Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PZ 19/12
POSTANOWIENIE
Dnia 28 czerwca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Roman Kuczyński (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Beata Gudowska
SSN Zbigniew Korzeniowski
w sprawie z powództwa T. D.
przeciwko M. P. spółce akcyjnej
o przywrócenie do pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 28 czerwca 2012 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w G.
z dnia 12 marca 2012 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 12 marca 2012 r. Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych odrzucił skargę kasacyjną powoda T. D. na
postanowienie Sądu Okręgowego w G. z dnia 2 grudnia 2011 r., wydane na skutek
apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w G. z dnia 26 maja 2011 r. w sprawie z powództwa T. D. o
przywrócenie do pracy przeciwko M. P. S.A., odrzucające apelację powoda.
W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia Sąd Okręgowy stwierdził, że
zgodnie z art. 3941
§ 2 k.p.c. w sprawach, w których przysługuje skarga kasacyjna,
zażalenie przysługuje także na postanowienie sądu drugiej instancji kończące
2
postępowanie w sprawie, za wyjątkiem postanowień, o których mowa w art. 3981
k.p.c., a także postanowień wydanych w wyniku rozpoznania zażalenia na
postanowienie sądu pierwszej instancji. W rozpoznawanej sprawie pełnomocnik
powoda – M. S., mimo że w dniu 27 grudnia 2011 r. potwierdziła odbiór
postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 2 grudnia 2011 r. o odrzuceniu jego
apelacji, nie złożyła na nie zażalenia w wymaganym terminie, który upłynął dnia 3
stycznia 2012 r., natomiast w dniu 27 lutego 2012 r. pełnomocnik powoda – S. N.
zaskarżył je skargą kasacyjną. Sąd wskazał, że postanowienie o odrzuceniu
apelacji jest niewątpliwie postanowieniem, o którym mowa w art. 3941
§ 2 k.p.c., a
więc powód - chcąc zaskarżyć takie postanowienie Sądu Okręgowego - powinien
złożyć zażalenie do Sądu Najwyższego kwestionujące zasadność postanowienia
odrzucającego jego apelację. Natomiast powód nie złożył takiego środka
odwoławczego, ale wniósł bezpodstawnie skargę kasacyjną, która w myśl art. 3981
§ 1 k.p.c. przysługuje od wydanego przez sąd drugiej instancji prawomocnego
wyroku lub postanowienia w przedmiocie odrzucenia pozwu albo umorzenia
postępowania kończących postępowanie. Z przepisu tego wynika w sposób
niebudzący wątpliwości, że postanowienie o odrzuceniu apelacji w sprawie, w której
przysługuje skarga kasacyjna, wymaga zaskarżenia zażaleniem. W konsekwencji
wniesiona przez powoda skarga kasacyjna stanowiła niedopuszczalny środek
zaskarżenia.
W zażaleniu na postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej powód
domagał się uchylenia zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest oczywiście bezzasadne. Pełnomocnik powoda legitymuje się
statusem prawnym profesjonalnego pełnomocnika procesowego i jako radca
prawny powinien znać zasady i terminy wnoszenia środków odwoławczych.
Tymczasem pierwotnie błędnie zaskarżył postanowienie Sądu Okręgowego w B. z
dnia 2 grudnia 2011 r. o odrzuceniu jego apelacji - skargą kasacyjną z dnia 27
lutego 2012 r., która przysługuje wyłącznie od postanowienia sądu drugiej instancji
w przedmiocie odrzucenia pozwu albo umorzenia postępowania kończących
3
postępowanie w sprawie (art. 3981
§ 1 k.p.c.), zamiast złożyć prawidłowy środek
zaskarżenia w postaci zażalenia na postanowienie Sądu drugiej instancji
odrzucające jego apelację, które kończyło postępowanie w sprawie (art. 3941
§ 2
k.p.c.). W takich okolicznościach sprawy, Sąd Okręgowy prawidłowo, bo na
podstawie art. 370 k.p.c. w związku z art. 373 k.p.c., postanowieniem z dnia 12
marca 2012 r. odrzucił wniesioną przez pełnomocnika powoda skargę kasacyjną,
która była niedopuszczalnym środkiem zaskarżenia wniesionym na postanowienie
o odrzuceniu apelacji, które powinien był zaskarżyć prawidłowo zażaleniem (art.
3941
§ 2 k.p.c.).
Równocześnie stwierdzić należy, że ze względu na legitymowanie się przez
pełnomocnika powoda statusem prawnym profesjonalnego pełnomocnika
procesowego, którego powinnością było i jest znać zasady i środki zaskarżania
orzeczeń sądowych, nie było podstaw i uzasadnienia prawnego do potraktowania
sporządzonej przez powoda skargi kasacyjnej jako zażalenia, zważywszy ponadto
na to, że także w uzasadnieniu rozpoznawanego zażalenia na postanowienie o
odrzuceniu skargi kasacyjnej powód oczywiście bezpodstawnie, a zatem błędnie
nadal podtrzymuje nieprofesjonalne i niezgodne z prawem procesowym
twierdzenie, jakoby na postanowienie o odrzuceniu apelacji przysługiwała skarga
kasacyjna, zamiast wyłącznie dopuszczalnego zażalenia (art. 3941
§ 2 k.p.c.).
W takich okolicznościach sprawy Sąd Najwyższy, rozpoznając zażalenie na
postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej, nie miał procesowych możliwości
weryfikowania twierdzeń kwestionujących prawidłowość innego orzeczenia, tj.
postanowienia o odrzuceniu apelacji, które powód zaskarżył niedopuszczalnym
środkiem odwoławczym (skargą kasacyjną zamiast zażaleniem).
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy postanowił jak w sentencji.