Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I UK 275/11
POSTANOWIENIE
Dnia 10 stycznia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Romualda Spyt
w sprawie z odwołania A. G.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o prawo do zasiłku chorobowego, zwrot nienależnie pobranego zasiłku
chorobowego i prawo do świadczenia rehabilitacyjnego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 10 stycznia 2012 r.,
skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 16 marca 2011 r.,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
2. zasądza od A. G. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania
kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Ubezpieczony – A. G. - wniósł skargę kasacyjną od wyroku Sądu
Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 16 marca 2011 r.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego,
przez niewłaściwe zastosowanie przepisów art. 6 ust. 1 pkt 5 8, 9, 13 i 14 ustawy z
dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst;
Dz. U. Z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze zm.).
Skarżący wniósł o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, „albowiem w
sprawie występuje istotne zagadnienie prawne polegające na ustaleniu kryteriów,
że w przypadku powoda tytułem ubezpieczenia chorobowego jest działalność
gospodarcza ogółem, a nie odrębnie każdy z podmiotów gospodarczych w których
był wspólnikiem bądź jednoosobowym właścicielem” i zadał pytania: „czy przez
«prawo do świadczeń», art. 13 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o
świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i
macierzyństwa, o którym mowa w tym przepisie, rozumieć należy więc dochód,
zarobek, którego uzyskiwanie będzie stanowiło negatywną przesłankę
otrzymywania zasiłku chorobowego. Nie będzie to jednak dochód czerpany z
takiego typu działalności, która podlega ubezpieczeniu społecznemu
obowiązkowemu lub dobrowolnemu.” oraz „Czy tytuł ubezpieczenia chorobowego
zdefiniowany w art. 3 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach
pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa,
obejmuje jedną osobę fizyczną, ale prowadząca działalność gospodarczą w kilku
podmiotach gospodarczych, czy też każdy podmiot gospodarczy prowadzony przez
tą samą osobę fizyczną jest odrębnym podmiotem w zakresie ubezpieczenia
chorobowego”.
Organ rentowy złożył odpowiedź na skargę kasacyjną, wnosząc o jej
odrzucenie, ewentualnie o odmowę przyjęcia jej do rozpoznania, ewentualnie o jej
oddalenie i o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu
kasacyjnym według norm przepisanych.
3
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. W związku z tym
wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powinien wskazywać, że
zachodzi przynajmniej jedna z okoliczności wymienionych w powołanym przepisie,
a jego uzasadnienie zawierać argumenty świadczące o tym, że rzeczywiście, biorąc
pod uwagę sformułowane w ustawie kryteria, istnieje potrzeba rozpoznania skargi
przez Sąd Najwyższy.
W skardze kasacyjnej złożonej przez ubezpieczonego znajduje się wniosek
o przyjęcie skargi do rozpoznania z uwagi na występowanie w sprawie istotnych
zagadnień prawnych, sprowadzających się do wykładni przepisów art. 3 pkt 1 i art.
13 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z
ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz. U.
Nr 77, poz. 512 ze zm.).
Problem przedstawiony przez skarżącego dotyczy niewątpliwie
interesującego zagadnienia prawnego sprowadzającego się do odpowiedzi, czy
zmiana profilu pozarolniczej działalności gospodarczej, ewentualnie zmiana jej
formy organizacyjnej oznacza ustanie uprzedniego i powstanie nowego tytułu
ubezpieczenia społecznego chorobowego w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia
25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w
razie choroby i macierzyństwa, co ma istotne znaczenia dla właściwego
zastosowania w przedmiotowej sprawie art. 13 ust. 1 i 2 tej ustawy. Przepisy te
bowiem regulują prawo do zasiłku chorobowego za okres po ustaniu tytułu
ubezpieczenia chorobowego, wyłączając prawo do niego w przypadku, kiedy osoba
niezdolna do pracy kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność
zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie
ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres
niezdolności do pracy z powodu choroby.
4
Mimo to, nie można uznać, że tak sformułowane zagadnienia uzasadniają
potrzebę rozpoznania skargi kasacyjnej, albowiem skarżący nie oparł jej na
podstawie naruszenia art. 3 pkt 1 i art. 13 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o świadczeniach
pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Nie
może stanowić przesłanki uzasadniającej przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania konieczność rozstrzygnięcia zagadnienia odnoszącego się do
stosowania określonego przepisu, którego naruszenie nie zostało wytknięte w jej
podstawach, gdyż zgodnie z art. 39813
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy rozpoznaje skargę
kasacyjną w granicach zaskarżenia oraz w granicach podstaw. Jest więc związany
granicami skargi kasacyjnej wyznaczonymi jej podstawami, co oznacza, że nie
może uwzględniać naruszenia żadnych innych przepisów niż wskazane przez
skarżącego. Nie ma zatem uzasadnienia dla przyjęcia skargi do rozpoznania ze
względu na okoliczności, które wykraczają poza podstawy tego środka zaskarżenia,
a więc nie mogą być uwzględnione przy jego rozpoznaniu.
Rozważając przedstawioną przez wnoszącego skargę kasacyjną przyczynę
jej rozpoznania, Sąd Najwyższy stwierdził zatem, że jest ona nieodpowiednia do
zakresu sprawy poddanej pod osąd w trybie skargi kasacyjnej, wobec czego z
mocy art. 3989
k.p.c. postanowił jak w sentencji. O kosztach postępowania
kasacyjnego rozstrzygnięto po myśli art. 98 k.p.c. w związku z § 11 ust. 2 w
związku z § 12 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz
ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę
prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).