Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I UZ 52/11
POSTANOWIENIE
Dnia 21 lutego 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Romualda Spyt (przewodniczący)
SSN Józef Iwulski
SSA Maciej Piankowski (sprawozdawca)
w sprawie z odwołania M. J.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 21 lutego 2012 r.,
zażalenia ubezpieczonej na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 29 września 2011 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 29 września 2011 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną pełnomocnika wnioskodawczyni M. J. od wyroku tego Sądu z dnia 25
września 2008 r., którym oddalono apelację organu rentowego od wyroku Sądu
Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 5 kwietnia 2007 r.,
którym zmieniono decyzję organu rentowego i przyznano wnioskodawczyni prawo
do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy
pracy z dnia 28 stycznia 2005 r. na okres od 23 kwietnia 2006 r. do 31 stycznia
2008 r.
Sąd Apelacyjny wskazał, że odpis wyroku Sądu Apelacyjnego wraz z
uzasadnieniem doręczono wnioskodawczyni w dniu 2 grudnia 2008 r. W dniu 20
września 2011 r. radca prawny, reprezentujący wnioskodawczynię, nadał w
2
placówce pocztowej, skargę kasacyjną od wyroku z dnia 25 września 2008 r.
wnosząc o jego uchylenie i stwierdzenie nieważności postępowania ewentualnie o
jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego
rozpoznania.
Sąd Apelacyjny zważył, że skarga kasacyjna podlega odrzuceniu, gdyż
zgodnie z treścią art. 3985
§ 1 k.p.c., skargę kasacyjną wnosi się do sądu, który
wydał zaskarżone orzeczenie, w terminie dwóch miesięcy od dnia doręczenia
orzeczenia z uzasadnieniem stronie skarżącej. Skargę wniesioną po upływie
terminu, niespełniającą wymagań określonych w art. 3984
§ 1 k.p.c., nieopłaconą
oraz skargę, której braków nie usunięto w terminie lub z innych przyczyn
niedopuszczalną, sąd drugiej instancji na podstawie art. 3986
§ 2 k.p.c. odrzuca na
posiedzeniu niejawnym.
Przedmiotowa skarga nadana została w placówce pocztowej w dniu
20 września 2011 r., w sytuacji gdy termin do wniesienia skargi upływał 2 lutego
2009 r. Wniesiona skarga kasacyjna jest spóźniona i jako taka podlega odrzuceniu.
Powyższe czyni zbędnym rozważanie istnienia interesu prawnego ubezpieczonej w
zaskarżeniu wskazanego wyroku.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł pełnomocnik
wnioskodawczyni, zaskarżając orzeczenie Sądu Apelacyjnego w całości, wniósł o
przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Pełnomocnik wnioskodawczyni oświadczył, że: prostuje oczywistą omyłkę
pisarską w oznaczeniu zaskarżonego wyroku zawartą na wstępie skargi w ten
sposób, że skarga kasacyjna dotyczy sprawy sygn. akt III AUa 24/11 wyrok Sądu
Apelacyjnego z dnia 1 czerwca 2011 r.
Uzasadniając zażalenie pełnomocnik wnioskodawczyni oświadczył, że w
sprawie zaistniała oczywista omyłka pisarska. Jest to także oczywiste w świetle
pierwszego zdania uzasadnienia skargi kasacyjnej w której pełnomocnik
sporządzający skargę odwołuje się do wyroku z dnia 1 czerwca 2011 r. Błąd w
skardze wynika z faktu, że w stosunku do powódki w podobnym stanie prawnym i
faktycznym zapadły dwa wyroki: jeden o sygn. III AUa 828/07 z dnia 25 września
2008 r. i drugi będący przedmiotem skargi o sygn. III AUa 24/11 z dnia 1 czerwca
2011 r. Obydwa wyroki dotyczą tych samych stron i oba oddalały apelację
3
wnioskodawczyni. Wskutek sporządzania skargi na komputerze i kilkakrotnych
zmian jej treści przed opracowaniem ostatecznej wersji wkradł się błąd pisarski.
Zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego oczywistym jest, że można złożyć
skargę spóźnioną z przekroczeniem terminu 2 miesięcy, ale nie o ponad dwa i pół
roku później. Zdaniem pełnomocnika wnioskodawczyni ta okoliczność wskazuje na
oczywistość pomyłki pisarskiej.
Niezależnie od powyższego zażalenia pełnomocnik wnioskodawczyni złożył
skargę kasacyjną wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Sąd Apelacyjny prawidłowo zakwalifikował skargę kasacyjną sporządzoną
przez pełnomocnika wnioskodawczyni, jako skargę wniesioną od wyroku Sądu
Apelacyjnego z dnia 25 września 2008 r. wydanego w sprawie o sygn. akt III AUa
828/07. Tak bowiem pełnomocnik wnioskodawczyni oznaczył orzeczenie, którego
przedmiotowa skarga kasacyjna dotyczyła. W sposób wyraźny - nie pozwalający na
inne zakwalifikowanie - wskazano, że skarga kasacyjna została wniesiona od
wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 25 września 2008 r., sygn. akt III AUa 828/07.
Pełnomocnik jednoznacznie oświadczył, że zaskarża wyrok z dnia 25 września
2008 r., domagając się jego uchylenia i stwierdzenia nieważności postępowania
względnie uchylenia i przekazania Sądowi Apelacyjnemu do ponownego
rozpoznania.
Sąd nie może inaczej kwalifikować przedmiotu zaskarżenia jak to określa
profesjonalny pełnomocnik, a w szczególności nie może przyjmować, że wolą
pełnomocnika było zaskarżenie innego orzeczenia niż wyraźnie wskazane w treści
samego środka zaskarżenia. Nie ma przy tym znaczenia, czy skargę wniesiono z
opóźnieniem kilkumiesięcznym, czy kilkuletnim. Ponadto wbrew twierdzeniu
pełnomocnika wnioskodawczyni Sąd Apelacyjny pod sygn. akt III AUa 828/07
rozpoznał sprawę na skutek apelacji wniesionej nie przez wnioskodawczynię, lecz
przez organ rentowy.
4
Z powyższych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 3941
§ 3 w
związku z art. 39821
k.p.c. oraz art. 39814
k.p.c. zażalenie oddalił.