Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 129/12
POSTANOWIENIE
Dnia 26 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Sobczak
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 26 września 2012 r.,
sprawy J. Z.
skazanego z art. 258 § 2 kk i z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu
narkomanii
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 25 stycznia 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego
z dnia 21 czerwca 2011 r.,
p o s t a n o w i ł :
1. oddalić kasację, jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 25 stycznia 2012 r., Sąd Apelacyjny, po rozpoznaniu apelacji
obrońców oskarżonych J. Z., J. G. i G. P., skazanych wyrokiem Sądu Okręgowego
z dnia 21 czerwca 2011 r., utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie wobec
wszystkich oskarżonych uznając apelacje obrońców za oczywiście bezzasadne.
Kasację od wymienionego wyroku Sądu Apelacyjnego wywiódł obrońca
oskarżonego J. Z. zaskarżając wyrok Sądu Apelacyjnego w całości w odniesieniu
do J. Z. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażące naruszenie prawa do obrony
zagwarantowanego w Konstytucji RP w art. 42 ust. 2 oraz w Kodeksie
postępowania karnego w art. 6 k.p.k.
W oparciu o przytoczone zarzuty skarżący wniósł o „uchylenie zaskarżonego
wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu”.
W złożonej przez siebie odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury
Apelacyjnej wniósł o oddalenie kasacji jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Kasacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym i z tego względu podlega
oddaleniu na podstawie art. 535 § 3 k.p.k.
Z wywodów zawartych uzasadnieniu kasacji wynika, że zarzucane naruszenie
przepisów polega, zdaniem skarżącego, na tym, że Sąd Apelacyjny rozpatrując
niniejszą sprawę nie zapoznał się z argumentacją Sądu Rejonowego zawartą w
uzasadnieniu wyroku wydanego w sprawie IV K 3531/06.
Zarzut ten jest jednak nieprawdziwy, gdyż Sąd Apelacyjny, postanowieniem
wydanym na rozprawie w dniu 25 stycznia 2012 r., zaliczył do materiału
dowodowego odpis nieprawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w sprawie IV K
3531/06, uwzględniając tym samym wniosek obrońcy skazanego J. Z. (o czym
świadczy protokół rozprawy zawarty na k. 9377 akt). Nadto wskazać trzeba, że Sąd
ten odniósł się do wszystkich zarzutów apelacyjnych, należycie wypełniając w tym
zakresie dyspozycje art. 457 § 3 k.p.k. i art. 433 § 2 k.p.k.
Podkreślić należy, jak słusznie zauważa prokuratura, że prawo do obrony
zagwarantowane w art. 42 ust. 2 Konstytucji RP oraz w art. 6 k.p.k. w sensie
materialnym obejmuje kilka uprawnień, a w tym: prawo do wypowiadania się co do
wszelkich punktów oskarżenia oraz odpowiedzialności cywilnoprawnej, która w
konkretnym procesie może być przedmiotem rozstrzygnięcia, prawo do
podejmowania innych, odpowiednich czynności procesowych zmierzających do
obalenia oskarżenia albo złagodzenia odpowiedzialności karnej, jak również do
wykazania, że oskarżonego nie obciąża odpowiedzialność cywilna albo też obciąża
go w rozmiarach mniejszych niż wynikałoby to z twierdzeń powoda lub prokuratora
oraz prawo do zwalczania na przewidzianej prawem drodze uciążliwych środków
procesowych. Prawo do obrony przysługuje w toku całego procesu, a warunkiem
jego realizacji jest przysługujące oskarżonemu prawo do udziału w rozprawach i
posiedzeniach przed sądem, a także do udziału w czynnościach przeprowadzanych
na rozprawie lub posiedzeniu oraz poza rozprawą lub posiedzeniem.
Mając powyższe na uwadze doprawdy nie sposób stwierdzić, aby którekolwiek
z wymienionych uprawnień zostało chociażby ograniczone względem skazanego J.
Z. w niniejszej sprawie. Na jakiekolwiek naruszenia tego rodzaju nie wskazuje
nawet obrońca skazanego w swojej skardze kasacyjnej – ograniczając się jedynie
do podniesienia niezapoznania się przez Sąd Apelacyjny z argumentacją Sądu
Rejonowego zawartą w uzasadnieniu wyroku wydanego w sprawie IV K 3531/06,
którym to wyrokiem uniewinniono m. in. ojca skazanego. Za Sądem Apelacyjnym
należy w tejże kwestii uznać, że art. 8 k.p.k. daje sądom prawo do samodzielnego
rozstrzygania kwestii faktycznych i prawnych w odpowiednim zakresie – bez
sugerowania się innymi zapadłymi orzeczeniami sądowymi.
Z przedstawionych powodów trzeba więc uznać złożoną przez skarżącą
kasację za nieuzasadnioną i subiektywną polemikę z prawidłowymi i
wyczerpującymi orzeczeniami sądowymi. Stąd też należało oddalić złożoną przez
skarżącą kasację w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w dyspozytywnej części
postanowienia.

II KK 129/12

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia