II CZ 181/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:03-04-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 181/12
POSTANOWIENIE
Dnia 31 stycznia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Mirosław Bączyk
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie z powództwa W. S.
przeciwko Ośrodkowi Doradztwa Rolniczego w P.
z udziałem interwenienta ubocznego po stronie pozwanego -
"H. A." Towarzystwa Ubezpieczeń - Spółki Akcyjnej w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 31 stycznia 2013 r.,
zażalenia interwenienta ubocznego
na postanowienie o kosztach
zawarte w pkt. II wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 27 kwietnia 2012 r.,
odrzuca zażalenie.
Uzasadnienie
2
Interwenient uboczny H. A. Towarzystwo Ubezpieczeń S.A. wniósł zażalenie
na postanowienie o kosztach procesu zawarte w wyroku Sądu Okręgowego. Sąd
Okręgowy wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2012 r. w sprawie z powództwa W. S.
przeciwko Ośrodkowi Doradztwa Rolniczego w P. przy interwencji ubocznej H. A.
Towarzystwa Ubezpieczeń S.A. oddalił apelację wniesioną przez powoda i zasądził
od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1200 zł tytułem zwrotu kosztów
postępowania apelacyjnego, nie zamieścił natomiast w wyroku żadnego, ani
negatywnego, ani pozytywnego rozstrzygnięcia o wniosku interwenienta, który
także domagał się zasądzenia na jego rzecz od powoda kosztów procesu.
Interwenient uboczny w zażaleniu zarzucił naruszenie art. 107 in fine w zw.
z art. 98 § 1 k.p.c. poprzez ich niezastosowanie do rozliczenia kosztów zastępstwa
procesowego w postępowaniu apelacyjnym i w rezultacie nieobciążenie powoda
kosztami procesu w zakresie kosztów zastępstwa procesowego interwenienta
ubocznego.
We wnioskach domagał się zmiany zaskarżonego postanowienia przez
zasądzenie od powoda na rzecz interwenienta ubocznego kosztów zastępstwa
procesowego w kwocie 1.200 zł oraz kosztów postępowania zażaleniowego według
norm przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 3941
§ 1 pkt 2 k.p.c. (znajdującego w niniejszej sprawie
zastosowanie według stanu obowiązującego przed wejściem w życie
zmian dokonanych ustawą z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy - Kodeks
postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw - Dz. U. Nr 233, poz. 1381,
z uwagi na postanowienia art. 9 ust. 6 tej ustawy) zażalenie do Sądu Najwyższego
przysługuje stronie na postanowienie sądu drugiej instancji co do kosztów procesu,
które nie były przedmiotem rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji.
Wprawdzie w praktyce sądowej powszechnie przyjmowany i akceptowany jest
pogląd – jakkolwiek z zastrzeżeniami co do jego prawidłowości dogmatycznej (por.
uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 2011 r., III CZP 69/11, Biul. SN
3
2011/11/9) - że orzeczenie o kosztach procesu uwzględniające tylko część
żądanych kosztów i niezawierające rozstrzygnięcia o reszcie żądania oznacza
implicite oddalenie tego żądania w pozostałej części i może być w tej części
zaskarżone. Przesłanką umożliwiającą zaskarżenie orzeczenia o kosztach procesu
jest jednak jego istnienie, rozumiane jako zawarcie w orzeczeniu przynajmniej
częściowego rozstrzygnięcia o tej materii. Przy czym, ze względu na zasadę
indywidualizacji kosztów, musi to być rozstrzygniecie dotyczące konkretnej strony
(w formie zasądzenia na jej rzecz lub od niej, ewentualnie wzajemnego zniesienia
kosztów bądź nieobciążenia nimi). Jego brak powoduje, że nie ma w orzeczeniu
substratu zaskarżenia. Za przedmiot taki nie można uznać postanowienia
zobowiązującego powoda do zapłaty kosztów na rzecz pozwanego, ponieważ nie
jest to orzeczenie zawierające jakiekolwiek rozstrzygnięcie (choćby częściowe)
odnoszące się do zgłoszonego przez interwenienta wniosku o zasądzenie od
powoda kosztów na jego rzecz. W konsekwencji wniesione przez interwenienta
zażalenie należało odrzucić jako z niedopuszczalne na podstawie art. 3941
§ 3
k.p.c. w zw. z art. 3986
§ 3 k.p.c.
Pominięte w wyroku orzeczenia o kosztach, o których zasądzenie
wnioskował interwenient, mogło być uzupełnione w drodze przewidzianej w art. 351
k.p.c., o co zresztą interwenient wystąpił, tyle że z uchybieniem terminu,
co spowodowało odrzucenie wniosku.
POSTANOWIENIE
Dnia 31 stycznia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Mirosław Bączyk
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie z powództwa W. S.
przeciwko Ośrodkowi Doradztwa Rolniczego w P.
z udziałem interwenienta ubocznego po stronie pozwanego -
"H. A." Towarzystwa Ubezpieczeń - Spółki Akcyjnej w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 31 stycznia 2013 r.,
zażalenia interwenienta ubocznego
na postanowienie o kosztach
zawarte w pkt. II wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 27 kwietnia 2012 r.,
odrzuca zażalenie.
Uzasadnienie
2
Interwenient uboczny H. A. Towarzystwo Ubezpieczeń S.A. wniósł zażalenie
na postanowienie o kosztach procesu zawarte w wyroku Sądu Okręgowego. Sąd
Okręgowy wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2012 r. w sprawie z powództwa W. S.
przeciwko Ośrodkowi Doradztwa Rolniczego w P. przy interwencji ubocznej H. A.
Towarzystwa Ubezpieczeń S.A. oddalił apelację wniesioną przez powoda i zasądził
od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1200 zł tytułem zwrotu kosztów
postępowania apelacyjnego, nie zamieścił natomiast w wyroku żadnego, ani
negatywnego, ani pozytywnego rozstrzygnięcia o wniosku interwenienta, który
także domagał się zasądzenia na jego rzecz od powoda kosztów procesu.
Interwenient uboczny w zażaleniu zarzucił naruszenie art. 107 in fine w zw.
z art. 98 § 1 k.p.c. poprzez ich niezastosowanie do rozliczenia kosztów zastępstwa
procesowego w postępowaniu apelacyjnym i w rezultacie nieobciążenie powoda
kosztami procesu w zakresie kosztów zastępstwa procesowego interwenienta
ubocznego.
We wnioskach domagał się zmiany zaskarżonego postanowienia przez
zasądzenie od powoda na rzecz interwenienta ubocznego kosztów zastępstwa
procesowego w kwocie 1.200 zł oraz kosztów postępowania zażaleniowego według
norm przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 3941
§ 1 pkt 2 k.p.c. (znajdującego w niniejszej sprawie
zastosowanie według stanu obowiązującego przed wejściem w życie
zmian dokonanych ustawą z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy - Kodeks
postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw - Dz. U. Nr 233, poz. 1381,
z uwagi na postanowienia art. 9 ust. 6 tej ustawy) zażalenie do Sądu Najwyższego
przysługuje stronie na postanowienie sądu drugiej instancji co do kosztów procesu,
które nie były przedmiotem rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji.
Wprawdzie w praktyce sądowej powszechnie przyjmowany i akceptowany jest
pogląd – jakkolwiek z zastrzeżeniami co do jego prawidłowości dogmatycznej (por.
uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 2011 r., III CZP 69/11, Biul. SN
3
2011/11/9) - że orzeczenie o kosztach procesu uwzględniające tylko część
żądanych kosztów i niezawierające rozstrzygnięcia o reszcie żądania oznacza
implicite oddalenie tego żądania w pozostałej części i może być w tej części
zaskarżone. Przesłanką umożliwiającą zaskarżenie orzeczenia o kosztach procesu
jest jednak jego istnienie, rozumiane jako zawarcie w orzeczeniu przynajmniej
częściowego rozstrzygnięcia o tej materii. Przy czym, ze względu na zasadę
indywidualizacji kosztów, musi to być rozstrzygniecie dotyczące konkretnej strony
(w formie zasądzenia na jej rzecz lub od niej, ewentualnie wzajemnego zniesienia
kosztów bądź nieobciążenia nimi). Jego brak powoduje, że nie ma w orzeczeniu
substratu zaskarżenia. Za przedmiot taki nie można uznać postanowienia
zobowiązującego powoda do zapłaty kosztów na rzecz pozwanego, ponieważ nie
jest to orzeczenie zawierające jakiekolwiek rozstrzygnięcie (choćby częściowe)
odnoszące się do zgłoszonego przez interwenienta wniosku o zasądzenie od
powoda kosztów na jego rzecz. W konsekwencji wniesione przez interwenienta
zażalenie należało odrzucić jako z niedopuszczalne na podstawie art. 3941
§ 3
k.p.c. w zw. z art. 3986
§ 3 k.p.c.
Pominięte w wyroku orzeczenia o kosztach, o których zasądzenie
wnioskował interwenient, mogło być uzupełnione w drodze przewidzianej w art. 351
k.p.c., o co zresztą interwenient wystąpił, tyle że z uchybieniem terminu,
co spowodowało odrzucenie wniosku.