V KK 260/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:28-11-2012
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KK 260/12
POSTANOWIENIE
Dnia 19 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 19 listopada 2012 r.
sprawy J. L.,
skazanego z art. 258 § 3 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 28 grudnia 2011 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego z dnia 27 maja 2011 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację skazanego jako oczywiście bezzasadną,
2.obciążyć kosztami postępowania kasacyjnego skazanego J. L.
UZASADNIENIE
Kasacja obrońcy skazanego okazała się być bezzasadna w stopniu
oczywistym.
Kasacja zawiera jeden tylko zarzut, tj. naruszenia przepisu art. 258 § 3 k.k.,
poprzez jego błędne zastosowanie, polegające na niesłusznym przyjęciu, że w
okresie objętym aktem oskarżenia, skazany wspólnie i porozumieniu z innymi
osobami, założył, a następnie kierował zorganizowaną grupą przestępczą, mającą
na celu popełnianie przestępstw skarbowych.
Zacząć należy od stwierdzenia, że kasacja pod pozorem zarzutów błędnego
zastosowania prawa materialnego, zmierza do kwestionowania dokonanych w
2
sprawie ustaleń faktycznych. Ustalenie, że skazany grupę przestępczą założył, a
następnie nią kierował, nie należy do sfery wykładni, czy zastosowania art. 258 § 3
k.k., lecz do sfery ustaleń faktycznych, które leżą poza dopuszczalnym kręgiem
zarzutów kasacyjnych. Niezależnie od tego zauważyć należy, że sąd I instancji
podszedł do tej kwestii w sposób bardzo rzetelny i w uzasadnieniu wyroku
przekonująco wskazał powody, dla których taką założycielską i kierowniczą rolę
skazanemu przypisał.
Tak ustalona treść zarzutu kasacyjnego nie może doprowadzić do
uwzględnienia kasacji. Skarżący zmierza w istocie do dublowania kontroli
odwoławczej, poprzez ponowne podniesienie zarzutów postawionych w apelacji.
Tymczasem sposób i rezultat dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych był
przedmiotem kontroli sądu odwoławczego i spotkał się z jego aprobatą. Skarżącym
należy przypomnieć, że kontrola kasacyjna, jako instrument procesowy o
charakterze nadzwyczajnym, nie może służyć do weryfikowania dokonanych w
sprawie ustaleń faktycznych.
W powyższych względów orzeczono jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 19 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 19 listopada 2012 r.
sprawy J. L.,
skazanego z art. 258 § 3 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 28 grudnia 2011 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego z dnia 27 maja 2011 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację skazanego jako oczywiście bezzasadną,
2.obciążyć kosztami postępowania kasacyjnego skazanego J. L.
UZASADNIENIE
Kasacja obrońcy skazanego okazała się być bezzasadna w stopniu
oczywistym.
Kasacja zawiera jeden tylko zarzut, tj. naruszenia przepisu art. 258 § 3 k.k.,
poprzez jego błędne zastosowanie, polegające na niesłusznym przyjęciu, że w
okresie objętym aktem oskarżenia, skazany wspólnie i porozumieniu z innymi
osobami, założył, a następnie kierował zorganizowaną grupą przestępczą, mającą
na celu popełnianie przestępstw skarbowych.
Zacząć należy od stwierdzenia, że kasacja pod pozorem zarzutów błędnego
zastosowania prawa materialnego, zmierza do kwestionowania dokonanych w
2
sprawie ustaleń faktycznych. Ustalenie, że skazany grupę przestępczą założył, a
następnie nią kierował, nie należy do sfery wykładni, czy zastosowania art. 258 § 3
k.k., lecz do sfery ustaleń faktycznych, które leżą poza dopuszczalnym kręgiem
zarzutów kasacyjnych. Niezależnie od tego zauważyć należy, że sąd I instancji
podszedł do tej kwestii w sposób bardzo rzetelny i w uzasadnieniu wyroku
przekonująco wskazał powody, dla których taką założycielską i kierowniczą rolę
skazanemu przypisał.
Tak ustalona treść zarzutu kasacyjnego nie może doprowadzić do
uwzględnienia kasacji. Skarżący zmierza w istocie do dublowania kontroli
odwoławczej, poprzez ponowne podniesienie zarzutów postawionych w apelacji.
Tymczasem sposób i rezultat dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych był
przedmiotem kontroli sądu odwoławczego i spotkał się z jego aprobatą. Skarżącym
należy przypomnieć, że kontrola kasacyjna, jako instrument procesowy o
charakterze nadzwyczajnym, nie może służyć do weryfikowania dokonanych w
sprawie ustaleń faktycznych.
W powyższych względów orzeczono jak w sentencji.