Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KRS 4/12
POSTANOWIENIE
Dnia 4 kwietnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Kazimierz Jaśkowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jerzy Kwaśniewski
SSN Maciej Pacuda
w sprawie z odwołania M. W.
od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 7 grudnia 2011 roku w sprawie
odmowy przeniesienia sędziego w stan spoczynku,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 4 kwietnia 2012 r.,
oddala odwołanie.
Uzasadnienie
Sędzia Sądu Rejonowego M. W. wniosła odwołanie od uchwały Krajowej
Rady Sądownictwa z dnia 7 grudnia 2011 r., odmawiającej przeniesienia jej w stan
spoczynku na podstawie art. 73 § 1 w zw. z art. 71 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001
r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.).
W uzasadnieniu Rada wskazała, że dnia 22 kwietnia 1997 r. skarżąca
została powołana na stanowisko sędziego Sądu Rejonowego w /…/. W wykonaniu
wyroku Sądu Dyscyplinarnego Minister Sprawiedliwości przeniósł ją na stanowisko
sędziego Sądu Rejonowego w /…/ z dniem 1 lipca 2006 r. Postępowania o
przeniesienie skarżącej w stan spoczynku toczą się od 2007 r. Dnia 21
października 2007 r. skarżąca zwróciła się do Prezesa Sądu Okręgowego z
wnioskiem „o wystąpienie do lekarza orzecznika ZUS w sprawie orzeczenia w
przedmiocie niezdolności do pełnienia obowiązków sędziego z powodu choroby i
2
utraty sił” argumentując, że od grudnia 2006 r. przebywa na zwolnieniu lekarskim i
dołączając zaświadczenia o stanie zdrowia. W związku z tym wnioskiem oraz w
wykonaniu uchwały Kolegium Sądu Okręgowego, Prezes tego Sądu zwrócił się do
Głównego Lekarza Orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o zbadanie
zdolności do pełnienia obowiązków sędziego przez skarżącą. Lekarz orzecznik
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych sporządził w dniu 4 marca 2008 r. orzeczenie,
w którym stwierdził, że Pani sędzia M. W. jest trwale niezdolna do pełnienia
obowiązków sędziego z powodu choroby lub utraty sił.
10 kwietnia 2008 r. skarżąca zwróciła się do Krajowej Rady Sądownictwa z
wnioskiem o przeniesienie w stan spoczynku z powodu trwałej niezdolności do
pełnienia obowiązków sędziego. Rada odroczyła rozpoznanie tego wniosku i
zwróciła się do Prezesa II Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z
wnioskiem o skontrolowanie orzeczenia lekarza orzecznika z dnia 4 marca 2008 r.
z powodu wątpliwości co do zasadności jego wydania. W związku z tym pismem
przeprowadzono postępowanie w trybie nadzoru Prezesa Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych nad wykonywaniem orzecznictwa o niezdolności do pracy przez
lekarzy orzeczników i komisje lekarskie, podczas którego poddano kontroli to
orzeczenie lekarza orzecznika. W dniu 3 września 2008 r. Komisja Lekarska
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w oparciu o wyniki bezpośredniego badania,
opinię specjalistyczną konsultanta Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz analizę
dokumentacji z przebiegu leczenia wydała orzeczenie ustalające, że Pani sędzia M.
W. nie jest trwale niezdolna do pełnienia obowiązków sędziego.
Wobec powyższego Krajowa Rada Sądownictwa uchwałą z dnia 4 listopada
2008 r. odmówiła przeniesienia skarżącej w stan spoczynku, zaś jej odwołanie
zostało oddalone wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2009 r., III KRS
13/08.
W maju 2009 r. Prezes Sądu Okręgowego przedstawił Krajowej Radzie
Sądownictwa wniosek Kolegium tego Sądu z dnia 14 kwietnia 2009 r. o
przeniesienie skarżącej w stan spoczynku. Rada uchwałą z dnia 4 czerwca 2009 r.
odmówiła przeniesienia skarżącej w stan spoczynku. W uzasadnieniu stwierdziła,
że skarżąca nie została uznana przez Komisję Lekarską Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych za trwale niezdolną do pracy. Ponadto Krajowa Rada Sądownictwa
3
uznała, że w sytuacjach innych niż przypadek losowy stan spoczynku powinien być
przywilejem związanym z prawidłową służbą sędziego. Skarżąca swoje obowiązki
wykonywała w sposób naganny i w dodatku jedynie przez okres trzech lat, tj. do
chwili zawieszenia w wykonywaniu obowiązków służbowych uchwałą Sądu
Dyscyplinarnego z dnia 25 listopada 1999 r. z uwagi na rażące nieprawidłowości i
zaniedbanie w prowadzeniu spraw. Zdaniem Rady przyznanie skarżącej prawa do
stanu spoczynku po trzech latach wadliwie wykonywanej służby stałoby w
sprzeczności z zasadami współżycia społecznego i stanowiło nadużycie prawa.
Odwołanie skarżącej zostało odrzucone wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 20
października 2009 r., III KRS 17/09, ponieważ nie zawierało wniosku o uchylenie
uchwały i przekazanie jej sprawy do ponownego rozpoznania.
Dnia 8 grudnia 2009 r. skarżąca ponownie zwróciła się do Kolegium Sądu
Okręgowego z prośbą o wystąpienie do Krajowej Rady Sądownictwa z wnioskiem o
przeniesienie jej w stan spoczynku. Kolegium na posiedzeniu w dniu 6 stycznia
2010 r. podjęło uchwałę o odmowie wystąpienia z takim wnioskiem. Wobec
powyższego skarżąca zwróciła się dnia 22 stycznia 2010 r. do Prezesa Sądu
Rejonowego z wnioskiem o zbadanie jej zdolności do pełnienia obowiązków
sędziego. W wyniku przeprowadzonego badania Komisja Lekarska Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych wydała orzeczenie z dnia 23 września 2010 r.
stwierdzające, że Pani sędzia M. W. jest trwale niezdolna do pełnienia obowiązków
sędziego. Wobec powyższego pismo skarżącej z dnia 22 stycznia 2010 r. zostało
potraktowane jako wniosek o przeniesienie w stan spoczynku i w celu nadania mu
biegu Prezes Sądu Okręgowego nadesłał Krajowej Radzie Sądownictwa wyrażoną
na posiedzeniu w dniu 25 listopada 2010 r. pozytywną opinię Kolegium Sądu
Okręgowego w przedmiocie tego wniosku wraz z kopią orzeczenia Komisji
Lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Rozpatrując wniosek Rada dnia 24 grudnia 2010 r. zwróciła się do Prezesa
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o spowodowanie dokonania w trybie nadzoru
analizy orzeczenia Komisji Lekarskiej z dnia 23 września 2010 r. dotyczącego
skarżącej. Rada argumentowała swoje stanowisko tym, że w sprawie doszło już
wcześniej do podważenia orzeczenia lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych z dnia 4 marca 2008 r. przez orzeczenie Komisji Lekarskiej z dnia 3
4
września 2008 r., która powołana została w trybie nadzoru nad wykonywaniem
orzecznictwa o niezdolności do pracy. Na to pismo odpowiedzi udzieliła
Wicedyrektor Departamentu Orzecznictwa Lekarskiego Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych, która stwierdziła, że postępowanie orzecznicze w sprawie Pani sędzi
M. W. zostało poddane kontroli w trybie nadzoru Prezesa Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych i w jej wyniku stwierdzono, że orzeczenie Komisji Lekarskiej z dnia 23
września 2010 r., ustalające trwałą niezdolność do pełnienia obowiązków sędziego
z powodu choroby lub utraty sił nie budzi zastrzeżeń co do zgodności z zasadami
orzecznictwa lekarskiego.
Następnie Krajowa Rada Sądownictwa uchwałą z dnia 8 lutego 2011 r.
postanowiła odroczyć rozpoznanie wniosku o przeniesienie w stan spoczynku i w
celu uzupełnienia zebranego w sprawie materiału zwróciła się do Instytutu
Psychiatrii i Neurologii Kliniki Psychiatrii Sądowej o wydanie opinii psychiatryczno-
psychologicznej dotyczącej skarżącej. Ustalono, że najbliższym możliwym
terminem przeprowadzenia badania i sporządzenie opinii przez biegłych sądowych
jest godzina 10.00 w dniu 15 listopada 2011 r. Pismem z dnia 28 października 2011
r. Krajowa Rada Sądownictwa zwróciła się do Prezesa Sądu Okręgowego z prośbą
o spowodowanie przybycia skarżącej w tym dniu w celu poddania się badaniu. W
związku z tym pismem Prezes Sądu Okręgowego– 15 listopada 2011 r. – nadesłał
Radzie kserokopię otrzymanego w tym dniu pisma skarżącej z dnia 8 listopada
2011 r. zawierającego odmowę poddania się badaniom zleconym w związku z
rozpatrywaniem jej wniosku o przeniesienie w stan spoczynku. Skarżąca
poinformowała, że nie znajduje podstaw prawnych, które uzasadniałyby
poddawanie jej kolejnym badaniom. Fakt niestawiennictwa skarżącej został
potwierdzony pismem z Instytutu Psychiatrii i neurologii Kliniki Psychiatrii Sądowej z
dnia 16 listopada 2011 r.
Oceniając zgromadzony w sprawie materiał Rada uznała, że brak jest
podstaw do przeniesienia skarżącej w stan spoczynku. Rozpatrując jej wniosek z
dnia 22 stycznia 2010 r. należy zwrócić uwagę na całokształt okoliczności oraz
uwzględnić aspekt „dyscyplinarny” sprawy. To bowiem postępowanie wyjaśniające,
a następnie dyscyplinarne zakończone wyrokiem Wyższego Sądu Dyscyplinarnego
z dnia 5 kwietnia 2006 r. i przeniesieniem na inne miejsce służbowe skutkowało
5
pogorszeniem stanu zdrowia skarżącej i zapoczątkowało kolejne próby zmierzające
do przeniesienia jej w stan spoczynku. Krajowa Rada Sądownictwa już dwukrotnie:
uchwałą z dnia 4 listopada 2008 r. oraz uchwałą z dnia 4 czerwca 2009 r.
odmawiała przeniesienia skarżącej w stan spoczynku wskazując za każdym razem
na brak przesłanki w postaci trwałej niezdolności do pełnienia obowiązków
sędziego z powodu choroby lub utraty sił. Zajmując takie stanowisko oceniła
załączoną do akt dokumentację i uznając jej część, w postaci orzeczenia lekarza
orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 4 marca 2008 r., w którym
stwierdził on, że sędzia M. W. - jest trwale niezdolna do pełnienia obowiązków
sędziego z powodu choroby lub utraty sił, za budzącą wątpliwości zwróciła się o
przeprowadzenie postępowania w trybie nadzoru Prezesa Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych nad wykonaniem orzecznictwa o niezdolności do pracy przez lekarzy
orzeczników i komisje lekarskie. Wynikiem tego postępowania było orzeczenie
Komisji Lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 3 września 2008 r.
ustalające, że skarżąca nie jest trwale niezdolna dopełnienia obowiązków sędziego.
Podobne wątpliwości powzięła Krajowa Rada Sądownictwa przy
rozpatrywaniu wniosku z dnia 22 stycznia 2010 r. i w związku z tym zwróciła się do
Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o spowodowanie dokonania w trybie
nadzoru analizy orzeczenia Komisji Lekarskiej z dnia 23 września 2010 r. Mając na
uwadze, że w wyniku kontroli stwierdzono, iż orzeczenie Komisji Lekarskiej z dnia
23 września 2010 r. ustalające trwałą niezdolność do pełnienia obowiązków
sędziego z powodu choroby lub utraty sił nie budzi zastrzeżeń co do zgodności z
zasadami orzecznictwa lekarskiego Krajowa Rada Sądownictwa – chcąc uzupełnić
materiał w sprawie i rozstrzygnąć wszelkie wątpliwości wynikające z wcześniejszej
zmiany orzeczenia lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 4
marca 2008 r. stwierdzającego trwałą niezdolność do pełnienia obowiązków
sędziego – postanowiła zwrócić się do Instytutu Psychiatrii i Neurologii Kliniki
Psychiatrii Sądowej o wydanie opinii psychiatryczno-psychologicznej. Do
sporządzenia opinii nie doszło, ponieważ skarżąca poinformowała, że nie znajduje
podstaw prawnych do poddania jej kolejnym badaniom i odmówiła stawiennictwa
na nie w dniu 15 listopada 2011 r.
6
Zdaniem Rady nie można się zgodzić z tym stanowiskiem. Podzielając
pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w uzasadnieniu wyroku z 19 stycznia 2005 r.,
sygn. III KRS 9/04 (OSNP 2005 nr 12, poz. 182), że „o tym, czy sędzia powinien
być przeniesiony w stan spoczynku, jeżeli z powodu choroby lub za trwale
niezdolnego do pełnienia obowiązków sędziego, nie może decydować
bezkrytycznie oparcie się na uzyskanym orzeczeniu, które tylko wówczas stanowi
podstawę decyzji Krajowej Rady Sądownictwa, kiedy spełnia warunki wymagane od
takiego orzeczenia, a jego walor dowodowy jest niepodważalny (...). Orzeczenie
takie nie usuwa się bowiem spod rozważenia, sprawdzenia i oceny jego wartości
dowodowej przez KRS” Rada pojęła wyżej opisane czynności mające rozwiać
wszelkie wątpliwości co do zasadności przeniesienia Pani sędzi w stan spoczynku
z uwagi na jej trwałą niezdolność do pracy. Czynności podjęte przez Radę
mieszczą się w ramach jej ustawowych kompetencji i znajduje to odzwierciedlenie
w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2007 r., III KRS 5/07,
w którym stwierdzono, że „orzeczenie lekarza orzecznika ZUS jest jedynie
środkiem dowodowym w postępowaniu w sprawie o przeniesienie sędziego w stan
spoczynku na podstawie art. 70 § 1 Prawa o ustroju sądów powszechnych, a
Krajowa Rada Sądownictwa nie jest związana treścią tego orzeczenia”. W
aktualnym stanie prawnym należy się zgodzić z dalszą argumentacją Sądu
Najwyższego, że „z jednej strony istnieje uprawnienie strony do przedstawienia
dowodów na okoliczność trwałej zdolności do wykonywania obowiązków sędziego,
z drugiej zaś obowiązek Krajowej Rady Sądownictwa podejmowania uchwał w
sprawach indywidualnych po wszechstronnym rozważeniu wszystkich okoliczności
sprawy na podstawie udostępnionej dokumentacji, a zatem po rozpatrzeniu całego
zebranego w sprawie materiału dowodowego”.
Krajowa Rada Sądownictwa podniosła, że zwracają się do Instytutu
Psychiatrii i Neurologii Kliniki Psychiatrii Sądowej o wydanie opinii psychologicznej
dotyczącej skarżącej nie kwestionuje faktu jej choroby, a jedynie zmierza do
ustalenia, jak ta choroba przekłada się na jej zdolność (lub niezdolność) do
pełnienia obowiązków oraz czy ewentualna niezdolność do pełnienia obowiązków
ma cechę trwałości. Nieusprawiedliwione niestawiennictwo skarżącej w dniu 15
listopada 2011 r. w Instytucie Psychiatrii i Neurologii Kliniki Psychiatrii Sądowej na
7
badaniach biegłych sądowych uniemożliwia Radzie dokonanie wszechstronnej
oceny stanu zdrowia Pani sędzi i uniemożliwia ewentualne przeniesienie jej w stan
spoczynku. Takie stanowisko Rady podzielił Sąd Najwyższy w uzasadnieniu
wyroku z dnia 10 listopada 2010 r., III KRS 14/10, który odnosząc się do faktu
niestawiennictwa na badanie stwierdził, „że z zasad doświadczenia życiowego
wynika, że takie postępowanie ma na celu uniemożliwienie przez osobę
zainteresowaną ustalenia rzeczywistego stanu faktycznego”.
Wobec powyższego Rada uznała, że wniosek sędzi M. W. o przeniesienie w
stan spoczynku z dnia 22 stycznia 2010 r. nie zasługuje na uwzględnienie i w
trakcie posiedzenia w dniu 7 grudnia 2011 r. stosunkiem głosów 0 „za”, 14
„przeciw”, 1 „wstrzymujący się” postanowiła odmówić jego uwzględnienia.
W odwołaniu od tej uchwały skarżąca zarzuciła obrazę prawa materialnego i
procesowego oraz wniosła o jej uchylenie i przekazanie sprawy Krajowej Radzie
Sądownictwa do ponownego rozpoznania. Zarzuciła naruszenie art. 67 ust. 1
Konstytucji stanowiącego, że obywatel ma prawo do zabezpieczenia społecznego
w razie niezdolności do pracy ze względu na chorobę lub inwalidztwo. Od 1
sierpnia 2008 r. nie otrzymuje ona bowiem wynagrodzenia za pracę ani żadnych
innych świadczeń, a jedyną instytucją przewidzianą w prawie o ustroju sądów
powszechnych dla sądów w przypadku długotrwałej choroby jest przeniesienie w
stan spoczynku. Została tego pozbawiona przez zaskarżoną uchwałę i dwie
uchwały wcześniejsze.
Skarżąca postawiła także zarzuty nieprawidłowego zastosowania art. 69-74
Prawa o ustroju sądów powszechnych w związku ze składanymi przez nią
wnioskami oraz zaświadczeniami lekarskimi oraz nieprawidłowe zastosowanie art.
70 tej ustawy w związku z kwestionowaniem orzeczeń wydanych przez osoby
wyłącznie do tego uprawnione i kierowanie jej, w oparciu o wyłącznie własne
opinie, na badania wskazane przez Radę. Krajowa Rada Sądownictwa nie
wskazała powodów, dla których opinie lekarskie miały być poddawane nadzorowi.
Poza powyższym Krajowa Rada Sądownictwa nie stosowała się do obowiązków
wynikających z art. 32 i art. 33 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa nie
informując uczestniczki postępowania o podejmowaniu części uchwał oraz nie
rozpatrując wszystkich zaświadczeń lekarskich przez nią przedstawionych. Krajowa
8
Rada Sądownictwa prowadziła postępowanie łamiąc główne zasady prawa, między
innymi doprowadzając do przewlekłości postępowania. Wzywanie na kolejne
badania, pomimo przedstawienia opinii lekarzy orzeczników ZUS, dodatkowo
skontrolowanych w postępowaniu zainicjonowanym przez Krajową Radę
Sądownictwa z powołaniem się na rzekome nieprawidłowości, skarżąca traktuje
jako nękanie oraz wskazuje na naruszenia konwencji, a w szczególności: art. 6 ust.
1 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka (przewlekłość postępowania), art. 13 w
zw. z art. 6 ust. 1 tej Konwencji (brak skutecznego środka odwoławczego) art. 14 tej
Konwencji (naruszenie zakazu dyskryminacji), art. 1 Protokołu nr 1 tej Konwencji
(naruszenie zasady poszanowania mienia), art. 1 Protokołu 12 tej Konwencji
(naruszenie zakazu dyskryminacji). Krajowa Rada Sądownictwa nie opiera się na
przesłankach warunkujących przejście sędziego w stan spoczynku wskazując
niejednokrotnie, że na jej decyzję ma wpływ kara dyscyplinarna nałożona na nią za
czyn sprzed 15 lat. Wskazane zachowanie Rady w odczuciu skarżącej jest
nieludzkie oraz poniżające i z tego względu łamie zakazy wynikające z art. 3
Konwencji o ochronie praw człowieka oraz art. 30, 32 i 45 Konstytucji
Rzeczypospolitej Polskiej. W trakcie postępowania skarżąca była nieprawidłowo
pouczona o przysługujących jej prawach, co mogło wpłynąć na nienależyte
przygotowanie się w sprawie.
W odpowiedzi na odwołanie Krajowa Rada Sądownictwa wniosła o jej
oddalenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Odwołanie jest nieuzasadnione. Zdaniem skarżącej Krajowa Rada
Sądownictwa naruszyła wskazane w odwołaniu przepisy przez to, że nie przeniosła
jej w stan spoczynku na podstawie art. 70 § 1 Prawa o ustroju sądów
powszechnych. Przepis ten stanowi, że sędziego przenosi się w stan spoczynku na
jego wniosek albo na wniosek właściwego kolegium sądu, jeżeli z powodu choroby
lub utraty sił uznany został przez lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych za trwale niezdolnego do pełnienia obowiązków sędziego.
Zgodnie z art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie
Sądownictwa (Dz.U. Nr 126, poz. 714) w sprawach indywidualnych Rada
9
podejmuje uchwały po wszechstronnym rozważeniu sprawy, na podstawie
udostępnionej dokumentacji oraz wyjaśnień uczestników postępowania lub innych
osób, jeżeli zostały złożone. Rada podejmując działania zmierzające do
wszechstronnego wyjaśnienia spełnienia przez skarżącą przewidzianej w art. 70
ust. 1 Prawo o ustroju sądów powszechnych przesłanki wymaganej do
przeniesienia sędziego w stan spoczynku, wypełnia swój ustawowy obowiązek. Już
na podstawie poprzedniej ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa orzecznictwo
Sądu Najwyższego jednolicie przyjmowało, że orzeczenie lekarza orzecznika
stwierdzające trwałą niezdolność do pełnienia obowiązków sędziego jest tylko
jednym ze środków dowodowych na tę okoliczność (por. powołane w zaskarżonej
uchwale i w odpowiedzi na odwołanie wyroki z 19 stycznia 2005 r., III KRS 9/04
oraz z 4 kwietnia 2007 r., III KRS 5/07). W obecnie obowiązującej ustawie o
Krajowej Radzie Sądownictwa zostało to potwierdzone w art. 38 ust. 3, według
którego, jeżeli rozważenie sprawy wymaga wiadomości specjalnych Rada może
zwrócić się do biegłego sadowego lub kilku biegłych albo do odpowiedniego
instytutu naukowego lub naukowo-badawczego o wydanie opinii. Niestawiennictwo
skarżącej na wyznaczone badania w Instytucie Psychiatrii i Neurologii Kliniki
Psychiatrii Sądowej uniemożliwiło przeprowadzenie niezbędnego dowodu trwałej
niezdolności do pełnienia obowiązków sędziego. Ponieważ niestawiennictwo to
było nieuzasadnione, to Rada zasadnie odmówiła przeniesienia skarżącej w stan
spoczynku. Nie stanowi to jej dyskryminacji ani nękania.
Zaskarżona uchwała nie narusza art. 67 ust. 1 Konstytucji, przewidującego
prawo do zabezpieczenia społecznego w razie niezdolności do pracy ze względu
na chorobę lub inwalidztwo. Przepis ten stanowi bowiem, że prawo to przysługuje w
zakresie i formie przewidzianej w ustawie. W odniesieniu do sędziów jest to
określone w Prawie o ustroju sądów powszechnych, a Rada działała zgodnie z tą
ustawą. Nie zachodzi przewlekłość postępowania, gdyż wniosek skarżącej o
przeniesienie w stan spoczynku wpłynął do Rady w grudniu 2010 r., a zaskarżona
uchwała została podjęta 7 grudnia 2011 r. Z uwagi na konieczność
przeprowadzenia dowodu ze specjalistycznych badań medycznych okres roku nie
może być uznany za nadmierny. Zarzut nieprawidłowego pouczenia o
przysługujących środkach odwoławczych jest uzasadniony, ale nie miało to wpływu
10
na przebieg postępowania. W zaskarżonej uchwale Rada błędnie pouczyła
skarżącą, że termin do wniesienia odwołania do Sądu Najwyższego wynosi 14 dni
od daty doręczenia decyzji, a w rzeczywistości wynosi on miesiąc od tej daty
(art. 73 § 3 Prawa o ustroju sądów powszechnych).
Z tych względów orzeczono jak w sentencji.