Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 294/12
POSTANOWIENIE
Dnia 9 października 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Dołhy
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 9 października 2012 r.,
sprawy S. W. S.
skazanego z art. 53 ust.2 ustawy z 29 lipca 2005r.o przeciwdziałaniu narkomanii i in
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 23 lutego 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w R.
z dnia 8 listopada 2011 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
2 kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża
skazanego.
2
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w R., wyrokiem z dnia 8 listopada 2011 r., skazał S.W. S.: 1)
za przestępstwo z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii – na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 80
stawek dziennych ustalając jedną stawkę na kwotę 20 zł; 2) za przestępstwo z art.
291 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. – na karę 1 rok i 6 miesięcy pozbawienia
wolności oraz grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych ustalając jedną stawkę
na kwotę 20 zł, łącznie na karę 4 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w
wysokości 100 stawek dziennych przy przyjęciu jednej stawki w kwocie 20 zł. W
apelacji od tego wyroku obrońca skazanego podniósł zarzuty obrazy prawa
materialnego – art. 62 ust 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, obrazy prawa
procesowego - art. 7 k.p.k., błędu w ustaleniach faktycznych oraz rażącej
niewspółmierności kary.
Sąd Apelacyjny, wyrokiem z dnia 23 lutego 2012 r., zaskarżony wyrok
utrzymał w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.
Kasację od powyższego wyroku wniósł obrońca skazanego. Zaskarżając
wyrok w części dotyczącej kwalifikacji prawnej czynu określonego w pkt I wyroku
sądu pierwszej instancji i orzeczenia o karze, zarzucił:
I. rażące naruszenie prawa materialnego, co miało istotny wpływ na
treść orzeczenia, polegającego na bezzasadnym zakwalifikowaniu czynu
oskarżonego S. S., a określonego w punkcie I wyroku Sądu pierwszej instancji, z
art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w
sytuacji gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy i ustalony na jego podstawie
stan faktyczny, wskazują, że czyn oskarżonego winien być zakwalifikowany z art.
53 ust. 1 wyżej wskazanej ustawy ze względu na fakt iż ujawniona u oskarżonego
ilość suszu konopi indyjskich nie stanowiła znacznej ilości środka odurzającego w
rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii;
II. rażące naruszenie prawa procesowego mające istotny wpływ na treść
orzeczenia, a to art. 458 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 7 k.p.k. poprzez uznanie,
że Sąd I instancji uczynił zadość wymogom procedury karnej, uznając, że
oskarżony S. S. wytwarzał znaczną ilość środków odurzających w postaci suszu
konopi indyjskich w sytuacji gdy przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności
ujawnionych w toku rozprawy głównej, zasad logiki i doświadczenia życiowego, w
szczególności mając na uwadze fakt, iż wytwarzana substancja zalicza się do tak
3
zwanych „narkotyków miękkich" należało przyjąć, że ujawniona ilość suszu nie
stanowi znacznej ilości;
III. rażące naruszenie prawa procesowego mające istotny wpływ na
treść orzeczenia, a to art. 437 § 2 k.p.k., poprzez utrzymanie zaskarżonego wyroku
w mocy, w sytuacji gdy zważywszy na treść zebranego w sprawie materiału
dowodowego, Sąd Apelacyjny powinien był zmienić zaskarżony wyrok Sądu
Okręgowego, bądź przynajmniej uchylić ten wyrok i przekazać sprawę Sądowi I
instancji do ponownego rozpoznania, czego Sąd odwoławczy nie uczynił, a tym
samym dopuścił się rażącego naruszenia przepisów postępowania.
W konkluzji skarżący wniósł o:
I. Zmianę zaskarżonego wyroku przez zakwalifikowanie czynu
oskarżonego określonego w punkcie I wyroku Sądu pierwszej instancji z art. 53 ust.
1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i wymierzenie kary
w ramach sankcji przewidzianej w wyżej wskazanym przepisie;
ewentualnie
II. Uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania w postępowaniu apelacyjnym.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Apelacyjnej
wniósł o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja obrońcy jest bezzasadna w stopniu oczywistym.
Obrońca skazanego domagając się w kasacji wydania przez Sąd Najwyższy
orzeczenia reformatoryjnego, nie zauważa, że kasacja nie jest kolejnym po apelacji
środkiem odwoławczym prowadzącym do przeprowadzenia po raz drugi kontroli
instancyjnej słuszności wyroku wydanego w sprawie, ale wręcz ignoruje
kategoryczny zapis zawarty w dyspozycji art. 537 § 1 k.p.k., z którego jasno wynika,
że Sąd Najwyższy po rozpoznaniu kasacji może ją oddalić lub zaskarżone
orzeczenie uchylić w całości lub w części. Nie ma natomiast miejsca w
postępowaniu kasacyjnym dla rozstrzygnięcia o charakterze reformatoryjnym. Z
całą też pewnością kasacja nie może powodować zmiany rozstrzygnięcia w
zakresie kary, jak tego domaga się obrońca w sprawie niniejszej.
Merytorycznego ustosunkowania się wymaga zarzut obrazy prawa
materialnego - art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
4
narkomanii. W tym zakresie autor kasacji nie przedstawił argumentacji, która
nakazywałaby jej uwzględnienie.
Przedstawiając zarzut naruszenia prawa materialnego skarżący podjął próbę
podważenia dokonanej przez Sądy I i II instancji interpretacji art. 53 ust. 2 ustawy o
przeciwdziałaniu narkomanii w zakresie zawartego w tym przepisie pojęcia
„znacznej ilości".
Zauważyć przy tym należy, że kwestia owej „znaczności" ilości środka, była
już podniesiona w zwykłym środku odwoławczym. Była zatem przedmiotem
rozważań Sądu Odwoławczego, i to zarówno w aspekcie faktycznym, jak i wykładni
stosownego przepisu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.
Argumentacja podniesiona w tym zakresie w kasacji w kwestii interpretacji przepisu
art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii nie wnosi nic nowego, a w
szczególności, nie podważa powszechnie akceptowanej linii orzecznictwa,
wynikającej m.in. z licznie i trafnie przytoczonych, w uzasadnieniu prokuratorskiej
odpowiedzi na kasację, judykatów. Powtórzenie przez skarżącego w kasacji
zarzutu, który był uprzednio przedmiotem rozpoznania w postępowaniu
apelacyjnym nie może być skuteczne, tym bardziej, że nie wykazał on w żaden
sposób, że sąd odwoławczy zarzutu tego nie rozpoznał lub rozpoznał w sposób
niewyczerpujący.
Wykładnia pojęcia „znaczna ilość" przyjęta przez sądy obu instancji nie jest
obarczona błędem. Tak jak domaga się tego w kasacji skarżący, uwzględniono
zarówno ilość, jak i rodzaj środka oraz to, jaka liczba osób mogłaby się tą ilością
jednorazowo odurzyć (vide str. 8 - 9 uzasadnienia SO, str. 4 - 6 uzasadnienia SA).
Odnosząc się natomiast do zarzutów zawartych w pkt II i III kasacji podzielić
należy argumentację Prokuratora, który wskazał w pisemnej odpowiedzi na
kasację, że w jej uzasadnieniu trudno jest doszukać się jakiegokolwiek fragmentu
dającego się przyporządkować do tych właśnie zarzutów. Z tego też powodu uznać
należy, że zarzuty te nie nadają się do jakiekolwiek merytorycznej polemiki.
W tym stanie rzeczy kasację jako oczywiście bezzasadną należało oddalić.