Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III UK 97/11
POSTANOWIENIE
Dnia 27 marca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kwaśniewski
w sprawie z wniosku C. K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
z udziałem zainteresowanych: Z. B. i I. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
o przeniesienie odpowiedzialności za długi Spółki I. Spółka z o.o. na członka
zarządu,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 27 marca 2012 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 30
listopada 2010 r.,
odmawia przyjęcia skargi do rozpoznania.
Uzasadnienie
Decyzją z dnia 24 listopada 2006 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych
stwierdził, że C. K. – jako Prezes Zarządu „I.” Spółki z o.o.– jest zobowiązany do
uregulowania zaległych składek Spółki za okres od stycznia 2001 r. do października
2006 r. na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenia zdrowotne, Fundusz Pracy i
Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wraz z odsetkami za zwłokę
naliczonymi na dzień wydania decyzji w łącznej kwocie 634.767,53 zł. W podstawie
prawnej decyzji powołano przepisy art. 83 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 31 i art. 32
ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z
1998 r. Nr 137 poz. 887 ze zm.) oraz art. 108 § 1, art. 107 § 1 i § 2 oraz art. 116
2
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137 poz. 926
ze zm.).
Od powyższej decyzji odwołanie wniósł C. K.
Wyrokiem z dnia 18 marca 2010 r. Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych– po ponownym rozpoznaniu sprawy – oddalił odwołanie.
Wyrokiem z dnia 30 listopada 2010 r. Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385
k.p.c. oddalił apelację C. K. od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 18 marca 2010 r.
Wyrok Sądu Apelacyjnego odwołujący się zaskarżył skargą kasacyjną.
Skargę oparto na podstawie materialnoprawnej (art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c.) i
zarzucono niewłaściwe zastosowanie art. 116 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
– Ordynacja podatkowa w związku z art. 31 oraz art. 32 ustawy z dnia 13
października 1998 r. – o systemie ubezpieczeń społecznych (w brzmieniu
obowiązującym do dnia 1 stycznia 2010 r.), do powstałych przed dniem 1 stycznia
2010 r. składek na ubezpieczenia zdrowotne, Fundusz Pracy oraz Fundusz
Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.
We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania wskazano, że w
sprawie występuje istotne zagadnienia prawne: „czy art. 32 ustawy z dnia 13
października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych w brzmieniu
obowiązującym przed 1 stycznia 2010 r. stanowił podstawę do przeniesienia
odpowiedzialności za zaległości składkowe na Fundusz Pracy, Fundusz
Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych oraz na ubezpieczenia zdrowotne - na
osoby trzecie, a w konsekwencji czy Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
przysługują ww. należności, w sytuacji, gdy powstały one przed dniem wejścia w
życie art. 45 pkt 1 ustawy o emeryturach pomostowych nowelizującego wskazane
powyżej przepisy ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Powoływane przez autora rozpatrywanej skargi kasacyjnej zagadnienie
zostało już wyjaśnione w judykaturze Sądu Najwyższego. Wątpliwości
interpretacyjne oraz rozbieżności w orzekaniu dotyczące odpowiedzialności za
zaległe składki także na Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń
Pracowniczych i na ubezpieczenie zdrowotne i wykładni art. 116 Ordynacji
3
podatkowej w związku z art. 31 i 32 ustawy systemowej były przedmiotem uchwały
Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2008 r., II UZP 3/08 (OSNP 2009/11-12/148),
z której wynika, że na podstawie tych przepisów członkowie zarządu spółki z o.o.
mogą być obciążeni odpowiedzialnością za niezapłacone w terminie przez tę
spółkę składki na Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń
Pracowniczych i na ubezpieczenie zdrowotne. Dokonując takiej wykładni Sąd
Najwyższy nie znalazł argumentów, które mogłyby wyłączać z zakresu
odpowiedzialności członków zarządu spółek z o.o. za zaległości składkowe -
niezapłacone składki na Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń
Pracowniczych i na ubezpieczenie zdrowotne, uznając, że wykładnia językowo-
logiczna art. 32 ustawy systemowej nie uzasadnia "wybiórczego" stosowania tylko
niektórych przepisów Ordynacji podatkowej, ponieważ taka interpretacja
pozostawałaby w sprzeczności z wykładnią systemową. Ta interpretacja uzyskała
potwierdzenie i wzmocnienie w uchwale składu powiększonego siedmiu sędziów
Sądu Najwyższego z dnia 15 października 2008 r., II UZP 3/09 (OSNP 2010/13-
14/165). W tej uchwale Sąd Najwyższy uznał, że przepis art. 32 ustawy z dnia 13
października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z
2007 r. Nr 11, poz. 74 ze zm.) - także w brzmieniu obowiązującym do dnia 1
stycznia 2010 r. przed zmianą dokonaną przez art. 45 pkt 1 ustawy z dnia 19
grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz.U. Nr 237, poz. 1656) - stanowi
podstawę odpowiedniego stosowania do składek na Fundusz Pracy, Fundusz
Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i na ubezpieczenie zdrowotne
przepisów dotyczących składek na ubezpieczenia społeczne o odpowiedzialności
osób trzecich za zaległości składkowe.
Stwierdzając, że nie zachodzą przyczyny przyjęcia skargi, określone w art.
3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy postanowił zgodnie z art. 3989
§ 2 k.p.c.

III UK 97/11

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia