Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I PK 47/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 2 lipca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Flemming-Kulesza (przewodniczący,
sprawozdawca)
SSN Bogusław Cudowski
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska
w sprawie z powództwa J.K.
przeciwko Stowarzyszeniu Rozwoju Kulturalno-Gospodarczego Powiatu P. -
Środowiskowemu Domowi Samopomocy w P.
o przywrócenie do pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 2 lipca 2012 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w K.
z dnia 18 października 2011 r., sygn. akt [...],
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Okręgowemu - Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K. do
ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania
kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Powód J.K. pozwem skierowanym przeciwko Powiatowi P. - Starostwu
Powiatowemu i Środowiskowemu Domu Samopomocy w P. wnosił o przywrócenie
do pracy na dotychczas zajmowane stanowisko i zasądzenie kosztów
postępowania wg norm przepisanych. Następnie powód w dniu 13 sierpnia 2010 r.
wniósł pozew o sprostowanie świadectwa pracy i postanowieniem z dnia 6
października 2010 r. Sąd połączył te sprawy do wspólnego rozpoznania.
Pełnomocnik pozwanego Powiatu P. powództwa nie uznał, wnosił o jego
oddalenie, podnosząc, iż pozwany Środowiskowy Dom Samopomocy w P. został
zlikwidowany uchwałą Rady Powiatu w P. z dnia 7 lipca 2010 r.
Postanowieniem Sądu Rejonowego w P. z dnia 24 listopada 2010 r.
wezwane zostało do udziału w sprawie w charakterze pozwanego Stowarzyszenie
Rozwoju Kulturalno - Gospodarczego Powiatu P., które przejęło zadania
zlikwidowanego Środowiskowego Domu Samopomocy w P.. Pozwane
Stowarzyszenie Rozwoju Kulturalno - Gospodarczego Powiatu P. prowadzące
Środowiskowy Dom Samopomocy w P. powództwa nie uznało, wnosiło o jego
oddalenie podnosząc w odpowiedzi na pozew brak legitymacji procesowej, gdyż
Stowarzyszenie to nigdy nie było pracodawcą powoda.
Sąd Rejonowy w J. wyrokiem z 8 czerwca 2011 r. w pkt I oddalił powództwo
o przywrócenie do pracy i w całości w stosunku do Powiatu P. - Starostwa
Powiatowego w P., w pkt II zasądził od Stowarzyszenia Rozwoju Kulturalno -
Gospodarczego Powiatu P.- Środowiskowego Domu Samopomocy w P. jako
następcy prawnego Środowiskowego Domu Samopomocy w P. na rzecz J.K. kwotę
9.684,00 (dziewięć tysięcy sześćset osiemdziesiąt cztery) zł brutto tytułem
odszkodowania za niezasadne rozwiązanie stosunku pracy z ustawowymi
odsetkami od dnia 9 czerwca 2011 roku do dnia zapłaty, w pkt III zasądził od
Stowarzyszenia Rozwoju Kulturalno - Gospodarczego Powiatu P. -
Środowiskowego Domu Samopomocy w P. jako następcy prawnego
Środowiskowego Domu Samopomocy w P. na rzecz J.K. kwotę 1.200 zł tytułem
zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, w pkt IV nie obciążył pozwanego
Stowarzyszenia rozwoju Kulturalno - Gospodarczego Powiatu P. - Środowiskowego
3
Domu Samopomocy w P. jako następcy prawnego Środowiskowego Domu
Samopomocy w P. kosztami sądowymi od ponoszenia których był zwolniony, w pkt
V wyrokowi w pkt 2 do kwoty 3.228,00 zł brutto nadał rygor natychmiastowej
wykonalności.
Sąd ustalił, że J.K.zatrudniony był na podstawie umowy o pracę z dnia 1
grudnia 2002 r. na stanowisku Kierownika Środowiskowego Domu Samopomocy w
P., który był jednostką organizacyjną Powiatu P.. Pismem z dnia 8 lipca 2010 r.
Starosta Powiatowy rozwiązał z powodem umowę o pracę bez zachowania okresu
wypowiedzenia z powodu: wykorzystywania uczestników Środowiskowego Domu
Samopomocy w P. do prac na prywatnej posesji w godzinach ich pobytu w
placówce i niewykonania zaleceń pokontrolnych Dyrektora Wydziału Polityki
Społecznej Urzędu Wojewódzkiego tj. nieograniczenia w znaczący sposób etatów
pracowników administracyjno-księgowych, a jedynie zmniejszenia wymiaru
zatrudnienia pracowników merytorycznych.
Powód przyznał, że małżeństwo A. i M. O. wykonywali na jego posesji
drobne prace porządkowe, ale za wynagrodzeniem. Zatrudniał ich, w czasie godzin
ich pobytu w SDS z uwagi na ich bardzo trudną sytuację materialną i brak środków
do życia. Prokuratura Rejonowa w P. postanowieniem z dnia 24 września 2010 r.
umorzyła śledztwo w sprawie przekroczenia uprawnień przez Kierownika
Środowiskowego Domu Samopomocy w P. m.in. poprzez wykorzystywanie jego
uczestników do prac na prywatnej posesji z braku znamion czynu zabronionego.
Odnośnie do drugiego zarzutu powód zeznał, że podejmował szereg możliwych
działań zmierzających do ograniczenia wydatków i zatrudnienia, co potwierdza
opracowany „Akt Naprawczy”, a planowana przez niego restrukturyzacja nie została
ostatecznie przeprowadzona z uwagi na rozwiązanie z nim stosunku pracy. Powód
powierzył księgowej dodatkowo obowiązki kadrowej i sekretarki, a sam dodatkowo
pracował w Zespole Wspierająco - Aktywizującym, w którym wykonywał czynności
o charakterze terapeutycznym. Natomiast sprawy gospodarcze powierzył
początkowo pracownikowi socjalnemu, a następnie ich prowadzenie przejął sam
likwidując jednocześnie 1
/2 etatu tego pracownika. Plan naprawczy był przez niego
konsultowany ze Starostą Powiatowym, ale nie został przyjęty przez Zarząd
Powiatu. Ograniczył etaty pracowników administracyjnych, co przyniosło 12.000,00
4
zł oszczędności, a potrzeba było 50.000,00 zł. Regionalna Komisja Orzekająca przy
Regionalnej Izbie Obrachunkowej w K. orzeczeniem z dnia 18 listopada 2010 r.
uniewinniła powoda od odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów
publicznych. W uzasadnieniu orzeczenia podniesiono, że powód dopełnił wszelkich
starań by pozyskać środki finansowe na pokrycie zobowiązań i zachował w pełni
ostrożność w wydawaniu środków na funkcjonowanie ŚDS w P.. Bezpośrednią
przyczyną braku możliwości terminowego regulowania zobowiązań było gwałtowne
obniżenie w 2009 r. dotacji celowej otrzymywanej przez ŚDS w P.. Dlatego też
Komisja nie przypisała powodowi nawet winy nieumyślnej.
Rada Powiatu w P. uchwałą z dnia 7 lipca 2010 r. NR […] zlikwidowała
Środowiskowy Dom Samopomocy w P.. Zadania zlikwidowanego ŚDS oraz jego
majątek przejęty został w drodze konkursu przez pozarządową organizację
Stowarzyszenie Rozwoju Kulturalno - Gospodarczego Powiatu P. na podstawie
umowy zawartej w dniu 31 sierpnia 2010 r.
W ocenie Sądu Rejonowego, pismo z dnia 8 lipca 2010 r. w przedmiocie
rozwiązania umowy o pracę z powodem nie precyzuje kiedy powód wykorzystywał
uczestników Środowiskowego Domu Samopomocy w P. do prac na prywatnej
posesji ani też o jakie zalecenia pokontrolne Dyrektora Wydziału Polityki Społecznej
Ś. Urzędu Wojewódzkiego chodzi, co tym samym uniemożliwia Sądowi badanie czy
pracodawca nie przekroczył terminu określonego w art. 52 § 2 k.p. Niezależnie od
powyższego, zdaniem Sądu pierwszej instancji rozwiązanie z powodem umowy o
pracę w trybie natychmiastowym było niezasadne.
Sam pracodawca w piśmie z dnia 8 lipca 2010 r. użył sformułowania, iż
powód dopuścił się naruszenia obowiązków pracowniczych, a nie ciężkiego
naruszenia obowiązków pracowniczych w rozumieniu art. 52 k.p.
Na podstawie zeznań świadków M. O. i A. O. Sąd ustalił, iż faktycznie M. O.
wykonywał na prywatnej posesji powoda prace porządkowe za co powód płacił mu
wynagrodzenia, znając jego trudną sytuację materialną. Nie można zatem przyjąć,
aby tym samym powód w sposób ciężki naruszył podstawowe obowiązki
pracownicze, gdyż świadek ten w ramach zajęć terapeutycznych jakie miał
odbywać w Środowiskowym Domu Samopomocy w P. odpłatnie świadczył pracę na
rzecz powoda.
5
Odnośnie do drugiego zarzutu, w ocenie Sądu, nie mógł on również stanowić
uzasadnionej podstawy do rozwiązania z powodem umowy o pracę w trybie
natychmiastowym. Z orzeczenia Regionalnej Komisji Orzekającej w K. z dnia 8
listopada 2010 r. wynika, iż powód został uniewinniony w sprawie naruszenia
dyscypliny finansów publicznych i dopełnił wszelkich starań, aby pozyskać
niezbędne środki finansowe na regulowanie bieżących zobowiązań zachował w
pełni wymaganą ostrożność w dysponowaniu tymi środkami. Kontrolujący
stwierdził, że w tym zakresie nie można przypisać powodowi nawet winy
nieumyślnej. Sąd Rejonowy stwierdził, że powód w ramach swoich możliwości
podejmował działania zmierzające do niezbędnego ograniczenia etatów, a tym
samym oszczędności finansowych.
Dlatego też Sąd doszedł do przekonania, iż rozwiązanie z powodem umowy
o pracę bez wypowiedzenia z przyczyn wskazanych w piśmie z dnia 8 lipca 2010 r.
było niezasadne.
Sąd Rejonowy podkreślił, że likwidacja Środowiskowego Domu
Samopomocy Społecznej w P., którego powód był kierownikiem spowodowała, że
powództwo o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy jako
niezasadne należało oddalić z mocy art. 56 § 2 k.p. Ponadto, Regulamin
Organizacyjny Środowiskowego Domu Samopomocy przy Stowarzyszeniu Rozwoju
Kulturalno - Gospodarczego Powiatu P. w P. nie przewiduje obecnie stanowiska
kierownika ŚDS, a obowiązki te wykonuje społecznie prezes tego Stowarzyszenia.
Wobec tego Sąd zasądził od pozwanego Środowiskowego Domu Samopomocy w
P. przy Stowarzyszeniu Rozwoju Kulturalno - Gospodarczego Powiatu P. jako
następcy prawnego zlikwidowanego Środowiskowego Domu Samopomocy w P. na
rzecz powoda odszkodowanie w kwocie 9.684 zł z należnymi ustawowymi
odsetkami. W stosunku do Powiatu P. powództwo zostało oddalone z uwagi na
brak legitymacji biernej.
Apelację od powyższego wyroku wniósł powód zaskarżając go w części
oddalającej powództwo o przywrócenie do pracy w Środowiskowym Domu
Samopomocy w P..
Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K. wyrokiem z 18
października 2011 r., sygn. akt [...] oddalił apelację.
6
Sąd Okręgowy stwierdził, że Sąd Rejonowy dokonał w sprawie prawidłowych
ustaleń okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia, które Sąd Okręgowy
w pełni podzielił i przyjął za własne. Zdaniem Sądu Okręgowego, ustalenia Sądu
pierwszej instancji w zakresie zatrudniania małżeństwa O. przez powoda na
prywatnej posesji w czasie ich godzin pobytu w Środowiskowym Domu
Samopomocy są prawidłowe.
W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji prawidłowo na
podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego ustalił, że nastąpiła
likwidacja zakładu pracy powoda jakim był Środowiskowy Dom Samopomocy w P..
Środowiskowe Domy Samopomocy prowadzone są przez jednostki samorządu
terytorialnego jako zadanie zlecone z zakresu administracji rządowej, które może
być realizowane bezpośrednio lub którego realizacja może zostać zlecona innemu
podmiotowi zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 roku o pomocy
społecznej (jednolity tekst: Dz.U z 2009 r., Nr 175, poz. 1362 ze zm.). Zgodnie z
tym przepisem, organy administracji samorządowej, zwane dalej "organami", mogą
zlecać realizację zadania z zakresu pomocy społecznej, udzielając dotacji na
finansowanie lub dofinansowanie realizacji zleconego zadania organizacjom
pozarządowym, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o
działalności pożytku publicznego i o wolontariacie oraz podmiotom wymienionym w
art. 3 ust. 3 tej ustawy, prowadzącym działalność w zakresie pomocy społecznej,
zwanych dalej "podmiotami uprawnionymi". Sąd Okręgowy stwierdził, że
Środowiskowy Dom Samopomocy w P. w którym zatrudniony był powód, powołany
został uchwałą Rady Powiatu P. z dnia 27 sierpnia 2002 r. Nr […] i funkcjonował
jako jego jednostka organizacyjna prowadzona w ramach zadań zleconych przez
administrację rządową. W dniu 7 lipca 2010 roku Rada Powiatu podjęła uchwałę o
likwidacji Środowiskowego Domu Samopomocy w P. i powierzeniu zadania
polegającego na prowadzeniu tej jednostki innemu podmiotowi w trybie
powołanego wyżej przepisu. Uchwała ta, jak wynika z pisma Wojewody Ś. z dnia 23
maja 2011 roku, jest prawomocna. Sąd przyjął zatem, że nastąpiła likwidacja
Środowiskowego Domu Samopomocy jako jednostki organizacyjnej powiatu, a
wobec powierzenia zadania polegającego na prowadzeniu Domu innemu
podmiotowi, Powiat P. obecnie nie jest jednostką prowadzącą lecz jednostką
7
zlecającą o jakiej mowa w § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki
Społecznej z dnia 9 grudnia 2010 roku w sprawie środowiskowych domów
samopomocy (Dz.U. nr 238, poz. 1586). Zadanie polegające na prowadzeniu
Środowiskowego Domu Samopomocy jest realizowane przez inny podmiot -
Stowarzyszenie Rozwoju Kulturalno-Oświatowego Powiatu P.. W uchwale z dnia 7
lipca 2010 roku Rada Powiatu P. podejmując decyzję o likwidacji Środowiskowego
Domu Pomocy Społecznej w P. jako jednostki organizacyjnej tegoż Powiatu,
jednocześnie w § 2 wskazała że realizację zadania polegającego na prowadzeniu
Domu zapewni Stowarzyszenie Rozwoju Kulturalno-Oświatowego Powiatu P.
wyłonione w drodze konkursu ofert na prowadzenie zadania. W dniu 31 sierpnia
2010 roku Powiat P. zawarł ze Stowarzyszeniem umowę na prowadzenie
Środowiskowego Domu Samopomocy od dnia 1 września 2010 roku.
W analizowanym stanie faktycznym, zdaniem Sądu Okręgowego, doszło do
zmiany podmiotu wykonującego określone zadania (w wyniku wygrania konkursu
ofert i zawarcia umowy z dnia 31 sierpnia 2010 r.). Przejęcie przez Stowarzyszenie
wykonywania przedmiotowego zadania polegającego na prowadzeniu
Środowiskowego Domu Samopomocy w P. oznaczało przejście Środowiskowego
Domu Samopomocy jako jednostki organizacyjnej samorządu terytorialnego w
rozumieniu art. 231
k.p. połączone z jego likwidacją.
Dla sytuacji prawnej powoda, w ocenie Sądu Okręgowego, w niniejszej
sprawie istotne znaczenie ma jednak data w jakiej doszło do przejścia zakładu
pracy powoda. Przepisy art. 231
§ 1 i 2 k.p. nie dotyczą bowiem pracowników z
którymi umowy o pracę zostały rozwiązane przed dniem przejścia zakładu pracy na
innego pracodawcę. Z powodem rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z
dniem 8 lipca 2010 roku. W tej samej dacie podjęta została uchwała o likwidacji
Środowiskowego Domu Samopomocy w P. która jednak weszła w życie dopiero w
dniu 14 września 2010 roku. Przejście zakładu pracy nastąpiło natomiast nie
wcześniej niż z dniem 31 sierpnia 2010 roku. W tej bowiem dacie zawarta została
umowa na prowadzenie Środowiskowego Domu Samopomocy między Powiatem P.
a Stowarzyszeniem Rozwoju Kulturalno - Gospodarczego Powiatu P. będąca
wynikiem rozstrzygnięcia konkursu ofert. Z powyższego wynika, zdaniem Sądu
Okręgowego, że w dacie przejścia zakładu pracy powód nie był już pracownikiem
8
Środowiskowego Domu Samopomocy w P. z uwagi na rozwiązanie stosunku pracy,
a tym samym nie został przejęty w trybie art. 231
k.p. przez nowego pracodawcę, a
nowy pracodawca nie stał się stroną stosunku pracy.
W ocenie Sądu Okręgowego, w tej sprawie ma zastosowanie art. 411
k.p.
Dlatego też zdaniem Sądu Okręgowego, uznać należy, iż w związku z likwidacją
pracodawcy i rozwiązaniem stosunku pracy w fazie poprzedzającej przejęcie
zakładu pracy, powód nie mógł skutecznie domagać się przywrócenia do pracy u
następcy prawnego pracodawcy przejętego na podstawie art. 231
k.p., powołując
się na szczególną ochronę przysługującą mu na podstawie art. 56 § 2 k.p. w zw. z
art. 45 § 2 i 3 k.p.
Powyższy wyrok został w całości zaskarżony skargą kasacyjną wniesioną
przez powoda, w której zarzucono naruszenie prawa materialnego przez jego
błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie a mianowicie: „niewłaściwe
zastosowanie art. 411
kodeksu pracy i błędne uznanie, że zakład pracy powoda -
Środowiskowy Dom Samopomocy Społecznej w P. został zlikwidowany po
rozwiązaniu z powodem stosunku pracy w związku z czym powodowi nie
przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy w Środowiskowym Domu
Samopomocy Społecznej w P. prowadzonym przez Stowarzyszenie Rozwoju
Kulturalno-Gospodarczego Powiatu P.; błędną wykładnię art. 231
kodeksu pracy
poprzez przyjęcie, że nie nastąpiło przejęcie zakładu pracy powoda, pomimo
ustalenia, że doszło do przejęcia majątku i zadań oraz wszystkich pozostałych poza
powodem pracowników Środowiskowego Domu Samopomocy w P. przez pozwane
Stowarzyszenie Rozwoju Kulturalno - Gospodarczego Powiatu P. i prowadzące do
kontynuowania dotychczasowej działalności pod tą samą nazwą, z wykorzystaniem
tych samych składników majątkowych, na tej samej nieruchomości przy pomocy
tych samych terapeutów; niezastosowanie art. 39 w zw. z art. 56 § 2, 45 § 2 w zw. z
art. 8 kodeksu pracy i nieprzywrócenie do pracy powoda, któremu brakuje mniej niż
4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego”.
Zarzucono ponadto naruszenie przepisów postępowania, a to: art. 233 § 1
k.p.c. w zakresie ustaleń dotyczących przejęcia iż zakład pracy powoda został
zlikwidowany po rozwiązaniu z powodem stosunku pracy i że nie nastąpiło
przejście zakładu pracy.
9
Wskazując na powyższe wniesiono o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w K.;
zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania według norm
przepisanych.
Sąd Najwyższy, zważył co następuje:
Skarga kasacyjna ma o tyle uzasadnione podstawy, że wskazane w jej
zarzutach przepisy prawa materialnego zostały zastosowane przez Sąd Okręgowy
bez dokonania koniecznych ustaleń i rozważenia szczególnej sytuacji mającej
miejsce w tej sprawie.
Nie może być już kwestionowane na tym etapie postępowania, że
niezwłoczne rozwiązanie umowy o pracę z powodem nastąpiło z naruszeniem
przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie a zatem powodowi służą
roszczenia przewidziane w art. 56 § 1 k.p. Powód wybrał roszczenie o
przywrócenie do pracy. Z mocy art. 45 § 2 k.p. w związku z art. 56 § 2 k.p.
roszczenie to mogłoby zostać nieuwzględnione, gdyby okazało się, że jest ono
niemożliwie lub niecelowe, co jednak nie mogłoby w tej sprawie nastąpić, gdyż
powód jest objęty szczególna ochroną wynikającą z art. 39 k.p. Wobec powyższego
nieuwzględnienie roszczenia o przywrócenie do pracy mogłoby mieć miejsce
jedynie w razie stwierdzenia niemożliwości przywrócenia do pracy z powodu
likwidacji pracodawcy (art. 411
k.p.), co wynika z art. 45 § 3 k.p. Sąd Okręgowy
przyjął, że taka sytuacja ma miejsce w tej sprawie, jednakże jego ustalenia i
rozważania w tej kwestii nie są dostateczne. Nie ma bowiem sporu co do tego, że
pracodawcą powoda był Środowiskowy Dom Samopomocy w P.. Dom ten istniał w
dacie rozwiązania stosunku pracy i istnieje nadal. Jego prowadzenie należy do
zadań zleconych samorządowi terytorialnemu (powiatowemu). Samorząd prowadził
Dom bezpośrednio (wówczas Dom był jednostką organizacyjną samorządu),
obecnie prowadzony jest przez organizację pozarządową w ramach umowy
zawartej z samorządem. Nie ulega wątpliwości, że takie przekształcenie stanowi
przejście zakładu pracy na inny podmiot (innego pracodawcę) w rozumieniu art. 231
§ 1 k.p. (por. wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 26 września 200
10
r. Didier Mayeur przeciwko Association Promotion de l’ information messine (APIM)
C-175/99, ECR 2000 s. I-7755) Środowiskowy Dom Samopomocy – jak się wydaje,
chociaż nie zostało to ustalone wyraźnie – działa nieprzerwanie w ramach tej samej
struktury materialnej.
W tej sytuacji rozważenia wymaga, czy nastąpiła likwidacja pracodawcy
powoda. Rozważanie tej kwestii wymaga ustalenia relacji między art. 411
k.p. a art.
231
k.p. Sąd Okręgowy powołał się na wyrok Sądu Najwyższego wydany w sprawie
II PK 44/08 (OSNP 2010 nr 5-6, poz. 58). Wyrok ten dotyczy jednakże innego stanu
faktycznego i odmiennego problemu. Rozpatrywany w owej sprawie problem
dotyczył niemożliwości powoływania się przez nowego pracodawcę, który przejął
pracowników w myśl art. 231
k.p. na likwidację dotychczasowego pracodawcy w
celu stosowania art. 411
w celu wyłączenia szczególnej ochrony stosunku pracy. W
obecnie rozpoznawanej sprawie Sąd Okręgowy ustalił, że rozwiązanie (wadliwe)
umowy o pracę powodem nastąpiło w tym samym dniu, kiedy podjęto uchwałę o
„likwidacji” Środowiskowego Domu Samopomocy w P.. Tymczasem z ustaleń Sądu
Rejonowego wynika, że rozwiązanie nastąpiło dzień później. Ta rozbieżność nie
jest bez znaczenia, tym bardziej, że Sąd Okręgowy nie dokonał analizy uchwały
podjętej w sprawie Środowiskowego Domu Samopomocy. Jednocześnie bowiem z
uchwaleniem „likwidacji” Domu Rada Powiatu podjęła uchwałę o jego dalszym
prowadzeniu przez Stowarzyszenie Rozwoju Kulturalno -Gospodarczego Powiatu
P.. Z ustaleń Sądu Okręgowego zdaje się wynikać, że najpierw nastąpiło przejście
zakładu pracy na innego pracodawcę (zawarcie umowy ze Stowarzyszeniem - 31
sierpnia 2010 r.) a potem likwidacja pracodawcy (wejście w życie uchwały z 7 lipca
2010 r. co nastąpiło wedle ustaleń Sądu 14 września 2010 r.).
Twierdzenie powoda, że uchwała z dnia 7 lipca 2010 r., wbrew użytemu w
niej określeniu „likwidacja” stanowi jedynie akt prawny dotyczący transferu
pracodawcy nie zostało odparte na podstawie stanowczych ustaleń i rozważań.
Niewątpliwie nie chodziło o likwidację Środowiskowego Domu Samopomocy, który
był pracodawcą powoda. Jeżeli likwidacja w rozumieniu art. 411
k.p. miałaby być
rozumiana jako utrata bytu prawnego, to w tej sprawie wymaga rozważenia przez
Sąd Okręgowy spełnienie tej przesłanki odmowy uwzględnienia roszczenia powoda
wobec nieprzerwanej działalności jego zakładu pracy. Rozważania te muszą
11
uwzględniać funkcję uchylenia szczególnej ochrony stosunku pracy w razie
likwidacji pracodawcy i wynikającej stąd oceny niemożliwości przywrócenia do
pracy na podstawie art. 45 § 2 i 3 k.p. Jeżeli sąd przyjmuje niemożliwość
przywrócenia do pracy z uwagi na likwidację pracodawcy winien uzasadnić ten
pogląd w sytuacji ustalonej kontynuacji działalności zakładu pracy. Należy zwrócić
uwagę, że szczególna ochrona trwałości stosunku pracy (i wynikające z niej
związanie wybranym roszczeniem o przywrócenie do pracy) jest uchylona nie w
razie samej likwidacji pracodawcy lecz niemożliwości przywrócenia do pracy z
przyczyn określonych w art. 411
k.p. Bez ustalenia niemożliwości przywrócenia do
pracy wobec likwidacji pracodawcy zastosowanie art. 45 § 2 k.p. (stanowiącego
podstawę skargi) musi być ocenione jako pozbawione dostatecznego ustalenia i co
najmniej przedwczesne.
Z tych przyczyn zaskarżony wyrok podlegał uchyleniu na podstawie art.
39815
§ 1 k.p.c. a sprawa przekazaniu do ponownego rozpoznania.
/tp/