadzenia we
wszystkich instancjach sądowych sprawy I Ca 32/11 o wznowienie postępowania,
w szczególności do sporządzenia zażalenia na odrzucenie skargi oraz czynności z
tym związanych”. W ocenie Sądu Okręgowego, z załączonego pełnomocnictwa
powinno wyraźnie wynikać, że umocowuje ono pełnomocnika do wniesienia
zażalenia uczestniczki do Sądu Najwyższego oraz reprezentowania jej przed
Sądem Najwyższym. Powołując się na orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 8
stycznia 2010 r., IV CZ 103/09, Sąd Okręgowy wskazał, że nie można Sądu
Najwyższego traktować jako kolejnej instancji. Niezależnie od tego uznał, że użyte
w treści pełnomocnictwa sformułowanie nie jest jednoznaczne z udzieleniem
pełnomocnikowi uczestniczki umocowania do wniesienia zażalenia do Sądu
Najwyższego.
Zażalenie uczestniczki na to postanowienie kwestionuje jego zasadność.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Pełnomocnictwo uczestniczki zostało przedłożone przez działającego w jej
imieniu adwokata wraz z zażaleniem na postanowienie odrzucające skargę
o wznowienie postępowania, wydane przez Sąd Okręgowy działający jako sąd
drugiej instancji (art. 405 k.p.c.). Postanowienie o odrzuceniu skargi o wznowienie
postępowania kończącego postępowanie w sprawie, wydane przez sąd, który
orzekał w sprawie prawomocnie zakończonej w drugiej instancji, mogło być
zaskarżone wyłącznie do Sądu Najwyższego (art. 3941
§ 2 k.p.c.). Dał temu wyraz
nawet Sąd Okręgowy, wzywając pełnomocnika uczestniczki do prawidłowego
oznaczenia sądu właściwego do rozpoznania zażalenia - czemu pełnomocnik ten
3
uczynił zadość, wskazując w piśmie z dnia 10 czerwca 2011 r., że kieruje zażalenie
do Sądu Najwyższego Izby Cywilnej w Warszawie. Dlatego nie było podstaw, aby
wymagać zamieszczenia w treści pełnomocnictwa uczestniczki wyraźnego
zastrzeżenia, że uprawnia ono do wniesienia zażalenia do Sądu Najwyższego oraz
reprezentowania przed Sądem Najwyższym. Już samo postanowienie
w pełnomocnictwie, że umocowuje ono „w szczególności do sporządzenia
zażalenia na odrzucenie skargi oraz czynności z tym związanych”, skutecznie
upoważniało wymienionego w nim adwokata do wniesienia zażalenia do Sądu
Najwyższego.
Powołanie się przez Sąd Okręgowy na postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 8 stycznia 2010 r., IV CZ 103/09, było niedostosowane do okoliczności
sprawy. Zażalenie do Sądu Najwyższego na postanowienie sądu drugiej instancji,
odrzucające zażalenie na postanowienie tego sądu odrzucające skargę
o wznowienie postępowania, jest środkiem odwoławczym, a więc wnoszonym
w toku instancji, zaś skarga kasacyjna, której dotyczyło wymienione postanowienie
Sądu Najwyższego, stanowi środek zaskarżenia przysługujący od prawomocnych
orzeczeń sądu drugiej instancji, w więc niemający charakteru środka
odwoławczego wnoszonego w toku instancji.
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39815
w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c. orzekł jak w sentencji.