V KZ 47/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-07-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KZ 47/12
POSTANOWIENIE
Dnia 29 sierpnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Gradzik
w sprawie G. Z.
skazanego z art. 148 § 1 kk i art. 189 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 29 sierpnia 2012 r.,
zażalenia obrońcy skazanego
na zarządzenie Przewodniczącego II Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego
z dnia 11 czerwca 2012 r.,
p o s t a n o w i ł :
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem odmówiono przyjęcia kasacji obrońcy skazanego
od prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 8 grudnia 2011r. Jako
przyczynę odmowy wskazano w zarządzeniu, że kasacja została oparta na innych
powodach niż wskazane w art. 523§1 k.p.k.
W zażaleniu obrońca skazanego, nie precyzując zarzutów wywodził w
uzasadnieniu, że kasacja została wywiedziona ze wskazaniem na podstawy
odwoławcze wymienione w art. 438 pkt 1 i 2 k.p.k. Twierdził przy tym, że kasacja
„jako zarzuty wymienia: naruszenie prawa materialnego (pkt 1 art. 438 k.p.k.) oraz
błąd w ustaleniach faktycznych (pkt 3 art. 438 k.p.k.)”. W konkluzji obrońca wniósł o
uchylenie zarządzenia i przyjęcie kasacji.
Po zapoznaniu się ze stanem sprawy Sąd Najwyższy nie dopatrzył się
podstaw do uwzględnienia zażalenia. Twierdzenie obrońcy, jakoby w kasacji
podniósł dwa zarzuty, a jednym z nich był zarzut obrazy prawa materialnego jest
nieprawdziwe. W kasacji sformułowano expressis verbis jeden zarzut – błędu w
ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego
treść. Błąd miał polegać na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się czynów
zarzucanych mu w akcie oskarżenia, „pomimo braku podstaw i poważnych
wątpliwości w tym względzie, wynikających z zebranego w sprawie materiału”. Jest
to zatem klasyczny zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, rozumianego jako
rezultat niezasadnych z punktu widzenia prawidłowości logicznego rozumowania,
ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający przy rekonstrukcji stanu
faktycznego. Formułując zarzut skarżący wypełnił zatem wymóg podania, na czym
polega zarzucane uchybienie (art. 526 § 1 k.p.k.), a rozwinął jego istotę w
uzasadnieniu kasacji. Także w zażaleniu obrońca oskarżonego potwierdził
kierunek zaskarżenia prawomocnego wyroku w słowach: „nie chodzi o werbalną
polemikę ale o fakt, że G. Z. przypisano czyn, którego nie popełnił”. Jest więc
oczywiste, że nie subsumcję faktów pod przepisy prawa materialnego kwestionuje
obrońca, co oznaczałoby podniesienie zarzutu obrazy prawa materialnego, lecz
same fakty, które były przedmiotem tej subsumcji. Ta podstawa zaskarżenia, tj.
zarzut błędu w ustaleniach, służy stronie przy wnoszeniu środka odwoławczego od
orzeczenia Sądu pierwszej instancji (art. 438 pkt 3 k.p.k.), ale już nie w
postępowaniu kasacyjnym. Tu bowiem, podstawy zaskarżenia środkiem
nadzwyczajnym ograniczone są (jeśli pominąć uchybienia wymienione w art. 439
k.p.k. i uprawnienia podmiotów wskazanych w art. 521 k.p.k.) do rażącego
naruszenia prawa (art. 523 k.p.k.). Zabrakło w kasacji zarzutu rażącego naruszenia
prawa i dlatego zasadna była odmowa jej przyjęcia przez Przewodniczącego
Wydziału Karnego Sadu Apelacyjnego.
POSTANOWIENIE
Dnia 29 sierpnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Gradzik
w sprawie G. Z.
skazanego z art. 148 § 1 kk i art. 189 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 29 sierpnia 2012 r.,
zażalenia obrońcy skazanego
na zarządzenie Przewodniczącego II Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego
z dnia 11 czerwca 2012 r.,
p o s t a n o w i ł :
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem odmówiono przyjęcia kasacji obrońcy skazanego
od prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 8 grudnia 2011r. Jako
przyczynę odmowy wskazano w zarządzeniu, że kasacja została oparta na innych
powodach niż wskazane w art. 523§1 k.p.k.
W zażaleniu obrońca skazanego, nie precyzując zarzutów wywodził w
uzasadnieniu, że kasacja została wywiedziona ze wskazaniem na podstawy
odwoławcze wymienione w art. 438 pkt 1 i 2 k.p.k. Twierdził przy tym, że kasacja
„jako zarzuty wymienia: naruszenie prawa materialnego (pkt 1 art. 438 k.p.k.) oraz
błąd w ustaleniach faktycznych (pkt 3 art. 438 k.p.k.)”. W konkluzji obrońca wniósł o
uchylenie zarządzenia i przyjęcie kasacji.
Po zapoznaniu się ze stanem sprawy Sąd Najwyższy nie dopatrzył się
podstaw do uwzględnienia zażalenia. Twierdzenie obrońcy, jakoby w kasacji
podniósł dwa zarzuty, a jednym z nich był zarzut obrazy prawa materialnego jest
nieprawdziwe. W kasacji sformułowano expressis verbis jeden zarzut – błędu w
ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego
treść. Błąd miał polegać na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się czynów
zarzucanych mu w akcie oskarżenia, „pomimo braku podstaw i poważnych
wątpliwości w tym względzie, wynikających z zebranego w sprawie materiału”. Jest
to zatem klasyczny zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, rozumianego jako
rezultat niezasadnych z punktu widzenia prawidłowości logicznego rozumowania,
ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający przy rekonstrukcji stanu
faktycznego. Formułując zarzut skarżący wypełnił zatem wymóg podania, na czym
polega zarzucane uchybienie (art. 526 § 1 k.p.k.), a rozwinął jego istotę w
uzasadnieniu kasacji. Także w zażaleniu obrońca oskarżonego potwierdził
kierunek zaskarżenia prawomocnego wyroku w słowach: „nie chodzi o werbalną
polemikę ale o fakt, że G. Z. przypisano czyn, którego nie popełnił”. Jest więc
oczywiste, że nie subsumcję faktów pod przepisy prawa materialnego kwestionuje
obrońca, co oznaczałoby podniesienie zarzutu obrazy prawa materialnego, lecz
same fakty, które były przedmiotem tej subsumcji. Ta podstawa zaskarżenia, tj.
zarzut błędu w ustaleniach, służy stronie przy wnoszeniu środka odwoławczego od
orzeczenia Sądu pierwszej instancji (art. 438 pkt 3 k.p.k.), ale już nie w
postępowaniu kasacyjnym. Tu bowiem, podstawy zaskarżenia środkiem
nadzwyczajnym ograniczone są (jeśli pominąć uchybienia wymienione w art. 439
k.p.k. i uprawnienia podmiotów wskazanych w art. 521 k.p.k.) do rażącego
naruszenia prawa (art. 523 k.p.k.). Zabrakło w kasacji zarzutu rażącego naruszenia
prawa i dlatego zasadna była odmowa jej przyjęcia przez Przewodniczącego
Wydziału Karnego Sadu Apelacyjnego.