IV CZ 74/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:17-01-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I CO 8/07
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 74/12
POSTANOWIENIE
Dnia 12 października 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Frąckowiak (przewodniczący)
SSN Anna Owczarek (sprawozdawca)
SSN Hubert Wrzeszcz
ze skargi powoda
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem
Sądu Apelacyjnego
z dnia 5 lutego 2004 r., w sprawie z powództwa J. G.
przeciwko Nauczycielskiej Spółdzielni Mieszkaniowej w L.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 12 października 2012 r.,
zażalenia powoda
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 15 lutego 2012 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 15 lutego 2012 r. odrzucił
skargę J. G. o wznowienie postępowania w sprawie z powództwa J. G. przeciwko
Nauczycielskiej Spółdzielni Mieszkaniowej o zapłatę, zakończonego
postanowieniem Sądu Apelacyjnego z dnia 5 lutego 2004 r. - jako niedopuszczalną.
Sąd wskazał, iż postępowanie zakończone zostało orzeczeniem formalnym
oddalającym zażalenie na postanowienie Sądu pierwszej instancji w przedmiocie
odrzucenia pozwu, a zgodnie z art. 399 § 2 k.p.c. postępowanie procesowe
zakończone postanowieniem może być wznowione tylko w oparciu o podstawę
określoną w art. 4011
k.p.c.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł powód J. G. Zarzucając
naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.
art. 399 § 1 i 2 k.p.c., art. 4041
k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. zdanie pierwsze
poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż postanowienie Sądu
Apelacyjnego z dnia 5 lutego 2004 r. stanowi orzeczenie formalne, podczas gdy
jest orzeczeniem co do istoty sprawy oraz naruszenie przepisu postępowania, które
miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez zaniechanie
wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego oraz wszystkich
okoliczności sprawy wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o wznowienie postępowania jest nadzwyczajnym środkiem
zaskarżenia o charakterze szczególnym. Jako środek skierowany przeciwko
prawomocnym orzeczeniom dopuszczalny jest na zasadzie wyjątku
w stosunku do orzeczeń merytorycznie kończących postępowanie w sprawie,
tj. rozstrzygających sprawę co do istoty, a więc wyroków, nakazów zapłaty
w postępowaniu nakazowym, upominawczym (również w elektronicznym
postępowaniu) oraz postanowień w trybie nieprocesowym. Odstępstwem od
powyższej reguły jest dopuszczona w art. 399 § 2 k.p.c. możliwość wznowienia
postępowania zakończonego postanowieniem, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł
o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową
międzynarodową lub ustawą, który stanowił podstawę wydanego i zaskarżonego
3
skargą orzeczenia formalnego, tj. wystąpienia podstawy wznowieniowej opartej na
art. 4011
k.p.c. Przepis powyższy ma charakter wyjątku, zatem nie jest
dopuszczalna jego wykładnia rozszerzająca (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 19 października 2007r., I CO 8/07, nie publ.).
W przedmiotowej sprawie, jak prawidłowo ustalił Sąd Apelacyjny
postępowanie zakończyło się postanowieniem z dnia 5 lutego 2004 r. oddalającym
zażalenie powoda od postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 17 października
2003 r. odrzucającego pozew. Ten rodzaj orzeczenia nie stanowi rozstrzygnięcia
odnoszącego się do istoty sprawy i kończy postępowanie z przyczyn formalnych,
tu: wobec stwierdzenia bezwzględnej negatywnej przesłanki procesowej
polegającej na powadze rzeczy osądzonej. Całkowicie chybiona jest argumentacja
zażalenia odnosząca się do konstrukcji apelacji pełnej i odpowiedniego stosowania
przepisów jej dotyczących w postępowaniu zażaleniowym (art. 397 § 2 k.p.c.).
Odpowiedniość stosowania w rozumieniu powołanego przepisu, zgodnie z
zasadami techniki legislacyjnej, oznacza uwzględnianie specyfiki danego
postępowania, zatem stosowanie przepisów w całości, bądź z uwagi na istotę i
istniejące różnice w części lub z ich wyłączeniem. W żadnym razie nie oznacza ona
zrównania charakteru zaskarżanych orzeczeń, gdyż w tym przedmiocie decyduje
treść rozstrzygnięcia Sądu, a nie zarzuty podniesione w środku odwoławczym.
Podstawą prawną orzeczenia Sądu Apelacyjnego, którego dotyczy skarga
o wznowienie, były przepisy art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c., art. 366 k.p.c. oraz art. 385
k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., co do których Trybunał Konstytucyjny nie orzekł
o niezgodności z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową czy też
ustawą. W sprawie nie wystąpiła zatem podstawa wznowienia postępowania z art.
4011
k.p.c. i odrzucenie skargi było prawidłowe. Z tych względów Sąd Najwyższy
na mocy art. 39814
k.p.c. w z art. 3941
§ 3 k.p.c. oddalił zażalenie jako bezzasadne.
jw
POSTANOWIENIE
Dnia 12 października 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Frąckowiak (przewodniczący)
SSN Anna Owczarek (sprawozdawca)
SSN Hubert Wrzeszcz
ze skargi powoda
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem
Sądu Apelacyjnego
z dnia 5 lutego 2004 r., w sprawie z powództwa J. G.
przeciwko Nauczycielskiej Spółdzielni Mieszkaniowej w L.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 12 października 2012 r.,
zażalenia powoda
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 15 lutego 2012 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 15 lutego 2012 r. odrzucił
skargę J. G. o wznowienie postępowania w sprawie z powództwa J. G. przeciwko
Nauczycielskiej Spółdzielni Mieszkaniowej o zapłatę, zakończonego
postanowieniem Sądu Apelacyjnego z dnia 5 lutego 2004 r. - jako niedopuszczalną.
Sąd wskazał, iż postępowanie zakończone zostało orzeczeniem formalnym
oddalającym zażalenie na postanowienie Sądu pierwszej instancji w przedmiocie
odrzucenia pozwu, a zgodnie z art. 399 § 2 k.p.c. postępowanie procesowe
zakończone postanowieniem może być wznowione tylko w oparciu o podstawę
określoną w art. 4011
k.p.c.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł powód J. G. Zarzucając
naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.
art. 399 § 1 i 2 k.p.c., art. 4041
k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. zdanie pierwsze
poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż postanowienie Sądu
Apelacyjnego z dnia 5 lutego 2004 r. stanowi orzeczenie formalne, podczas gdy
jest orzeczeniem co do istoty sprawy oraz naruszenie przepisu postępowania, które
miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez zaniechanie
wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego oraz wszystkich
okoliczności sprawy wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o wznowienie postępowania jest nadzwyczajnym środkiem
zaskarżenia o charakterze szczególnym. Jako środek skierowany przeciwko
prawomocnym orzeczeniom dopuszczalny jest na zasadzie wyjątku
w stosunku do orzeczeń merytorycznie kończących postępowanie w sprawie,
tj. rozstrzygających sprawę co do istoty, a więc wyroków, nakazów zapłaty
w postępowaniu nakazowym, upominawczym (również w elektronicznym
postępowaniu) oraz postanowień w trybie nieprocesowym. Odstępstwem od
powyższej reguły jest dopuszczona w art. 399 § 2 k.p.c. możliwość wznowienia
postępowania zakończonego postanowieniem, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł
o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową
międzynarodową lub ustawą, który stanowił podstawę wydanego i zaskarżonego
3
skargą orzeczenia formalnego, tj. wystąpienia podstawy wznowieniowej opartej na
art. 4011
k.p.c. Przepis powyższy ma charakter wyjątku, zatem nie jest
dopuszczalna jego wykładnia rozszerzająca (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 19 października 2007r., I CO 8/07, nie publ.).
W przedmiotowej sprawie, jak prawidłowo ustalił Sąd Apelacyjny
postępowanie zakończyło się postanowieniem z dnia 5 lutego 2004 r. oddalającym
zażalenie powoda od postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 17 października
2003 r. odrzucającego pozew. Ten rodzaj orzeczenia nie stanowi rozstrzygnięcia
odnoszącego się do istoty sprawy i kończy postępowanie z przyczyn formalnych,
tu: wobec stwierdzenia bezwzględnej negatywnej przesłanki procesowej
polegającej na powadze rzeczy osądzonej. Całkowicie chybiona jest argumentacja
zażalenia odnosząca się do konstrukcji apelacji pełnej i odpowiedniego stosowania
przepisów jej dotyczących w postępowaniu zażaleniowym (art. 397 § 2 k.p.c.).
Odpowiedniość stosowania w rozumieniu powołanego przepisu, zgodnie z
zasadami techniki legislacyjnej, oznacza uwzględnianie specyfiki danego
postępowania, zatem stosowanie przepisów w całości, bądź z uwagi na istotę i
istniejące różnice w części lub z ich wyłączeniem. W żadnym razie nie oznacza ona
zrównania charakteru zaskarżanych orzeczeń, gdyż w tym przedmiocie decyduje
treść rozstrzygnięcia Sądu, a nie zarzuty podniesione w środku odwoławczym.
Podstawą prawną orzeczenia Sądu Apelacyjnego, którego dotyczy skarga
o wznowienie, były przepisy art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c., art. 366 k.p.c. oraz art. 385
k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., co do których Trybunał Konstytucyjny nie orzekł
o niezgodności z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową czy też
ustawą. W sprawie nie wystąpiła zatem podstawa wznowienia postępowania z art.
4011
k.p.c. i odrzucenie skargi było prawidłowe. Z tych względów Sąd Najwyższy
na mocy art. 39814
k.p.c. w z art. 3941
§ 3 k.p.c. oddalił zażalenie jako bezzasadne.
jw