IV CZ 43/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:05-12-2012
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:IV CZ 197/2001
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 43/12
POSTANOWIENIE
Dnia 5 lipca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Iwona Koper (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk
SSN Anna Owczarek (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku B. J.
przy uczestnictwie P. D., J. S.
i A. C.
o rozgraniczenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 5 lipca 2012 r.,
zażalenia uczestniczki postępowania A. C.
na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 20 stycznia 2012 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 20 stycznia 2012 r. odrzucił skargę
kasacyjną uczestniczki postępowania A. C. od postanowienia Sądu Okręgowego z
dnia 7 września 2011 r. wydanego w sprawie o rozgraniczenie, wobec
nieoznaczenia we właściwy sposób orzeczenia od którego została wniesiona i
nieusunięcia tego braku mimo wezwania.
Uczestniczka postępowania A. C. w zażaleniu na powyższe postanowienie
podniosła zarzuty błędnej wykładni art. 3984
§ 1 pkt 1 k.p.c. prowadzącej do
przyjęcia, iż użycie w odniesieniu do zaskarżonego orzeczenia nazwy „wyrok" w
miejsce „postanowienie" stanowi brak formalny skargi kasacyjnej, niewłaściwego
zastosowania art. 3986
§ 1 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. i odrzucenie skargi
kasacyjnej, która nie zawierała braków formalnych, w szczególności określonych w
art. 3984
§ 1 pkt 2 i 3 k.p.c. Zarzuciła także, że niepodporządkowanie się przez jej
pełnomocnika wezwaniu nie uzasadnia odrzucenia skargi. Skarżąca wniosła o
uchylenie postanowienia i przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył:
Zgodzić się należy ze skarżącą jedynie co do tego, że skoro element skargi
kasacyjnej dotyczący „oznaczenie orzeczenia, od którego jest wniesiona,
ze wskazaniem czy jest ono zaskarżone w całości czy w części" wynika z treści art.
3984
§ 1 pkt 1 k.p.c., to brak podstawy do wdrażania postępowania naprawczego.
To postępowanie jest bowiem przewidziane jedynie w odniesieniu do elementów
skargi wynikających z art. 3984
§ 2 i 3 k.p.c. Niemniej uchybienie powyższe
nie powoduje wadliwości zastosowanej sankcji procesowej. Oznaczenie orzeczenia
stanowi bowiem wymóg konieczny skargi, a jego brak lub wadliwość mają charakter
nieusuwalny. Forma orzeczenia jest także istotna z punktu widzenia
dopuszczalności skargi, a oznaczenie nie jest tożsame z nazwą, jak twierdzi
skarżąca.
Podzielić ponadto należy stanowisko wcześniej wyrażone przez Sąd Najwyższy
w postanowieniu z dnia 19 grudnia 2001 r. IV CZ 197/2001, nie publ. że specyfika
środków odwoławczych w postępowaniu kasacyjnym oraz obowiązujący w nim
3
przymus adwokacki, wreszcie profesjonalizm zawodowych pełnomocników
wyłączają możliwość nadania im przez sąd innego charakteru, jak określony przez
adwokata, nawet wówczas gdy oznaczenie to jest oczywiście błędne.
W tym stanie rzeczy zażalenie jako bezzasadne podlega oddaleniu
(art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
jw
POSTANOWIENIE
Dnia 5 lipca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Iwona Koper (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk
SSN Anna Owczarek (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku B. J.
przy uczestnictwie P. D., J. S.
i A. C.
o rozgraniczenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 5 lipca 2012 r.,
zażalenia uczestniczki postępowania A. C.
na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 20 stycznia 2012 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 20 stycznia 2012 r. odrzucił skargę
kasacyjną uczestniczki postępowania A. C. od postanowienia Sądu Okręgowego z
dnia 7 września 2011 r. wydanego w sprawie o rozgraniczenie, wobec
nieoznaczenia we właściwy sposób orzeczenia od którego została wniesiona i
nieusunięcia tego braku mimo wezwania.
Uczestniczka postępowania A. C. w zażaleniu na powyższe postanowienie
podniosła zarzuty błędnej wykładni art. 3984
§ 1 pkt 1 k.p.c. prowadzącej do
przyjęcia, iż użycie w odniesieniu do zaskarżonego orzeczenia nazwy „wyrok" w
miejsce „postanowienie" stanowi brak formalny skargi kasacyjnej, niewłaściwego
zastosowania art. 3986
§ 1 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. i odrzucenie skargi
kasacyjnej, która nie zawierała braków formalnych, w szczególności określonych w
art. 3984
§ 1 pkt 2 i 3 k.p.c. Zarzuciła także, że niepodporządkowanie się przez jej
pełnomocnika wezwaniu nie uzasadnia odrzucenia skargi. Skarżąca wniosła o
uchylenie postanowienia i przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył:
Zgodzić się należy ze skarżącą jedynie co do tego, że skoro element skargi
kasacyjnej dotyczący „oznaczenie orzeczenia, od którego jest wniesiona,
ze wskazaniem czy jest ono zaskarżone w całości czy w części" wynika z treści art.
3984
§ 1 pkt 1 k.p.c., to brak podstawy do wdrażania postępowania naprawczego.
To postępowanie jest bowiem przewidziane jedynie w odniesieniu do elementów
skargi wynikających z art. 3984
§ 2 i 3 k.p.c. Niemniej uchybienie powyższe
nie powoduje wadliwości zastosowanej sankcji procesowej. Oznaczenie orzeczenia
stanowi bowiem wymóg konieczny skargi, a jego brak lub wadliwość mają charakter
nieusuwalny. Forma orzeczenia jest także istotna z punktu widzenia
dopuszczalności skargi, a oznaczenie nie jest tożsame z nazwą, jak twierdzi
skarżąca.
Podzielić ponadto należy stanowisko wcześniej wyrażone przez Sąd Najwyższy
w postanowieniu z dnia 19 grudnia 2001 r. IV CZ 197/2001, nie publ. że specyfika
środków odwoławczych w postępowaniu kasacyjnym oraz obowiązujący w nim
3
przymus adwokacki, wreszcie profesjonalizm zawodowych pełnomocników
wyłączają możliwość nadania im przez sąd innego charakteru, jak określony przez
adwokata, nawet wówczas gdy oznaczenie to jest oczywiście błędne.
W tym stanie rzeczy zażalenie jako bezzasadne podlega oddaleniu
(art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
jw