Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE Z DNIA 10 MAJA 2012 R.
KSP 5/12
Przewodniczący: sędzia SN Andrzej Siuchniński (sprawozdawca).
Sędziowie SN: Michał Laskowski, Stanisław Zabłocki.
S ą d N a j w y ż s z y – I z b a K a r n a po rozpoznaniu na posiedzeniu bez
udziału stron w dniu 10 maja 2012 r. skargi skazanego J. M. na naruszenie prawa do
rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu przed Sądem
Apelacyjnym w sprawie o wznowienie postępowania z urzędu, sygn. akt II AKo 239/11
postanowił:
1. p o z o s t a w i ć s k a r g ę b e z r o z p o z n a n i a ,
2. z w r ó c i ć J. M. wniesioną opłatę od skargi w wysokości stu złotych.
U Z A S A D N I E N I E
Skazany J. M. pismem z dnia 13 lutego 2012 r. wniósł skargę na przewlekłość
postępowania przed Sądem Apelacyjnym w przedmiocie wznowienia z urzędu
postępowania karnego, zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia
28 listopada 2007 r., sygn. akt II Ka 214/07, zmieniającym wyrok Sądu Rejonowego z
dnia 28 listopada 2006 r., sygn. akt II K 1035/02, domagając się stwierdzenia
przewlekłości tego postępowania „poprzez uchybienie obowiązkowi działania z urzędu w
celu dokładnego i bez zbędnej zwłoki wyjaśnienia całokształtu sprawy”.
Skargę skazanego należało pozostawić bez rozpoznania, albowiem została
wniesiona po prawomocnym zakończeniu postępowania, a zatem nie został spełniony
wymóg formalny, określony w art. 5 ust. 2 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony
do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (dalej:
2
ustawy o skardze na przewlekłość), zgodnie z którym skargę wnosi się „w toku
postępowania w sprawie”. Postępowanie w sprawie o sygn. akt II AKo 239/11 zostało
zakończone prawomocnym zarządzeniem sędziego Sądu Apelacyjnego z dnia 25 stycznia
2012 r., doręczonym J. M. w dniu 2 lutego 2012 r., który sporządzoną przez siebie skargę
na przewlekłość postępowania wniósł w dniu 15 marca 2012 r.
Należy podkreślić, że zadaniem wspomnianej ustawy jest dyscyplinowanie organów
wymiaru sprawiedliwości w celu zapewnienia sprawnego toku postępowania, które
sprzyjałoby realizacji prawa jednostki do rozstrzygnięcia sprawy w rozsądnym terminie.
Dlatego prawomocne zakończenie postępowania, którego dotyczy skarga uniemożliwia
zatem realizację celu ustawy, czyniąc skargę bezprzedmiotową. Odmienna sytuacja
zachodziłaby, gdyby skarga na przewlekłość postępowania została wniesiona przed jego
zakończeniem, ale jej rozpoznanie przypadłoby na czas po wydaniu decyzji procesowej
kończącej postępowanie. W rozpoznawanej sprawie taki przypadek jednak nie zachodzi, a
– jak wynika z treści skargi – celem skarżącego zdaje się być bardziej próba zaskarżenia
wspomnianego zarządzenia sędziego Sądu Apelacyjnego z dnia 2 lutego 2012 r. o braku
podstaw do wznowienia postępowania z urzędu, a podnoszenie kwestii przewlekłości
postępowania w sprawie II AKo 239/11 stanowi w tym kontekście jedynie środek służący
podważeniu tej decyzji procesowej.
Już tylko na marginesie trzeba zauważyć, że analiza treści wniesionej skargi
prowadzi do wniosku, że nie zawiera ona żadnego uzasadnienia i argumentacji, która
mogłaby wspierać zgłoszone żądanie stwierdzenia przewlekłości postępowania, będącego
jedynym przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie. Skazany J. M. w swoim piśmie
skupił się na merytorycznym kwestionowaniu poprawności postępowania przed Sądem
Apelacyjnym, sygn. akt II AKo 239/11, a nie wykazywaniu jego przewlekłości. Świadczy
o tym także szereg pozostałych – oprócz stwierdzenia przewlekłości – wniosków,
sformułowanych w petitum skargi (m.in. skierowanie sprawy do Sądu Apelacyjnego
celem jego ponownego rozpoznania), które w ramach postępowania prowadzonego na
podstawie ustawy o skardze na przewlekłość nie mogą zostać uwzględnione. Okoliczność
ta prowadziłaby i tak do uznania skargi za niedopuszczalną w związku z unormowaniem
zawartym w art. 6 § 2 ust. 2 ustawy o skardze na przewlekłość.
Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.

KSP 5/12

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia