IV CNP 15/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:31-01-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CNP 15/12
POSTANOWIENIE
Dnia 25 maja 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Kwaśniewski
w sprawie ze skargi pozwanego
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego
z dnia 31 maja 2011 r., w sprawie z powództwa L. D.
przeciwko A.D.
o przywrócenie posiadania,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 25 maja 2012 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
2
Wniesiona przez A. D. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego z dnia 31 maja 2011 r. pozbawiona jest
jednego spośród niezbędnych elementów tej skargi wymienionych w art. 4245
§ 1
k.p.c.
Nie została spełniona mianowicie przesłanka wynikająca z art. 4245
§ 1 pkt 5
k.p.c., ponieważ skarżący na s. 3 oraz s. 8-9 skargi ograniczył się tylko do
stwierdzenia, że brak jest ustawowej podstawy do złożenia skargi o wznowienie
postępowania wyłącznie na podstawie art. 401 pkt 2 k.p.c., a nadto że wyrok nie
podlega zaskarżeniu skargą kasacyjną wobec przedmiotowego wyłączenia
dopuszczalności tej skargi. Takie sformułowanie nie jest równoznaczne
ze spełnieniem wymogu przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.
(por. postanowienie SN z dnia 17 sierpnia 2005 r., I CNP 5/05, OSNC 2006 r.,
nr 1, poz. 17). Jego spełnienie polega na zawarciu w skardze wyodrębnionej
jurydycznie argumentacji dowodzącej w sposób wyczerpujący i niebudzący
wątpliwości, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze wspomnianych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe (por. postanowienie SN z dnia
19 stycznia 2006 r., II CNP 2/06, OSNC 2006 r., nr 6, poz. 112; postanowienie SN
z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC 2006 r., nr 7-8, poz. 140).
Brak jest tymczasem w szczególności wywodu, czy skarga o wznowienie
postępowania była niedopuszczalna również na innych podstawach, aniżeli art. 401
pkt 2 k.p.c, a w szczególności na podstawach określonych w art. 403 § 2 k.p.c.
W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji, na podstawie
art. 4248
§ 1 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 25 maja 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Kwaśniewski
w sprawie ze skargi pozwanego
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego
z dnia 31 maja 2011 r., w sprawie z powództwa L. D.
przeciwko A.D.
o przywrócenie posiadania,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 25 maja 2012 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
2
Wniesiona przez A. D. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego z dnia 31 maja 2011 r. pozbawiona jest
jednego spośród niezbędnych elementów tej skargi wymienionych w art. 4245
§ 1
k.p.c.
Nie została spełniona mianowicie przesłanka wynikająca z art. 4245
§ 1 pkt 5
k.p.c., ponieważ skarżący na s. 3 oraz s. 8-9 skargi ograniczył się tylko do
stwierdzenia, że brak jest ustawowej podstawy do złożenia skargi o wznowienie
postępowania wyłącznie na podstawie art. 401 pkt 2 k.p.c., a nadto że wyrok nie
podlega zaskarżeniu skargą kasacyjną wobec przedmiotowego wyłączenia
dopuszczalności tej skargi. Takie sformułowanie nie jest równoznaczne
ze spełnieniem wymogu przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.
(por. postanowienie SN z dnia 17 sierpnia 2005 r., I CNP 5/05, OSNC 2006 r.,
nr 1, poz. 17). Jego spełnienie polega na zawarciu w skardze wyodrębnionej
jurydycznie argumentacji dowodzącej w sposób wyczerpujący i niebudzący
wątpliwości, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze wspomnianych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe (por. postanowienie SN z dnia
19 stycznia 2006 r., II CNP 2/06, OSNC 2006 r., nr 6, poz. 112; postanowienie SN
z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC 2006 r., nr 7-8, poz. 140).
Brak jest tymczasem w szczególności wywodu, czy skarga o wznowienie
postępowania była niedopuszczalna również na innych podstawach, aniżeli art. 401
pkt 2 k.p.c, a w szczególności na podstawach określonych w art. 403 § 2 k.p.c.
W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji, na podstawie
art. 4248
§ 1 k.p.c.