II CZ 144/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-03-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 144/12
POSTANOWIENIE
Dnia 19 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
(przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Barbara Myszka
SSN Krzysztof Strzelczyk
w sprawie ze skargi U. R.
o wznowienie postępowania
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego
z dnia 20 października 2011 r., wydanym
w sprawie z powództwa U. R.
przeciwko C. Bank Polska Spółce Akcyjnej
o ochronę dóbr osobistych i zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 19 grudnia 2012 r.,
zażalenia powódki
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 22 lutego 2012 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie i przekazuje sprawę Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania, pozostawiając mu
rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 22 lutego 2012 roku, Sąd Apelacyjny, odrzucił skargę
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem tego Sądu z
dnia 20 października 2011 r. wydanym w sprawie w powództwa U. R. przeciwko C.
Bank Polska o ochronę dóbr osobistych i zapłatę.
Jako przyczynę odrzucenia skargi wskazał brak ustawowej podstawy
wznowienia z art. 401 pkt 2 k.p.c. w postaci tego, że strona nie była należycie
reprezentowana. Sąd Apelacyjny uznał, że twierdzenia skarżącej o braku
umocowania pełnomocnika, a tym samym działaniu wbrew woli powódki na etapie
postępowania apelacyjnego nie znalazły potwierdzenia w materiale dowodowym
zgromadzonym w sprawie. Z uzasadnienia skargi oraz z treści pełnomocnictwa
z dnia 16 marca 2009 r. podpisanego przez powódkę i adw. P. K. wynika że
pełnomocnictwo w sprawie, której wznowienia żąda skarżąca, zostało udzielone do
zastępowania U. R. przed Sądami wszystkich instancji - z uprawnieniem do
zawierania ugód i ustanawiania substytutu. W ocenie Sądu, wbrew twierdzeniem
skarżącej, z materiału sprawy wynika, wprost, że w chwili wniesienia apelacji oraz
wyrokowania w sprawie przez Sąd Apelacyjny, tj. w dacie 20 października 2011 r.
adw. P. K. posiadał pełnomocnictwo, skoro mógł zastępować skarżącą przed
wszystkimi instancjami, zaś w treści pełnomocnictwa nie ma żadnego ograniczenia
czasowego. Brak było także podstaw do przyjęcia, że pełnomocnictwo została
przez pozwaną wypowiedziane.
Powyższe postanowienie zaskarżyła zażaleniem powódka, zarzucając
naruszenie art. 233 § 1, art. 410 § 1 w zw. z art. 401 pkt 2 k.p.c. poprzez przyjęcie,
że w postępowaniu zakończonym prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego nie
doszło do zaistnienia przesłanek określonych w art. 401 pkt 2 k.p.c. i błędne
odrzucenie skargi na etapie formalnego sprawdzenia przez Sąd orzekający, czy
skarga została oparta na ustawowej podstawie, podczas podstawa skargi została
wskazana, a z przedstawionych okoliczności, popartych stosowanymi dowodami,
wynika, że istnieją przesłanki do wznowienia postępowania w sprawie. W konkluzji
powódka wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy
do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu, a także o zasądzenie od
pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania wywołanego zażaleniem.
3
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 410 § 1 k.p.c. Sąd odrzuca skargę wniesioną po upływie
przypisanego terminu, niedopuszczalną lub nieopartą na ustawowej podstawie.
Z treści zażalenia wynika, że skarżąca kwestionowała stanowisko Sądu
Apelacyjnego negujące zaistnienie podstawy wznowienia w postaci nienależytej
reprezentacji w rozumieniu art. 401 pkt 2 k.p.c. w postępowaniu zakończonym
wyrokiem z dnia 20 października 2011 r. Podzielając pogląd, że w zasadzie ocena
podstaw skargi na etapie wstępnym ma charakter formalny i ogranicza się do
ustalenia, czy skarżący wskazuje podstawę wznowienia, która odpowiada jednej
z podanych w kodeksie postępowania cywilnego przyczyn uzasadniających
żądanie wznowienia, nie zaś, czy podstawa ta rzeczywiście istnieje
(np. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2006 r., II CZ 121/05,
niepubl.; czy z dnia 10 sierpnia 2007 r., II UZ 9/07, OSNP 2008/19-20/303), należy
zwrócić uwagę, że kwestionując twierdzenia o braku możliwości obrony przez
skarżącego jego praw Sąd dokonał w istocie merytorycznej oceny skargi. Ocena
dokonywana na wstępnym etapie nie powinna wkraczać w merytoryczne badanie,
jak to uczynił Sąd Apelacyjny, czy wskazywane przez stronę uzasadnienie
podstawy wznowienia rzeczywiście uzasadnia wznowienie, lecz poprzestawać na
zbadaniu, czy wskazana podstawa mieści się w zamkniętym katalogu
przewidzianym w art. 401, art. 4011
, art. 403 i art. 404 k.p.c. oraz czy podane
w skardze jako jej uzasadnienie okoliczności przystają do tej podstawy
(postanowienie SN z dnia 21 lipca 2011 r., V CZ 50/11, LEX nr 898284).
Stwierdzenie, że wskazana podstawa skargi nie jest uzasadniona, skutkuje
oddaleniem, a nie odrzuceniem skargi.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 3941
§ 3
w związku z art. 39814
k.p.c.
db
POSTANOWIENIE
Dnia 19 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
(przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Barbara Myszka
SSN Krzysztof Strzelczyk
w sprawie ze skargi U. R.
o wznowienie postępowania
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego
z dnia 20 października 2011 r., wydanym
w sprawie z powództwa U. R.
przeciwko C. Bank Polska Spółce Akcyjnej
o ochronę dóbr osobistych i zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 19 grudnia 2012 r.,
zażalenia powódki
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 22 lutego 2012 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie i przekazuje sprawę Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania, pozostawiając mu
rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 22 lutego 2012 roku, Sąd Apelacyjny, odrzucił skargę
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem tego Sądu z
dnia 20 października 2011 r. wydanym w sprawie w powództwa U. R. przeciwko C.
Bank Polska o ochronę dóbr osobistych i zapłatę.
Jako przyczynę odrzucenia skargi wskazał brak ustawowej podstawy
wznowienia z art. 401 pkt 2 k.p.c. w postaci tego, że strona nie była należycie
reprezentowana. Sąd Apelacyjny uznał, że twierdzenia skarżącej o braku
umocowania pełnomocnika, a tym samym działaniu wbrew woli powódki na etapie
postępowania apelacyjnego nie znalazły potwierdzenia w materiale dowodowym
zgromadzonym w sprawie. Z uzasadnienia skargi oraz z treści pełnomocnictwa
z dnia 16 marca 2009 r. podpisanego przez powódkę i adw. P. K. wynika że
pełnomocnictwo w sprawie, której wznowienia żąda skarżąca, zostało udzielone do
zastępowania U. R. przed Sądami wszystkich instancji - z uprawnieniem do
zawierania ugód i ustanawiania substytutu. W ocenie Sądu, wbrew twierdzeniem
skarżącej, z materiału sprawy wynika, wprost, że w chwili wniesienia apelacji oraz
wyrokowania w sprawie przez Sąd Apelacyjny, tj. w dacie 20 października 2011 r.
adw. P. K. posiadał pełnomocnictwo, skoro mógł zastępować skarżącą przed
wszystkimi instancjami, zaś w treści pełnomocnictwa nie ma żadnego ograniczenia
czasowego. Brak było także podstaw do przyjęcia, że pełnomocnictwo została
przez pozwaną wypowiedziane.
Powyższe postanowienie zaskarżyła zażaleniem powódka, zarzucając
naruszenie art. 233 § 1, art. 410 § 1 w zw. z art. 401 pkt 2 k.p.c. poprzez przyjęcie,
że w postępowaniu zakończonym prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego nie
doszło do zaistnienia przesłanek określonych w art. 401 pkt 2 k.p.c. i błędne
odrzucenie skargi na etapie formalnego sprawdzenia przez Sąd orzekający, czy
skarga została oparta na ustawowej podstawie, podczas podstawa skargi została
wskazana, a z przedstawionych okoliczności, popartych stosowanymi dowodami,
wynika, że istnieją przesłanki do wznowienia postępowania w sprawie. W konkluzji
powódka wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy
do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu, a także o zasądzenie od
pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania wywołanego zażaleniem.
3
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 410 § 1 k.p.c. Sąd odrzuca skargę wniesioną po upływie
przypisanego terminu, niedopuszczalną lub nieopartą na ustawowej podstawie.
Z treści zażalenia wynika, że skarżąca kwestionowała stanowisko Sądu
Apelacyjnego negujące zaistnienie podstawy wznowienia w postaci nienależytej
reprezentacji w rozumieniu art. 401 pkt 2 k.p.c. w postępowaniu zakończonym
wyrokiem z dnia 20 października 2011 r. Podzielając pogląd, że w zasadzie ocena
podstaw skargi na etapie wstępnym ma charakter formalny i ogranicza się do
ustalenia, czy skarżący wskazuje podstawę wznowienia, która odpowiada jednej
z podanych w kodeksie postępowania cywilnego przyczyn uzasadniających
żądanie wznowienia, nie zaś, czy podstawa ta rzeczywiście istnieje
(np. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2006 r., II CZ 121/05,
niepubl.; czy z dnia 10 sierpnia 2007 r., II UZ 9/07, OSNP 2008/19-20/303), należy
zwrócić uwagę, że kwestionując twierdzenia o braku możliwości obrony przez
skarżącego jego praw Sąd dokonał w istocie merytorycznej oceny skargi. Ocena
dokonywana na wstępnym etapie nie powinna wkraczać w merytoryczne badanie,
jak to uczynił Sąd Apelacyjny, czy wskazywane przez stronę uzasadnienie
podstawy wznowienia rzeczywiście uzasadnia wznowienie, lecz poprzestawać na
zbadaniu, czy wskazana podstawa mieści się w zamkniętym katalogu
przewidzianym w art. 401, art. 4011
, art. 403 i art. 404 k.p.c. oraz czy podane
w skardze jako jej uzasadnienie okoliczności przystają do tej podstawy
(postanowienie SN z dnia 21 lipca 2011 r., V CZ 50/11, LEX nr 898284).
Stwierdzenie, że wskazana podstawa skargi nie jest uzasadniona, skutkuje
oddaleniem, a nie odrzuceniem skargi.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 3941
§ 3
w związku z art. 39814
k.p.c.
db