II KK 24/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:21-02-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 24/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 19 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Małgorzata Gierszon
SSN Roman Sądej
Protokolant Anna Janczak
w sprawie A. M.
skazanej z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 12 kk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 kpk
w dniu 19 lutego 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego
na korzyść skazanej
od wyroku Sądu Rejonowego w W.
z dnia 14 listopada 2011 r.,
na podstawie art. 537 § 2 kpk uchyla zaskarżony wyrok i
przekazuje sprawę Sądowi Rejonowemu w W. do ponownego
rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w W. wyrokiem nakazowym z dnia 11 marca 2011 r., sygn. akt
X K …, prawomocnym z dniem 19 maja 2011 r. uznał A. M. za winną tego, że w
okresie od 8 czerwca 2010 roku do 29 lipca 2010 roku w W. przy ul. D. na Poczcie
Polskiej numer …, działając czynem ciągłym dokonała przywłaszczenia
powierzonego mienia w łącznej kwocie 3020,81 zł, poprzez przyjęcie i
2
potwierdzenie odciskiem imiennie przydzielonego datownika czterech wpłat, a
następnie niezarachowanie ich na rachunki bankowe zgodnie z danymi zawartymi
na dowodach wpłat, czym działała na szkodę Poczty Polskiej, tj. czynu z art. 284 §
2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., po czym na podstawie art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 58 § 3
k.k. wymierzył oskarżonej karę 10 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem
wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20
godzin miesięcznie i podjął inne rozstrzygnięcia.
Tenże Sąd wyrokiem zaocznym z dnia 14 listopada 2011 r, uznał A. M. za
winną również czynu wypełniającego dyspozycję art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12
k.k., opisanego w ten sposób, że od dnia 31 maja 2010 r. do dnia 13 lipca 2010 r.
działając czynem ciągłym z góry powziętym zamiarem w W. przy ul. D. w Urzędzie
Pocztowym W. … przywłaszczyła powierzone jej mienie w postaci pieniędzy w
łącznej kwocie 1880, 41 zł, w ten sposób, że będąc pracownikiem Poczty Polskiej
S.A. na stanowisku asystent, dokonała przyjęcia kwot od klientów w dniach: 31
maja 2010 r. na kwotę 543,19 zł, 11 czerwca 2010 r. na kwotę 499,33 zł, 8 lipca
2010 r. ma kwotę 431,57 zł, 13 lipca 2010 r. na kwotę 406,05 zł, posługując się
imiennym datownikiem i podpisem a następnie pobranych pieniędzy nie
zaksięgowała w kasie, czym działała na szkodę Poczty Polskiej S.A., i za to na
podstawie art. 284 § 2 k.k. wymierzył oskarżonej karę roku pozbawienia wolności,
warunkowo zawieszając jej wykonanie na okres próby 3 lat oraz wydał
rozstrzygnięcia co do naprawienia szkody, dowodów rzeczowych i kosztów.
Ten wyrok uprawomocnił się z dniem 9 grudnia 2011 r.
Prokurator Generalny zaskarżył wyrok w całości na korzyść skazanej
zarzucając „rażące i mające istotny wpływ na treść orzeczenia naruszenie
przepisów prawa procesowego, to jest art. 366 § 1 k.p.k. i art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k.,
polegające na zaniechaniu przez sąd wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy,
związanych z wcześniejszą karalnością oskarżonej, w wyniku czego doszło do
wadliwego określenia granic czasowych przypisanego jej czynu z art. 284 § 2 k.k. w
zw. z art. 12 k.k. i skazania za jego popełnienie w okresie od dnia 31 maja 2010 r.
do dnia 13 lipca 2010 r. pomimo tego, że wcześniejszym prawomocnym wyrokiem
nakazowym tego sądu w sprawie o sygn. X K … została ona skazana za
przestępstwo z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. popełnione od dnia 8 czerwca
2010 r. do dnia 29 lipca 2010 r.”
3
Skarżący się wniósł o uchylenie zakwestionowanego orzeczenia i
przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja wniesiona na korzyść skazanej jest oczywiście zasadna w całości,
przez to mogła być uwzględniona na posiedzeniu (art. 535 § 5 k.p.k.).
Nie budzi wątpliwości, utrwalone m.in. w judykaturze, aprobowane przez
obecny skład Sądu Najwyższego, stanowisko, że prawomocne skazanie za czyn
ciągły (art. 12 k.k.) stoi na przeszkodzie ze względu na treść art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.,
ponownemu postępowaniu o później ujawnione zachowania, będące elementami
tego czynu, które nie były przedmiotem wcześniejszego osądzenia (patrz uchwały:
z dnia 21 listopada 2001 r., I KZP 25/01 – OSNKW 2002, z. 1 – 2, poz. 2, z dnia 15
czerwca 2007 r., I KZP 15/07 – OSNKW 2007, z. 7 – 8, poz. 55, wyrok z dnia 5
stycznia 2011 r., V KK 64/10 – OSNKW 2011, z. 2, poz. 14). Aktualne są również
motywy tego stanowiska i nie ma potrzeby ich tutaj przytaczać.
Już z porównania opisów przypisanych czynów wskazanymi wyżej wyrokami
i kwalifikacji prawnej tych czynów wynika, że poszczególne zachowania były takie
same, przy czym zachowania zaistniałe w dniach 11 czerwca 2010 r. i 8 lipca 2010
r. okazały się elementami czynu osądzonego w sprawie X K …, mieszcząc się w
jego ramach czasowych. Jednak z uwagi na to, że elementem składowym
przestępstwa przypisanego w niniejszej sprawie było też zachowanie z dnia 31
maja 2010 r., nie została naruszona waga rzeczy całkowicie osądzonej i w
rezultacie nie doszło do uchybienia z art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. Zachowanie to
wykraczało bowiem poza czas przestępstwa ciągłego przypisanego w drugiej
sprawie X K … .
Trafnie więc zarzucono w kasacji rażące naruszenie art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k.
przez wadliwe określenie granic czasowych przypisanego tu czynu, w rezultacie
naruszenia w tym samym stopniu art. 366 § 1 k.p.k. Postąpienie w myśl tego
przepisu oraz respektowanie dyspozycji art. 410 k.p.k., (niewymienionego w
skardze, lecz oczywiście naruszonego przez zaniechania wskazane w jej
uzasadnieniu), to jest dostrzeżenie i wyprowadzenie wniosków z treści m.in.
zawiadomienia o niezarachowaniu przez oskarżoną kolejnych wpłat (k. 1) i karty
karnej, w które figurowało niedawne skazanie za taki sam czyn przez ten sam sąd
(k.100), musiałoby doprowadzić choćby do załączenia akt sprawy X K … a
następnie do wyeliminowania z opisu czynu tych zachowań, które objęte zostały
4
skazaniem w tamtej sprawie. Taka byłaby konsekwencja podzielenia wniosków
wynikających z powołanych wyżej judykatów Sądu Najwyższego.
Podsumowując, rażące naruszenie wskazanych wyżej przepisów miało bez
wątpienia istotny wpływ na treść wyroku i dlatego nie mógł się on ostać.
Ponownie procedując Sąd pierwszej instancji będzie miał na względzie
rozstrzygnięcie przez Sąd Najwyższy wydane w sprawie II KK 25/13, dotyczące
sprawy X K … Sądu Rejonowego w W.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 19 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Małgorzata Gierszon
SSN Roman Sądej
Protokolant Anna Janczak
w sprawie A. M.
skazanej z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 12 kk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 kpk
w dniu 19 lutego 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego
na korzyść skazanej
od wyroku Sądu Rejonowego w W.
z dnia 14 listopada 2011 r.,
na podstawie art. 537 § 2 kpk uchyla zaskarżony wyrok i
przekazuje sprawę Sądowi Rejonowemu w W. do ponownego
rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w W. wyrokiem nakazowym z dnia 11 marca 2011 r., sygn. akt
X K …, prawomocnym z dniem 19 maja 2011 r. uznał A. M. za winną tego, że w
okresie od 8 czerwca 2010 roku do 29 lipca 2010 roku w W. przy ul. D. na Poczcie
Polskiej numer …, działając czynem ciągłym dokonała przywłaszczenia
powierzonego mienia w łącznej kwocie 3020,81 zł, poprzez przyjęcie i
2
potwierdzenie odciskiem imiennie przydzielonego datownika czterech wpłat, a
następnie niezarachowanie ich na rachunki bankowe zgodnie z danymi zawartymi
na dowodach wpłat, czym działała na szkodę Poczty Polskiej, tj. czynu z art. 284 §
2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., po czym na podstawie art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 58 § 3
k.k. wymierzył oskarżonej karę 10 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem
wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20
godzin miesięcznie i podjął inne rozstrzygnięcia.
Tenże Sąd wyrokiem zaocznym z dnia 14 listopada 2011 r, uznał A. M. za
winną również czynu wypełniającego dyspozycję art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12
k.k., opisanego w ten sposób, że od dnia 31 maja 2010 r. do dnia 13 lipca 2010 r.
działając czynem ciągłym z góry powziętym zamiarem w W. przy ul. D. w Urzędzie
Pocztowym W. … przywłaszczyła powierzone jej mienie w postaci pieniędzy w
łącznej kwocie 1880, 41 zł, w ten sposób, że będąc pracownikiem Poczty Polskiej
S.A. na stanowisku asystent, dokonała przyjęcia kwot od klientów w dniach: 31
maja 2010 r. na kwotę 543,19 zł, 11 czerwca 2010 r. na kwotę 499,33 zł, 8 lipca
2010 r. ma kwotę 431,57 zł, 13 lipca 2010 r. na kwotę 406,05 zł, posługując się
imiennym datownikiem i podpisem a następnie pobranych pieniędzy nie
zaksięgowała w kasie, czym działała na szkodę Poczty Polskiej S.A., i za to na
podstawie art. 284 § 2 k.k. wymierzył oskarżonej karę roku pozbawienia wolności,
warunkowo zawieszając jej wykonanie na okres próby 3 lat oraz wydał
rozstrzygnięcia co do naprawienia szkody, dowodów rzeczowych i kosztów.
Ten wyrok uprawomocnił się z dniem 9 grudnia 2011 r.
Prokurator Generalny zaskarżył wyrok w całości na korzyść skazanej
zarzucając „rażące i mające istotny wpływ na treść orzeczenia naruszenie
przepisów prawa procesowego, to jest art. 366 § 1 k.p.k. i art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k.,
polegające na zaniechaniu przez sąd wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy,
związanych z wcześniejszą karalnością oskarżonej, w wyniku czego doszło do
wadliwego określenia granic czasowych przypisanego jej czynu z art. 284 § 2 k.k. w
zw. z art. 12 k.k. i skazania za jego popełnienie w okresie od dnia 31 maja 2010 r.
do dnia 13 lipca 2010 r. pomimo tego, że wcześniejszym prawomocnym wyrokiem
nakazowym tego sądu w sprawie o sygn. X K … została ona skazana za
przestępstwo z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. popełnione od dnia 8 czerwca
2010 r. do dnia 29 lipca 2010 r.”
3
Skarżący się wniósł o uchylenie zakwestionowanego orzeczenia i
przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja wniesiona na korzyść skazanej jest oczywiście zasadna w całości,
przez to mogła być uwzględniona na posiedzeniu (art. 535 § 5 k.p.k.).
Nie budzi wątpliwości, utrwalone m.in. w judykaturze, aprobowane przez
obecny skład Sądu Najwyższego, stanowisko, że prawomocne skazanie za czyn
ciągły (art. 12 k.k.) stoi na przeszkodzie ze względu na treść art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.,
ponownemu postępowaniu o później ujawnione zachowania, będące elementami
tego czynu, które nie były przedmiotem wcześniejszego osądzenia (patrz uchwały:
z dnia 21 listopada 2001 r., I KZP 25/01 – OSNKW 2002, z. 1 – 2, poz. 2, z dnia 15
czerwca 2007 r., I KZP 15/07 – OSNKW 2007, z. 7 – 8, poz. 55, wyrok z dnia 5
stycznia 2011 r., V KK 64/10 – OSNKW 2011, z. 2, poz. 14). Aktualne są również
motywy tego stanowiska i nie ma potrzeby ich tutaj przytaczać.
Już z porównania opisów przypisanych czynów wskazanymi wyżej wyrokami
i kwalifikacji prawnej tych czynów wynika, że poszczególne zachowania były takie
same, przy czym zachowania zaistniałe w dniach 11 czerwca 2010 r. i 8 lipca 2010
r. okazały się elementami czynu osądzonego w sprawie X K …, mieszcząc się w
jego ramach czasowych. Jednak z uwagi na to, że elementem składowym
przestępstwa przypisanego w niniejszej sprawie było też zachowanie z dnia 31
maja 2010 r., nie została naruszona waga rzeczy całkowicie osądzonej i w
rezultacie nie doszło do uchybienia z art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. Zachowanie to
wykraczało bowiem poza czas przestępstwa ciągłego przypisanego w drugiej
sprawie X K … .
Trafnie więc zarzucono w kasacji rażące naruszenie art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k.
przez wadliwe określenie granic czasowych przypisanego tu czynu, w rezultacie
naruszenia w tym samym stopniu art. 366 § 1 k.p.k. Postąpienie w myśl tego
przepisu oraz respektowanie dyspozycji art. 410 k.p.k., (niewymienionego w
skardze, lecz oczywiście naruszonego przez zaniechania wskazane w jej
uzasadnieniu), to jest dostrzeżenie i wyprowadzenie wniosków z treści m.in.
zawiadomienia o niezarachowaniu przez oskarżoną kolejnych wpłat (k. 1) i karty
karnej, w które figurowało niedawne skazanie za taki sam czyn przez ten sam sąd
(k.100), musiałoby doprowadzić choćby do załączenia akt sprawy X K … a
następnie do wyeliminowania z opisu czynu tych zachowań, które objęte zostały
4
skazaniem w tamtej sprawie. Taka byłaby konsekwencja podzielenia wniosków
wynikających z powołanych wyżej judykatów Sądu Najwyższego.
Podsumowując, rażące naruszenie wskazanych wyżej przepisów miało bez
wątpienia istotny wpływ na treść wyroku i dlatego nie mógł się on ostać.
Ponownie procedując Sąd pierwszej instancji będzie miał na względzie
rozstrzygnięcie przez Sąd Najwyższy wydane w sprawie II KK 25/13, dotyczące
sprawy X K … Sądu Rejonowego w W.