V CSK 44/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:29-11-2012
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CSK 44/12
POSTANOWIENIE
Dnia 8 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Maria Szulc
w sprawie z powództwa Samodzielnego Publicznego Szpitala Klinicznego Nr 1
w W.
przeciwko Narodowemu Funduszowi Zdrowia - Dolnośląskiemu Oddziałowi
Wojewódzkiemu wW.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 8 listopada 2012 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 4 października 2011 r.,
1) odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
2) zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3600,-
(trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów
postępowania kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Zgodnie z art. 3989
§ 1 pkt 1 - 4 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę
kasacyjną do rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne,
istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
Przede wszystkim wskazać należy, że Sąd Najwyższy ramach
przedsądu bada tylko wskazane w skardze kasacyjnej okoliczności uzasadniające
jej przyjęcie do rozpoznania, a nie podstawy kasacyjne i ich uzasadnienie.
Cel wymagania przewidzianego w art. 3984
§ 2 k.p.c. może być osiągnięty jedynie
przez powołanie i uzasadnienie przez skarżącego istnienia przesłanek
o charakterze publicznoprawnym, które będą stanowiły podstawę wstępnej,
merytorycznej oceny skargi kasacyjnej z punktu widzenia kwalifikowanych
przesłanek określonych w art. 3989
§ 1 k.p.c. Dla skutecznego powołania się
w skardze na przesłankę 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. konieczne jest wykazanie przez
skarżącego kwalifikowanej postaci naruszenia przepisów prawa materialnego lub
procesowego mającej charakter oczywisty, widoczny prima facie przy
wykorzystaniu podstawowej wiedzy prawniczej. Skarga jest oczywiście
uzasadniona, jeżeli bez wątpliwości nastąpiły podnoszone w niej uchybienia lub gdy
jest pewne, że miały one wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia lub też
podniesione zarzuty oczywiście uzasadniają wniesioną skargę.
Pełnomocnik powoda w skardze kasacyjnej, wniesionej od wyroku Sądu
Apelacyjnego w W., wniosek o jej przyjęcie oparł na twierdzeniu, że skarga
kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. W ocenie Sądu Najwyższego powołana
przesłanka nie została wykazana. Skarżący kwestionuje prawidłowość
postępowania przed Sądami obu instancji w zakresie oceny jego inicjatywy
dowodowej twierdząc, że wadliwie nie został uwzględniony wniosek o powołanie
biegłego, a nadto przeprowadzenie tego dowodu powinno nastąpić z urzędu nawet
w braku jego inicjatywy. Jednakże co do zasady inicjatywa dowodowa spoczywa,
zgodnie z art. 232 zd. 1 k.p.c., na stronach w granicach określonych ciężarem
3
dowodu (art. 6 k.c.) i do nich należy prawidłowe sformułowanie tezy dowodowej,
natomiast aktywność dowodowa sądu (art. 232 zd. 2 k.p.c.) może być tylko
uzupełniająca w zakresie, w jakim nie narusza prawa stron do bezstronnego sądu
i zasady równego traktowania stron. Reguła ta nabiera znaczenia zwłaszcza
w sytuacji, gdy strony są reprezentowane przez profesjonalnych pełnomocników.
Zważywszy na treść przytoczonych przez powoda sformułowań dotyczących
zarówno tezy dowodowej wniosku o powołanie biegłego, jak i odnoszących się do
potrzeby powołania tego dowodu, zawartych w pismach powołanych
w uzasadnieniu wniosku o przyjęcie oraz mając na uwadze uzasadnienie wniosku
o przyjęcie do rozpoznania skargi pozwanej na tle motywów zaskarżonego wyroku
i podstaw tej skargi, brak jest podstaw do stwierdzenia oczywistości naruszenia
wskazanych przez niego przepisów prawa procesowego, a w konsekwencji
uznania, że zachodzi oczywistość zasadności skargi kasacyjnej.
Z przytoczonych względów należało odmówić przyjęcia skargi kasacyjnej
do rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.). O kosztach postępowania kasacyjnego
orzeczono na podstawie art. 98 § 1, art. 108 § 1 w zw. z art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c. oraz § 6 pkt 7 i § 12 ust. 4 pkt 2 w zw. z § 5 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców
prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163,
poz. 1349 ze zm.).
jw
POSTANOWIENIE
Dnia 8 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Maria Szulc
w sprawie z powództwa Samodzielnego Publicznego Szpitala Klinicznego Nr 1
w W.
przeciwko Narodowemu Funduszowi Zdrowia - Dolnośląskiemu Oddziałowi
Wojewódzkiemu wW.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 8 listopada 2012 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 4 października 2011 r.,
1) odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
2) zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3600,-
(trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów
postępowania kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Zgodnie z art. 3989
§ 1 pkt 1 - 4 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę
kasacyjną do rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne,
istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
Przede wszystkim wskazać należy, że Sąd Najwyższy ramach
przedsądu bada tylko wskazane w skardze kasacyjnej okoliczności uzasadniające
jej przyjęcie do rozpoznania, a nie podstawy kasacyjne i ich uzasadnienie.
Cel wymagania przewidzianego w art. 3984
§ 2 k.p.c. może być osiągnięty jedynie
przez powołanie i uzasadnienie przez skarżącego istnienia przesłanek
o charakterze publicznoprawnym, które będą stanowiły podstawę wstępnej,
merytorycznej oceny skargi kasacyjnej z punktu widzenia kwalifikowanych
przesłanek określonych w art. 3989
§ 1 k.p.c. Dla skutecznego powołania się
w skardze na przesłankę 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. konieczne jest wykazanie przez
skarżącego kwalifikowanej postaci naruszenia przepisów prawa materialnego lub
procesowego mającej charakter oczywisty, widoczny prima facie przy
wykorzystaniu podstawowej wiedzy prawniczej. Skarga jest oczywiście
uzasadniona, jeżeli bez wątpliwości nastąpiły podnoszone w niej uchybienia lub gdy
jest pewne, że miały one wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia lub też
podniesione zarzuty oczywiście uzasadniają wniesioną skargę.
Pełnomocnik powoda w skardze kasacyjnej, wniesionej od wyroku Sądu
Apelacyjnego w W., wniosek o jej przyjęcie oparł na twierdzeniu, że skarga
kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. W ocenie Sądu Najwyższego powołana
przesłanka nie została wykazana. Skarżący kwestionuje prawidłowość
postępowania przed Sądami obu instancji w zakresie oceny jego inicjatywy
dowodowej twierdząc, że wadliwie nie został uwzględniony wniosek o powołanie
biegłego, a nadto przeprowadzenie tego dowodu powinno nastąpić z urzędu nawet
w braku jego inicjatywy. Jednakże co do zasady inicjatywa dowodowa spoczywa,
zgodnie z art. 232 zd. 1 k.p.c., na stronach w granicach określonych ciężarem
3
dowodu (art. 6 k.c.) i do nich należy prawidłowe sformułowanie tezy dowodowej,
natomiast aktywność dowodowa sądu (art. 232 zd. 2 k.p.c.) może być tylko
uzupełniająca w zakresie, w jakim nie narusza prawa stron do bezstronnego sądu
i zasady równego traktowania stron. Reguła ta nabiera znaczenia zwłaszcza
w sytuacji, gdy strony są reprezentowane przez profesjonalnych pełnomocników.
Zważywszy na treść przytoczonych przez powoda sformułowań dotyczących
zarówno tezy dowodowej wniosku o powołanie biegłego, jak i odnoszących się do
potrzeby powołania tego dowodu, zawartych w pismach powołanych
w uzasadnieniu wniosku o przyjęcie oraz mając na uwadze uzasadnienie wniosku
o przyjęcie do rozpoznania skargi pozwanej na tle motywów zaskarżonego wyroku
i podstaw tej skargi, brak jest podstaw do stwierdzenia oczywistości naruszenia
wskazanych przez niego przepisów prawa procesowego, a w konsekwencji
uznania, że zachodzi oczywistość zasadności skargi kasacyjnej.
Z przytoczonych względów należało odmówić przyjęcia skargi kasacyjnej
do rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.). O kosztach postępowania kasacyjnego
orzeczono na podstawie art. 98 § 1, art. 108 § 1 w zw. z art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c. oraz § 6 pkt 7 i § 12 ust. 4 pkt 2 w zw. z § 5 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców
prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163,
poz. 1349 ze zm.).
jw