IV KK 132/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-07-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:VI Ka 567/11
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KK 132/12
POSTANOWIENIE
Dnia 5 lipca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz
po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2012 r.
sprawy A. C.
skazanego z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 6 grudnia 2011 r., sygn. VI Ka 567/11
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 4 lipca 2011 r.,
oddala kasację jako oczywiście bezzasadną, a kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża skazanego A. C.
UZASADNIENIE
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
W istocie skarżący sformułował po raz kolejny zarzut naruszenia przepisów
postępowania w ten sposób, że doszło do skazania za przestępstwo nieobjęte
aktem oskarżenia, co w jego ocenie naruszyło zasadę skargowości i stanowi
bezwzględną przyczynę odwoławczą.
Nie ma racji Autor kasacji, że w przedmiotowej sprawie doszło do obrazy art.
14 § 1 k.p.k. i w jego następstwie, zaistnienia uchybienia o jakim mowa w art. 439 §
1 pkt. 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. Do kwestii tej szczegółowo odniósł się
Sąd Okręgowy wskazując, że przy ustalaniu tzw. tożsamości czynu, należy mieć na
względzie m. in. takie elementy jak: niezmienność podmiotu czynu, przedmiotu
ochrony, a w razie poczynienia innych ustaleń co do czasu i miejsca czynu, także
tożsamości osoby pokrzywdzonej. W przedmiotowej sprawie, tak patrząc na tę
kwestię, nie można przyjąć że naruszono zasadę skargowości. Trafnie to wywiódł
Sąd Okręgowy (por. str. 3 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).
Również oczywiście bezzasadny jest drugi z zarzutów (dotyczący naruszenia
art. 413 § 1 pkt 5 k.p.k.). Jak trafnie wskazał Sąd Okręgowy, sąd ponownie
rozpoznając sprawę był związany zapatrywaniami prawnymi sądu odwoławczego, a
w tych ostatnich mieszczą się także zapatrywania co do kwalifikacji prawnej. Taka
sytuacja miała miejsce w przedmiotowej sprawie. Jak wynika z protokołów rozpraw
strony zostały uprzedzone o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu przez
przyjęcie, że oskarżony realizował znamiona przestępstwa z art. 291 § 1 k.k. w zw.
z art. 64 § 1 k.k., ewentualnie art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64
§ 1 k.k. (k. 730, 821, t.V).
W tej sytuacji uznać należy, że Autor kasacji kontynuuje w niej, polemikę z
poczynionymi w sprawie ustaleniami faktycznymi, nie prezentując przy tym
jakichkolwiek zarzutów, które mogłyby skutkować uznaniem, że doszło do rażącej
obrazy przepisów prawa mającej istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku Sądu
Okręgowego.
Kierując się przedstawionymi motywami, Sąd Najwyższy na podstawie art.
535 § 3 k.p.k., orzekł jak w postanowieniu.
POSTANOWIENIE
Dnia 5 lipca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz
po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2012 r.
sprawy A. C.
skazanego z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 6 grudnia 2011 r., sygn. VI Ka 567/11
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 4 lipca 2011 r.,
oddala kasację jako oczywiście bezzasadną, a kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża skazanego A. C.
UZASADNIENIE
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
W istocie skarżący sformułował po raz kolejny zarzut naruszenia przepisów
postępowania w ten sposób, że doszło do skazania za przestępstwo nieobjęte
aktem oskarżenia, co w jego ocenie naruszyło zasadę skargowości i stanowi
bezwzględną przyczynę odwoławczą.
Nie ma racji Autor kasacji, że w przedmiotowej sprawie doszło do obrazy art.
14 § 1 k.p.k. i w jego następstwie, zaistnienia uchybienia o jakim mowa w art. 439 §
1 pkt. 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. Do kwestii tej szczegółowo odniósł się
Sąd Okręgowy wskazując, że przy ustalaniu tzw. tożsamości czynu, należy mieć na
względzie m. in. takie elementy jak: niezmienność podmiotu czynu, przedmiotu
ochrony, a w razie poczynienia innych ustaleń co do czasu i miejsca czynu, także
tożsamości osoby pokrzywdzonej. W przedmiotowej sprawie, tak patrząc na tę
kwestię, nie można przyjąć że naruszono zasadę skargowości. Trafnie to wywiódł
Sąd Okręgowy (por. str. 3 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).
Również oczywiście bezzasadny jest drugi z zarzutów (dotyczący naruszenia
art. 413 § 1 pkt 5 k.p.k.). Jak trafnie wskazał Sąd Okręgowy, sąd ponownie
rozpoznając sprawę był związany zapatrywaniami prawnymi sądu odwoławczego, a
w tych ostatnich mieszczą się także zapatrywania co do kwalifikacji prawnej. Taka
sytuacja miała miejsce w przedmiotowej sprawie. Jak wynika z protokołów rozpraw
strony zostały uprzedzone o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu przez
przyjęcie, że oskarżony realizował znamiona przestępstwa z art. 291 § 1 k.k. w zw.
z art. 64 § 1 k.k., ewentualnie art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64
§ 1 k.k. (k. 730, 821, t.V).
W tej sytuacji uznać należy, że Autor kasacji kontynuuje w niej, polemikę z
poczynionymi w sprawie ustaleniami faktycznymi, nie prezentując przy tym
jakichkolwiek zarzutów, które mogłyby skutkować uznaniem, że doszło do rażącej
obrazy przepisów prawa mającej istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku Sądu
Okręgowego.
Kierując się przedstawionymi motywami, Sąd Najwyższy na podstawie art.
535 § 3 k.p.k., orzekł jak w postanowieniu.