Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KZ 54/12
POSTANOWIENIE
Dnia 19 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu
w sprawie A. W.
w przedmiocie zażalenia na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału
Karnego-Odwoławczego w Sądzie Okręgowym z dnia 28 czerwca 2012 r., o
odmowie przyjęcia wniosku obrońcy o sporządzenie na piśmie i doręczenie
uzasadnienia wyroku z dnia 1 czerwca 2012 r.
p o s t a n o w i ł :
zaskarżone zarządzenie utrzymać w mocy .
UZASADNIENIE
Zarządzeniem z dnia 28 czerwca 2012 r., Przewodniczący Wydziału
Karnego-Odwoławczego w Sądzie Okręgowym odmówił przyjęcia wniosku obrońcy
o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku tegoż Sądu z dnia 1
czerwca 2012 r. Zarządzenie uzasadniono tym, że wniosek wpłynął do sądu przed
ogłoszeniem wyroku – złożony został w biurze podawczym w dniu 1 czerwca o
godz. 9.10, podczas gdy rozprawa odwoławcza, na której ogłoszono wyrok,
rozpoczęła się o 10.30, a zakończyła o 11.20. U uzasadnieniu powołano się na
orzecznictwo SN, w myśl którego wniosek o doręczenie wyroku złożony przed jego
ogłoszeniem jest bezskuteczny.
Zażalenie na to zarządzenie wniósł obrońca skazanego, podnosząc:
1) obrazę przepisu art. 524 § 1 k.p.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie;
obrońca zauważył, że termin do złożenia wniosku o którym mowa w art. 524 § 1 zd.
2
2 k.p.k. nie biegnie „od chwili” ogłoszenia wyroku, ale „od daty” ogłoszenia wyroku,
a więc wniosek złożony w dniu ogłoszenia wyroku jest wniesiony skutecznie;
2) obrazę art. 7 i 87 Konstytucji RP, poprzez bezpodstawne przyjęcie, że
orzeczenia Sądu Najwyższego są źródłem prawa.
Obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego zarządzenia i nadanie biegu
złożonemu wnioskowi.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalone jest zapatrywanie, zgodnie z
którym wniosek o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku złożony przed
jego ogłoszeniem jest nieskuteczny, na równi z wnioskiem złożonym po terminie.
Pogląd ten wyrażany był przez najwyższą instancję niejednokrotnie, m.in. w
powołanym w uzasadnieniu zaskarżonego zarządzenia postanowieniu SN z dnia z
dnia 1 czerwca 2010 r., sygn. IV KZ 30/10 (ROSNKW 2010, poz. 1142), czy w
postanowieniu SN z dnia 19 sierpnia 2009 r., IV KZ 38/09 (LEX nr 608562). Pogląd
ten jest też powszechnie akceptowany w piśmiennictwie karnoprocesowym (zob. T.
Grzegorczyk, Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Warszawa 2008, s. 886).
Oczywiście zapatrywanie Sądu Najwyższego nie jest generalnie wiążące dla
sądów niższych instancji i jego judykaty nie stanowią obowiązującego w RP prawa,
ale nie może dziwić, że poglądy Sądu Najwyższego zachowują wpływ na
orzecznictwo sądów; dzięki temu możliwe jest zachowanie jednolitości wykładni i
stosowania prawa na całym obszarze RP, co jest ustawowym zadaniem Sądu
Najwyższego.
Wobec powyższego orzeczono jak na wstępie.