V KZ 44/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-07-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KZ 44/12
POSTANOWIENIE
Dnia 29 sierpnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Gradzik
w sprawie o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
Sądu Okręgowego z dnia 3 grudnia 2010 r.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 29 sierpnia 2012 r.,
zażalenia skazanego S. G.
na zarządzenie Przewodniczącego II Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego
z dnia 10 maja 2012 r.,
p o s t a n o w i ł:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem odmówiono przyjęcia do rozpoznania wniosku
skazanego o wznowienie postępowania w wymienionej wyżej sprawie. Przyczyną
odmowy było niespełnienie warunku formalnego określonego w art. 545 § 2 k.p.k.,
gdyż wniosek nie został sporządzony przez adwokata albo radcę prawnego.
W zażaleniu S. G. nie kwestionował tego, że wyznaczony z urzędu adwokat
nie sporządził wniosku i oświadczył, iż nie stwierdził podstaw do jego złożenia.
Wskazał natomiast na okoliczności, które w jego przekonaniu świadczyły o
nieprawidłowym przebiegu postępowania karnego w przedmiotowej sprawie.
Wyraził pogląd, że stanowisko obrońcy co do braku podstaw do sporządzenia
wniosku o wznowienie postępowania, było nietrafne.
Zażalenie obrońcy nie mogło być uwzględnione. Przewodniczący Wydziału
Karnego Sadu Apelacyjnego nie mógł przyjąć do rozpoznania wniosku
sporządzonego przez samego skazanego. Wiązał go bowiem przepis art. 545 § 1
k.p.k. nakazujący odpowiednie stosowanie art. 530 § 2 k.p.k. w postępowaniu
wznowieniowym. Ten ostatni przepis stosowany odpowiednio, obliguje do odmowy
przyjęcia wniosku między innymi wtedy, gdy nie odpowiada on wymaganiom
formalnym. W tym wypadku wymogiem tym było właśnie sporządzenie wniosku
przez podmiot wymieniony w art. 545 § 2 k.p.k. Nie został on spełniony, mimo
wezwania skazanego do usunięcia braku. Odmowa przyjęcia wniosku była więc
zasadna, a wywód skazanego zamieszczony w zażaleniu uznać należało w tej
sytuacji za bezprzedmiotowy.
POSTANOWIENIE
Dnia 29 sierpnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Gradzik
w sprawie o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
Sądu Okręgowego z dnia 3 grudnia 2010 r.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 29 sierpnia 2012 r.,
zażalenia skazanego S. G.
na zarządzenie Przewodniczącego II Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego
z dnia 10 maja 2012 r.,
p o s t a n o w i ł:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem odmówiono przyjęcia do rozpoznania wniosku
skazanego o wznowienie postępowania w wymienionej wyżej sprawie. Przyczyną
odmowy było niespełnienie warunku formalnego określonego w art. 545 § 2 k.p.k.,
gdyż wniosek nie został sporządzony przez adwokata albo radcę prawnego.
W zażaleniu S. G. nie kwestionował tego, że wyznaczony z urzędu adwokat
nie sporządził wniosku i oświadczył, iż nie stwierdził podstaw do jego złożenia.
Wskazał natomiast na okoliczności, które w jego przekonaniu świadczyły o
nieprawidłowym przebiegu postępowania karnego w przedmiotowej sprawie.
Wyraził pogląd, że stanowisko obrońcy co do braku podstaw do sporządzenia
wniosku o wznowienie postępowania, było nietrafne.
Zażalenie obrońcy nie mogło być uwzględnione. Przewodniczący Wydziału
Karnego Sadu Apelacyjnego nie mógł przyjąć do rozpoznania wniosku
sporządzonego przez samego skazanego. Wiązał go bowiem przepis art. 545 § 1
k.p.k. nakazujący odpowiednie stosowanie art. 530 § 2 k.p.k. w postępowaniu
wznowieniowym. Ten ostatni przepis stosowany odpowiednio, obliguje do odmowy
przyjęcia wniosku między innymi wtedy, gdy nie odpowiada on wymaganiom
formalnym. W tym wypadku wymogiem tym było właśnie sporządzenie wniosku
przez podmiot wymieniony w art. 545 § 2 k.p.k. Nie został on spełniony, mimo
wezwania skazanego do usunięcia braku. Odmowa przyjęcia wniosku była więc
zasadna, a wywód skazanego zamieszczony w zażaleniu uznać należało w tej
sytuacji za bezprzedmiotowy.