V CSP 1/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-03-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CSP 1/12
POSTANOWIENIE
Dnia 21 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Dariusz Zawistowski
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 listopada 2012 r.
sprawy ze skargi M. B.
na przewlekłość postępowania Sądu Najwyższego w Warszawie
w sprawie z powództwa M. B.
przeciwko Miejskiemu Zespołowi Szkół Nr 2 w B.
o odszkodowanie i zadośćuczynienie,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
2
Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 11 września 2012 r. (sygn. akt II PK
99/12) odmówił przyjęcia do rozpoznania skargi kasacyjnej powódki M. B.,
wniesionej od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 19 października 2011 r.
Pismem złożonym dnia 10 października 2012 r. M. B.a wniosła skargę na
przewlekłość postępowania w Sądzie Najwyższym, domagając się uchylenia
postanowienia z dnia 11 września 2012 r. i przekazania sprawy do rozpoznania
składowi 3-osobowemu Sądu Najwyższego celem „przyśpieszenia postępowania i
jego obiektywizacji". Domagała się również zasądzenia od Skarbu Państwa kwoty
20 000, zł oraz zwrotu poniesionych kosztów.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga jest niedopuszczalna z kilku przyczyn. Została ona mianowicie
wniesiona przez skarżącą osobiście, bez zachowania przymusu adwokacko-
radcowskiego określonego w art. 871
§ 1 k.p.c., wobec czego podlega odrzuceniu
(art. 386 § 3 k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c. i art. 39821
k.p.c. oraz art. 8 ust.
2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do
rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez uzasadnionej zwłoki, Dz.U. Nr
179, poz. 1843 ze zm.; dalej: „ustawa").
Skarga odnosi się do problemów merytorycznych, które zadecydowały
o odmowie jej przyjęcia do rozpoznania, a także do zastosowanego „trybu
postępowania", nie zostały natomiast przytoczone okoliczności uzasadniające
żądanie, wskazujące na wystąpienie przewlekłości postępowania przed Sądem
Najwyższym (art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy). Procesowym skutkiem tego zaniechania
jest odrzucenie skargi (art. 9 ust. 1 ustawy).
Skarga M. B. została wniesiona w dniu 10 października 2012 r., już po
prawomocnym zakończeniu postępowania przed Sądem Najwyższym w dniu 11
września 2012 r. Z treści art. 5 ust. 1 i 2 ustawy wynika natomiast, że skargę taką
składa się w toku postępowania do sądu, przed którym sprawa się toczy.
Na tle tego przepisu ukształtował się pogląd, że skarga złożona po prawomocnym
zakończeniu postępowania sądowego podlega odrzuceniu jako niedopuszczalna
3
(zob. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2006 r., III SPP 156/05,
OSNP 2006, nr 23-24, poz. 374, z dnia 27 marca 2009 r., I CSP 1/09, niepubl. oraz
z dnia 23 maja 2012 r., I CSP 1/12, niepubl.).
Z przedstawionych przyczyn należało odrzucić skargę.
jw
POSTANOWIENIE
Dnia 21 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Dariusz Zawistowski
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 listopada 2012 r.
sprawy ze skargi M. B.
na przewlekłość postępowania Sądu Najwyższego w Warszawie
w sprawie z powództwa M. B.
przeciwko Miejskiemu Zespołowi Szkół Nr 2 w B.
o odszkodowanie i zadośćuczynienie,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
2
Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 11 września 2012 r. (sygn. akt II PK
99/12) odmówił przyjęcia do rozpoznania skargi kasacyjnej powódki M. B.,
wniesionej od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 19 października 2011 r.
Pismem złożonym dnia 10 października 2012 r. M. B.a wniosła skargę na
przewlekłość postępowania w Sądzie Najwyższym, domagając się uchylenia
postanowienia z dnia 11 września 2012 r. i przekazania sprawy do rozpoznania
składowi 3-osobowemu Sądu Najwyższego celem „przyśpieszenia postępowania i
jego obiektywizacji". Domagała się również zasądzenia od Skarbu Państwa kwoty
20 000, zł oraz zwrotu poniesionych kosztów.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga jest niedopuszczalna z kilku przyczyn. Została ona mianowicie
wniesiona przez skarżącą osobiście, bez zachowania przymusu adwokacko-
radcowskiego określonego w art. 871
§ 1 k.p.c., wobec czego podlega odrzuceniu
(art. 386 § 3 k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c. i art. 39821
k.p.c. oraz art. 8 ust.
2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do
rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez uzasadnionej zwłoki, Dz.U. Nr
179, poz. 1843 ze zm.; dalej: „ustawa").
Skarga odnosi się do problemów merytorycznych, które zadecydowały
o odmowie jej przyjęcia do rozpoznania, a także do zastosowanego „trybu
postępowania", nie zostały natomiast przytoczone okoliczności uzasadniające
żądanie, wskazujące na wystąpienie przewlekłości postępowania przed Sądem
Najwyższym (art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy). Procesowym skutkiem tego zaniechania
jest odrzucenie skargi (art. 9 ust. 1 ustawy).
Skarga M. B. została wniesiona w dniu 10 października 2012 r., już po
prawomocnym zakończeniu postępowania przed Sądem Najwyższym w dniu 11
września 2012 r. Z treści art. 5 ust. 1 i 2 ustawy wynika natomiast, że skargę taką
składa się w toku postępowania do sądu, przed którym sprawa się toczy.
Na tle tego przepisu ukształtował się pogląd, że skarga złożona po prawomocnym
zakończeniu postępowania sądowego podlega odrzuceniu jako niedopuszczalna
3
(zob. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2006 r., III SPP 156/05,
OSNP 2006, nr 23-24, poz. 374, z dnia 27 marca 2009 r., I CSP 1/09, niepubl. oraz
z dnia 23 maja 2012 r., I CSP 1/12, niepubl.).
Z przedstawionych przyczyn należało odrzucić skargę.
jw