Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KZ 57/12
POSTANOWIENIE
Dnia 19 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu
w sprawie W. L.
w przedmiocie zażalenia na zarządzenie Przewodniczącego IV Wydziału
Karnego-Odwoławczego w Sądzie Okręgowym z dnia 27 lipca 2012 r., o
odmowie przyjęcia kasacji
p o s t a n o w i ł:
zaskarżone zarządzenie utrzymać w mocy.
UZASADNIENIE
Zarządzeniem z dnia 27 lipca 2012 r., Przewodniczący IV Wydziału Karnego-
Odwoławczego w Sądzie Okręgowym odmówił przyjęcia kasacji W. L. od wyroku
Sądu Okręgowego z dnia 12 grudnia 2011 r. Zarządzenie uzasadniono tym, że
wyznaczona z urzędu adwokat po zbadaniu sprawy nie znalazła podstaw do
wniesienia kasacji, co zgodnie z art. 84 § 3 k.p.k. oświadczyła sądowi na piśmie,
zaś skazany poinformowany o tym stanie rzeczy i wezwany do uzupełnienia
wymogu przymusu adwokackiego we własnym zakresie, braku formalnego nie
usunął.
Skazany wniósł zażalenie (żądanie), w którym domaga się przyjęcia jego
osobiście sporządzonej kasacji lub unieważnienie wydanego w jego sprawie
wyroku w trybie nadzoru jako rażąco naruszającego prawo i z mocy samego prawa
nieważnego.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
2
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Przepis art. 526 § 2 k.p.k. w sposób wyraźny ustanawia tzw. przymus
adwokacko-radcowski, tj. obowiązek sporządzenia i podpisania kasacji przez
podmiot fachowy (prokuratora, adwokata lub radcę prawnego). Zgodnie zaś z art.
84 § 3 k.p.k., adwokat wyznaczony postępowaniu kasacyjnym powinien sporządzić
i podpisać kasację albo poinformować na piśmie sąd, że nie stwierdził podstaw do
jej wniesienia. Skutkiem wniesienia przez skazanego osobistej kasacji, w sprawie
wyznaczona została adwokat-obrońca z urzędu, która nie znalazła podstaw do
wniesienia kasacji i poinformowała o tym sąd w piśmie z dnia 9 maja 2012 r..
Zauważyć należy, że treść tego pisma wskazuje na przeprowadzenie przez
obrońcę dogłębnej i rzetelnej analizy sprawy.
Wobec takiego stanowiska wyznaczonego obrońcy z urzędu skazany został
wezwany do uzupełnienia braku formalnego kasacji (k. 31), co nie nastąpiło mimo
upływu terminu. W tym stanie rzeczy zasadnym stało się wydanie zarządzenia o
odmowie przyjęcia kasacji.
Wobec powyższego orzeczono jak na wstępie.