II PK 243/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:19-04-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II PK 243/11
POSTANOWIENIE
Dnia 18 stycznia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Roman Kuczyński
w sprawie z powództwa J. K.
przeciwko A. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością
o ustalenie istnienia stosunku pracy, diety, dodatek delegacyjny, dodatek za pracę
w warunkach szkodliwych, ekwiwalent za odzież roboczą i pranie odzieży roboczej,
premie, wynagrodzenie za pracę i pracę w godzinach nadliczbowych, bony
socjalne, odszkodowanie, zwrot kosztów dojazdu i sprostowanie dokumentu PIT
11,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 18 stycznia 2012 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 11 lutego 2011 r.,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
2. zasądza od Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego na rzecz
adw. H. L. kwotę 120 zł (sto dwadzieścia) powiększoną o kwotę
należnego podatku od towarów i usług tytułem kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w
postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 11 lutego 2011 r. Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego – Sądu
2
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 8 kwietnia 2010 r. w sprawie o ustalenie
stosunku pracy, diety, dodatku delegacyjnego, dodatku za pracę w warunkach
szkodliwych, ekwiwalentu za odzież roboczą i pranie odzieży roboczej, premie,
wynagrodzenie za pracę i prace w godzinach nadliczbowych, bony socjalne,
odszkodowanie, zwrot kosztów dojazdu i sprostowanie dokumentu PIT-11 - oddalił
apelację powoda.
Skarga kasacyjna powoda zarzuca powyższemu wyrokowi naruszenie
przepisów prawa materialnego - art. 22 § 1 i § 11
k.p., art. 734 k.c. oraz prawa
procesowego – art. 381 k.p.c.
Jako okoliczności uzasadniające rozpoznanie skargi kasacyjnej powód
wskazuje potrzebę dokonania wykładni art. 22 § 11
k.p. budzącego poważne
wątpliwości, który wywołuje rozbieżności w orzecznictwie sądów, czego przykładem
są orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 2010 r., II PK 354/09, LEX nr
598002 oraz z dnia 5 maja 2010 r., I PK 8/10, LEX nr 602668. Z jednej strony
podkreśla się zatem, iż decydujące dla ustalenia charakteru umowy jest jej
wykładnia na podstawie art. 65 k.c., z drugiej strony podkreśla się, iż oprócz
badania postanowień umowy należy badać faktyczne warunki jej wykonywania.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:
Skarga kasacyjna, spełniająca wymagania z przepisu art. 3984
k.p.c.
podlega dalszej kontroli w postaci tzw. przedsądu a więc badaniu, czy w sprawie
występują okoliczności uzasadniające przyjęcie jej do rozpoznania (art.3989
§ 1 i 2
k.p.c.) a mianowicie, czy w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne
(co polega na przytoczeniu jego treści i wskazaniu argumentów prawnych, które z
reguły prowadzą do rozbieżnych ocen prawnych – por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 10 maja 2001 r., II CZ 35/01, M.Prawn. 2001, nr 13, poz. 670),
czy istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne
wątpliwości a także potrzeba wykładni przepisów prawnych wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów (co wymaga przedstawienia tych rozbieżności i
wykazania, że przepisy je wywołujące nie zostały dostatecznie wyjaśnione w
dotychczasowej judykaturze sądowej). W ramach przedsądu następuje także
3
badanie, czy skarga jest oczywiście uzasadniona (przy czym oczywistość ta musi
jawić się jako rażące i od razu dostrzegalne, uwidoczniające się bez głębszej
analizy naruszenie prawa wyrażające się w sprzeczności wykładni lub stosowania
prawa z jego brzmieniem lub powszechnie przyjętymi regułami interpretacji) a
nadto, czy w sprawie nie występuje nieważność postępowania (art. 39813
§ 1
k.p.c.). Tę ostatnią okoliczność Sąd Najwyższy bierze pod uwagę z urzędu,
jakkolwiek może ją także podnieść strona skarżąca, co podlega ocenie w ramach
przedsądu.
Oceniając skargę kasacyjną Sąd Najwyższy nie dopatruje się występowania
przesłanek pozwalających na przyjęcie skargi tej do rozpoznania. W szczególności
nie formułuje ona w istocie zagadnienia prawnego w sposób, jaki oczekiwałby tego
Sąd Najwyższy, nie jest też w świetle wywodów skargi kwestią wymagającą
rozstrzygnięcia ani wykładnia wskazanych przepisów ani zasady ich stosowania. W
sprawie nie występują także wymagające rozstrzygnięcia zagadnienia
proceduralne.
Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd drugiej instancji należy uznać za
prawidłowe. Zarzuty skargi kasacyjnej dotyczą w istocie własnej wersji stanu
faktycznego i są jedynie polemiką z ustaleniami Sądów obu instancji. Ponadto
skarga ta nie wskazuje w dostatecznym stopniu naruszenia wyrokiem Sądu drugiej
instancji prawa; uzasadnienie tego wyroku odpowiada wymaganiom art. 328 § 2
k.p.c. - wyjaśnia podstawę faktyczna i prawną rozstrzygnięcia. Także orzeczenia
Sądu Najwyższego przytoczone przez powoda w skardze w oderwaniu od
konkretnych ustaleń faktycznych w danej sprawie, nie może przesądzać o sposobie
załatwienia przedmiotowej sprawy. Wykładnia art. 22 kodeksu pracy jest
ugruntowana a orzecznictwo bogate i ujednolicone. Zgodnie z tym orzecznictwem
przyjmuje się, że wobec różnych cech charakterystycznych wykonywania
zatrudnienia na podstawie umowy o pracę i umów cywilnoprawnych, dla oceny
rodzaju stosunku prawnego decydujące jest ustalenie, które z tych cech mają
charakter przeważający. Weryfikacja tej oceny, dokonanej przez Sąd drugiej
instancji, jest w postępowaniu kasacyjnym możliwa wówczas, gdy była rażąco
nieprawidłowa. Tymczasem skarżący, pomimo wskazania podstawy naruszenia
przepisów prawa materialnego, w rzeczywistości oczekuje od Sądu Najwyższego
4
dokonania ponownej oceny przeprowadzonych dowodów w niniejszej sprawie,
celem ustalenia istnienia stosunku pracy.
Z powyższych motywów Sąd Najwyższy - na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c. -
odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
POSTANOWIENIE
Dnia 18 stycznia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Roman Kuczyński
w sprawie z powództwa J. K.
przeciwko A. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością
o ustalenie istnienia stosunku pracy, diety, dodatek delegacyjny, dodatek za pracę
w warunkach szkodliwych, ekwiwalent za odzież roboczą i pranie odzieży roboczej,
premie, wynagrodzenie za pracę i pracę w godzinach nadliczbowych, bony
socjalne, odszkodowanie, zwrot kosztów dojazdu i sprostowanie dokumentu PIT
11,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 18 stycznia 2012 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 11 lutego 2011 r.,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
2. zasądza od Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego na rzecz
adw. H. L. kwotę 120 zł (sto dwadzieścia) powiększoną o kwotę
należnego podatku od towarów i usług tytułem kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w
postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 11 lutego 2011 r. Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego – Sądu
2
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 8 kwietnia 2010 r. w sprawie o ustalenie
stosunku pracy, diety, dodatku delegacyjnego, dodatku za pracę w warunkach
szkodliwych, ekwiwalentu za odzież roboczą i pranie odzieży roboczej, premie,
wynagrodzenie za pracę i prace w godzinach nadliczbowych, bony socjalne,
odszkodowanie, zwrot kosztów dojazdu i sprostowanie dokumentu PIT-11 - oddalił
apelację powoda.
Skarga kasacyjna powoda zarzuca powyższemu wyrokowi naruszenie
przepisów prawa materialnego - art. 22 § 1 i § 11
k.p., art. 734 k.c. oraz prawa
procesowego – art. 381 k.p.c.
Jako okoliczności uzasadniające rozpoznanie skargi kasacyjnej powód
wskazuje potrzebę dokonania wykładni art. 22 § 11
k.p. budzącego poważne
wątpliwości, który wywołuje rozbieżności w orzecznictwie sądów, czego przykładem
są orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 2010 r., II PK 354/09, LEX nr
598002 oraz z dnia 5 maja 2010 r., I PK 8/10, LEX nr 602668. Z jednej strony
podkreśla się zatem, iż decydujące dla ustalenia charakteru umowy jest jej
wykładnia na podstawie art. 65 k.c., z drugiej strony podkreśla się, iż oprócz
badania postanowień umowy należy badać faktyczne warunki jej wykonywania.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:
Skarga kasacyjna, spełniająca wymagania z przepisu art. 3984
k.p.c.
podlega dalszej kontroli w postaci tzw. przedsądu a więc badaniu, czy w sprawie
występują okoliczności uzasadniające przyjęcie jej do rozpoznania (art.3989
§ 1 i 2
k.p.c.) a mianowicie, czy w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne
(co polega na przytoczeniu jego treści i wskazaniu argumentów prawnych, które z
reguły prowadzą do rozbieżnych ocen prawnych – por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 10 maja 2001 r., II CZ 35/01, M.Prawn. 2001, nr 13, poz. 670),
czy istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne
wątpliwości a także potrzeba wykładni przepisów prawnych wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów (co wymaga przedstawienia tych rozbieżności i
wykazania, że przepisy je wywołujące nie zostały dostatecznie wyjaśnione w
dotychczasowej judykaturze sądowej). W ramach przedsądu następuje także
3
badanie, czy skarga jest oczywiście uzasadniona (przy czym oczywistość ta musi
jawić się jako rażące i od razu dostrzegalne, uwidoczniające się bez głębszej
analizy naruszenie prawa wyrażające się w sprzeczności wykładni lub stosowania
prawa z jego brzmieniem lub powszechnie przyjętymi regułami interpretacji) a
nadto, czy w sprawie nie występuje nieważność postępowania (art. 39813
§ 1
k.p.c.). Tę ostatnią okoliczność Sąd Najwyższy bierze pod uwagę z urzędu,
jakkolwiek może ją także podnieść strona skarżąca, co podlega ocenie w ramach
przedsądu.
Oceniając skargę kasacyjną Sąd Najwyższy nie dopatruje się występowania
przesłanek pozwalających na przyjęcie skargi tej do rozpoznania. W szczególności
nie formułuje ona w istocie zagadnienia prawnego w sposób, jaki oczekiwałby tego
Sąd Najwyższy, nie jest też w świetle wywodów skargi kwestią wymagającą
rozstrzygnięcia ani wykładnia wskazanych przepisów ani zasady ich stosowania. W
sprawie nie występują także wymagające rozstrzygnięcia zagadnienia
proceduralne.
Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd drugiej instancji należy uznać za
prawidłowe. Zarzuty skargi kasacyjnej dotyczą w istocie własnej wersji stanu
faktycznego i są jedynie polemiką z ustaleniami Sądów obu instancji. Ponadto
skarga ta nie wskazuje w dostatecznym stopniu naruszenia wyrokiem Sądu drugiej
instancji prawa; uzasadnienie tego wyroku odpowiada wymaganiom art. 328 § 2
k.p.c. - wyjaśnia podstawę faktyczna i prawną rozstrzygnięcia. Także orzeczenia
Sądu Najwyższego przytoczone przez powoda w skardze w oderwaniu od
konkretnych ustaleń faktycznych w danej sprawie, nie może przesądzać o sposobie
załatwienia przedmiotowej sprawy. Wykładnia art. 22 kodeksu pracy jest
ugruntowana a orzecznictwo bogate i ujednolicone. Zgodnie z tym orzecznictwem
przyjmuje się, że wobec różnych cech charakterystycznych wykonywania
zatrudnienia na podstawie umowy o pracę i umów cywilnoprawnych, dla oceny
rodzaju stosunku prawnego decydujące jest ustalenie, które z tych cech mają
charakter przeważający. Weryfikacja tej oceny, dokonanej przez Sąd drugiej
instancji, jest w postępowaniu kasacyjnym możliwa wówczas, gdy była rażąco
nieprawidłowa. Tymczasem skarżący, pomimo wskazania podstawy naruszenia
przepisów prawa materialnego, w rzeczywistości oczekuje od Sądu Najwyższego
4
dokonania ponownej oceny przeprowadzonych dowodów w niniejszej sprawie,
celem ustalenia istnienia stosunku pracy.
Z powyższych motywów Sąd Najwyższy - na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c. -
odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.