Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CNP 7/12
POSTANOWIENIE
Dnia 27 kwietnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Strzelczyk
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 27 kwietnia 2012 r.,
skargi D. B. – A.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 30 czerwca 2011 r., wydanego w sprawie z powództwa D. B. – A.
przeciwko T. S. i M. S.
o zapłatę i ustalenie,
1) odrzuca skargę
2) zasądza od wnoszącej skargę D. B. – A. na rzecz T. S. i M.
S. kwotę 1200 (tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu
kosztów postępowania przed Sądem Najwyższym.
Uzasadnienie
2
Powódka D. B.-A. wniosła o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia 30 czerwca 2011 r., którym,
na skutek apelacji pozwanych, został zmieniony wyrok Sądu Rejonowego w P. w
ten sposób, że została obniżona zasądzona dotychczas kwota 4.873,90 złotych do
sumy 1831,93 należności głównej, apelacja powódki została oddalona w całości a
sąd rozstrzygnął o kosztach postępowania stosownie do jego ostatecznego wyniku.
W skardze powódka podniosła, że wyrokiem tym wyrządzono jej szkodę
przez zasądzenie rażąco niskiego odszkodowania, pomimo iż poniosła szkodę
w wysokości 12.325 złotych. Wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze innych
środków prawnych nie jest możliwe. Zaskarżonemu wyrokowi powódka zarzuciła
obrazę przepisów prawa materialnego i procesowe tj. art. 415 k.c., 362 k.c. i art.
505 pkt 3 k.c. oraz art. 233 § 1 k.p.c. z przyczyn wskazanych w dalszej części
skargi kasacyjnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, jeżeli przez jego wydanie
stronie została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze
przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Według art. 4245
§ 1 k.p.c., skarga powinna zawierać:
1) oznaczenie orzeczenia, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest
ono zaskarżone w całości lub w części,
2) przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie,
3) wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne,
4) uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy
5) wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe, a ponadto - gdy skargę
wniesiono stosując art. 4241
§ 2 - że występuje wyjątkowy wypadek
uzasadniający wniesienie skargi oraz
3
6) wniosek o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem.
Skarga wniesiona przez powódkę nie spełnia wszystkich wymagań
konstrukcyjnych przewidzianych w art. 4245
§ 1 k.p.c. dla tego szczególnego środka
prawnego o charakterze procesowym albowiem nie wskazuje przepisu prawa,
z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne (art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c.).
To wymaganie konstrukcyjne jest niezależne i odrębne od wymagania dotyczącego
przytoczenia podstaw skargi, powinno zatem być odrębnie przedstawione.
Taki brak skargi nie jest sanowany nawet wówczas gdyby w podstawach,
na których skarga została oparta, powołane zostały przepisy prawa materialnego
czy procesowego. W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się, że przesłanki
określone w art. 4245
§ 1 pkt 2 i 3 k.p.c. wymagają odrębnego wyartykułowania
także wówczas, jeżeli argumentacja z nimi związana może się nawet
częściowo pokrywać. Zachodzi bowiem różnica między przepisami, które zostały
naruszone, i przepisami, z którymi zaskarżone orzeczenie jest niezgodne.
Zakresy zastosowania tych przepisów nie muszą się pokrywać (zob. postanowienia
Sądu Najwyższego dnia 17 czerwca 2008 r. BU 18/07 nie publ.; z dnia 25 sierpnia
2010 r., akt. II BU 2/10, nie publ.). Także w doktrynie wskazuje się, że nie każde
naruszenie prawa materialnego lub przepisów postępowania będzie mogło
stanowić uzasadnioną podstawę skargi, nie zawsze bowiem musi ono oznaczać
niezgodność zaskarżonego orzeczenia z prawem.
Podobnie Trybunał w wyroku z dnia 12 lipca 2011 r. (sygn. akt SK 49/08,
OTK-A 2011/6/55) nie podzielił stanowiska, że przytoczenie w skardze jej podstaw
oraz ich uzasadnienie, czyli wywiązanie się z wymagania określonego w art. 4245
§ 1 pkt 2 k.p.c., "konsumuje" obowiązek wskazania przepisu prawa, z którym
określone orzeczenie jest niezgodne (art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c.). Podkreślił, że art.
4245
§ 1 pkt 2 oraz art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. statuują odmienne wymagania, a także
inna jest ich rola. Przesłanka dopuszczalności skargi w postaci przytoczenia jej
podstaw i ich uzasadnienia pozostaje w związku z art. 4244
k.p.c. stanowiącym,
że skargę można oprzeć na podstawie naruszenia prawa materialnego lub
procesowego. Natomiast konieczność wskazania przepisu prawa, z którym
kwestionowane orzeczenie jest niezgodne, wynika z istoty skargi, z jej jądra, którym
jest stwierdzenie niezgodności zaskarżonego orzeczenia z prawem, a więc
4
z konkretnym jego przepisem. Dlatego niezgodność ta musi być już na etapie
wnoszenia skargi jasno określona przez wskazanie przepisu, z którym skarżone
orzeczenie jest niezgodne.
Ponieważ skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia nie spełnia wymagania konstrukcyjnego określonego w art. 4255
§ 1 pkt
3 k.p.c. Sąd Najwyższy odrzucił ją na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c. O kosztach
postępowania wywołanego skargą wniesioną przez powódkę Sąd Najwyższy orzekł
na podstawie art. 98, 99 w zw. z art. 391 § 1, 42412
, 39821
k.p.c.
jw