V KK 255/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-07-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II KK 125/06
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KK 255/12
POSTANOWIENIE
Dnia 19 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu
w sprawie K. N.
w związku z kasacją obrońcy skazanego od wyroku Sądu Okręgowego z dnia
17 lutego 2012 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego z dnia 27 września 2011 r.,
na podstawie art. 531 § 1 w zw. z art. 530 § 2 i art. 523 § 1 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
1. pozostawić kasację bez rozpoznania ;
2. zwolnić skazanego od zapłaty kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego .
UZASADNIENIE
Zarządzeniem z dnia 16 kwietnia 2012 r. Przewodnicząca Wydziału IV
Karnego-Odwoławczego w Sądzie Okręgowym przyjęła kasację obrońcy
skazanego K. N., wniesioną od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 17 lutego 2012 r.
Zarządzenie to jest wadliwe. Zgodnie bowiem z art. 523 § 1 k.p.k. kasacja
może być wniesiona wyłącznie z powodu uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k.
lub innego rażącego naruszenia prawa, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na
treść orzeczenia; ponadto kasacja nie może być wniesiona wyłącznie z powodu
niewspółmierności kary.
Kasacja w niniejszej sprawie zawiera jeden tylko zarzut. Jest nim
mianowicie: „rażące naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na
treść orzeczenia – a to art. 438 pkt 4 k.p.k. – poprzez zmianę wyroku (…)
2
polegającą na zaostrzeniu kary pozbawienia wolności wymierzonej K. N., w sytuacji
gdy kara (…) nie była karą rażąco niewspółmierną.”
W ocenie Sądu Najwyższego zarzut tego rodzaju jest próbą poddania
kontroli kasacyjnej wyłącznie kwestii wymiaru kary, wbrew wyraźnemu ograniczeniu
wynikającemu z art. 523 § 1 in fine.
Wprawdzie skarżący nie pisze wprost o niewspółmierności kary orzeczonej
prawomocnie, ale stawiany przez niego zarzut naruszenia art. 438 pkt 4 k.p.k.,
polegającego na orzeczeniu kary surowszej, mimo że kara orzeczona w I instancji
nie była rażąco łagodna, zmuszałby sąd kasacyjny do dokonania (zarówno
względem kary orzeczonej w I instancji, jak i kary orzeczonej przez sąd
odwoławczy) ocen wkraczających w zakres swobody sędziowskiej, wynikającej z
funkcjonujących dyrektyw wymiaru kary. Warto w tym miejscu przytoczyć
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 maja 2006 r., II KK 125/06 (ROSNKW
2006, poz. 933), zgodnie z którym „sformułowanie zawarte w art. 523 § 1 in fine
k.p.k. musi być rozumiane w ten sposób, iż niedopuszczalna jest nie tylko kasacja
odwołująca się do zarzutu rażącej niewspółmierności kary (art. 438 § 1 pkt 4 k.p.k.),
ale także kasacja wskazująca na zarzut uchybienia prawu, jeżeli wniesiono ją z
powodu niewspółmierności kary.” W przedmiotowej sprawie nie można mieć
wątpliwości, że powodem wniesienia kasacji jest wprost wyrażane przez
skarżącego poczucie orzeczenia względem skazanego kary niewspółmiernie
surowej.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie..
POSTANOWIENIE
Dnia 19 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu
w sprawie K. N.
w związku z kasacją obrońcy skazanego od wyroku Sądu Okręgowego z dnia
17 lutego 2012 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego z dnia 27 września 2011 r.,
na podstawie art. 531 § 1 w zw. z art. 530 § 2 i art. 523 § 1 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
1. pozostawić kasację bez rozpoznania ;
2. zwolnić skazanego od zapłaty kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego .
UZASADNIENIE
Zarządzeniem z dnia 16 kwietnia 2012 r. Przewodnicząca Wydziału IV
Karnego-Odwoławczego w Sądzie Okręgowym przyjęła kasację obrońcy
skazanego K. N., wniesioną od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 17 lutego 2012 r.
Zarządzenie to jest wadliwe. Zgodnie bowiem z art. 523 § 1 k.p.k. kasacja
może być wniesiona wyłącznie z powodu uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k.
lub innego rażącego naruszenia prawa, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na
treść orzeczenia; ponadto kasacja nie może być wniesiona wyłącznie z powodu
niewspółmierności kary.
Kasacja w niniejszej sprawie zawiera jeden tylko zarzut. Jest nim
mianowicie: „rażące naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na
treść orzeczenia – a to art. 438 pkt 4 k.p.k. – poprzez zmianę wyroku (…)
2
polegającą na zaostrzeniu kary pozbawienia wolności wymierzonej K. N., w sytuacji
gdy kara (…) nie była karą rażąco niewspółmierną.”
W ocenie Sądu Najwyższego zarzut tego rodzaju jest próbą poddania
kontroli kasacyjnej wyłącznie kwestii wymiaru kary, wbrew wyraźnemu ograniczeniu
wynikającemu z art. 523 § 1 in fine.
Wprawdzie skarżący nie pisze wprost o niewspółmierności kary orzeczonej
prawomocnie, ale stawiany przez niego zarzut naruszenia art. 438 pkt 4 k.p.k.,
polegającego na orzeczeniu kary surowszej, mimo że kara orzeczona w I instancji
nie była rażąco łagodna, zmuszałby sąd kasacyjny do dokonania (zarówno
względem kary orzeczonej w I instancji, jak i kary orzeczonej przez sąd
odwoławczy) ocen wkraczających w zakres swobody sędziowskiej, wynikającej z
funkcjonujących dyrektyw wymiaru kary. Warto w tym miejscu przytoczyć
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 maja 2006 r., II KK 125/06 (ROSNKW
2006, poz. 933), zgodnie z którym „sformułowanie zawarte w art. 523 § 1 in fine
k.p.k. musi być rozumiane w ten sposób, iż niedopuszczalna jest nie tylko kasacja
odwołująca się do zarzutu rażącej niewspółmierności kary (art. 438 § 1 pkt 4 k.p.k.),
ale także kasacja wskazująca na zarzut uchybienia prawu, jeżeli wniesiono ją z
powodu niewspółmierności kary.” W przedmiotowej sprawie nie można mieć
wątpliwości, że powodem wniesienia kasacji jest wprost wyrażane przez
skarżącego poczucie orzeczenia względem skazanego kary niewspółmiernie
surowej.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie..