Pełny tekst orzeczenia

WYROK Z DNIA 20 STYCZNIA 2012 R.
III KK 387/11
Z art. 63 § 2 k.p.s.w. wynika, że sąd może uzależnić uwzględnienie
wniosku od dokonania w nim określonych przez siebie zmian. Wprawdzie,
w przepisie tym wspomina się o możliwości sprzeciwu wobec tych
zaproponowanych zmian tylko ze strony obwinionego, niemniej, biorąc pod
uwagę istotę wniosku o skazanie bez rozprawy, także oskarżyciel
publiczny, który jest autorem wniosku, powinien wyrazić w tej materii swoje
zdanie lub przynajmniej powinno się umożliwić mu przedstawienie
stanowiska. Sprzeciw oskarżyciela wobec zaproponowanych przez sąd
zmian, o których mowa w art. 63 § 2 k.p.s.w., powoduje, że albo sąd
odstąpi od określonych wcześniej przez siebie zmian we wniosku i
uwzględni go w wersji pierwotnej albo uzna, że brak podstaw do
uwzględnienia wniosku i na podstawie art. 63 § 5 k.p.s.w. sprawa podlegać
będzie rozpoznaniu na zasadach ogólnych. Możliwe jest także określenie
nowych propozycji i przedstawienie ich stronom.
Przewodniczący: sędzia SN J. Szewczyk.
Sędziowie SN: M. Laskowski (sprawozdawca), B. Skoczkowska.
Sąd Najwyższy w sprawie Sebastiana Ł., skazanego za wykroczenie
z art. 54 pkt 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez
masowych, po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535
§ 5 k.p.k. w dniu 20 stycznia 2012 r., kasacji, wniesionej przez Prokuratora
Generalnego, na korzyść skazanego od wyroku Sądu Rejonowego w T. z
dnia 17 sierpnia 2011 r.,
2
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i p r z e k a z a ł sprawę Sądowi Rejonowemu
w T. do ponownego rozpoznania.
U Z A S A D N I E N I E
Sąd Rejonowy w T. wyrokiem z dnia 17 sierpnia 2011 r., uznał
Sebastiana Ł. za winnego tego, że w dniu 25 kwietnia 2010 r. w T. na
Stadionie Miejskim podczas trwania imprezy masowej – meczu piłkarskiego
rozgrywanego pomiędzy zespołami E. T. i B. G. nie podporządkował się
poleceniu porządkowemu wydanemu przez spikera zawodów oraz służbę
ochrony, to jest za winnego wykroczenia z art. 54 pkt 1 ustawy z dnia 20
marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych (Dz. U. z 2009 r. Nr 62,
poz. 504 ze zm.) i za to wymierzył mu karę 2 000 zł grzywny. Ponadto w
punkcie II wyroku, na podstawie art. 65 pkt 2 ustawy z dnia 20 marca 2009
r. o bezpieczeństwie imprez masowych sąd orzekł wobec obwinionego
środek karny w postaci zakazu wstępu na imprezy masowe sportowe –
mecze piłkarskie wszystkich lig rozgrywanych przez kluby sportowe na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na okres 2 lat. W punkcie III wyroku,
sąd na podstawie art. 65 pkt 3 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o
bezpieczeństwie imprez masowych zobowiązał obwinionego do osobistego
stawiennictwa we właściwej dla miejsca zamieszkania jednostce
organizacyjnej Policji w czasie trwania imprezy masowej wymienionej w
punkcie II wyroku. Wyrok nie został zaskarżony i uprawomocnił się z dniem
27 sierpnia 2011 r.
Prokurator Generalny zaskarżył wyrok ten w całości kasacją na
korzyść obwinionego Sebastiana Ł. W kasacji zarzucił wyrokowi:
1. rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie
przepisów prawa procesowego – art. 63 § 2 i § 5 k.p.s.w. w zw. z art. 58 § 1
3
k.p.s.w., polegające na rozpoznaniu sprawy przeciwko obwinionemu
Sebastianowi Ł. na posiedzeniu, pomimo nieuwzględnienia złożonego
przez oskarżyciela publicznego wniosku o wydanie wyroku bez
przeprowadzenia rozprawy i dokonania przez sąd istotnej jego zmiany w
zakresie orzeczenia o środku karnym – na niekorzyść obwinionego – bez
uprzedniego uzyskania zgody oskarżyciela na jego modyfikację, co
obligowało sąd do rozpoznania sprawy na zasadach ogólnych,
2. rażące naruszenie przepisu – art. 65 ust. 4 ustawy z dnia 20 marca
2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych, polegające na orzeczeniu
wobec obwinionego środka karnego wskazanego w art. 65 ust. 2 tej
ustawy, w postaci zakazu wstępu na mecze piłkarskie na okres 2 lat bez
wymaganego określenia meczy piłkarskich i nazw klubów sportowych,
których zakaz ten ma dotyczyć.
Prokurator Generalny wniósł o uchylenie zaskarżonego kasacją
wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
Rejonowemu w T.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja Prokuratora Generalnego okazała się zasadna w stopniu
pozwalającym na jej uwzględnienie na posiedzeniu wyznaczonym na
podstawie art. 535 § 5 k.p.k.
Przypomnieć na wstępie należy, że wraz z wnioskiem o ukaranie
oskarżyciel skierował do sądu na podstawie art. 58 k.p.s.w. wniosek o
skazanie Sebastiana Ł. bez przeprowadzania rozprawy i wymierzenie mu,
uzgodnionej z obwinionym, kary 2 000 zł grzywny oraz orzeczenie środka
karnego w postaci zakazu wstępu na mecze piłkarskie rozgrywane
pomiędzy zespołami E. T. a B. G. na okres 2 lat. Sąd wyznaczył w sprawie
wniosku posiedzenie w dniu 29 czerwca 2011 r., na które nie stawili się
oskarżyciel i obwiniony. Sąd postanowił wtedy uzależnić uwzględnienie
wniosku od dokonania w nim zmiany, polegającej na orzeczeniu środka
4
karnego w postaci zakazu wstępu na wszystkie mecze piłkarskie
rozgrywane na terenie Polski przez okres 2 lat. Sąd postanowił także
doręczyć odpis postanowienia obwinionemu, pouczając go o możliwości
złożenia sprzeciwu i odraczając posiedzenie do dnia 17 sierpnia 2011 r.
Obwiniony nie podjął tej przesyłki i uznano ją za doręczoną. Na posiedzeniu
w dniu 17 sierpnia 2011 r., pod nieobecność oskarżyciela i obwinionego,
wydany został zaskarżony kasacją wyrok.
Nie ulega wątpliwości, że wniosek o skazanie bez rozprawy, o którym
mowa w art. 58 § 1 k.p.s.w. jest rezultatem swego rodzaju porozumienia
pomiędzy oskarżycielem publicznym i obwinionym. Porozumienie to z
natury rzeczy polega na wyrażeniu zgody na takie zakończenie
postępowania zarówno przez oskarżyciela publicznego, jak i obwinionego.
Z art. 63 § 2 k.p.s.w. wynika, że sąd może uzależnić uwzględnienie wniosku
od dokonania w nim określonych przez siebie zmian. Wprawdzie, w
przepisie tym wspomina się o możliwości sprzeciwu wobec tych
zaproponowanych zmian tylko ze strony obwinionego, niemniej, biorąc pod
uwagę istotę wniosku o skazanie bez rozprawy, także oskarżyciel
publiczny, który jest autorem wniosku, powinien wyrazić w tej materii swoje
zdanie lub przynajmniej powinno się umożliwić mu przedstawienie
stanowiska. Sprzeciw oskarżyciela wobec zaproponowanych przez sąd
zmian, o których mowa w art. 63 § 2 k.p.s.w., powoduje, że albo sąd
odstąpi od określonych wcześniej przez siebie zmian we wniosku i
uwzględni go w wersji pierwotnej albo uzna, że brak podstaw do
uwzględnienia wniosku i na podstawie art. 63 § 5 k.p.s.w. sprawa podlegać
będzie rozpoznaniu na zasadach ogólnych. Możliwe jest także określenie
nowych propozycji i przedstawienie ich stronom (zob. T. Grzegorczyk:
Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia. Komentarz, Warszawa
2008, s. 286 – 287; A. Kiełtyka, J. Paśkiewicz, M. Rogalski, A. Ważny:
Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia. Komentarz, Warszawa
5
2009, s. 277; A. Skowron: Kodeks postępowania w sprawach o
wykroczenia. Komentarz, Warszawa 2010, s. 383 – 384).
W przedmiotowej sprawie uznać można, że określone przez sąd w
toku posiedzenia w dniu 29 czerwca 2011 r. zmiany we wniosku
przedstawione zostały obwinionemu. Nie sposób jednak przyjąć, aby
oskarżyciel wiedział o zaproponowanych przez sąd zmianach i aby mógł w
tej kwestii wyrazić swoje stanowisko. Sam fakt odroczenia posiedzenia
wynikać mógł z różnych przyczyn, a z treści art. 63 k.p.s.w. nie można
wywodzić obowiązku oskarżyciela co do sprawdzania, czy odroczenie nie
wynikało z faktu określenia przez sąd propozycji modyfikacji wniosku.
Pierwszy zarzut kasacji należało w tej sytuacji uznać za oczywiście
zasadny, zaś stwierdzone rażące naruszenie art. 63 § 2 i 5 k.p.s.w. w zw. z
art. 58 § 1 k.p.s.w. powoduje, że zaskarżony wyrok należało uchylić i
sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu w T. do ponownego rozpoznania.
Również drugi zarzut sformułowany w kasacji Prokuratora
Generalnego jest zasadny w stopniu oczywistym. W realiach
rozpoznawanej sprawy sąd miał możliwość orzeczenia wobec Sebastiana
Ł. na podstawie art. 65 ust. 2 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o
bezpieczeństwie imprez masowych (Dz. U. z 2009 r. Nr 62, poz. 504 ze
zm.) środka karnego w postaci zakazu wstępu na imprezę masową na
okres od 2 do 6 lat. W punkcie II zaskarżonego kasacją wyroku Sąd
Rejonowy w T. orzekł na tej podstawie środek karny w postaci zakazu
wstępu na imprezy masowe sportowe – mecze piłkarskie wszystkich lig
rozgrywanych przez kluby sportowe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
na okres 2 lat. W kolejnym punkcie wyroku sąd zobowiązał obwinionego na
podstawie art. 65 ust. 3 cytowanej ustawy do osobistego stawiennictwa we
właściwej dla miejsca zamieszkania jednostce organizacyjnej Policji w
czasie trwania imprezy masowej wymienionej w punkcie II wyroku, a więc w
czasie trwania każdego meczu piłkarskiego rozgrywanego w Polsce przez
6
kluby sportowe, na poziomie wszystkich lig piłkarskich, to jest na 9
poziomach, nie licząc meczów rozgrywanych przez kobiety. Takie
określenie przedmiotowych granic zakazu jest nieracjonalne, praktycznie
niemożliwe do wykonania i sprzeczne z istotą art. 65 ust. 4 cyt. ustawy,
który nie bez powodu obliguje do określenia rodzaju meczów, nazw klubów
sportowych i zakresu terytorialnego zakazu.
W tej sytuacji Sąd Najwyższy orzekł jak w części dyspozytywnej
wyroku.