Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 24 stycznia 2012 r.
III KRS 28/11
1. Od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa w sprawie o przeniesienie sę-
dziego w stan spoczynku przysługuje odwołanie do Sądu Najwyższego (art. 73
§ 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych, Dz.U.
Nr 98, poz. 1070 ze zm.), także pod rządem ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Kra-
jowej Radzie Sądownictwa (Dz.U. Nr 126, poz. 714 ze zm.).
2. Przeniesienie sędziego w stan spoczynku na wniosek kolegium wła-
ściwego sądu ze względu na roczny okres niepełnienia służby z powodu cho-
roby (art. 71 § 1 Prawa o ustroju sądów powszechnych) jest dopuszczalne, po-
mimo niestwierdzenia trwałej niezdolności do pracy na stanowisku sędziego.
Przewodniczący SSN Kazimierz Jaśkowski, Sędziowie SN: Halina Kiryło,
Jerzy Kwaśniewski (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 stycznia 2012 r.
sprawy z odwołania Anny K. od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa […] z dnia 14
września 2011 roku w sprawie odmowy przeniesienia sędziego w stan spoczynku
u c h y l i ł zaskarżoną uchwałę i przekazał sprawę Krajowej Radzie Sądow-
nictwa do ponownego rozpoznania.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Najwyższy rozpatrzył odwołanie Anny K. sędziego Sądu Rejonowego w
B. od uchwały […] Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 14 września 2011 r. Uchwałą
tą, na podstawie art. 3 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie
Sądownictwa (Dz.U. Nr 126, poz. 714) i art. 73 § 1 w związku z art. 71 § 1 ustawy z
dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98 poz. 1070
ze zm. - powoływanej dalej jako u.s.p.) Krajowa Rada Sądownictwa odmówiła wnio-
skowanego przez Kolegium Sądu Okręgowego w L. przeniesienia Anny K. w stan
spoczynku. Z uchwały i jej uzasadnienia wynika, że rozpoznawany wniosek Kolegium
2
Sądu Okręgowego został złożony w trybie art. 71 § 1 u.s.p. w sytuacji, gdy przez
okres roku (od 22 kwietnia 2010 r.) sędzia Anna K. pozostawała na zwolnieniu lekar-
skim, jednakże zgodnie z orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 11 stycznia
2011 r., nie jest trwale niezdolna do pracy na stanowisku sędziego. Wobec przedłu-
żającej się niezdolności do pracy sędzi Anny K. Krajowa Rada Sądownictwa przed
podjęciem rozstrzygnięcia zwróciła się do wnioskodawcy o spowodowanie ponowne-
go badania przez lekarza orzecznika ZUS. Badanie to nie zostało przeprowadzone,
gdyż sędzia Anna K. nie stawiła się na wyznaczone - dwukrotnie, na 11 lipca 2011 r. i
na 29 lipca 2011 r. - terminy, a z informacji prezesa Sądu wynikało, że „sędzia nie
kontaktuje się z sądem”. Powyższy stan rzeczy Krajowa Rada Sądownictwa oceniła
według art. 71 § 1 u.s.p., uznając, że „brak jest przesłanek dla przyjęcia trwałej nie-
zdolności do pracy Pani sędzi Anny K., a zwolnienia lekarskie dotyczą różnych przy-
czyn, co wynika z podanych symboli”. Rozpatrywana uchwała KRS zawiera poucze-
nie stwierdzające przysługiwanie sędziemu odwołania od tej uchwały na podstawie
art. 73 § 2 i 3 u.s.p.
We wniesionym odwołaniu jego podstawy, których jednakże niezbędną kon-
kretyzację przedstawiono dopiero w uzasadnieniu, dotyczą zarówno ustalonej sytua-
cji faktycznej jak i jej oceny w świetle art. 71 § 1 u.s.p. Odczytane - z uwzględnieniem
uzasadnienia odwołania - postawione uchwale KRS zarzuty odnoszą się przede
wszystkim do kwestionowania zawartej w uchwale oceny co do braku przesłanek dla
przyjęcia trwałej niezdolności do pracy Anny K. i że jej zwolnienia lekarskie dotyczą
różnych przyczyn. Według odwołującej się samo orzeczenie lekarza orzecznika ZUS
nie stwarza wystarczającej podstawy do ustalenia, że nie zachodzi w jej przypadku
trwała niezdolność do wykonywania stanowiska sędziego. Podniesiono, że nie zo-
stała rozpatrzona dokumentacja leczenia zainteresowanej i to, że jej zwolnienia le-
karskie były trzykrotnie weryfikowane przez odpowiednią komisję lekarską, natomiast
orzeczenie lekarza orzecznika ZUS nie ma uzasadnienia i nie zostało poddane kon-
troli w trybie, który przysługuje każdemu w sprawach z zakresu ubezpieczeń spo-
łecznych w ramach możliwości wniesienia odwołania do sądu (art. 4779
§ 1 k.p.c.) i
poprzez sprzeciw do komisji lekarskiej, na zasadach określonych w rozporządzeniu
Ministra Polityki Społecznej z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdol-
ności do pracy. Ponadto odwołująca się stwierdziła, że nie wiedziała o skierowaniu jej
na ponowne badania przez lekarza orzecznika ZUS w lipcu 2011 r., bo w okresie tym
nie przebywała w miejscu swego zamieszkania dokąd przesłano zawiadomienia.
3
Natomiast „niekontaktowanie się jej z sądem” wynika z ustnego uzgodnienia z Pre-
zesem Sądu, ażeby odczekać na rozpatrzenie sprawy przez Krajową Radę Sądow-
nictwa. Dotyczący podstawy prawnej zaskarżonej uchwały zarzut odwołania sprowa-
dza się do zarzucenia naruszenia art. 71 § 1 u.s.p., poprzez, po pierwsze, ogranicze-
nie oceny KRS do budzącego zastrzeżenia ustalenia o braku trwałej niezdolności do
wykonywania stanowiska sędziego oraz po drugie, błędnego ocenienia stanu zdro-
wia zainteresowanej, jakoby z symboli uwidocznionych na zwolnieniach lekarskich
wynikało, że za każdym razem przyczyną zwolnień były inne stany chorobowe, cho-
ciaż powołane symbole nie odnoszą się do rodzaju choroby, a jedynie wskazują na
liczbę dni udzielonego przez lekarza zwolnienia od pracy. Odwołująca się sędzia
Anna K. wskazała ponadto na sytuację, w jakiej się znajduje na skutek utraty wyna-
grodzenia w związku z przedłużającą się ponad rok niezdolnością do pracy, w
szczególności, że wyłącznie na jej męża spadła konieczność utrzymania czterooso-
bowej rodziny i ponoszenia kosztów jej leczenia.
Odwołująca się wniosła o uchylenie zaskarżonej uchwały i przekazanie
sprawy KRS do ponownego rozpoznania.
W odpowiedzi na odwołanie Krajowa Rada Sądownictwa wniosła w pierwszym
rzędzie o odrzucenie odwołania ze względu na ograniczenie zaskarżalności uchwał
w sprawie przeniesienia sędziego w stan spoczynku, wynikające z art. 44 ust. 1 w
związku z art. 3 ust. 2 pkt 2 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa. Ponadto na od-
rzucenie odwołania - zdaniem KRS - wskazuje brak w odwołaniu odpowiedniego
określenia podstawy odwołania w zakresie zarzutu naruszenia prawa procesowego.
Niezależnie od tego w odpowiedzi na odwołanie wyrażony został pogląd Krajowej
Rady Sądownictwa, że chociaż rzeczywiście KRS w uchwale na skutek omyłki błęd-
nie zinterpretowała kody zamieszczone w zwolnieniach lekarskich, to jednakże
omyłka ta nie ma istotnego znaczenia, ponieważ o tym, że schorzenia odwołującej
się nie były „tożsame”, wskazują okoliczności i miejsca wydania zaświadczeń lekar-
skich. W przypadku zatem przyjęcia przez Sąd Najwyższy odwołania sędzi Anny K.
do merytorycznego rozpoznania Krajowa Rada Sądownictwa wniosła o oddalenie
odwołania jako nieuzasadnionego. Zdaniem Krajowej Rady Sądownictwa załączone
do sprawy zwolnienia lekarskie nie stanowią wystarczającego przeciwdowodu dla
orzeczenia lekarza orzecznika ZUS. Nie można na podstawie tych zaświadczeń
ustalić zaistnienia trwałej niezdolności do pracy Anny K., natomiast nie stawiła się
ona na wyznaczone terminy powtórnych badań.
4
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Krajowa Rada Sądownictwa w odpowiedzi na odwołanie uznaje, jak to wyżej
przedstawiono, że w sprawie o rozpatrzenie wniosku o przeniesienie sędziego w stan
spoczynku, a więc w sprawie takiej jak przedmiotowa, odwołanie nie przysługuje, bo
tak stanowi art. 44 ust. 1 obowiązującej obecnie ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o
Krajowej Radzie Sądownictwa. Jest to stanowisko odmienne od stanowiska, jakie w
tej samej kwestii Krajowa Rada Sądownictwa zajęła w zaskarżonej uchwale z dnia 14
września 2011 r., która zawiera pouczenie stwierdzające prawo do odwołania się do
Sądu Najwyższego, przysługujące na podstawie art. 73 § 2 i 3 ustawy Prawo o
ustroju sądów powszechnych sędziemu, prezesowi właściwego sądu oraz kolegium
sądu, które złożyło wniosek.
Oba sprzeczne ze sobą stanowiska Krajowej Rady Sądownictwa odnoszą się
do tego samego stanu faktycznego i podjęte zostały w odniesieniu do przepisów tej
samej ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa, jednakże o ile
w uchwale Krajowa Rada Sądownictwa uwzględniła procedurę odwoławczą w spra-
wach o przeniesienie sędziego w stan spoczynku wyraźnie przewidzianą w przepi-
sach ustrojowych sędziów (art. 73 u.s.p.), to w odpowiedzi na odwołanie - bez wyja-
śnienia przyczyn zmiany stanowiska - KRS powołała się wyłącznie na art. 44 ust. 1
ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa. Zmienione stanowisko Krajowej Rady Są-
downictwa i związany z tym jej wniosek o odrzucenie odwołania nie są zasadne, bo
zostały oderwane od ustawy ustrojowej sądów i sędziów. O sędziach stanowi ustawa
z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych, która sędziom po-
święca przepisy działu II, a w jego ramach - przepisy rozdziału 1 określające status
sędziego. Tak więc status sędziego jest określony w ustawie Prawo o ustroju sądów
powszechnych, to ta ustawa dopełnia zawarte w Konstytucji określenia, między in-
nymi w odniesieniu do przeniesienia sędziego w stan spoczynku (por. art. 180 ust. 3 i
4 Konstytucji RP). Zakresem regulacji statusu sędziego znajdujących się we właści-
wej dla statusu sędziego ustawie ustrojowej objęte jest przechodzenie i przenoszenie
sędziów w stan spoczynku. Przepisy te (por. art. 69-74 u.s.p.) określają nie tylko wa-
runki przechodzenia i przenoszenia sędziego w stan spoczynku, ale także kompe-
tencję Krajowej Rady Sądownictwa w sprawach, które wymagają rozstrzygnięć i pro-
cedurę ich podejmowania. W sprawach przeniesienia sędziego w stan spoczynku, o
5
których mowa w art. 70 i 71 u.s.p., podejmuje decyzję Krajowa Rada Sądownictwa,
na wniosek sędziego, kolegium właściwego sądu albo Ministra Sprawiedliwości (art.
73 § 1 u.s.p.). Od decyzji Krajowej Rady Sądownictwa w sprawach, o których mowa
w art. 70 i 71 przysługuje odwołanie do Sądu Najwyższego (art. 73 § 2 u.s.p.). Od-
wołanie wnosi się, za pośrednictwem Krajowej Rady Sądownictwa, w terminie mie-
siąca od doręczenia skarżącemu decyzji. Odwołanie przysługuje sędziemu i preze-
sowi właściwego sądu, a w sprawach, w których wniosek został złożony przez kole-
gium sądu albo przez Ministra Sprawiedliwości, także temu kolegium albo Ministrowi
Sprawiedliwości (art. 73 § 3 u.s.p.).
Wyżej powołane regulacje zawarte w ustawie (u.s.p.) w zakresie statusu sę-
dziów obowiązują bez zmian po wejściu w życie nowej, tj. z dnia 12 maja 2011 r.,
ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa. Ustawa ta zawiera - w przepisach rozdziału
4 - zmiany w przepisach obowiązujących, w tym w odniesieniu do ustawy z dnia 27
lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych, wyłącznie zmianę w art. 70 po-
legającą na tym, że po § 3 dodany został § 3a określający prawo wniesienia sprze-
ciwu od orzeczenia lekarza orzecznika. Z zakresu zmian w ustawie Prawo o ustroju
sądów powszechnych wynika zatem, że z nową ustawą o Krajowej Radzie Sądow-
nictwa, nie powinny się wiązać zmiany w zakresie statusu sędziów, w szczególności
w zakresie procedury przenoszenia sędziów w stan spoczynku, określonych w usta-
wie - Prawo o ustroju sądów powszechnych. Należy zauważyć, że w uzasadnieniu
projektu ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa nie ma postanowień, które mogłyby
wskazywać na to, że zamierzano wprowadzić zmianę w dotychczasowym stanie
prawnym, w którym prawo wniesienia odwołania od rozstrzygnięć Krajowej Rady
Sądownictwa w sprawach, o których mowa w art. 70 i 71 u.s.p., było nie tylko wyraź-
nie określone, ale w ogóle nie było kontestowane. Ponadto za tym, że celem ustawy
o Krajowej Radzie Sądownictwa nie może być wyłączenie możliwości wniesienia od-
wołania od rozstrzygnięć Krajowej Rady Sądownictwa w sprawie o przeniesienie
sędziego w stan spoczynku przemawia dokonana przez tę ustawę zmiana w odnie-
sieniu do ustawy o Sądzie Najwyższym (art. 49), w której nie tylko nie zostało ograni-
czone prawo zaskarżalności uchwał Krajowej Rady Sądownictwa w sprawach o
przeniesienie sędziego w stan spoczynku, ale prawo to zostało proceduralnie rozsze-
rzone w ten sposób, że przyznano prawo wniesienia odwołania także Kolegium Sądu
Najwyższego, jeżeli z wnioskiem o przeniesienie sędziego w stan spoczynku wystą-
piło to Kolegium.
6
Jak w świetle powyższych ustaleń można rozumieć zdanie drugie art. 44 ust. 1
ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa stwierdzające, że
„odwołanie nie przysługuje w sprawach określonych w art. 3 ust. 2 pkt 2 niniejszej
ustawy...”, skoro w art. 3 ust. 2 pkt 2 mowa jest o zadaniu Krajowej Rady Sądownic-
twa dotyczącym rozpatrywania wniosków o przeniesienie sędziego w stan spoczyn-
ku? Otóż w świetle obowiązujących regulacji w ustawach Prawo o ustroju sądów po-
wszechnych oraz w ustawie o Sądzie Najwyższym, których ustawa o Krajowej Ra-
dzie Sądownictwa nie zmienia, a nawet potwierdza wynikającą z ustaw ustrojowych
zaskarżalność uchwał Krajowej Rady Sądownictwa w sprawach indywidualnych (por.
w tej kwestii też zdanie pierwsze art. 44 ust. 1 ustawy o Krajowej Radzie Sądownic-
twa) - zdaniu drugiemu art. 44 ust. 1 nie można przypisać normatywnie zrozumiałego
znaczenia. Zdanie to wprowadza ograniczenie możliwości odwołania się do Sądu
Najwyższego z powodu sprzeczności uchwały Rady z prawem - sprzecznie nie tylko
z regulacjami ustaw właściwych w zakresie statusu sędziów, a też sprzecznie z wła-
snymi regulacjami odnoszącymi się do tych ustaw. Dodać do tego trzeba uwagę, że
w świetle poprzedniej ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa (ustawy z dnia 27 lipca
2001 r.) przysługiwanie prawa do wniesienia odwołania w sprawie indywidualnej, w
tym w sprawie o przeniesienie sędziego w stan spoczynku (por. art. 13 ust. 2 w
związku z art. 2 ust. 1 pkt 4), nie nasuwało żadnej wątpliwości. Przeciwnie wątpliwe
było i ostatecznie zostało usunięte pewne ograniczenie odwołania w innych spra-
wach (dotyczących powołania sędziów - por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z
dnia 27 maja 2008 r., SK 57/06, Dz.U. z 2008 r. nr 96, poz. 621). Poprzednie ure-
gulowanie tej sprawy jest znaczące dlatego, że z uzasadnienia projektu ustawy no-
wej nie wynika, ażeby celem ustawodawcy było wprowadzenie zmian w zakresie
ograniczenia zaskarżalności uchwał Krajowej Rady Sądownictwa wydawanych w
sprawach indywidualnych.
Sąd Najwyższy miał na uwadze to, że pozbawienie sędziego możliwości od-
wołania się od decyzji Krajowej Rady Sądownictwa w sprawie o przeniesienie sę-
dziego w stan spoczynku, nie podlegałoby zastosowaniu, wobec sprzeczności z art.
45 ust. 1 i z art. 77 ust. 2 w związku z art. 180 ust. 1 i ust. 3 Konstytucji RP. Ustawa
nie może bowiem nikomu zamykać drogi sądowej dochodzenia naruszonych wolno-
ści lub praw (art. 77 ust. 2 Konstytucji), a w tym przypadku chodzi przecież o szcze-
gólne prawa sędziów, konstytucyjnie określone, których ustawa nie może ograniczyć;
7
ustawa ma określać - a nie wykluczać - tryb postępowania oraz sposób odwołania się
do sądu (art. 180 ust. 3 Konstytucji).
Sąd Najwyższy rozpoznał zatem odwołanie sędzi Anny K. na podstawie art.
73 § 1 i § 2 u.s.p. oraz art. 44 ust. 1 zdanie pierwsze, art. 44 ust. 2 i ust. 3 ustawy z
dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa.
W odpowiedzi na odwołanie Krajowa Rada Sądownictwa trafnie przedstawiła
tryb w jakim następuje przeniesienie sędziego w stan spoczynku, określony w art. 70
§ 1-3 u.s.p., „jeżeli z powodu choroby lub utraty sił uznany został przez lekarza
orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych za trwale niezdolnego do pełnienia
obowiązków sędziego”. Właściwość Krajowej Rady Sądownictwa w sprawach o
przeniesienie sędziego w stan spoczynku wynika z przepisów ustrojowych sędziów
(art. 73 § 1 u.s.p.) i tylko w przepisach ustrojowych oraz w ustawie o Krajowej Radzie
Sądownictwa, a nie w przepisach określających sprawy z ubezpieczenia społeczne-
go, znajduje się określenie postępowania, w którym następuje ustalenie trwałej nie-
zdolności do pełnienia obowiązków sędziego. Uzyskanie orzeczenia lekarza orzecz-
nika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, o którym mowa w art. 70 § 1 u.s.p., nie na-
stępuje w postępowaniu przeznaczonym dla ustalenia niezdolności do pracy będącej
przesłanką świadczenia z powszechnego ubezpieczenia społecznego. Sędziowie
temu powszechnemu ubezpieczeniu w zakresie emerytury i rent nie podlegają. Nie
stosuje się zatem do nich wskazanego w odwołaniu sędzi Anny K. rozporządzenia
Ministra Polityki Społecznej z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdol-
ności do pracy. Natomiast wydanie przez lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych orzeczenia, o którym mowa w ustawie ustrojowej sędziów (art. 70 § 1 i
§ 3 u.s.p.), następuje na podstawie szczególnego zadania powierzonego Zakładowi
Ubezpieczeń Społecznych (por. art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o
systemie ubezpieczeń społecznych) realizowanego praktycznie w formie cywilno-
prawnej umowy zlecenia pomiędzy prezesem sądu a Zakładem Ubezpieczeń Spo-
łecznych (por. w tych kwestiach wyjaśnienia Sądu Najwyższego zawarte w wyroku z
dnia 19 stycznia 2005 r., III KRS 9/04, OSNP 2005 nr 12, poz. 182 i w wyroku z dnia
10 maja 2006 r., III KRS 3/06, OSNP 2007 nr 11-12, poz. 177). Aż do wprowadzenia
zmiany w art. 70 Prawa o ustroju sądów powszechnych, tej zmiany, o której była wy-
żej mowa, wynikającej z art. 47 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Są-
downictwa, od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS nie przysługiwał sprzeciw do ko-
misji lekarskiej. Pod rządem poprzedniego uregulowania Krajowa Rada Sądownictwa
8
nie mogła - wbrew zarzutowi odwołującej się - uzyskać weryfikacji orzeczenia lekarza
orzecznika przez komisję lekarską ZUS i z tego powodu podjęła dostępny wówczas
sposób weryfikacji polegający na przeprowadzeniu ponownych badań przez lekarza
orzecznika. Chociaż podjęte w tym zakresie postępowanie wydaje się odpowiednie
do okoliczności, bo umożliwiało weryfikację orzeczenia o braku trwałej niezdolności
Anny K. do pełnienia obowiązków sędziego, to należy zgodzić się z odwołującą się,
iż z faktu nieprzeprowadzenia ponownego badania w tym trybie nie powinno się wy-
suwać wniosku co do poprawności orzeczenia niezweryfikowanego i niezasadności
zastrzeżeń w tym przedmiocie przedstawionych przez sędzię Annę K. Sędzia Anna
K. twierdzi bowiem, że o terminach ponownego badania nie została zawiadomiona i
tylko z tego powodu się im nie poddała. Brak ustalenia przez Krajową Radę Sądow-
nictwa przyczyny niestawienia się przez zainteresowaną na badania uniemożliwia
weryfikację oceny niekorzystnej dla sędzi; nie można bowiem wykluczyć, że ocenia-
na sytuacja nie została przez Annę K. zawiniona. Podobnie niewystarczające jest
ustalenie, iż „z informacji Prezesa Sądu wynika, że Pani sędzia nie kontaktuje się z
sądem”. Nie wiadomo jakie są okoliczności owego niekontaktowania się, a w szcze-
gólności czy sędzia Anna K. zaniedbuje w ten sposób wykonywanie obowiązków
wynikających z zajmowanego stanowiska sędziego.
Wobec niewyjaśnienia w zaskarżonej uchwale przyczyny niestawienia się sę-
dzi Anny K. na badania przez lekarza orzecznika i wobec niewyjaśnienia sytuacji
sprawowania przez Annę K. urzędu sędziego po upływie rocznego niepełnienia
służby z powodu choroby okazuje się, że Krajowa Rada Sądownictwa rozstrzygnęła
sprawę na podstawie wadliwie określonych przesłanek przysługującego Krajowej
Radzie Sądownictwa uznania. Z zaskarżonej uchwały wynika bowiem, że Krajowa
Rada Sądownictwa miała na uwadze dwie okoliczności, po pierwsze, iż „brak jest
przesłanek dla przyjęcia trwałej niezdolności do pracy Pani sędzi Anny K.” i po dru-
gie: „a zwolnienia lekarskie dotyczą różnych przyczyn, co wynika z podanych sym-
boli”. Jeżeli zachodziłaby sytuacja, której brak stwierdza się w zaskarżonej uchwale,
tj. trwałej niezdolności pełnienia obowiązków sędziego, to sędzia trwale niezdolny do
pełnienia obowiązków podlegałby przeniesieniu w stan spoczynku na podstawie art.
70 § 1 u.s.p. Jednakże w rozpatrywanej sprawie nie chodziło o ustalenie prawnej
konsekwencji stanu rzeczy polegającego na trwałej niezdolności do pełnienia obo-
wiązków sędziego. Przedmiotem sprawy był wniosek Kolegium Sądu Okręgowego
złożony w trybie art. 71 § 1 u.s.p., ze względu na zaistnienie przewidzianej w tym
9
przepisie sytuacji niepełnienia przez Annę K. służby przez okres roku z powodu cho-
roby. Inaczej niż w art. 70 § 1 u.s.p., zajście sytuacji określonej w art. 71 § 1 u.s.p.
(wniosek kolegium właściwego sądu i roczny okres niepełnienia przez sędziego
służby z powodu choroby) nie stwarza konsekwencji prawnej przeniesienia sędziego
w stan spoczynku. Konstrukcja art. 71 § 1 u.s.p., oprócz określonych w nim wyżej
wskazanych przesłanek, opiera się na kompetencji Krajowej Rady Sądownictwa, na
jej uznaniowym rozstrzygnięciu. Wykonując uznaniową kompetencję z art. 71 § 1
u.s.p. Krajowa Rada Sądownictwa powinna oprzeć się na sytuacji poddanej uznaniu,
a nie na innej sytuacji, która z mocy ustawy, ma inną, określoną kwalifikację prawną.
Wniosek kolegium właściwego sądu oraz roczny okres niepełnienia przez sę-
dziego służby z powodu choroby, o których mowa w art. 71 § 1 u.s.p., otwierają, a nie
zamykają, kompetencję Krajowej Rady Sądownictwa, która korzystając ze swych
konstytucyjnych atrybutów (art. 186 ust. 1 Konstytucji RP), rozstrzyga sprawę
uwzględniając okoliczności złożenia wniosku i okoliczności choroby sędziego, która
uniemożliwiała wykonywanie służby przez okres roku; potrzebne może być w szcze-
gólności wyjaśnienie jaka to była choroba (choroby) i jakie w związku z tym wynikają
prognozy na przyszłość; potrzebne jest rozpatrzenie usprawiedliwionego interesu
sędziego, który po upływie roku niepełnienia służby zostaje pozbawiony wynagro-
dzenia i interesu Sądu, który przez długi okres czasu wykonuje zadania w uszczu-
plonym składzie Sądu.
Z uzasadnienia zaskarżonej uchwały nie wynika, ażeby Krajowa Rada Sądow-
nictwa rozpatrzyła okoliczności związane z przesłankami uznania, z tymi przesłan-
kami - jak to podniesiono wyżej - o których mowa w art. 71 § 1 u.s.p. Wynika nato-
miast z tego uzasadnienia, że Krajowa Rada Sądownictwa ograniczyła się do ustale-
nia, że nie zachodzi przesłanka przeniesienia w stan spoczynku, o której mowa w art.
70 § 1 u.s.p., przy czym o rodzaju choroby - że nie odnosi się ona do tych samych
funkcji organizmu - wnioskowała Krajowa Rada Sądownictwa z wadliwej oceny zwol-
nień lekarskich. Tę ostatnią wadliwość - zarzuconą w odwołaniu - jako ocenę omyłko-
wą Krajowa Rada Sądownictwa przyznała w odpowiedzi na odwołanie.
Z powyższych przyczyn uznając, że zasadnie w odwołaniu zarzucono naru-
szenie art. 71 § 1 u.s.p., Sąd Najwyższy orzekł na podstawie art. 39815
§ 1 k.p.c. w
związku z art. 44 ust. 3 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa.
========================================